Του Günay Aslan*Μετάφραση: Σάββας Καλεντερίδης
Oι τουρκοαμερικανικές σχέσεις, που είχαν περάσει σε φάση έντασης την άνοιξη του 2003, με την έναρξη της επιχείρησης κατοχής του Ιράκ και έφθασαν στο σημείο να διακοπούν τον Ιούλιο του ίδιου έτους, με τη σύλληψη των Τούρκων αξιωματικών από τον αμερικανικό στρατό, το 2005 μπήκαν σε φάση "επισκευής" και μετά το 2007 μπήκαν σε φάση εξομάλυνσης.
Το 2009, με την ανάληψη της διοίκησης Ομπάμα, η φάση της εξομάλυνσης έχει μπει σε νεά φάση. Οι τουρκοαμερικανικές σχέσεις φαίνεται ότι έχουν μπει σε φάση ενός ιδιότυπου έρωτα!
Ο εκπρόσωπος του Ομπάμα για τη Μέση Ανατολή έρχεται από την Άγκυρα και η Χίλαρι Κλίντον πηγαίνει. Και όταν επιστρέφει αυτή, ανακοινώνεται ότι ο Ομπάμα θα...επισκεφτεί την Άγκυρα. Η Τουρκία, μετά από αρκετό διάστημα, αρχίζει να μιλά και πάλι για "στρατηγική συμμαχία" με τις ΗΠΑ, ενώ οι ΗΠΑ δεν παύουν να τονίζουν ότι η Τουρκία "είναι περιφερειακή και πλανητική ηγέτιδα δύναμη".
Πού είμασταν και πού βρεθήκαμε!
Μόλις μέχρι χθες μιλούσαμε για πόλεμο στις τουρκοαμερικανικές σχέσεις. Είχαμε γεμίσει με σενάρια, μερικά από τα οποία, μάλιστα, έλεγαν ότι η Αμερική θα καταλάβει την Τουρκία. Τα σενάρια αυτά, με κορυφαίο αυτό που αποτέλεσε τη βάση για το βιβλίο "Μεταλλική Θύελα" (Metal Fırtına), που αναφερόταν σε τουρκοαμερικανικό πόλεμο, φούντωναν συνεχώς τον αντιαμερικανισμό στην Τουρκία. Στην πραγματικότητα στην Τουρκία ο αντιαμερικανισμός είναι ακόμα σε υψηλά επίπεδα, όμως, παρόλα αυτά, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ο μήνας του μέλητος ενός παρατεταμένου έρωτα μεταξύ της Τουρκίας με τις ΗΠΑ.
Αν με ρωτούσατε δε "Τί έγινε και ξαναζωντάνεψαν οι τουρκοαμερικανικές σχέσεις;" θα σας απαντούσα ως εξής:
Η αιτία της διαταραχής, αλλά και της εξομάλυνσης των σχέσεων των δυο χωρών ήταν οι Κούρδοι.
Το πιο σημαντικό ή μάλλον θα λέγαμε το μοναδικό θέμα που επηρέασε και έφερε τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις ακόμα και μέχρι το σημείο διακοπής, ήταν το μέλλον του Ιράκ. Με άλλα λόγια, ήταν το ζήτημα του Κουρδιστάν και της τύχης των Κούρδων.
Η διάσταση απόψεων μεταξύ των δυο χωρών σε αυτό το θέμα στο παρελθόν δεν κατέστη δυνατόν να ξεπεραστεί. Το τουρκικό κράτος δεν ήθελε την ανατροπή του Σαντάμ για να μην ανοίξει ο δρόμος για την ελευθερία των Κούρδων. Επέμενε ότι πρέπει να συνεχιστεί εκείνο το αντιδημοκρατικό, δεσποτικό καθεστώς που κρατούσε υπό πίεση τους Κούρδους και τους καταπίεζε.
Τα συμφέροντα των ΗΠΑ όμως απαιτούσαν την ανατροπή του καθεστώτος στην περιοχή. Οι ΗΠΑ ήθελαν μια νέα δομή στην περιοχή. Ήθελαν την ίδρυση ενός κουρδικού κράτους στη νέα αυτή ισορροπία, με τον υπολογισμό ότι κάτι τέτοιο ήταν σημαντικό και θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της Αμερικής στην περιοχή. Σε αυτό ακριβώς το σημείο συνέπιπταν τα συμφέροντα των Κούρδων του Ιράκ και των ΗΠΑ. Και οι Κούρδοι του Ιράκ, με τη σειρά τους, επιδιώκοντας την ανάδειξη του ζητήματος και την ελευθερία τους, υποστήριζαν τις ΗΠΑ.
Αυτό ακριβώς ήταν το ζήτημα που έφερε την Τουρκία αντιμέτωπη με τις ΗΠΑ. Το 2005 η Τουρκία άρχισε να καταβάλει προσπάθειες για να μην επιδεινωθούν ακόμα περισσότερο οι σχέσεις με τις ΗΠΑ. Η Τουρκία, για να εξομαλύνει τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, ζηοτύσε την αναβολή του δημοψηφίσματος για το Κιρκούκ και τη διεξαγωγή κοινής επιχείρησης εναντίον του ΡΚΚ. Οι ΗΠΑ με τη σειρά τους διαχειρίζονταν το χρόνο και ζητούσαν πρώτα από την Τουρκία να συνάψει σχέσεις και να συνεργαστεί με τους Κούρδους του Ιράκ.
Η επίσκεψη του τότε αρχηγού ΓΕΕΘΑ, Γιασάρ Μπουγιούκανιτ, το 2007 στις ΗΠΑ δεν έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η επίσκεψη του στρατηγού πέρασε σε κλίμα έντασης. Ο Μπουγιούκανιτ είχε πει τότε ότι "Υπάρχει πιθανότητα διαμελισμού στα τρία του Ιράκ. Πάντως, όσο υπάρχουν οι δυνάμεις που προστατεύουν την Τουρκία, την πατρίδα μας δεν μπορεί να τη διαμελίσει κανείς". Στη συνέχεια ακολούθησε η προειδοποίηση του τότε αρχηγού στρατού ξηράς, Ιλκέρ Μπάσμπουγ. Ο Μπάσμπουγ δήλωσε τότε ότι η Τουρκία δεν μπορεί να αποτρέψει το διαμελισμό του Ιράκ, μπορεί όμως να αυξήσει το κόστος για τις ΗΠΑ".
Οι αντιτιθέμενες δηλώσεις, οι διαφωνίες και τα παζάρια συνεχίστηκαν μέχρι το Νοέμβριο του 2007. Με την επίσκεψη του Ερντογάν στις 5 Νοεμβρίου 2007 στην Ουάσιγκτον και τη συνάντηση Ερντογάν-Μπους άνοιξε μια νέα περίοδος στις σχέσεις των δυο χωρών. Οι τουρκοαμερικανικές σχέσεις που είχαν διαταραχτεί εξαιτίας των Κούρδων και του Κουρδικού Ζητήματος, εξομαλύνθηκαν μετά από συμφωνία που επιτεύχθηκε μεταξύ των δυο πλευρών στο θέμα αυτό. Το περιεχόμενο της μεταξύ τους συμφωνίας δεν είναι ακόμα γνωστό.
Οι ΗΠΑ εξ αρχής επεδίωκαν και ζητούσαν από την Τουρκία να συνάψει στενές σχέσεις με το ιρακινό Κουρδιστάν και η Άγκυρα αντιστεκόταν. Τώρα φαίνεται ότι το έχει αποδεχτεί! Παρότι ο τουρκικός στρατός δεν δείχνει τις διαθέσεις του, οι εξελίξεις μας δείχνουν ότι οδεύουμε προς αυτή την κατεύθυνση.
Οι δυο πλευρές, κατά τα φαινόμενα, έχουν συμφωνήσει για το μέλλον των Κούρδων. Φαίνεται ότι οι ΗΠΑ έδωσαν την πρωτοβουλία στην Τουρκία, σε σχέση με το θέμα των Κούρδων, και η Τουρκία, ως αντάλλαγμα, έχει άρει τις ενστάσεις της σε σχέση με τις άλλες επιλογές των ΗΠΑ στο Ιράκ. Η Τουρκία, που είχε αντιταχθεί στην είσοδο των Αμερικανών στο Ιράκ, το 2003, με το σκεπτικό ότι κάτι τέτοιο εξασφαλίζει οφέλη και πλεονεκτήματα στους Κούρδους, τώρα που οι Αμερικανοί αποσύρονται, οι Τούρκοι χώνονται στο Ιράκ, με την υποστήριξη των Αμερικανών.
Οι ΗΠΑ, που δεν υπολόγιζαν την Τουρκία και δεν της επέτρεπαν καν να μπει στο Ιράκ, τώρα της δίνουν την πρωτοβουλία και ακολουθούν πολιτική που λαμβάνει υπ' όψη τις ευαισθησίες της Άγκυρας!
όσον αφορά τις επιδράσεις αυτής της κατάστασεις στου Κούρδους, αναμφίβολα θα υπάρχουν θετικά αποτελέσματα για τους Κούρδους του Ιράκ. Η Τουρκία θα βγει στο προσκήνιο και θα αναλάβει το ρόλο του "φράχτη" απέναντι στην αραβική εχθρότητα και, κυρίως, στον ιρανικό επεκτατισμό. Και τα συμφέρονται των Κούρδων του Ιράκ, την περίοδο αυτή, εξασφαλίζονται και μέσα από τη συνεργασία με την Τουρκία. Και φαίνεται ότι κάτι τέτοιο επιθυμούν και επιδιώκουν. Οι Κούρδοι του Ιράκ, όσο αποστασιοποιούνται από έναν πόλεμο με το ΡΚΚ, οι επιδιώξεις τους αυτές μάλλον θα τους εξασφαλίσουν θετικά αποτελέσματα.
Όσον αφορά το Βόρειο (τουρκικό) Κουρδιστάν. Με το που άρχισε να διαφαίνεται η εξομάλυνση στις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας, το ΡΚΚ ανακηρύχθηκε κοινός εχθρός. Αμέσως μετά ακολούθησαν οι επιχειρήσεις εναντίον του ΡΚΚ από αέρος και από εδάφους. Η Τουρκία, που αποδέχτηκε την εξομάλυνση των σχέσεων με τους Κούρδους του Ιράκ, συνεχίζει τον πόλεμο εναντίον των δικών της Κούρδων. Δεν φαίνεται διατεθειμένη να μπει σε μια φάση ειρήνευσης και εξομάλυνσης με τους δικούς της Κούρδους, παρότι ξέρει ότι δεν θα μπορέσει να το αποφύγει αυτό για πολύ ακόμα. Επιπλέον, τη φορά αυτή ακολουθεί έναν δρόμο διαφορετικό απ' ότι στο παρελθόν. Ενώ από τη μια πλευρά προσπαθεί να αυξήσει την πίεση εναντίον του ΡΚΚ, από την άλλη αποφεύγει να περιορίσει το πεδίο δράσης του DTP (νόμιμη έκφραση του ΡΚΚ, σ.τ.μ.).
Η Τουρκία μέχρι στιγμής δεν έχει κάνει τίποτα για να παρουσιάσει τη δική της λύση για το θέμα. Παρόλα αυτά, αν και το κάνει διακατεχόμενη από φόβο, προσπαθεί να ακολουθήσει μια πολιτική που εξωθεί τους Κούρδους να ενεργοποιηθούν στη νόμιμη πολιτική δράση. Και η Αμερική, παράλληλα με τη στρατιωτική επίλογή, ζητάει από την Άγκυρα "πολιτικό άνοιγμα". Θέλω να πω μ' αυτό ότι η εξομάλυνση των τουρκοαμερικανικών σχέσεων, δεν σημαίνει αυτομάτως και βάθεμα του πολέμου (εναντίον του ΡΚΚ, σ.τ.μ.).
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι, όπως είναι σε όλους γνωστό, η Τουρκία και κατά το παρελθόν, παρά την ενεργή υποστήριξη της Αμερικής και των Κούρδων του Ιράκ, δεν πέτυχε τίποτα επιχειρώντας να εξουδετερώσει το ΡΚΚ με στρατιωτικά μέσα. Τη φορά αυτή ίσως θα δούμε μια διαφορετική προσέγγιση στο θέμα. Η εικόνα θα ξεκαθαρίσει μετά τις εκλογές (29 Μαρτίου).
Από την άλλη πλευρά, οι εξελίξεις και η βελτίωση στις τουρκοαμερικανικές σχέσεις θα επηρεάσουν και την εσωτερική πολιτική της Τουρκίας. Οι αναφορές που έκανε η Κλίντον στον "κοσμικό χαρακτήρα του τουρκικού κράτους" κατά την επίσκεψή της στην Άγκυρα, είναι ενδείξεις πορς αυτή την κατεύθυνση. Και το βάρος στο ζήτημα αυτό πέφτει στις πλάτες του Ερντογάν.
* Ο Günay Aslan είναι δημοσιογράφος, κουρδικής καταγωγής, που ζει και εργάζεται στη Γερμανία. Άρθρα του δημοσιεύονται σε διάφορα κουρδικά και αρμενικά έντυπα και ιστοσελίδες. Πρόκειται για τον δημοσιογράφο που δημοσίευσε το περίφημο άρθρο "Περί Οτζαλάν (2), στις 6 Φεβρουαρίου 1999, όταν είμαστε εγκλωβισμένοι στην κατοικία του Έλληνα πρέσβη, στο Ναϊρόμπι. Με το εκείνο το άρθρο ο Γκιουνάι Ασλάν στην ουσία προειδοποιούσε τον Αμπντουλλάχ Οτζαλάν για τον κίνδυνο που διέτρεχε (βλ. βιβλίο Σάββα Καλεντερίδη "Παράδοση Οτζαλάν: Η ώρα της αλήθειας", σελ. 160, Εκδόσεις ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ).
Χωρίς να θέλω να απαξιώσω τους Έλληνες αναλυτές, από τα εκατοντάδες άρθρα που γράφτηκαν στις ελληνικές εφημερίδες για τις τουρκοαμερικανικές σχέσεις μετά την επίσκεψη Κλίντον και την ανακοίνωση για την επίσκεψη Ομπάμα στην Άγκυρα, κανένα δεν ήταν έστω ούτε κατ' ελάχιστον αντάξιο της ανάλυσης του Γκιουνάι Ασλάν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆρα, να μην τα ρίχνουμε μόνον στους πολιτικούς μας για το χάλι της εξωτερικής μας πολιτικής.
Υπάρχει γενικότερο πρόβλημα στην πολιτική διανόηση της χώρας.
Σάββας Καλεντερίδης
Δεν γνωριζω απο πολιτικές αναλύσεις για αυτό άλλωστε έξω απο σχόλια τις αποφεύγω.Εχω όμως μια σειρά απο ερωτήσεις
ΑπάντησηΔιαγραφή1) .. οι Τούρκοι χώνονται στο Ιράκ, με την υποστήριξη των Αμερικανών.
Αυτό έχει ή δεν έχει συνέπειες με την έννοια ποιά αντίδραση θα προκαλέσει απο το Ιράν αλαλ και στο εσωτερικό του Ιράκ?
2) Οι τελευταίες κινήσεις σε σχέση με το PKK δείχνουν οχι απλά αδυναμία της να επέμβει αποτελεσματικά αλλά και αποδοχή του γεγονότος ότι υπάρχει αυτόνομη περιοχή?
Πράγματι, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και προσηλωμένη στα γεγονότα ανάλυση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣάββα, δεν είναι θέμα της "ελληνικής πολιτικής διανόησης". Πιστεύω ότι οι σχολιαστές στο ιστολόγιό σου τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα από πολλούς εφημεριδογράφους. Μα πώς να μην είναι έτσι, αφού τις τελευταίες δεκαετίες οι εφημερίδες καμία σχέση δεν έχουν με την ενημέρωση, αλλά αποτελούν όργανα παραπλάνησης της κοινής γνώμης και εκβιασμού πολιτικών και οικονομικών παραγόντων.
Τι συμπεράσματα βγαίνουν από την ανάλυση:
- Η Τουρκία εξασφάλισε αμερικανική και κουρδική (Μπαρζανί - Ταλαμπανί) ανοχή για στρατιωτική δράση κατά του PKK, ακόμη και μέσα στο Ιράκ
- Τα ανταλλάγματα είναι η σύναψη σχέσεων με τους Κούρδους του Ιράκ και η νομιμοποίηση της πολιτικής δράσης του κουρδικού στοιχείου μέσα στην Τουρκία.
- Ψήγματα αυτής της συμφωνίας, της νέας αντιμετώπισης είδαμε στο κανάλι TRT 6, που εκπέμπει εξ ολοκλήρου στην κουρδική, και σε άλλες παρόμοιες ενέργειες των Τούρκων.
- συμφωνία αυτή, όμως, νομίζω ότι αποτελεί το τέλος της κεμαλικής ιδεολογίας: ένα κράτος, ένα έθνος, μια θρησκεία κλπ. ή όπως ειπώθηκε. Αν επισήμως πια - και παρά την ερντογανική επαναδιακήρυξη του δόγματος προσφάτως - η Τουρκία θα δεχτεί τη δράση του κουρδικού στοιχείου στην επικράτειά της, είναι ένα μεγάλο ερώτημα πώς αυτό θα μπορέσει να συνεχίσει να συμβαίνει.
- Είναι γνωστό από τη δική μας περίπτωση, αλλά και από πολλές άλλες περιπτώσεις, ότι οι Αμερικανοί (να μην μιλήσουμε για τους πρώτους διδάξαντες Άγγλους) χρησιμοποιούν τις μειονότητες αποσταθεροποιητικά, προκειμένου να εφαρμόσουν το δόγμα "διαίρει και βασίλευε". Είναι πολύ δύσκολο να σκεφτούμε ότι τους έπιασε νταλκάς για τους "καημένους τους Κούρδους" που δεν έχουν κανάλι στη γλώσσα τους, ούτε είχαν ανάγκη να κρατήσουν τέτοιες ισορροπίες μέσα στην Τουρκία (οι ιρακινοί Κούρδοι τους ενδιαφέρουν πρωτίστως).
- Αν η Τουρκία δεν μπορέσει να δεχτεί σαν χώρα, σαν λαός, αυτές τις νέες ισορροπίες με το κουρδικό στοιχείο, είναι πολύ πιθανόν να επέμβουν πλέον οι Αμερικανοί ως απανταχού προστάτες των μειονοτήτων, προκειμένου να υλοποιήσουν το "διαίρει και βασίλευε" και να κρατήσουν την Τουρκία στα γόνατα, γιατί όχι και να τη διαμελίσουν.
- Η επίσκεψη Ομπάμα είναι ύποπτη ότι θα λειτουργήσει εις βάρος των τουρκικών συμφερόντων, όχι γιατί η Τουρκία δεν είναι σημαντική για τις ΗΠΑ (είναι και παραείναι), αλλά γιατί η αβροφροσύνη των ΗΠΑ είναι κάπως υπερβολική (είπαμε σημαντική, αλλά μην τρελαθούμε "πλανητική δύναμη"!) και φανερώνει μάλλον μια προσπάθεια να κάνουν τον καλό στους Τούρκους, να τους καλοπιάσουν.
Αυτά ως γενικές σκέψεις.
Ιωάννης Μ.
Πάντως για να είμαστε δίκαιοι υπήρξε πληθώρα δημοσιευμάτων στον Ελληνικό τύπο σχετικά με το Κουρδιστάν και την εμπλοκή ΗΠΑ-ΤΟΥΡΚΙΑΣ αλλα και κυβερνησης ΙΡΑΚ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλο το αρθρο/αναλυση του Günay Aslan αλλα δεν εχει συμπεριλαβει εναν πολυ σημαντικο παιχτη της "ομαδας" στην αναλυση του. Σαν να μιλαει καποιος για τον Παναθηναϊκο και να μην ξερει ποιος ειναι ο Δομαζος. Αλλα η απο το 2004 αναλυση της καταστασης απο τον Σεϊμουρ Ηερς του περιοδικου Νιου Γιορκερ μας αποκαλυπτει κι αλλον ενα "παιχτη" που ενδιαφερεται για την περιοχη του Κουρδισταν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγνωμη αλλα δεν εχω ωρα για να το μεταφρασω. Πρεπει να φυγω για Θεσσαλονικη.
Seymour Hersh on Israeli operatives in Kurdistan
Plan B
SEYMOUR M. HERSH
The New Yorker, 21 June 2004
In July, 2003, two months after President Bush declared victory in Iraq, the war, far from winding down, reached a critical point. Israel, which had been among the war's most enthusiastic supporters, began warning the Administration that the American-led occupation would face a heightened insurgency — a campaign of bombings and assassinations — later that summer. Israeli intelligence assets in Iraq were reporting that the insurgents had the support of Iranian intelligence operatives and other foreign fighters, who were crossing the unprotected border between Iran and Iraq at will. The Israelis urged the United States to seal the nine-hundred-mile-long border, at whatever cost.
The border stayed open, however. "The Administration wasn't ignoring the Israeli intelligence about Iran," Patrick Clawson, who is the deputy director of the Washington Institute for Near East Policy and has close ties to the White House, explained. "There's no question that we took no steps last summer to close the border, but our attitude was that it was more useful for Iraqis to have contacts with ordinary Iranians coming across the border, and thousands were coming across every day—for instance, to make pilgrimages." He added, "The questions we confronted were 'Is the trade-off worth it? Do we want to isolate the Iraqis?' Our answer was that as long as the Iranians were not picking up guns and shooting at us, it was worth the price."
Clawson said, "The Israelis disagreed quite vigorously with us last summer. Their concern was very straightforward — that the Iranians would create social and charity organizations in Iraq and use them to recruit people who would engage in armed attacks against Americans."
The warnings of increased violence proved accurate. By early August, the insurgency against the occupation had exploded, with bombings in Baghdad, at the Jordanian Embassy and the United Nations headquarters, that killed forty-two people. A former Israeli intelligence officer said that Israel's leadership had concluded by then that the United States was unwilling to confront Iran; in terms of salvaging the situation in Iraq, he said, "it doesn't add up. It's over. Not militarily — the United States cannot be defeated militarily in Iraq — but politically."
Flynt Leverett, a former C.I.A. analyst who until last year served on the National Security Council and is now a fellow at the Saban Center for Middle East Policy, told me that late last summer "the Administration had a chance to turn it around after it was clear that 'Mission Accomplished'" — a reference to Bush's May speech — "was premature. The Bush people could have gone to their allies and got more boots on the ground. But the neocons were dug in — 'We're doing this on our own.'"
Leverett went on, "The President was only belatedly coming to the understanding that he had to either make a strategic change or, if he was going to insist on unilateral control, get tougher and find the actual insurgency." The Administration then decided, Leverett said, to "deploy the Guantanamo model in Iraq" — to put aside its rules of interrogation. That decision failed to stop the insurgency and eventually led to the scandal at the Abu Ghraib prison.
In early November, the President received a grim assessment from the C.I.A.'s station chief in Baghdad, who filed a special field appraisal, known internally as an Aardwolf, warning that the security situation in Iraq was nearing collapse. The document, as described by Knight-Ridder, said that "none of the postwar Iraqi political institutions and leaders have shown an ability to govern the country" or to hold elections and draft a constitution.
A few days later, the Administration, rattled by the violence and the new intelligence, finally attempted to change its go-it-alone policy, and set June 30th as the date for the handover of sovereignty to an interim government, which would allow it to bring the United Nations into the process. "November was one year before the Presidential election," a U.N. consultant who worked on Iraqi issues told me. "They panicked and decided to share the blame with the U.N. and the Iraqis."
A former Administration official who had supported the war completed a discouraging tour of Iraq late last fall. He visited Tel Aviv afterward and found that the Israelis he met with were equally discouraged. As they saw it, their warnings and advice had been ignored, and the American war against the insurgency was continuing to founder. "I spent hours talking to the senior members of the Israeli political and intelligence community," the former official recalled. "Their concern was 'You're not going to get it right in Iraq, and shouldn't we be planning for the worst-case scenario and how to deal with it?'"
Ehud Barak, the former Israeli Prime Minister, who supported the Bush Administration's invasion of Iraq, took it upon himself at this point to privately warn Vice-President Dick Cheney that America had lost in Iraq; according to an American close to Barak, he said that Israel "had learned that there's no way to win an occupation." The only issue, Barak told Cheney, "was choosing the size of your humiliation." Cheney did not respond to Barak's assessment. (Cheney's office declined to comment.)
In a series of interviews in Europe, the Middle East, and the United States, officials told me that by the end of last year Israel had concluded that the Bush Administration would not be able to bring stability or democracy to Iraq, and that Israel needed other options. Prime Minister Ariel Sharon's government decided, I was told, to minimize the damage that the war was causing to Israel's strategic position by expanding its long-standing relationship with Iraq's Kurds and establishing a significant presence on the ground in the semi-autonomous region of Kurdistan. Several officials depicted Sharon's decision, which involves a heavy financial commitment, as a potentially reckless move that could create even more chaos and violence as the insurgency in Iraq continues to grow.
Israeli intelligence and military operatives are now quietly at work in Kurdistan, providing training for Kurdish commando units and, most important in Israel's view, running covert operations inside Kurdish areas of Iran and Syria. Israel feels particularly threatened by Iran, whose position in the region has been strengthened by the war. The Israeli operatives include members of the Mossad, Israel's clandestine foreign-intelligence service, who work undercover in Kurdistan as businessmen and, in some cases, do not carry Israeli passports.
Asked to comment, Mark Regev, the spokesman for the Israeli Embassy in Washington, said, "The story is simply untrue and the relevant governments know it's untrue." Kurdish officials declined to comment, as did a spokesman for the State Department.
However, a senior C.I.A. official acknowledged in an interview last week that the Israelis were indeed operating in Kurdistan. He told me that the Israelis felt that they had little choice: "They think they have to be there." Asked whether the Israelis had sought approval from Washington, the official laughed and said, "Do you know anybody who can tell the Israelis what to do? They're always going to do what is in their best interest." The C.I.A. official added that the Israeli presence was widely known in the American intelligence community.
The Israeli decision to seek a bigger foothold in Kurdistan — characterized by the former Israeli intelligence officer as "Plan B" — has also raised tensions between Israel and Turkey. It has provoked bitter statements from Turkish politicians and, in a major regional shift, a new alliance among Iran, Syria, and Turkey, all of which have significant Kurdish minorities. In early June, Intel Brief, a privately circulated intelligence newsletter produced by Vincent Cannistraro, a retired C.I.A. counterterrorism chief, and Philip Giraldi, who served as the C.I.A.'s deputy chief of base in Istanbul in the late nineteen-eighties, said:
"Turkish sources confidentially report that the Turks are increasingly concerned by the expanding Israeli presence in Kurdistan and alleged encouragement of Kurdish ambitions to create an independent state.... The Turks note that the large Israeli intelligence operations in Northern Iraq incorporate anti-Syrian and anti-Iranian activity, including support to Iranian and Syrian Kurds who are in opposition to their respective governments."
In the years since the first Gulf War, Iraq's Kurds, aided by an internationally enforced no-fly zone and by a U.N. mandate providing them with a share of the country's oil revenues, have managed to achieve a large measure of independence in three northern Iraqi provinces. As far as most Kurds are concerned, however, historic "Kurdistan" extends well beyond Iraq's borders, encompassing parts of Iran, Syria, and Turkey. All three countries fear that Kurdistan, despite public pledges to the contrary, will declare its independence from the interim Iraqi government if conditions don't improve after June 30th.
Israeli involvement in Kurdistan is not new. Throughout the nineteen-sixties and seventies, Israel actively supported a Kurdish rebellion against Iraq, as part of its strategic policy of seeking alliances with non-Arabs in the Middle East. In 1975, the Kurds were betrayed by the United States, when Washington went along with a decision by the Shah of Iran to stop supporting Kurdish aspirations for autonomy in Iraq.
Betrayal and violence became the norm in the next two decades. Inside Iraq, the Kurds were brutally repressed by Saddam Hussein, who used airpower and chemical weapons against them. In 1984, the Kurdistan Workers Party, or P.K.K., initiated a campaign of separatist violence in Turkey that lasted fifteen years; more than thirty thousand people, most of them Kurds, were killed. The Turkish government ruthlessly crushed the separatists, and eventually captured the P.K.K.'s leader, Abdullah Ocalan. Last month, the P.K.K., now known as the Kongra-Gel, announced that it was ending a five-year unilateral ceasefire and would begin targeting Turkish citizens once again.
The Iraqi Kurdish leadership was furious when, early this month, the United States acceded to a U.N. resolution on the restoration of Iraqi sovereignty that did not affirm the interim constitution that granted the minority Kurds veto power in any permanent constitution. Kurdish leaders immediately warned President Bush in a letter that they would not participate in a new Shiite-controlled government unless they were assured that their rights under the interim constitution were preserved. "The people of Kurdistan will no longer accept second-class citizenship in Iraq," the letter said.
There are fears that the Kurds will move to seize the city of Kirkuk, together with the substantial oil reserves in the surrounding region. Kirkuk is dominated by Arab Iraqis, many of whom were relocated there, beginning in the nineteen-seventies, as part of Saddam Hussein's campaign to "Arabize" the region, but the Kurds consider Kirkuk and its oil part of their historic homeland. "If Kirkuk is threatened by the Kurds, the Sunni insurgents will move in there, along with the Turkomen, and there will be a bloodbath," an American military expert who is studying Iraq told me. "And, even if the Kurds do take Kirkuk, they can't transport the oil out of the country, since all of the pipelines run through the Sunni-Arab heartland."
A top German national-security official said in an interview that "an independent Kurdistan with sufficient oil would have enormous consequences for Syria, Iran, and Turkey" and would lead to continuing instability in the Middle East — no matter what the outcome in Iraq is. There is also a widespread belief, another senior German official said, that some elements inside the Bush Administration — he referred specifically to the faction headed by Deputy Secretary of Defense Paul Wolfowitz — would tolerate an independent Kurdistan. This, the German argued, would be a mistake. "It would be a new Israel — a pariah state in the middle of hostile nations."
A declaration of independence would trigger a Turkish response — and possibly a war — and also derail what has been an important alliance for Israel. Turkey and Israel have become strong diplomatic and economic partners in the past decade. Thousands of Israelis travel to Turkey every year as tourists. Turkish opposition to the Iraq war has strained the relationship; still, Turkey remains oriented toward the West and, despite the victory of an Islamic party in national elections in 2002, relatively secular. It is now vying for acceptance in the European Union. In contrast, Turkey and Syria have been at odds for years, at times coming close to open confrontation, and Turkey and Iran have long been regional rivals. One area of tension between them is the conflict between Turkey's pro-Western stand and Iran's rigid theocracy. But their mutual wariness of the Kurds has transcended these divisions.
A European foreign minister, in a conversation last month, said that the "blowing up" of Israel's alliance with Turkey would be a major setback for the region. He went on, "To avoid chaos, you need the neighbors to work as one common entity."
The Israelis, however, view the neighborhood, with the exception of Kurdistan, as hostile. Israel is convinced that Iran is on the verge of developing nuclear weapons, and that, with Syria's help, it is planning to bolster Palestinian terrorism as Israel withdraws from the Gaza Strip.
Iraqi Shiite militia leaders like Moqtada al-Sadr, the former American intelligence official said, are seen by the Israeli leadership as "stalking horses" for Iran — owing much of their success in defying the American-led coalition to logistical and communications support and training provided by Iran. The former intelligence official said, "We began to see telltale signs of organizational training last summer. But the White House didn't want to hear it: 'We can't take on another problem right now. We can't afford to push Iran to the point where we've got to have a showdown.'"
Last summer, according to a document I obtained, the Bush Administration directed the Marines to draft a detailed plan, called Operation Stuart, for the arrest and, if necessary, assassination of Sadr. But the operation was cancelled, the former intelligence official told me, after it became clear that Sadr had been "tipped off" about the plan. Seven months later, after Sadr spent the winter building support for his movement, the American-led coalition shut down his newspaper, provoking a crisis that Sadr survived with his status enhanced, thus insuring that he will play a major, and unwelcome, role in the political and military machinations after June 30th.
"Israel's immediate goal after June 30th is to build up the Kurdish commando units to balance the Shiite militias — especially those which would be hostile to the kind of order in southern Iraq that Israel would like to see," the former senior intelligence official said. "Of course, if a fanatic Sunni Baathist militia took control — one as hostile to Israel as Saddam Hussein was — Israel would unleash the Kurds on it, too." The Kurdish armed forces, known as the peshmerga, number an estimated seventy-five thousand troops, a total that far exceeds the known Sunni and Shiite militias.
The former Israeli intelligence officer acknowledged that since late last year Israel has been training Kurdish commando units to operate in the same manner and with the same effectiveness as Israel's most secretive commando units, the Mistaravim. The initial goal of the Israeli assistance to the Kurds, the former officer said, was to allow them to do what American commando units had been unable to do—penetrate, gather intelligence on, and then kill off the leadership of the Shiite and Sunni insurgencies in Iraq. (I was unable to learn whether any such mission had yet taken place.) "The feeling was that this was a more effective way to get at the insurgency," the former officer said. "But the growing Kurdish-Israeli relationship began upsetting the Turks no end. Their issue is that the very same Kurdish commandos trained for Iraq could infiltrate and attack in Turkey."
The Kurdish-Israeli collaboration inevitably expanded, the Israeli said. Some Israeli operatives have crossed the border into Iran, accompanied by Kurdish commandos, to install sensors and other sensitive devices that primarily target suspected Iranian nuclear facilities. The former officer said, "Look, Israel has always supported the Kurds in a Machiavellian way — as balance against Saddam. It's Realpolitik." He added, "By aligning with the Kurds, Israel gains eyes and ears in Iran, Iraq, and Syria." He went on, "What Israel was doing with the Kurds was not so unacceptable in the Bush Administration."
Senior German officials told me, with alarm, that their intelligence community also has evidence that Israel is using its new leverage inside Kurdistan, and within the Kurdish communities in Iran and Syria, for intelligence and operational purposes. Syrian and Lebanese officials believe that Israeli intelligence played a role in a series of violent protests in Syria in mid-March in which Syrian Kurdish dissidents and Syrian troops clashed, leaving at least thirty people dead. (There are nearly two million Kurds living in Syria, which has a population of seventeen million.) Much of the fighting took place in cities along Syria's borders with Turkey and Kurdish-controlled Iraq. Michel Samaha, the Lebanese Minister of Information, told me that while the disturbances amounted to an uprising by the Kurds against the leadership of Bashir Assad, the Syrian President, his government had evidence that Israel was "preparing the Kurds to fight all around Iraq, in Syria, Turkey, and Iran. They're being programmed to do commando operations."
The top German national-security official told me that he believes that the Bush Administration continually misread Iran. "The Iranians wanted to keep America tied down in Iraq, and to keep it busy there, but they didn't want chaos, he said. One of the senior German officials told me, "The critical question is 'What will the behavior of Iran be if there is an independent Kurdistan with close ties to Israel?' Iran does not want an Israeli land-based aircraft carrier" — that is, a military stronghold — "on its border."
Another senior European official said, "The Iranians would do something positive in the south of Iraq if they get something positive in return, but Washington won't do it. The Bush Administration won't ask the Iranians for help, and can't ask the Syrians. Who is going to save the United States?" He added that, at the start of the American invasion of Iraq, several top European officials had told their counterparts in Iran, "You will be the winners in the region."
Israel is not alone in believing that Iran, despite its protestations, is secretly hard at work on a nuclear bomb. Early this month, the International Atomic Energy Agency, which is responsible for monitoring nuclear proliferation, issued its fifth quarterly report in a row stating that Iran was continuing to misrepresent its research into materials that could be used for the production of nuclear weapons. Much of the concern centers on an underground enrichment facility at Natanz, two hundred and fifty miles from the Iran-Iraq border, which, during previous I.A.E.A. inspections, was discovered to contain centrifuges showing traces of weapons-grade uranium. The huge complex, which is still under construction, is said to total nearly eight hundred thousand square feet, and it will be sheltered in a few months by a roof whose design allows it to be covered with sand. Once the work is completed, the complex "will be blind to satellites, and the Iranians could add additional floors underground," an I.A.E.A. official told me. "The question is, will the Israelis hit Iran?"
Mohamed ElBaradei, the I.A.E.A. director, has repeatedly stated that his agency has not "seen concrete proof of a military program, so it's premature to make a judgment on that." David Albright, a former U.N. weapons inspector who is an expert on nuclear proliferation, buttressed the I.A.E.A. claim. "The United States has no concrete evidence of a nuclear-weapons program," Albright told me. "It's just an inference. There's no smoking gun." (Last Friday, at a meeting in Vienna, the I.A.E.A. passed a resolution that, while acknowledging some progress, complained that Iran had yet to be as open as it should be, and urgently called upon it to resolve a list of outstanding questions.)
The I.A.E.A. official told me that the I.A.E.A. leadership has been privately warned by Foreign Ministry officials in Iran that they are "having a hard time getting information" from the hard-line religious and military leaders who run the country. "The Iranian Foreign Ministry tells us, 'We're just diplomats, and we don't know whether we're getting the whole story from our own people,'" the official said. He noted that the Bush Administration has repeatedly advised the I.A.E.A. that there are secret nuclear facilities in Iran that have not been declared. The Administration will not say more, apparently worried that the information could get back to Iran.
Patrick Clawson, of the Institute for Near East Policy, provided another explanation for the reluctance of the Bush Administration to hand over specific intelligence. "If we were to identify a site," he told me, "it's conceivable that it could be quickly disassembled and the I.A.E.A. inspectors would arrive" — international inspections often take weeks to organize — "and find nothing." The American intelligence community, already discredited because of its faulty reporting on Iraqi weapons of mass destruction, would be criticized anew. "It's much better," Clawson said, "to have the I.A.E.A. figure out on its own that there's a site and then find evidence that there had been enriched material there."
Clawson told me that Israel's overwhelming national-security concern must be Iran. Given that a presence in Kurdistan would give Israel a way to monitor the Iranian nuclear effort, he said, "it would be negligent for the Israelis not to be there."
At the moment, the former American senior intelligence official said, the Israelis' tie to Kurdistan "would be of greater value than their growing alliance with Turkey. 'We love Turkey but got to keep the pressure on Iran.'" The former Israeli intelligence officer said, "The Kurds were the last surviving group close to the United States with any say in Iraq. The only question was how to square it with Turkey."
There may be no way to square it with Turkey. Over breakfast in Ankara, a senior Turkish official explained, "Before the war, Israel was active in Kurdistan, and now it is active again. This is very dangerous for us, and for them, too. We do not want to see Iraq divided, and we will not ignore it." Then, citing a popular Turkish proverb — "We will burn a blanket to kill a flea" — he said, "We have told the Kurds, 'We are not afraid of you, but you should be afraid of us.'" (A Turkish diplomat I spoke to later was more direct: "We tell our Israeli and Kurdish friends that Turkey's good will lies in keeping Iraq together. We will not support alternative solutions.")
"If you end up with a divided Iraq, it will bring more blood, tears, and pain to the Middle East, and you will be blamed," the senior Turkish official said. "From Mexico to Russia, everybody will claim that the United States had a secret agenda in Iraq: you came there to break up Iraq. If Iraq is divided, America cannot explain this to the world." The official compared the situation to the breakup of Yugoslavia, but added, "In the Balkans, you did not have oil." He said, "The lesson of Yugoslavia is that when you give one country independence everybody will want it." If that happens, he said, "Kirkuk will be the Sarajevo of Iraq. If something happens there, it will be impossible to contain the crisis."
In Ankara, another senior Turkish official explained that his government had "openly shared its worries" about the Israeli military activities inside Kurdistan with the Israeli Foreign Ministry. "They deny the training and the purchase of property and claim it's not official but done by private persons. Obviously, our intelligence community is aware that it was not so. This policy is not good for America, Iraq, or Israel and the Jews."
Turkey's increasingly emphatic and public complaints about Israel's missile attacks on the Hamas leadership in the Gaza Strip is another factor in the growing tensions between the allies. On May 26th, Turkey's Foreign Minister, Abdullah Gul, announced at a news conference in Ankara that the Turkish government was bringing its Ambassador in Israel home for consultations on how to revive the Middle East peace process. He also told the Turkish parliament that the government was planning to strengthen its ties to the Palestinian Authority, and, in conversations with Middle Eastern diplomats in the past month, he expressed grave concern about Israel. In one such talk, one diplomat told me, Gul described Israeli activities, and the possibility of an independent Kurdistan, as "presenting us with a choice that is not a real choice — between survival and alliance."
A third Turkish official told me that the Israelis were "talking to us in order to appease our concern. They say, 'We aren't doing anything in Kurdistan to undermine your interests. Don't worry.'" The official added, "If it goes out publicly what they’ve been doing, it will put your government and our government in a difficult position. We can tolerate 'Kurdistan' if Iraq is intact, but nobody knows the future — not even the Americans."
A former White House official depicted the Administration as eager — almost desperate — late this spring to install an acceptable new interim government in Iraq before President Bush's declared June 30th deadline for the transfer of sovereignty. The Administration turned to Lakhdar Brahimi, the United Nations special envoy, to "put together something by June 30th — just something that could stand up" through the Presidential election, the former official said. Brahimi was given the task of selecting, with Washington's public approval, the thirty-one members of Iraq's interim government. Nevertheless, according to press reports, the choice of Iyad Allawi as interim Prime Minister was a disappointment to Brahimi.
The White House has yet to deal with Allawi's past. His credentials as a neurologist, and his involvement during the past two decades in anti-Saddam activities, as the founder of the British-based Iraqi National Accord, have been widely reported. But his role as a Baath Party operative while Saddam struggled for control in the nineteen-sixties and seventies — Saddam became President in 1979 — is much less well known. "Allawi helped Saddam get to power," an American intelligence officer told me. "He was a very effective operator and a true believer." Reuel Marc Gerecht, a former C.I.A. case officer who served in the Middle East, added, "Two facts stand out about Allawi. One, he likes to think of himself as a man of ideas; and, two, his strongest virtue is that he's a thug."
Early this year, one of Allawi's former medical-school classmates, Dr. Haifa al-Azawi, published an essay in an Arabic newspaper in London raising questions about his character and his medical bona fides. She depicted Allawi as a "big husky man ... who carried a gun on his belt and frequently brandished it, terrorizing the medical students." Allawi's medical degree, she wrote, "was conferred upon him by the Baath party." Allawi moved to London in 1971, ostensibly to continue his medical education; there he was in charge of the European operations of the Baath Party organization and the local activities of the Mukhabarat, its intelligence agency, until 1975.
"If you're asking me if Allawi has blood on his hands from his days in London, the answer is yes, he does," Vincent Cannistraro, the former C.I.A. officer, said. "He was a paid Mukhabarat agent for the Iraqis, and he was involved in dirty stuff." A cabinet-level Middle East diplomat, who was rankled by the U.S. indifference to Allawi's personal history, told me early this month that Allawi was involved with a Mukhabarat "hit team" that sought out and killed Baath Party dissenters throughout Europe. (Allawi's office did not respond to a request for comment.) At some point, for reasons that are not clear, Allawi fell from favor, and the Baathists organized a series of attempts on his life. The third attempt, by an axe-wielding assassin who broke into his home near London in 1978, resulted in a year-long hospital stay.
The Saban Center's Flynt Leverett said of the transfer of sovereignty, "If it doesn't work, there is no fallback — nothing." The former senior American intelligence official told me, similarly, that "the neocons still think they can pull the rabbit out of the hat" in Iraq. "What's the plan? They say, 'We don't need it. Democracy is strong enough. We'll work it out.'"
Middle East diplomats and former C.I.A. operatives who now consult in Baghdad have told me that many wealthy Iraqi businessmen and their families have deserted Baghdad in recent weeks in anticipation of continued, and perhaps heightened, suicide attacks and terror bombings after June 30th. "We'll see Christians, Shiites, and Sunnis getting out," Michel Samaha, the Lebanese Minister of Information, reported. "What the resistance is doing is targeting the poor people who run the bureaucracy — those who can't afford to pay for private guards. A month ago, friends of mine who are important landowners in Iraq came to Baghdad to do business. The cost of one day's security was about twelve thousand dollars."
Whitley Bruner, a retired intelligence officer who was a senior member of the C.I.A.’s task force on Iraq a decade ago, said that the new interim government in Iraq is urgently seeking ways to provide affordable security for second-tier officials — the men and women who make the government work. In early June, two such officials — Kamal Jarrah, an Education Ministry official, and Bassam Salih Kubba, who was serving as deputy foreign minister — were assassinated by unidentified gunmen outside their homes. Neither had hired private guards. Bruner, who returned from Baghdad earlier this month, said that he was now working to help organize Iraqi companies that could provide high-quality security that Iraqis could afford. "It's going to be a hot summer," Bruner said. "A lot of people have decided to get to Lebanon, Jordan, or the Gulf and wait this one out."
Απ'ότι βλέπω τα θέματα της ανατολικής της πλευράς φαίνεται προς το παρόν να απασχολούν πολύ περισσότερο την Τουρκία.Το αμεριακανοτουρκικό φλέρτ εμάς θα μας επηρεάσει σαφώς αρνητικά αφού τα θέματά μας θα είναι τα "δωράκια" των Αμερικανών προκειμένου να "ρίξουν" την Τουρκία,κάτι σαν γεωπολιτικά σοκολατάκια και λουλούδια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαστε σε δύσκολη θέση και δύσκολα θα φύγουμε από αυτή,σίγουρα με τις γνωστές μεθόδους μόνο χάσιμο θα έχουμε.
Επίσης γιατί εμένα μου φαίνεται πως η Χάλκη είναι κάτι σαν τα καθρεφτάκια του Κολόμβου στους ιθαγενείς;σε καμία περίπτωση δεν υποτιμώ το Πατριαρχείο (παρά την αντίθεσή μου με τις πολιτικοκοινωνικές και διπλωματικές πρακτικές της ηγεσίας του...αλλά και τις ιδεολογικές απόψεις αυτής της κάστας) αλλά μήπως πρέπει σαφώς να δείξουμε ότι αυτά τα θέματα δεν θα είναι ισοβαρή με το Αιγαίο και το σκοπιανό ή το Κυπριακό;μήπως πρέπει να απεγκλωβιστούμε επιτέλους από αυτή την "δουλεία" ή ομηρία;καο κάνοντας και ένα κακεντρεχές σχόλιο,στην περίπτωση αυτή κάποιοι φαναριώτικοι κύκλοι θα το ξανασκέφτονταν αν τολμούσαν να ξαναμιλήσουν για "επαρχιώτες" ή μικρελλαδίτες ή για την υπεροχή της Ρωμιοσύνης έναντι του Ελληνισμού...(στην Ελλάδα ουσιαστική διαφορά δεν υφίσταται αλλά οι κύκλοι αυτοί έχουν λυσσάξει να το κάνουν ζήτημα...αφού είδαν ότι έχουν και την λυκοϋποστήριξη ελλαδικών ΜΜΕ...)
Καλησπέρα κ. Σάββα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως θα δείτε στο παρακάτω video
http://www.youtube.com/watch?v=12eNAovkDTM
Ο συγγραφέας του βιβλίου The Next 100 Years ο George Friedman,
λέει ότι η Τουρκία το 2100 θα είναι η 1 από τις 2 υπερδυνάμεις του πλανήτη.
Θα σας παρακαλούσα να μας λέγατε τη γνώμη σας κατά πόσο είναι εφικτό
να πραγματοποιηθεί αυτό ή είναι εντελώς αδύνατον.
Επίσης εάν έχετε την καλοσύνη σχολιάστε αυτό που υποστηρίζει
η Goldman Sachs ότι η Τουρκία το 2050 θα είναι
η 2η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης και 9η παγκοσμίως πίσω από
Κίνα, Αμερική, Ινδία, Βραζιλία, Ρωσία, Ινδονησία, Μεξικό και Αγγλία.
Να σημειώσω εγώ ότι βάση των επίσημων στοιχείων
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_GDP_(nominal)
η Τουρκία είναι ήδη η 17η ισχυρότερη οικονομία του κόσμου.
Θα εκτιμούσα πολύ μια απάντηση σας έστω και μονολεκτική,
αφού εσείς είστε ο κορυφαίος τουρκογνώστης που έχει σήμερα η Ελλάδα
όποτε η γνώμη σας για τα 2 παραπάνω θέματα βαραίνει σαν βουνό.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων, με απέραντη εκτίμηση Νίκος Μ.
Σε περίπτωση που το κεμαλικό κατεστημένο ηττηθεί και χειαφετηθούν οι λαοί και οι εθνότητες της Ανατολίας, με πρώτους τους Κούρδους, οι πραγματικοί Τούρκοι θα είναι μειονότητα μέσα στη χώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι Κούρδοι θα είναι εκείνοι που θα δικεδικήσουν την πρωτοκαθεδρία και. κατά την άποψή μου, θα την κερδίσουν.
Άρα, στην περίπτωση που η Τουρκία δεν διαμελιστεί, θα πρόκειται για μια άλλη χώρα, ένα άλλο κράτος, πολυεθνικό, που θα έχει και Τούρκους.
Τότε θα γίνουν και πολλά άλλα πράγματα.
Αυτά πρέπει να προβλέψουμε και πάνω σε αυτά να δουλέψουμε εγκαίρως.
Πάντως, αυτή την νέα Τουρκία, εμείς οι Έλληνες μπορούμε να τη διαχειριστούμε και δεν πρέπει να τη φοβόμαστε.
Σάββας
Ευχαριστώ για την απάντηση σας κ. Σάββα,
ΑπάντησηΔιαγραφήπαραθέτω το παρακάτω link
http://meria.biu.ac.il/journal/1999/issue4/zeidan.pdf
προς απόδειξη αυτών που αναφέρατε.
Με εκτίμηση Νίκος Μ.
Πολύ σωστή η τελευταία σου παρατήρηση Σάββα Καλεντερίδη. Αν η Τουρκία δεν διαμελιστεί, τότε θα έχει πλειοψηφία μη Τούρκων στην ίδια της τη χώρα. Θα είναι οι ίδιοι τους που θα θέλουν το διαμελισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθησα και τύπωσα και διάβασα το τεράστιο αγγλικό άρθρο που μας παρέθεσε ο ανώνυμος 14 Μάρτιος 2009 9:40 μμ. Όντως έχει δίκιο, δεν υπάρχει η Ισραηλινή διάσταση στην ανάλυση του Γκιουνάι Ασλάν. Μια διάσταση πολύ σημαντική, διότι από ό,τι φαίνεται, το Ισραήλ είναι ο σημαντικότερος και σταθερότερος σύμμαχος του κουρδικού στοιχείου στην περιοχή. Το κακό είναι ότι το άρθρο που παραθέτει είναι αρκετά παλιό, σχεδόν πέντε ετών, και συνεπώς χρειάζεται ένα καλό update για να δούμε τι έχει συμβεί ενδιαμέσως.
Πάντως αποκλείεται να έχει αλλάξει η χρησιμότητα του κουρδικού στοιχείου για το Ισραήλ. Επίσης, αποκλείεται να θέλουν οι Ισραηλινοί να έρθει το πετρέλαιο του Κιρκούκ στα χέρια των Σουνιτών. Συνεπώς, το πιο πιθανόν παραμένει, κατά τη γνώμη μου, οι γαλαντομίες του Ομπάμα να περιέχουν και δυσάρεστες εκπλήξεις για την Τουρκία. Ευσεβοποθισμός; Θα δείξει...
Ένα ενδιαφέρον κείμενο για τον APO και το PKK
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.turkiye.net/konuk/yusuf3.htm
Κύριε Σάββα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα το είδα το σχόλιο θέλετε να το μεταφράσω και να κάνετε τις απαραίτητες διορθώσεις μετά?
Χριστίνα
ΥΓ. Αν πείτε ναι να ξέρετε ότι θα καθηστερήσει λίγο γιατί είναι μεγάλο
Μετάφρασέ το Χριστίνα
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ
Σάββας
Κύριε Σάββα απο όσο μου επιτρέπετε να ξέρω το αποτέλεσμα θα είναι πάνω από 14 σελίδες μετάφραση αν δεν σας έρθει ολόκληρο απλά ενημερώστε με
ΑπάντησηΔιαγραφήΧριστίνα
Seymour Hersh on Israeli operatives in Kurdistan
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Seymour Hersh στους Ισραηλινούς χειριστές στο Κουρδιστάν.
Σχέδιο B
SEYMOUR M. HERSH
The New Yorker, 21 Ιουνίου 2004
Τον Ιούλιο , 2003, δυο μήνες μετά την ανακόίνωση της νίκης στο Ιρακ από τον πρόεδρο Μπους ,ο πόλεμος, ,άγγιξε ένα κρίσιμο σημείο.Το Ισραήλ που ήταν ο πιο ευνθουσιώδης υποστηρικτής του πολέμου,άρχισε να προειδοποιεί την δίοικηση ότι η Αμερικανο οδηγούμενη κατοχή θα αντιμετώπιζε μια έντονη εξέγερση — μια καμπάνια από βομβαρδισμούς και δολοφονίες – αργότερα μέσα στο καλοκαίρι. Η Ισραηλινή αντικατασκοπία ανέφερε ότι πηγές στο Ιρακ είχαν πληροφορίες ότι αντάρτες έχοντας την υποστήριξη της Ιρανικής αντικατασκοπίας και άλλοι ξένοι πολεμιστές , θα περνούσαν τα απροστάτευτα σύνορα μεταξύ Ιραν και Ιρακ κατα βούληση. Οι Ισραηλίτες πίεσαν της ΗΠΑ να κλείσουν τα 900 μιλια μακριά σύνορα με όποιο κόστος.
Τα σύνορα θα παραμείνουν ανοιχτά παρ’όλα αυτά ‘‘Η δίοικηση δεν αδιαφορούσε για τις πληροφορίες από την Ισραηλινή αντικατασκοπία σε σχέση με το Ιραν.Ο ’’Patrick Clawson, που είναι αναπληρωτής διευθυντής στο Ινστιτούτο Πολιτικής της Μέσης Ανατολής και έχεις στενές επαφές με τον Λευκό Οίκο εξήγησε ‘’Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεν πήραμε καμιά πρωτοβουλία το περασμένο καλοκαίρι για να κλείσουμε τα σύνορα, αλλά το σκεπτικό μας ήταν ότι θα ήταν πιο χρήσιμο για τους Ιρακινούς να έχουν επαφές με τους ανθρώπους της καθημερινότητας τους , Ιρανούς που διασχίζουν τα σύνορα,που κατα χιλιάδες διασχίζουν τα σύνορα καθημερινά – για παράδειγμα , για να προσκυνήσουν ‘‘ Πρόσθεσε , "Το ερώτημα που αντιμετωπίσαμε ήταν αυτού του είδους το εμπόριο αξίζει το κόπο ? Θέλουμε να απομονώσουμε τους Ιρακινούς? Η απάντηση που δώσαμε ήταν ότι όσο οι Ιρανοί δεν έπερναν στα χέρια του όπλα εναντίον άξιζε το κόπο’’.
Ο Clawson είπε, "Οι Ισραηλινοί διαφώνησαν πολύ έντονα μαζί μας το περασμένο καλοκαίρι. Αυτό που τους απασχολούσε ήταν απλό – οι Ιρανοί θα δημιουργούσαν κοινωνικές και φιλανθρωπικές οργανώσεις στο Ιρακ με σκοπό την στρατολόγηση ανθρώπων που θα συμμετείχαν στις ένοπλες επιθέσεις εναντίων των Αμερικανών."
Οι προειδοποιείσεις για την αύξηση της εγκληματικότητας αποδείχτηκαν αληθείς. Στις αρχές Αυγούστου , η εξέγερση ενάντια στην κατοχή εξεράγει με βομβιστικές ενέργειες στην Βαγδάτη στην Πρεσβεία της Ιορδανίας και στο αρχηγείο των Ηνωμένων Εθνών σκοτώνοντας 42 ανθρώπους . Ενας πρώην διοικητής της Ισραηλινής αντικατασκοπίας είπε ότι η Ισραηλινή ηγεσία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι Η.Π.Α δεν ήταν πρόθυμες να αντιμετωπίσουν το Ιράν, διασώζοντας την κατάσταση στο Ιράκ ,είπε , "δεν προσθέτει τίποτα. Τελείωσε . Μη στρατιωτικά - οι ΗΠΑ δεν μπορούν να ηττηθούν στρατιωτικά στο Ιρακ – αλλά πολιτικά."
Ο Flynt Leverett, ένας πρώην αναλυτής της C.I.A. που μέχρι πέρυσι υπηρετούσε στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας και είναι τώρα συνεργάτης στο κέντρο Saban για την πολιτική της Μέσης Ανατολής , μου είπε το περασμένο καλοκαίρι " Η δίοικηση έπρεπε να το γυρίσει από την στιγμή που η ‘’αποστολή εξετελέσθει'" — μια αναφορά στην ομιλία Μπους τον Μάιο — "ήταν πρόωρη .Οι άνθρωποι του Μπους θα μπορούσαν να πάνε στους συμμάχους τους και να πάρουν περισσότερη βοήθεια he Bush people could have gone to their allies and got more boots on the ground.Αλλά οι νέες απόψεις είχαν διεισδύσει πολύ — 'Το κάνουμε όλο αυτό από μόνοι μας '"
Συνεχίζοντας ο Leverett, "Ο Πρόεδρος με καθυστέρηση αντελήφθηκε ότι είτε θα έπρεπε να κάνει μια στρατηγική αλλάγή ή εάν συνέχιζε να επιμένει σε μονομερή έλεγχο θα γινόταν όλο και πιο δύσκολο και θα έβρισκε την πραγματική εξέγερση μπροστά του." Η δίοικησε μετά αποφάσισε καθώς είπε ,ο Leverett , να "επεκτείνει το μοντέλο του Γκουαντάναμο στο Ιρακ " — να βάλει στην άκρη τους νόμους περί των ανακρίσεων. Αυτή η απόφαση απέτυχε να σταματήσει τις εξεγέρσεις και στο τέλος οδήγησε σε σκάνδαλο στην φυλακή του Abu Ghraib .
Στις αρχές Νοεμβρίου , ο Πρόεδρος παρέλαβε μια απαράδεκτη αξιολόγηση από τον αρχηγό του σταθμού της CIA στην Βαγδάτη, που συμπληρωσε ένα ειδικό πεδίο αξιολόγησης γνωστό στα εσωτερικά της υπηρεσίας ως Aardwolf, ειδοποιόντας ότι η κατάσταση ασφαλείας στο Ιράκ ήταν έτοιμη να καταρεύση. Το έγγραφο όπως περιγράγηκε από τον Ιππότη-Καβαλάρη , έλεγε ότι ‘ ‘ κανένα από τα μεταπολεμικά Ιρακινά πολιτικά όργνα κοι οι ηγέτες δεν έχουν παρουσιάσει την δυνατότητα να κυβερνήσουν την χώρα ή να πραγματοποιήσουν εκλογές’’ και να συντάξουν ένα σύνταγμα.
Λίγες μέρες αργότερα, η Δίοικηση, που ήταν έτοιμη να καταρεύση από την βία και την νέα αντικατασκοπία , τελικά επεχείρησε να αλλάξει την πολιτική ‘ ‘ το κάνω μόνος μου’’ και να θέσει την 30η Ιουνίου ως ημερομηνία για την παράδοση της κυριαρχίας σε μια προσωρινή κυβέρνηση, η οποία θα της επέτρεπε να βάλει στην διαδικασία και τα Ηνωμένα Εθνη. ‘’ Ο Νοέμβριος ήταν ένας χρόνος πριν τις Προεδρικές εκλογές , ‘’ ενας σύμβουλος των Ηνωμένων Εθνών που δούλευε σε θέματα των Ιρακινών μου είπε ‘ ‘ Πανικοβλήθηκαν και αποφάσισαν να μοιραστούν την κατηγορία με τα Ηνωμένα Εθνη και τους Ιρακινούς’’
Ενας πρώην ανώτερος Διοικητικός υπάλληλος που είχε υποστηρίξει τον πόλεμο καθ ολοκληρίαν ολοκλήρωσε μια αποκαρδιωτική επίσκεψη το περασμένο φθινώπορο.Επισκέφτηκε κατόπιν το Τελ Αβιβ και ανεκάλυψε ότι οι Ισραηλινοί που συνάντησε εκεί ήταν το ίδιο αποθαρρυμένοι.Ετσι όπως το είχαν αντιληφθεί οι προειδοποιήσεις τους και οι συμβουλές τους είχαν αγνοηθεί,και ο Αμερικανικός πόλεμο ενάντια στην εξέγερση συνέχιζε να αποτυγχάνει.’’
‘‘Ξόδεψα ώρες μιλώντας με ανώτερα μέλη της κοινότητας των Ισραηλινών και μέλη της υπηρεσίας πληροφοριών ‘’’θυμήθηκε ο πρών αξωματούχος.΄΄Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν : Δεν θα τα βγάλετε πέρα στο Ιρακ , και δεν θα έπρεπε να σχεδιάσουμε την χειρότερη περίπτωση σαν σενάριο και πως θα την αντιμετωπίσουμε ? ‘’
Ο Ehud Barak, ο πρώην Ισραηλινός Πρωθυπουργός , που υποστήριξε την εισβολή Μπους στο Ιρακ , ανέλαβε προσωπικά τις ευθύνες σε αυτό το σημείο για να προιειδοποιήσει τον αντιπρόεδρο Dick Cheney ότι η Αμερική έχασε στο Ιρακ, σύμφωνα με ένας Αμερικανό που ήταν πολύ κοντά στον Barak , είπε ότι το Ισραήλ ‘’ έμαθε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσει μια κατοχή’’.Το μόνο θέμα o Barak είπε στον Cheney ‘‘ήταν το μέγεθος της ταπείνωσης’’ ο Cheney δεν απάντησε στο σχόλιο του Barak. (Το γραφείο του Cheney αρνήθηκε το συγκεκριμένο σχόλιο).
Σε μια σειρά συνεντεύξεων στην Ευρώπη , Μέση Ανατολή και Αμερική , αξιωματούχοι μου είπαν ότι μέχρι το τέλος του προηγούμενου χρόνου κατέληξε ότι η δίοικηση Μπους δεν θα ήταν ικανή να φέρει ισσοροπία και δημοκρατία στο Ιρακ, και ότι οι Ισραηλινοί χρειαζόντουσαν και άλλες εναλλακτικές. Η κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Ariel Sharon αποφάσισε , έτσι μου είπαν, να ελαχιστοποιήσουν την ζημιά που επέφερε ο πόλεμος στην στρατηγική της θέσης των Ισραηλινών με την επέκταση μιας μεγάλης διάρκειας σχέσεως με του Κούρδους από το Ιρακ και καθιέρωσαν μια σημαντική παρουσία στο έδαφος μια ημιαυτόνομης περιοχής στο Κουρδιστάν. Αρκετοί αξιωματούχοι επεικόνισαν την απόφαση Sharon , που εμπεριείχε μια βαριά οικονομική υποχρέωση, σαν μια ενδεχόμενη απερίσκεπτη κίνηση που θα μπορούσε να προκαλέσει περισσότερο χάος και βία καθώς οι εξεγέρσεις στο Ιρακ συνέχιζαν να αυξάνονται.
Η Ισραηλινή υπηρεσία και στρατιωτικοί χειριστές έχουν τώρα αρκετή δουλειά στο Κουρδιστάν , παρέχοντας εκπαίδευση στους Κούρδους κομμάντο και πιο σημαντικό κάτω από την επίβλεψη των Ισραηλινών, να πραγματοποιούν μυστικές επιχειρήσεις μέσα σε Κουρδικές περιοχές στο Ιραν και στην Συρία
Το Ισραήλ νιώθει απειλούμενο από το Ιράν, όπου η θέση του στην περιοχή έχει ισχυροποιηθεί από τον πόλεμο. Οι Ισραηλινοί χειριστές περιλαμβάνουν μέλη της Μοσάντ,μυστικές ξένες υπηρεσίες,που λειτουργουν μυστικά σαν επιχειρηματίες στο Κουρδιστάν, και σε μερικές περιπτώσεις , δεν έχουν Ισραηλινά διαβατήρια.
Ζητήθηκε να σχολιάσει ,ο Mark Regev, ο εκπρόσωπος τύπου για την Ισραηλινή Πρεσβεία στην Ουαάσινγκτον είπε "Η ιστορία είναι απλά αναληθής και οι εμπλεκόμενες κυβερνήσεις το γνωρίζουν." Οι Κούρδοι αξιωματούχοι αρνήθηκαν να σχολιάσουν αυτό που είπε ο εκπρόσωπος τύπου του Υπ. Εξωτερικών.
Παρα ταύτα, ένα ανώτερο στέλεχος της C.I.A. ανεγνώρισε σε μια συνέντευξη την περασμένη εβδομάδα ότι οι Ισραηλινοί πραγματικά ενεργούσαν στο Κουρδιστάν.Μου είπε ότι οι Ισραηλινοί ένιωθαν ότι είχαν λίγες επιλογές: "Πιστεύουν ότι πρέπει να είναι εκεί."Ρωτήθηκαν άν οι Ισραηλινοί είχαν πάρει την έγκριση από την Ουασιγκτον, οι αξιωματούχοι γέλασαν και, "Γνωρίζετε κανέναν που να μπορεί να πει στους Ισραηλινούς τι να κάνουν? Θα κάνουν πάντα αυτό που θεωρούν ότι είναι προς το μέγιστο συμφέρον τους." Οι αξιωματούχοι της C.I.A. πρόσθεσαν ότι η Ισραηλινή παρουσία ήταν ευρέως γνωστή στην Αμερικάνική μυστική υπηρεσία .
Η απόφαση των Ισραηλινών να βρουν μια μεγαλύτερη βάση στο Κουρδιστάν – Χαρακτηρίστικε από τον πρώην Ισραηλινό αξιωματούχο σαν ‘‘ Σχέδιο Β’’ – αύξησε τις εντάσεις μεταξύ των Ισραηλινων και των Τούρκων. Προκάλεσε δε τις πικρές δηλώσεις από τους πολιτικούς της Τουρκίας , και μια μεγάλη στροφή , μια νέα συμμαχία μεταξύ Συρίας και Τουρκίας όλα εκ των οποίων έχουν σημαντικές μειονότητες Κούρδων.Στις αρχές Ιουνίου η σύνοψη της, Intel,ένα ενημερωτικό δελτίο που διανείμετε στην υπηρεσία και το οποίο συντάχθηκε από τον Vincent Cannistraro, ένα συνταξιούχο προιστάμενο της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας στην C.I.A. ,και τον Philip Giraldi, που υπηρέτης στην C.I.A.σαν προ είπε:
"Εμπιστευτικές πηγές της Τουρκίας αναφέρουν ότι οι Τούρκοι ανησυχούν πολύ για την εξάπλωση της Ισραηλινής παρουσίας στο Κουρδιστάν και την υποτιθέμενη ενθάρρυνση των Κούρδων να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο κράτος..... Οι Τούρκοι σημειώνουν ότι οι πολλές Ισραηλινές μυστικές επιχειρήσεις στο Βόρειο Ιρακ εμπεριέχουν Αντι-Συριακή και Αντι-Ιρανική δραστηριότητα, συμπεριλαμβάνοντας υποστήριξη σε Ιρανούς και Σύριους Κούρδους που αντιτίθενται με τις αντίστοιχες κυβερνήσεις τους . "
Στα χρόνια μέχρι τον Πρώτο πόλεμο στο Κόλπο, οι Κούρδοι απ το Ιρακ,
In the years since the first Gulf War, Iraq's Kurds, βοηθούμενοι απόμια διεθνή επιβολή της εναέριας ζώνης αποκλεισμού και από μια εξουσιοδότηση των Ηνωμένων Εθνών που τους παρείχε ένα μερίδιο εισοδήματος από τα κέρδη του πετρέλαιου, κατάφεραν να επιτύχουν ένα μεγάλο μέρος ανεξαρτησίας σε 3 βόρειες επαρχίες στο Ιρακ.
Σε σχέση δε με το πόσο απασχολεί τους Κούρδους το Ιστορικό Κουρδιστάν υπερβαίνει κατα πολύ τα σύνορα του Ιρακ , περιλαμβάνοντας μέρη του Ιραν, Συρίας , και Τουρκίας. Και οι 3 χώρες φοβούνται ότι το Κουρδιστάν παρά τις δημόσιες διαβεβαιώσεις θα κυρήξουν την ανεξαρτησία του από την πρσωρινή Ιρακινή κυβέρνηση εάν οι συνθήκες δεν βελτιωθούν μετά την 30η Ιουνίου
Η ανάμιξη του Ισραήλ στο Κουρδιστάν δεν είνα κάτι καινούργιο. Σε όλη τη δεκαετία 1960 και 70 , Ισραηλινές ενέργειες υποστήριζαν μια Κουρδική εξέγερση εναντίον του Ιράκ, σαν μέρος της στρατηγικής του βρίσκω συμμάχους μη Αραβες στην Μέση Ανατολή. ΤΟ 1975 , οι Κούρδοι προδόθηκαν από τις ΗΠΑ όταν η Ουάσινγκτον ακολούθησε την απόφαση του Σάχη του Ιράν να σταματήση η υποστήριξη της Κουρδικής φιλοδοξίας για ανεξαρτησίαστο Ιρακ.
Η προδοσία και η βία ήταν φυσικές κατόπιν αυτού τις επόμενες δυο δεκαετίες. Στο εσωτερικό του Ιρακ , οι Κούρδοι ήταν πολύ καταπιεσμένοι από τον Σαντάμ Χουσείν , που χρησιμοποιούσε την την αεροπορία και τα χημικά όπλα εναντίον τους. Το 1984 , οι το Εργατικό Κόμμα των Κούρδων ή αλλιώ ΠΚΚ ξεκίνησε μια εκστρατία της βίας των αυτονομιστών στην Τουρκία που διήρκεσε 15 χρόνια, περισσότεροι απο 30.000 άνθρωποι , οι περισσότεροι Κούρδοι σκοτώθηκαν. Η Τουρκική κυβέρνηση συνέθλιψε τους αυτονομιστές και στο τέλος συνέλαβε το αρχηγό του ΠΚΚ Αμπντουλαχ Οτσαλάν. Τον περασμένο μήνα το ΠΚΚ γνωστό τώρα σαν Kongra-Gel, ανακοίνωσε ότι τώρα τελείωνε μια πενταετή μονομερή εκεχειρία και θα ξεκινούσε με στόχο Τούρκους πολίτες για μια φορά ακόμα.
Οι Ιρακινοκουρδική ηγεσία έγινε έξαλη όταν, στις αρχές αυτού του μήνα, οι ΗΠΑ απέδωσαν ένα ψήφισμα στον ΟΗΕ σχετικά με την αποκατάσταση της Ιρακινής κυριαρχίας που δεν επιβεβαίωνε το προσωρινό σύνταγμα που χορηγούσε στην μειονότητα των Κούρδων δύναμη βέτο για οποιοδήποτε μόνιμο σύνταγμα. Οι ηγέτες των Κούρδων αμέσως προειδοποίησαν τον Πρόεδρο Μπους με επιστολή ότι δεν θα συμμετείχαν σε μία νέα κυβέρνηση ελεγχόμενη από τους Σουίτες εκτός αν είχαν την διαβεβαίωση ότι τα δικαιώματά τους κάτω από το προσωρινό σύνταγμα θα προφυλαχθούν .’ ‘ Οι κάτοικοι από το Κουρδιστάν δεν θα δεχτούν πλέον να είναι δεύτερης κατηγορίας πολίτες στο Ιράκ," έλεγε το γράμμα.
Υπάρχουν φόβοι ότι οι Κούρδοι θα κινηθούν για να καταλάβουν την πόλη Kirkuk, μαζί με έναν μεγάλο αριθμό αποθεμάτων πετρελαίου στην γύρω περιοχή. Το Κιρκούν είναι υπό την κατοχή των Αράβων και τοων Ιρακινών, πολλοί εκ των οποίων επανεντοπιστηκαν εκεί, στις αρχές του 1970 , σαν μέρος της εκστρατείας του Σαντάμ Χουσείν να Αραβοποιήσει την περιοχή,αλλά οι Κούρδοι θεωρούν το Κιρκούκ και τις πετρελαιοπηγές του σαν ιστορική πατρίδα.
Εάν το Κιρκούκ απειληθεί από τους Κούρδους, οι Σουνίτες αντάρτες θα μετακινηθούν εκεί,μαζί με τους Τούρκους, και θα γίνει ένα λουτρό αίματος’’ ένας ειδικός Αμερικανός στρατιωτικός που ασχολείται με το Ιρακ μου είπε: ‘’Ακόμα και αν οι Κούρδοι καταλάβουν το Κιρκούκ, δεν μπορούν να μεταφέρουν το πετρέλαιο εκτός χώρας μιας και όλοι οι αγωγοί περνάνε διαμέσου της καρδιάς των Σουνητω-Αράβων.’’
Ενας κορυφαιος Γερμανός αξιωματούχος υπευθυνος εθνικής Ασφαλείας είπε σε μια συνέντευξη τύπου ότι ‘’ένα ανεξάρτητο Κουρδικό κράτος με επαρκές πετρέλαιο θα είχε τεράστιες συνέπειες γιατ την Συρία, Ιράν και Τουρκία’’και θα οδηγούσε σε μια συνεχιζόμενη αστάθεια στην Μέση Ανατολή – οποιο και αν ήταν το αποτέλεσμα για το Ιράκ.
Υπάρχει επίσης μια διαδεδομένη πεποίθηση ένας άλλος ανώτερος Γερμανός αξιωματούχος είπε, ότι μερικά στοιχεία στην κυβέρνηση Μπους – αναφέρεται ειδκότερα στον τομέα που διευθύνεται από τον Αναπληρωτή Γενικό Γραμματέα Εθνικής Αμυνας Paul Wolfowitz — θα δεχόταν ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν. Με αυτό οι Γερμανοί διαφώνησαν διότι θεωρήθηκε λάθος . "Θα ήταν ένα νέο Ισραήλ – ένα κράτος παριών στο μέσον εχθρικών κρατών."
Μια δήλωση ανεξαρτησίας θα ενεργοποιούσε μια Τουρκική αντίδραση- και πιθανόν έναν πολεμο – καθώς επίσης θα εκτροχίαζε μια σημαντική συμμαχία με το Ισραήλ. Η Τουρκία και το Ισραήλ έχουν γίνει δυνατοί διπλωματικοί και οικονομικοί συνέταιροι την προηγούμενη δεκαετία. Χιλιάδες Ισραηλινών ταξιδεύουν στην Τουρκία κάθε χρόνο σαν τουρίστες. Η Τούρκικη αντίθεση στον πόλεμο του Ιρακ έχει εντείνει την σχέση της παρα το γεγονός ότι συνεχίζει να παραμένει προσανατολισμένη στην Δύση και παρά την νίκη ενός ισλαμικού κόματος στις εθνικές εκλογές το 2002. Σχετικά κοσμικό. Αγωνίζεται για την αποδοχή της στην Ε.Ε. Σε αντίθεση , η Τουρκία και η Συρία είναι σε διαφωνία για χρόνια, κατα περιόδους σε ανοιχτή αντιπαράθεση , όσο αφορά την σχέση Τουρκία και Ιραν είναι καιρό περιφεριακοί ανταγωνιστές .Ενας τομέας έντασης μεταξύ τους είναι η σύγκρουση της δυτικής στάσης της Τουρκίας και της άκαμπτης θεοκρατίας του Ιράν. Αλλά η αμοιβέα περίσκεψή τους για τους Κούρδους έχει ξεπεράσει αυτές τις διχόνιες.
Ένας Ευρωπαίος Υπουργός σε μία συζήτηση τον περασμένο μήνα , είπε ότι το ‘’φούσκωμα’’ των Ισραηλινών συμμαχιών με την Τουρκία θα είναι μια σημαντική οπισθοδρόμηση για την περιοχή. Συνεχίζοντας , πρόσθεσε ‘ ‘Για να αποφύγουμε το χάος, πρέπει οι γείτονες να λειτουργήσουν σαν μία κοινή οντότητα’’.
Οι Ισραηλινοί, παρ’ όλα αυτά, βλέπουν τους γείτονές τους , με εξαίρεση το Κουρδιστάν, σαν εχθρούς, Το Ισραήλ είναι πεποισμένο ότι το Ιράν είναι στο άκρο να δημιουργήσουν πυρινικά όπλα, και σε αυτό με την βοήθεια της Συρίας, σχεδιάζει να υποστηλώσει την Παλαιστηνιακή τρομοκρατία καθώς το Ισραήλ αποσύρρεται από την Λωρίδα της Γάζας.
Πρώην αξιωματούχος της υπηρεσίας είπε πως ‘ ‘ οι Ιρακινοί Σηίτες στρατιωτικοί αρχηγοί , όπως Moqtada al-Sadr, , βλέπουν την Ισραηλινή ηγεσία σαν ‘ ‘ καταδικώμενα άλογα’’ για το Ιράν – οφείλοντας μεγάλο μέρος της επιτυχίας τους στον Αμερικανο υποκινούμενο συνασπισμό με διοικητική και επικοινωνιακή υποστήριξη και κατάρτιση που παρέχεται από το Ιράν. Ο πρώην αξιωματούχος της υπηρεσίας είπε ‘ ‘ αλλά ο Λευκός Οίκος δεν ήθελε να το ακούσει : Δεν μπορούμε να αναλάβουμε άλλο ένα πρόβλημα επί της παρούσης. Δεν μπορούμε να πιέσουμε το Ιράν στο βαθμό που θα πρέπει να το κλείσουμε ‘’’
Το περασμένο καλοκαίρι, σύμφωνα με έγγραφο που αποκτήθηκε , η δίοικηση Μπους έδωσε εντολή στο Ναυτικό να σχεδιάσουν ένα αναλυτικό σχέδιο , επ ονόματι Επιχείηση Stuart , για την σύλληψη και αν χρειαστεί την δολοφονία του Sadr ..Αλλά η επιχείρηση ακυρώθηκε , μου είπε ο πρώην αξιωματούχος της υπηρεσίας, κατόπιν τούτου έγινε σαφές ότι ο Sadr είχε ενημερωθεί για το σχέδιο.
Επτά μήνες αργότερα , αφού πέρασε ο Sadr τον χειμώνα του χτίζοντας την εύνοια για την κίνησή του ,η αμερικανοϋποκινούμενη συμαχία έκλεισε την εφημερίδα του προκαλώντας μια κρίση που ο Sadr επέζησε με τη θέση του ενισχυμένη ,διασφαλίζοτνας ότι θα παίξει σημαντικό ρόλο , ανεπιθύμητο ρόλο, στις πολιτικές και στρατιωτικές μηχανορραφίες μετά την 30η Ιουνίου .
‘Ο Ισραηλινός στόχος μετά τη ν30η Ιουνίου είναι να χτίσει τις Κουρδικές μονάδες κομμάντο για να εξισσοροπήσει τις στρατιωτικές δυνάμεις των Σηιτών – ειδικά εκείνων που θα είναι εχθρικοί στο είδος της τάξης που θα ήθελε να δει το Ισραήλ στο νότιο Ιράκ.," Ο πρώην αξιωματούχος της υπηρεσίας είπε. "Φυσικά έαν ένας φανατικός στρατιωτικός Sunni Baathist έπερνε τον έλεγχο — ένας τόσο εχθρικός στο Ισραήλ όσο ήταν ο Σανταμ Χουσείν— το Ισραήλ θα εξαπέλυε τους Κούρδους επίσης." Οι Κουρδικές στρατιωτικές δυνάμεις, γνωστές σαν peshmerga, αριθμόνται κατ΄εκτιμηση σε 75.000 στρατεύματα ένα σύνολο που υπαερβάινει τις πολιτοφυλακές των Σουνιτών και των Σηιτών.
Ο πρώην Ισραηλινός αξιωματούχος επιβεβαίωσε ότι έως το τελευταίο χρόνο το Ισραήλ εκπαίδευε Κούρδικές ομάδες κομμάντο για επιχειρήσεις με τον ίδιο τρόπο και με την ίδια αποτελεσματκότητα όπως οι περισσότερες μυστικές ομάδες κομμάντο οι Μισταραβίμ.ΤΟ αρχικό επίτευγμα της Ισραηλινής βοήθειας στους Κούρδους , ο πρώην αξιωματούχος είπε , ήταν να τους μάθουν να λειτουργούν όπως και οι Αμερικάνικες ομάδες κομμάντο είναι ικανές να λειτουργήσουν – διείσδυση,συλλογή πληροφοριών, συλλογή πρακτόρων , δολοφονία της ηγεσίας των Σηιτών και καταστολή της εξέγερσης των Σούνη στο Ιρακ. (Μου ήταν αδύνατο να μάθω αν τέτοια επιχείρηση έχει πραγματοποιηθεί).’’Το αίσθημα ήταν ότι αυτός ήταν ένας πιο αποτελεσματικός τρόπος για να κατασταλούν οι εξεγέρσεις, αλλά οι αυξανόμενη ΙσραηλοΚουρδική σχέση άρχισε να ανησυχεί τους Τούρκους .Το ζήτημά τους ήταν ότι οι ίδιοι καταδρομείς που εκπαιδεύθηκαν για το Ιράκ θα μπορούσαν να διεισδύσουν και να επιτετθούν στην Τουρκία.
Η Κουρδικό-Ισραηλινή συνεργασία επεκτάθηκε αναπόφευκτα είπε ο εν λόγω Ισραηλινός.Μερικοί Ισραηλινοί χειριστές έχουν διασχίσει τα σύνορα στο Ιράν,συνοδευόμενοι από Κούρδους καταδρομείς, για να εγκαταστήσουν αισθητήες και άλλες ευαίσθητες συσκευές που πρωτίστος στοχοποιούν ύποπτες εγκαταστάσεις πυρινικών από τους Ιρανούς.Ο πρώην ανώτατος υπάλληλος είπε, ‘’κοιτάξτε , το Ισραήλ πάντα υποστήριζε τους Κούρδους με έναν Μακιαβελλικό τρόπο – σαν μέσο ισσοροπίας έναντι του Σαντάμ. Είναι ρεαλιστική πολιτική πρόσθεσε το να συμμαχείς με τους Κούρδους , το Ισραήλ κερδίζει μάτια και αυτιά στο Ιράκ και στην Συρία’’. Συνεχίζοντας πρόσθεσε ‘’Αυτό που κάνει το Ισραήλ με τους Κούρδους δεν ήταν τόσο μη αποδεκτό από την Κυβέρνηση Μπους.
Πρών Γερμανός αξιωματούχος μου είπε , αναστατωμένος, ότι οι μυστικές υπηρεσίες τους έχουν τα στοιχεία ότι το Ισραήλ χρησιμοποιεί τη νέα δύναμή του μέσα στο Κουρδιστάν, και μέσα στις κουρδικές κοινότητες στο Ιράν και στην Συρία, για επιχειρησιακούς και λειτουργικούς λόγους.ΟΙ Σύριοι και οι Λιβανέζοι αξιωματούχοι πιστεύουν ότι η Ισραηλινή μυστική υπηρεσία έπαιξε ρόλο σε μια σειρά βίαιων αντιδράσεων στην Συρία και στηα Μέσα Μάρτη στα οποία οι Σύριοι και Κούρδοι αποστάτες και τα Συριακά στρατεύματα διαφώνησαν αφήνοντας τουλάχιστον 30 άτομα νεκρά. (Υπάρχουν σχεδόν 2.000.000 Κούρδοι που ζουν στην Συρία,η οποία έχει πλυθησμό 17.000.000 )
Πολλές μάχες πραγματοποιήθηκαν σε πόλεις στα σύνορα της Συρίας με την Τουρκία και το Κουρδικά ελεγχόμενου μέρους του Ιράκ. Ο Michel Samaha,ο Λιβανέζος Υπουργός Πληροφοριών, με ενημέρωσε ότι ενώ οι αναταραχές προήλθαν από τους Κούρδους ενάντια στην ηγεσία του Bashir Assad, Σύριος Πρόεδρος, η κυβέρνσηή του έχει στοιχεία ότι το Ισραήλ ‘ ‘ προετοίμαζε τους Κούρδους να πολεμήσουν σε όλο το Ιρακ , την Συρία και το Ιράν. Εχουν προγραμματιστεί να κάνουν επιχειρήσεις καταδρομών."
Ο κορυφαίος Γερμανός αξιωματούχος για θέματα Εθνικής Ασφαλείας μου είπε ότι πιστεύει πως η κυβέρνηση Μπους συνεχόμενα παρερμηνεύει το Ιραν "Οι Ιρανοί ήθελαν να κρατήσουν την Αμερική δεμένη στο Ιρακ και να την κρατήσουν απασχολημένη εκεί αλλά δεν ήθελαν να δημιουργηθεί χάος .Ενας από τους ανώτερους αξιωματούχους είπε επίσης ‘ ‘ Η κρίσημη ερώτηση είναι ποια θα είναι η συμπεριφορά των Ιρανών σε ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν με στενούς δεσμούς με το Ισραήλ? '’ Το Ιράν δεν θέλει έναν Ισραηλινό χερσαίο μεταφορεάς αεροσκαφών ...δλδ ένα στρατιωτικό φρούριο – στα σύνορά του."
Ενας άλλος Ευρωπαίος αξιωματούχος είπε ‘’ Οι Ιρανοί θα κάνουν κάτι θετικό σε αντάλλαγμα, αλλά η Ουάσινγκτον δεν θα κάνει τίποτα.Η κυβέρνηση Μπους δεν θα ζητήσει βοήθεια απο τους Ιρανούς…H κυβέρνηση Μπους δεν μπορεί να ζητήσει βοήθεια από τους Ιρανούς και να μη ζητήσει από τους Σύριους Ποιος θα σώσει τις ΗΠΑ? Το πρόσθεσε αυτό στην αρχή της εισβολής στο Ιρακ. Αρκετοί Ευρωπαίοι αξιωματούχοι είπαν στους είπαν στους ομολόγους τους στο Ιράν ΄’’Θα είστε οι νικητές στην περιοχή’’
Οι Ισραηλινοί δεν είναι οι μοναδικοί που πιστεύουν ότι το Ιράν παρά τις διακυρήξεις του, εργάζεται σκληρά για την κατασκευή πυρηνικής βόμβας . Στις αρχές αυτού το μήνα , η Υπηρεσία της Διεθνούς Ατομικής Ενέργειας που είναι αρμόδια για τον έλεγχο της πυρηνικής αύξησης παρουσίασε την Πέμπτη τριμηνιαία έκθεση παρουσιάζοντας το Ιράν σαν ένα κράτος που συνεχίζει να παραποιοεί την έρευνα του στα υλικά που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την παραγωγή πυρηνικών όπλων. Μεγάλη ανησυχία επικεντρώνεται στην μυστική αύξηση των εγκαταστάσεων στο Natanz 250 μίλια μεταξύ των συνόρων Ιράν – Ιράκ τα οποία κατά την διάρκεια της προηγούμενης επιθεώρησης ΙΑΕΑ ανακαλύφθηκαν ότι περιέχουν φυγοκεντρωτές που παρουσιάζουν ίχνη ουρανίου .Το μεγάλο σύμπλεγμα , το οποίο βρίσκεται υπό κατασκευή σε έκταση περίπου 180.000 τ.π. και το οποίο θα είναι έτοιμο σε μερικούς μήνες από μια σκεπή της οποίας ο σχεδιασμός της επιτρέπει να καλύπτεται με άμμο. Μόλις το έργο ολοκληρωθεί , το σύμπλεγμα , θα είναι αόρατο από τους δορυφόρους και οι Ιρανοί θα μπορούν να προσθέσουν κι άλλους ορόφους υπογείος , ένας επιθεωρητής του IAEA με ενημέρωσε : Θα χτυπήσουν οι Ισραηλινοί το Ιράν ?
Ο Mohamed ElBaradei, ο διευθυντής του Ι.A.E.A. επανειλημένα ενημέρωσε ότι η υπηρεσία τουμ δεν έχει βρει"συγκεκριμένη απόδειξη στρατιωτικού προγράμματος, και θεωρέι ότι είναι πολύ πρόωρο να κάνει οποιαδήποτε κριτική." Ο David Albright, πρώην επιθεωρητής όπλων των Η.Ε former U.N. που είναι ειδήμων στα πυρηνικά στηρίζοντας τις απόψεις του στην έκθεση του ΙΑΕΑ είπε: "Οι ΗΠΑ δεν έχουν συγκεκριμένες αποδείξεις για ύπαρξη πυρηνικού προγράμματος," Η Albright μου είπε : "Είναι ένα συμπέρασμα .Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά." (Σε μία συνάντηση την περασμένη Παρασκευή στην Βιέννη η ΙΑΕΑ πέρασε ένα ψήφισμα το οπίο αναγνωρίζει κάποια πρόοδο , κάνοντας ένσταση ότι το Ιραν πρέπει να παραμείνει ακόμα ανοιχτό για όσο χρειαστεί , και έντονα ζήτησε να συνταχθεί μια λίστα με σημαντικές ερωτήσεις.)
Ο αξιωματούχος της I.A.E.A. με ενημέρωσσε ότι η ηγεσία της ΙΑΕΑ μυστικά ενημερώθηκε από ανώτερους υπαλλήλους του υπουργειόυ του Ιράν ότι έχουν "πολλές δυσκολίες να πάρουν πληροφορίες " από τους σκληροπυρινικούς της θρησκείας και από την στρατιωτική ηγεσία που διοικούν την χώρα. "Το Ιρανικό Υπουργείο εξωτερικών μας ενημερώνει ότι, 'Είμαστε απλά διπλωμάτες και δεν γνωρίζουμε έαν μας λένε όλη την ιστορία οι δικοί μας άνθρωποι,'" .Σημείωσε επίσης ότι η κυβέρνηση Μπους κατ’επανάληψη συμβούλεψε την Ι.A.E.A. ότι υπάρχουν μυστικές πυρινικές εγκαταστάσεις στο Ιράν οι οποίες δεν είχαν δηλωθεί. Η κυβέρνηση δεν έκανε καμμία άλλη δήλωση φοβούμενη μη γίνει γνωστή στο Ιράν.
Ο Patrick Clawson, του Ινστιτούτου για θέματα Μέσης Ανατολής ,έδωσε μια άλλη εξήγηση για την απροθυμία να δώσει περισσότερα στοιχεία. "Εάν είναι να αναγνωρίσουμε πλευρά (περιοχή),είναι κατανοητό ότι θα γίνει άμεσα και οι επιθεωρητές από την ΙΑΕΑ θα φθάσουν άμεσα – διεθνής επιθεωρήσεις που συνήθως χρειάζονται βδομάδες για να ολοκληρωθούν – δεν θα βρουν τίποτα." Οι Αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες που ήδη δυσφημήσθηκαν λόγω της λανθασμένης έκθεσης που υπέβαλλαν σχετικά με τα Ιρακινά όπλα μαζικής καταστροφής , θα επικρίνονταν εκ νέου. "Είναι προτιμότερο να καταλήξει σε στοιχεία η ΙΑΕΑ από μόνη της και μετά να βρει τα στοιχεία τα οποία θα δείξουν την ύπαρξη υλικού σε εκείνη την περιοχή ," είπε ο Clawson
Επίσης ανέφερε ότι η μεγαλύτερη ανησυχία του Ισαρήλ για την Εθνική του ασφάλεια θα πρέπει να είναι το Ιραν.. Δεδομένου ότι η παρουσία του Κουρδιστάν θα έδινε στο Ισραήλ τον τρόπο ελέγχου των πυρηνικών στο Ιράν και θα ήταν αμέλεια απο την μεριά του Ισραήλ να μη το δουν."
Προς το παρόν , ο πρώην ανώτερο στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών επισήμως ανακοίνωσε ότι οι Ισραηλινοί είναι δεμένοι με το Κουρδιστάν και θα ήταν μεγαλύτερης σημασίας η συμαχχία με αυτούς παρά με την Τουρκία .' Αγαπάμε την Τουρκία αλλά θα πρέπει να συνεχίσουμε την πίεση στο Ιράν.'" Πρώην αξιωματούχος του Ισταήλ επεσήμανε , "Οι Κούρδοι είναι η τελευταία μειονότητα που επιβίωσε και είναι προσκείμενοι στις ΗΠΑ. Το μόνο θέμα ήταν πως να τακτοποιηθεί το ζήτημα με την ΤΟυρκία."
Μπορεί να μην υπάρξει δυνατότητα εξεύρεσης λύσης με την Τουρκία . Κατά την διάρκεια ενός γεύματος στην Αγκυρα Τούρκος αξιωματούχος εξήγησε "Πριν τον πόλεμο, το ισραήλ , ήταν ενεργό στο Κουρδιστάν , και τώρα είναι πάλι μέσα στα πράγματα.Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο για εμάς, και γι΄αυτούς επίσης. Δεν θέλουμε να διαιρεθεί το Ιράκ και δεν θα το παραβλέψουμε." Χρησιμοποιόντας μια γνωστή Τουρκική παροιμία είπε — "Είμαστε διατεθιμένοι να κάψουμε ολόκληρη την κουβέρτα για να σκοτώσουμε το ψίλο " —"Γνωρίσαμε στους Κούρδους ότι δεν τους φοβόμαστε αλλά θα πρέπει να μας φοβούνται . .Ενας Τούρκος διπλωμάτης που μίλησα μαζί του λίγο αργότερα ήταν πιο άμεσος λέγοντας : "Είπαμε στους φίλους μας τους Ισραηλινού και τους Κούρδους ότι αν η Τουρκία θέλει το καλό της θα πρέπει να φροντίσει να παραμείνει το Ιράκ ενωμένο . Δεν θα υποστηρίξουμε αλλου είδους λύσεις.")
"Εαν καταλήξετε με ένα διαιρεμένο Ιράκ , αυτό θα επιφέρει περισσότερη αιματοχυσία, δάκρυα, και πόνο στην Μέση Ανατολή και εσείς θα κατηγορηθείτε," συμπληρώνοντας οτ Τούρκος αξιωματούχος είπε. "Από το Μεξικό ως την Ρωσσία, όλοι θα κατηγορήσουν τις ΗΠΑ ότι έχου μυστική ατζέντα για το Ιράκ:πήγατε εκεί για να σπάσετε το Ιράκ..Εάν το Ιράκ διασπαστεί η Αμερική δεν θα μπορεσει αυτό να το εξηγήσει στο κόσμο." Ο ίδιος συνέκρινε την περίπτωση με την διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας αλλά πρόσθεσε, "Στα Βαλκάνια , δεν είχατε πετρέλαιο, το μάθημα της Γιουγκοσλαβίας είναι πως όταν δίνεις σε μια χώρα ανεξαρτησία όλοι μετά θα την θέλουν, εάν αυτό συμβεί το Κιρκούκ θα είναι το Σεράγιεβο του Ιράκ..Εάν αυτό συμβεί θα είναι αναπόφευκτη αποφυγή της κρίσης με ότι αυτό περιλαμβάνει."
Στην Αγγκυρα ένα άλλο υψηλόβαθμο στέλεχος της Τουρκίας εξήγησε οτι η κυβέρνησή του είχε εκφράσει τις ανησυχίες τις ανοιχτά σχετικά με τις στριατιωτικές ενέργειες των Ισραηλινων στο εσωτερικό του Κουρδιστάν με το Ισραηλινό υπουργείο Εξωτερικών. "Αρνούνται την εκπαίδευση και αγορά ιδιοκτησίας και υποστηρίζουν ότι δεν έγινε επίσημα αλλά επί προσωπικού. Φυσικά η υπηρεσίες μας γνωρίζουν πως δεν έγιναν. Αυτή η πολιτική δεν προάγει την Αμερική, το Ιράκ ή το Ισραήλ και τους Εβραιους.."
Οι εμφατικές και δημόσιες καταγγελίες της Τουρκίας δημοσίως σε σχέση με τις Ισραηλινές επιθέσεις με πυραύλους στην ηγεσία της Χαμάς στην Λωρίδα της Γάζας είναι ένας άλλος παράγοντας για την αυξανόμενη ένταης μεταξύ των συμμάχων.Στις 26 Μαίου ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών, Αμπτουλάχ Γκιούλ, ανακοίνσε σε ένα συνέδριο στην Αγκυρα ότι η Τουρκική κυβέρνηση θα έφερνε πίσω τον πρέσβη της στο Ισραήλ για να τον ενημερώσει πως να αναβιώσει την ειρήνη στην Μέση Ανατολή . Ανέφερε επίσης στο Τουρκίκό Κουνοβούλιο ότι η κυβέρνσηση σχεδίαζε να ενδυναμώσει τους δεσμούς της με την Παλαιστίνη και με τους διπλωμάτες της Μέσης Ανατολής τον τελευταίο μήνα, εκφράζοντας ταυτόχρονα σοβαρές ανησυχίες για το Ισραήλ. Σε μία ανάλογη συζήτηση κάποιος διπλωμάτης είπε , ο Γκιούλ περιέγραψε τις Ισραηλινές ενέργειες, και την πιθανότητα ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν παρουσιάζοντάς μας μια επιλογη που στην πραγματικότητα δεν είναι πραγματική επιλογή - ανάμεσα στην επιβίωση και στην συμμαχία."
Ενας τρίτος Τούρκος αξιωματούχος μου ανέφερε ότι οι Ισραηλινοί μας ‘ ‘ μιλούσαν μόνο και μόνο για να ευησυχάσουν τις ανησυχίες μας ..Ελεγαν ότι δεν κάνουν τίποτα στο Κουρδιστάν το οποίο να υποθάλπτει τα συμφέροντά σας. Μην ανησυχείτε .Εάν γίνει γνωστό στο κοινό τι γίνεται θα θέσει και των δυο κρατών τις κυβερνήσεις σε πολύ δύσκολη θέση . Μπορούμε να διαχειριστούμε το Κουρδιστάν αν το Ιράκ παραμείνει ανέπαφο αλλά κανείς δεν γνωρίζει το μέλλον – ούτε οι Αμερικάνοι."
Ενας πρώην αξιωματούχος του Λευκού Οίκου απεικόνησε την κυβέρνηση πρόθυμη – θα έλεγε κανείς σχεδόν απελπισμένη - στα μέσα της άνοιξης να εγκαταστήση μια προσωρινά αποδεκτή κυβέρνηση στο Ιράκ πριν από την δηλωμένη προθεσμία της 30ης Ιουνίου από τον Πρόεδρο Μπους για την μεταφορά της κυριαρχίας.Η Κυβέρνηση αποτάνθηκε στον Lakhdar Brahimi, έναν ειδικό των Η.Ε. για να, "τακτοποιήση την κατάσταση μέχρι τις 30 Ιουνίου — οτιδήποτε θα μπορούσε να σταθεί μέχρι τις Προερδικές εκλογές, Του Brahimi του δόθηκαν οι εγκρίσεις με την δημόσια έγκριση από την Ουάσινγκτον , να φτιάξει μια κυβέρνηση προσωρινή στο Ιράκ με 31 μέλη. Παρ’ όλα αυτά , σύμφωνα με τον τύπο, η επιλογή του Iyad Allawi σαν προσωρινό Πρωθυπουργό ήταν απογοητευτηκό για τον Brahimi.
Ο Λευκός Οίκος παρ’ όλα αυτά πρέπει να αντιμετωπίση το παρελθόν του Allawi . Τα πιστοποιητικά του ως νευρολόγος και η συμμετοχή του τα τελευταία δυο χρόνια σε ενέργειες κατά του Σαντάμ , παράλληλα ήταν ο ιδρυτής της Βρεττανικο Ιρακινής Εθνικής συμφωνίας , για την οποία έχουν γίνει πολλές αναφορές. Αλλά ο ρόλος του σαν χειριστή συμβαλλόμενου μέλλους καθώςο Σαντάμ αγωνιζόταν για τον έλεγχο την δεκαετία 60 – 70 – ο Σαντάμ έγινε Πρόεδρος το 1979 – είναι λιγότερο γνωστά. Ο Allawi βοήθησε τον Σαντάμ να πάρει πίσω την δύναμή του ήταν ένας πολύ αποτελεσματικός χειριστής και ένας πραγματικός πιστός’’ Ο Reuel Marc Gerecht πρώην αξιωματικός της CIA που υπηρέτησε στην Μέση Ανατολή πρόσθεσε ‘ ‘Δυο αρετές ξεχωρίζουν στον Allawi , Το ένα είναι ότι του αρέσει να θεωρεί τον εαυτό του σαν άνθρωπω των ιδεών και η ισχυρότερη αρετή του είναι ότι είναι κακοποιός’’.
Νωρίς αυτή την χρονιά , ένας πρώην συμφοιτητής στην ιατρική σχολή που φοιτούσε ο Allawi, η Dr. Haifa al-Azawi, δημοσιοποίησε μια έκθεση σε μια Αραβική εφημερίδα στο Λονδίνο εγείροντας ερωτήσεις σε σχέση με τον χαρακτήρα του και την ιατρική του αξιοπιστία. Περιέγραψε τον Allawi σαν ένα "γεροδεμένο άντρα ...που κουβαλάει ένα όπλο στην ζώνη του και συχνά το χρησιμοποιεί τρμοκρατώντας τους φοιτητές της ιατρικής." Το δίπλωμα του Allawi, "του δόθηκε από το μέλος της Baath ." Ο Allawi μετακόμισε στο Λονδίνο το 1971, για να συνεχίση φαινομενικά τις ιατρικές σπουδές του, εκεί έγινε επικεφαλής της Ευρωπαικής οργάνωσης για το κόμα των Baath και για τις τοπικές ενέργειές των Mukhabarat, εργαζόταν στις μυστικές υπηρεσίες έως το 1975.
"Εαν με ρωτάτε αν ο Allawi έχει αίμα στα χέρια του από τις μέρες που έζησε στο Λονδίνο η απάντηση είναι ναι έχει," Ο Vincent Cannistraro, πρώην αξιωματούχος της C.I.A. είπε. "Ηταν ένας πληρωμένος πράκτορας της Mukhabarat για τους Ιρακινούς, που ήταν ανεμιγμένος σε βρώμικα κόλπα." Ενα διπλωμάτης για θέματα της Μέσης Ανατολής ο οποιός ενοχλήθηκε από την αδιαφορία για την ιστορία του Allawi's, μου είπε αυτό το μήνα ότι ο Allawi ήταν αναμεμειγμένος με την Mukhabarat "ομάδα κρούσης" που αναζήτησε και σκότωσε αντιφρονούντες στο κόμαα των Baath σε όλη την Ευρώπη. Το γραφείο του Allawi office δεν απάντησε με καμία δήλωση σε αυτό το σχόλιο . Σε κάποιο σημείο , για άγνωστους λόγους μέχρι τώρα ο Allawi έχασε την εύνοια και οι Baathists οργάνωσαν μια σειρά απο δολοφονικές απόπειρες εναντίον του.Η Τρίτη απόπειρα , από έναν πρώην δολοφόνο ο οποίος διέρηξε το σπίτι του που ήταν κοντά στο Λονδίνο το 1978 κατέληξε σε μια μακρά παραμονή του στο νοσοκομείο.
Ο Saban Center's Flynt Leverett είπε για την μεταφορά των εξεγέρσεων , "εάν δεν δουλέψει δεν υπάρχει πισωγύρισμα — τίποτα." Ο πρώην υψηλόβαθμος αξιωματούχος της Αμερικανικής μυστικής υπηρεσίας μου είπε κάτι παρόμοιο "οι νέοι ακόμα πιστεύουν ότι μπορούν να βγάλουν το λαγό από το καπέλλο" στο Ιράκ. "Πιο είναι το σχέδιο? είπαν Δεν το χρειαζόμαστε . Η δημοκρατία είναι αρκετά δυνατή . Θα τα καταφέρουμε."
Οι διπλωμάτες της Μ. Ανατολής και πρώην πράκτορες της CIA που συμβουλεόυν τώρα την Βαγδάτη μου είπαν ότι πολλοί Ιρακινοί επιχειρηματίες και οι οικογένειές τους εγκατέλειψαν την Βαγδάτη τις τελευταίες εβδομάδες λόγο του φόβου των συνεχιζόμενων και πιθανών αυξανόμενων επιθέσεων αυτοκτονίας και βομβιστικών ενεργειών μετά την 30η Ιουνίου . Βλέπουμε Χριστιανούς,Σηίτες, Σουνίτες να φεύγουν," ο Michel Samaha, Λιβανέζος Υπουργός Πληροφοριών ανακοίνωσε. "Αυτό που κάνει η αντίσταση είναι να στοχοποιεί άμαχο πλυθησμό που ασχολούνται με το δημόσιο – αυτοί που δεν μπορούν να πληρώσουν ιδιωτικούς σωματοφύλακες. Τον προηγούμενο μήνα , φίλοι μου που είναι σημαντική ιδιοκτήτες γης στο Ιράκ ήρθαν στην Βαγδάτη για να κάνουν επιχειρήσεις. ΤΟ κόστος για μιας μέρας φύλαξη ήταν περίπουη 12.000 δολάρια.."
Ο Whitley Bruner, ένας συνταξιούχος αξιωματούχος της υπηρεσίας πληροφοριών που ήταν και στέλεχος της δύναμης της CIA στο Ιράκ πριν μια δεκαετία , λέει ότι η νέα κυβέρνηση στο Ιράκ ψάχνει εναγωνίως τρόπους για να παρέχουν ασφάλεια σε δευτεροκλασσάτους αξιωματούχους — οι άντρες και οι γυναίκες που βοηθούν την κυβέρνηση να λειτουργίσει. Στις αρχές Ιουνίου, δυο τέτοιο αξιωματούχοι — ο Kamal Jarrah, ανώτερος υπάλληλος Υπουργείου Εκπαίδευσης, και ο Bassam Salih Kubba, Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών — δολοφονήθηκαν έξω από το σπίτι τους. Κανείς από τους δυο δεν είχε προσλάβει ιδιωτικούς φύλακες. Ο Bruner, ο οποίος επέστρεφε από την Βαγδάτη στις αρχές αυτού του μήνα , είπε , ότι τώρα εργαζόταν στο να βοηθήσει στην οργάνωση των Ιρακινών εταιριών που μπορούν να προμηθεύσουν υψηλής ποιότητας ασφάλεια που θα μπορούσαν οι Ιρακινοί να ανταπεξέλθουν οικονομικά. ‘’Είναι ένα θερμός καλοκαίρι " είπε ο Bruner. "Πολλοί άνθρωποι αποφάσισαν να πάνε στο Λίβανο , Ιοραδνία, ή στον Περσικό κόλπο μέχρι να τερματιστεί η όλη κατάσταση."
ΥΓ. Καλημέρα κ. Σάββα συγνώμη για την καθυστέρηση