Η έλλειψη μακρόχρονης, μακρόπνοης και συγκροτημένης στρατηγικής και τακτικής για τα μείζονα εθνικά θέματα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, αλλά και η αδυναμία χάραξης μιας πανεθνικής πολιτικής μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, υπήρξαν ανέκαθεν οι αιτίες των μεγάλων δεινών και των εθνικών περιπετειών μας.
Αν ανατρέξει κανείς στη σύγχρονη Κυπριακή Ιστορία, τουλάχιστον από το 1950 και εντεύθεν, θα διαπιστώσει χωρίς καμιά δυσκολία τις παλινδρομήσεις, τις υπαναχωρήσεις, τις αντιφάσεις, τα κενά και τις ασάφειες στην εξωτερική πολιτική των δύο «αδελφών» χωρών, φαινόμενα τα οποία συνετέλεσαν στο σημερινό θλιβερό εθνικό μας κατάντημα.
Το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950, η έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ το 1955, οι συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου το 1960, η Τουρκοανταρσία και ο βομβαρδισμός της Τηλλυρίας το 1964, η αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο το 1967, η τουρκική εισβολή το 1974 και η έλλειψη σαφούς πορείας πλεύσης κατά την επακολουθήσασα επικίνδυνη εκκρεμότητα στο άλυτο εθνικό πρόβλημα της Κύπρου σημαδεύτηκαν από αυτήν ακριβώς την αδυναμία και την ανικανότητα των εκάστοτε κυβερνήσεων Ελλάδας-Κύπρου.
Το ανεύθυνο σύνθημα «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται», το άνευ περιεχομένου σύνθημα «συναποφασίζομεν» και το εθνικά εγκληματικό «Η Ελλάδα ευρίσκεται μακριά από την Κύπρο» είναι μερικά μόνο από τα κατά καιρούς βάθρα πολιτικής τα οποία εφευρέθηκαν στην Ελλάδα και έτυχαν αποδοχής από την Κύπρο.
Η διαχρονική, λοιπόν, ανικανότητά μας να χαράξουμε και να ακολουθήσουμε από κοινού -και κατά το δυνατόν- μια σταθερή πορεία στη διαχείριση του εθνικού θέματος της Κύπρου απετέλεσε έναν από τους κυριότερους παράγοντες της χρεοκοπίας και της καταβαράθρωσης της πολιτικής των κυβερνήσεων Ελλάδας-Κύπρου, σε σημείο που πλέον είναι ορατός ο κίνδυνος αφανισμού του Ελληνισμού στην Κύπρο.
Ένα από τα κλασικότερα δείγματα αυτής της καταστροφικής νοοτροπίας μας συναντήσαμε πρόσφατα με την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων στη Γενεύη, όπου συγκεκριμένοι πολιτικοί στην Κύπρο -κάποτε λιγότερο και κάποτε περισσότερο συγκεκαλυμμένα- αλλά και επώνυμα Μ.Μ.Ε. και δημοσιογράφοι ξεσπάθωσαν κυριολεκτικά και υπέσκαψαν θέσεις και δηλώσεις του Υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας κ. Νίκου Κοτζιά.
Και ποια ήταν η αιτία αυτής της πολιτικής;
Επειδή απλά ο Έλληνας ΥΠΕΞ τόλμησε να υψώσει το ανάστημά του, να ξεπεράσει τα σύνδρομα της εθελοδουλίας που μαστίζουν κυριολεκτικά μεγάλη μερίδα της πολιτικής μας ηγεσίας και να διακηρύξει το αυτονόητο: Ότι ξεπερνούμε τα όρια της εθνικής μας επιβίωσης και της κρατικής ασφάλειας και κυριαρχίας μας τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσες αντοχές διαθέτει ο κ. Νίκος Κοτζιάς, για να συνεχίσει να αντιστέκεται στην ανίερη πολιτική και στην υπόσκαψη που κάποιοι εργολαβικά και συστηματικά ανέλαβαν να προωθήσουν, για «να φύγει το εμπόδιο από τη μέση».
Οι επανειλημμένες δηλώσεις του Προέδρου Αναστασιάδη και του Κυβερνητικού Εκπροσώπου, ότι ο Έλληνας ΥΠΕΞ τυγχάνει της απόλυτης εμπιστοσύνης της κυπριακής κυβέρνησης και ότι οι σχέσεις τους είναι φιλικές και απολύτως αρμονικές, επιβεβαιώνουν από μόνες τους ότι κάποιοι κύκλοι επιδιώκουν τη διατάραξή τους.
Οι εξελίξεις που διαγράφονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα είναι καθοριστικές για το μέλλον της Κυπριακής Δημοκρατίας και για την επιβίωση του κυπριακού Ελληνισμού μέσα σε συνθήκες ειρήνης, ασφάλειας και ευημερίας.
Υπέρτατο χρέος όλων μας είναι να αντιτάξουμε κάθε ικμάδα της δύναμής μας, να αφυπνίσουμε από μέσα μας τη χαμένη αίσθηση της αξιοπρέπειάς μας και να συστρατευθούμε στον αγώνα της εθνικής, ηθικής και κοινωνικής προκοπής που οφείλουμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Διαφορετικά, θα είμαστε όλοι υπόλογοι απέναντι στην Ιστορία.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΟΡΦΙΤΗΣ
Δημοτικός Σύμβουλος
Κίνημα Αλληλεγγύη
Σημερινή
Σωστές οι διαπιστώσεις και οι προτροπές για εγρήγορση και συστράτευση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά, όμως, μόνον ένα σημείο να επισημάνω ως αρνητικό:
"τα κατά καιρούς βάθρα πολιτικής τα οποία εφευρέθηκαν στην Ελλάδα και έτυχαν αποδοχής από την Κύπρο" δεν βοηθούν τέτοιες αναφορές. Εγκληματικά λάθη διέπραξαν και Ελλαδίτες και Κύπριοι. Το να λέμε ότι εφευρέθηκαν από Ελλαδίτες και οι Κύπριοι τα αποδέχθηκαν μοιάζει ως εάν να παρέσυρε η Αθήνα
την Λευκωσία, κάτι το οποίο νομίζω όλοι θα συμφωνούμε ότι είναι επιεικώς υπερβολικό, ιδίως για την εποχή τής πανίσχυρης παρουσίας τού Μακάριου.
Υπάρχει και αυτός ο μύθος για το "η Κύπρος κείται μακράν" που βλάπτει ακόμη περισσότερο. Αυτή η φράση δεν έχει επαληθευθεί ποτέ και από κανέναν. Σέρνεται ως φήμη αναπαραγόμενη με ένταση απαξιωτική. Πιθανότατα η Αθηναϊκή κυβέρνηση δεν είχε την πρόθεση να εμπλακεί τότε, την ώρα που κατέρρευσε η χούντα των ηλιθίων "θυμάτων" τού Κίσσινγκερ, σε γενικευμένο πόλεμο με την αγγλοαμερικανικής προστασίας εισβολέα "εγγυήτρια δύναμη". Αυτό δεν σήμαινε απόρριψη ή περιφρόνηση ή εγκατάλειψη τής Κύπρου, ιδίως εάν λάβουμε υπ'όψη την τεράστια οικονομική βοήθεια προς την Κύπρο, την οποία οι κυβερνήσεις τού Κωνσταντίνου Καραμανλή παρέσχον από το 1974 και εφ' εξής (καταργήθηκε νομίζω η βοήθεια αυτή περί το 1985).Εάν θεωρείς ότι η Κύπρος δεν σε αφορά ("κείται μακράν") δεν τήν ενισχυεις με βοήθεια ύψους δισεκατομμυρίων επί τόσα χρόνια. Ανεξάρτητα λοιπόν από τα όσα και όποια πραγματικά πολλά λάθη έγιναν στο παρελθόν, είτε από Ελλαδίτες είτε από Κυπρίους, κρίσιμο είναι νομίζω να έχουμε εγρήγορση και να εστιάζουμε στο παρόν και με αποφασιστικότητα να αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις και τις πλεκτάνες των επιτηδείων μήπως και επί τέλους οργανώσουμε ένα δίκαιο μέλλον αντάξιο των θυσιών των ηρωικών αγωνιστών τής Κύπριακής υπόθεσης.