Η πληρωμή

ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Οι χιλιάδες διαδηλωτές, καλοντυμένοι οικογενειάρχες, άνεργοι νέοι, ηλικιωμένοι, έβαλαν ήδη τη σφραγίδα τους στο παρόν και στο μέλλον που επιφυλάσσουν τα οικονομικά μέτρα πριν καν αυτά ψηφιστούν και εφαρμοστούν. Οι τρεις νεκροί, θύματα προβοκάτσιας ή υστερικής βλακείας, συγκλόνισαν το Πανελλήνιο αλλά μάλλον εξόργισαν παρά φόβισαν. Η ιστορική πείρα και παρόμοια, σύγχρονα, γεγονότα σε άλλες χώρες αποδεικνύουν ότι οι νεκροί εξαγριώνουν παρά εξουδετερώνουν τις κοινωνικές αντιδράσεις όταν υπάρχουν βάσιμες αιτίες που τις προκαλούν. Από αυτή την άποψη το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών (αν γίνει)δεν θα προσφέρει περισσότερα από ένα φύλλο συκής στο καταρρακωμένο κύρος του πολιτικού κόσμου. Υποθέσεις για αλλαγή πολιτικής είναι σενάριο φαντασίας.
Αν αυτές οι σκέψεις είναι σωστές τότε η διαδήλωση της περασμένης Τετάρτης πρέπει να θεωρηθεί η πρώτη εκδήλωση αλλεπάλληλων και παρόμοιων αντιδράσεων. Το κρίσιμο ερώτημα είναι τι θα γίνει αν (ή όταν) ο πολύς κόσμος (και όχι οι ύποπτοι κουκουλοφόροι) πιστέψει ότι όσο μαζικές και αν είναι οι διαδηλώσεις και οι απεργίες ουδέν πρακτικό αποτέλεσμα έχουν. Ο προπηλακισμός του κ. Κακλαμάνη είναι κακό προμήνυμα. Πρωταγωνιστές δεν ήταν τίποτα φρικιά των Εξαρχείων αλλά καλοντυμένα κορίτσια και άνδρες. Καταδίκασαν, στο πρόσωπο του πρώην προέδρου της Βουλής, τη στάση ανοχής (αν όχι συγκάλυψης) του πολιτικού κόσμου απέναντι στους (ομοτράπεζους) μιζαδόρους και τους άρπαγες. Το ίδιο πνεύμα εξέφρασαν και οι (χωρίς κουκούλες) διαδηλωτές που αποπειράθηκαν να εισβάλλουν προχθές στη Βουλή.
Το σημαντικότερο είναι ότι οι κυβερνώντες δεν φαίνεται να έχουν συνείδηση του κλίματος που οι ίδιοι δημιούργησαν. Κατά το κοινώς λεγόμενο «βρίσκονται στην κοσμάρα τους». Ο πρωθυπουργός υποστηρίζει ότι δεν τον νοιάζει αν δεν κάνει δεύτερη θητεία, λες και έχει σίγουρο ότι θα προκάμει να ολοκληρώσει ετούτη εδώ. Ανώτατο κυβερνητικό στέλεχος έλεγε προχθές(σε προσωπική συνομιλία) ότι και να παίρναμε πίσω όλες τις μίζες δεν σωζόταν η οικονομία μας. Πράγματι, αλλά η κυβέρνηση θα είχε το ηθικό κύρος να ζητάει θυσίες ενώ τώρα δεν το έχει, ήταν ο αντίλογος. Και εκείνος δεν απάντησε.
Στην όχθη της Ρηγίλλης μερικοί επιμένουν ακόμα ότι το ΔΝΤ δεν είναι δαίμονας. Τα γεγονότα πιέζουν ώστε, πριν από το Συνέδριο, να απαντηθεί αν χρειάζεται εξορκιστής ή παπάς για ευχέλαιο. Ο ΛΑΟΣ στριφογυρίζει ως δαίμων. Στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ψάχνουν αν θα γίνουν κόμμα ή κομμάτια. Ο Περισσός στο χωριστό βασίλειό του. Όλα και όλοι μαζί γόρδιος δεσμός αλλά ούτε σπαθί ούτε χέρι να το κρατήσει. Το ύστατο και ύπατο πρόβλημα.
ΥΓ. Γιατί πρέπει να έρθει τώρα ο Ερντογάν;

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, Παρασκευή 7-5-10