Να πούμε επιτέλους τέρμα στον παραλογισμό!

Προσπαθώ να φανταστώ τι θα έκανα, αν ένα μεσημέρι μού τηλεφωνούσαν για να με πληροφορήσουν ότι κάποιοι πυρπόλησαν την έγκυο γυναίκα μου. Αδυνατώ.
Πριν από λίγο διάβαζα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, που υποτίθεται ότι είναι ψυχραιμότερες των καναλιών. Μιλούν για "χώρα χωρίς μέλλον" κτλ. Αδυνατώ να το δεχτώ.
Στην Ελλάδα μας έχουμε αποδεχτεί ως φυσιολογική και μη αποτρέψιμη (μεταξύ άλλων και όλως ενδεικτικώς):
- τη βία (στα γήπεδα, στη διαδήλωση, στην απεργία, στο δρόμο, στην οδήγηση κτλ),
- τη δια της βίας απαγόρευση / παρεμπόδιση εργαζομένων να εργαστούν (π.χ. "οι "απεργοσπάστες", όσοι δηλαδή τολμούν να επιλέξουν να εργαστούν, να καούν"),
- τη δια της βίας απαγόρευση / παρεμπόδιση μαρτύρων να καταθέσουν (π.χ. στη δίκη για την απεργία τού ΟΛΠ κάποιοι "εργαζόμενοι" έδειραν το μάρτυρα -ο κ. Λάκης Λαζόπουλος επικρότησε τηλεοπτικώς),
- τη δια της βίας απαγόρευση / παρεμπόδιση πολιτών να μετακινηθούν (π.χ. η κοπή τής Ελλάδας στα δύο είναι πια κεκτημένο δικαίωμα για τους αγρότες, ή ας δοκιμάσει κανείς να οδηγήσει προς το Σύνταγμα οποιαδήποτε καθημερινή κατά τις 13:00´),
- τη δια της βίας απαγόρευση / παρεμπόδιση φοιτητών και μαθητών να εκπαιδευτούν (όποιος θέλει διακόπτει όποια παράδοση θέλει),
- τις σπουδές για τους ανεπίδεκτους μαθήσεως (κατάργηση του 10 !!!!!),
- τη δια της βίας απαγόρευση / παρεμπόδιση ελευθέρων επαγγελματιών να εργαστούν (η έχουσα γραφείο στο Κολωνάκι σύζυγός μου δεν έχει νόημα να κλείνει rdv),
- την εμπλοκή "γνωστών αγνώστων" σε κάθε μία διαδήλωση και την εκτροπή της στη βιαιότητα,
- την προτεραιότητα βουλευτών έναντι των πολιτών (π.χ. εγώ δεν δικαιούμαι να παραβιάσω τη διπλή διαχωριστική λωρίδα τής Βασ. Σοφίας για να στρίψω αριστερά προς τη Βουλή -όλοι οι βουλευτές το κάνουν, για να μην κουραστούν τα παλικάρια οδηγώντας μέχρι το Σύνταγμα),
- την καταδίκη προσώπων με βάση νόμους που δεν ίσχυαν όταν τελέστηκε το έγκλημα (π.χ. αν κάποιος έκτισε με βάση τις προδιαγραφές τού 1970 και το κτίσμα καταρρεύσει από σεισμό το 2010, η Πολιτεία επιρρίπτει ευθύνες στον πολιτικό μηχανικό τού 1970 επειδή η κατασκευή δεν πληρούσε τις προδιαγραφές τού 2010),
- την υποχρέωση προσώπων να "δικάζονται" από κατασκευές σαν τον "Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας", αντί για τα δικαστήρια,
- τη συνειδητά ψευδή δήλωση μόνιμου προσωπικού τής Πολεμικής Αεροπορίας, ότι τάχα όλοι πάσχουν από ψυχολογικά προβλήματα και δεν μπορούν να αναλάβουν υπηρεσίες, διότι τους φορολογήθηκε ένα επίδομα,
- την επί 7ήμερο κατάληψη της Ακρόπολης,
- τον εξαναγκασμό μαθητών από τους εκπαιδευτικούς τους, να απέχουν από τα μαθήματά τους και να διαδηλώσουν, και εν τέλει την αναγόρευση της επιλογής αυτής σε "life style",
- το διορισμό στο Δημόσιο,
- το ρουσφέτι, τα λαμόγια και την κονόμα (αλήθεια, μπορεί κανείς να τα μεταφράσει σε ξένη γλώσσα, ή υπάρχουν μόνο στα ελληνικά;),
- την εξαθλίωσή μας σε όχλο, ο οποίος μάς επιτρέπει να τελούμε ποινικώς κολάσιμες πράξεις χωρίς να αναλαμβάνουμε ευθύνες,
- το φανατισμό και το μίσος ενάντια σε όποιον τολμά να έχει αντίθετη άποψη κτλ.
Θα μπορούσα να συνεχίσω, αλλά το νόημα είναι σαφές: μόλις περιέγραψα παραβιάσεις είκοσι πέντε (25) άρθρων του Συντάγματος, τις οποίες ωστόσο θεωρούμε φυσιολογικές και μη αποτρέψιμες. Αδυνατώ να το ανεχτώ.
Ξεχνάμε ότι οι ελευθερίες αυτές κατακτήθηκαν με αίμα και νεκρούς.
Ξεχνάμε πόσο πολύ εύκολη είναι η κατάλυση της Δημοκρατίας.
Ξεχνάμε (όλοι οι Ευρωπαίοι) ότι η Ενωμένη Ευρώπη στόχευε, όχι στο κέρδος, αλλά στην αποτροπή νέου πολέμου.
Ξεχνάμε τι σημαίνει πτώχευση κράτους, πόλεμος ή χούντα.
Στην Ελλάδα ειδικευόμαστε στην αναζήτηση εξιλαστήριων θυμάτων και αποδιοπομπαίων τράγων.
Ήδη κατά τον 5ο π.Χ. αιώνα, με μοναδικό μειοψηφίσαντα το Σωκράτη, οι Αθηναίοι καταδίκασαν σε θάνατο τους νικητές (!) ναυάρχους τής ναυμαχίας των Αργινουσών, επειδή δεν διέσωσαν ναυαγούς εν μέσω τρικυμίας, παρόλο που ήταν σαφές ότι δεν μπορούσαν. Όμως, λέει, τα θύματα ήταν πολλά, επομένως κάποιος έπρεπε να καταδικαστεί.
Προ ολίγων μηνών ο Άρειος Πάγος αποφάσισε την αναψηλάφιση της δίκης των 6.
Σήμερα αναζητούμε "τον υπεύθυνο" το σημερινής κατάστασης.
Σ' ένα μόνο πράγμα μοιάζουμε να συμφωνούμε όλοι: υπεύθυνοι δεν είμαστε εμείς, αλλά ..... κάποιοι άλλοι.
Η προηγούμενη κυβέρνηση, η νυν κυβέρνηση, όλες οι κυβερνήσεις.
Το ΚΚΕ, ο Τσίπρας, ο Καρατζαφέρης, τα κόμματα και οι πολιτικοί.
Η Ε.Ε., το ΔΝΤ και τα "ξένα κέντρα" που τόσο αγαπούσε να διαλαλεί ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Η διεθνής κρίση, οι "κερδοσκόποι", η Goldman Sachs, η Merckel.
"Φταίει το ζαβό το ριζικό μας. Φταίει ο Θεός που μας μισεί .....
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα!".
Φταίει όποιος φοροδιέφυγε.
Φταίει όποιος δέχτηκε να μην πάρει απόδειξη, προκειμένου να πληρώσει λιγότερα.
Φταίει όποιος ζήτησε ή έκανε ρουσφέτι.
Φταίει όποιος έκτισε αυθαίρετο.
Φταίει όποιος "έσβησε" κλήση.
Φταίω εγώ, ο κάθε ένας από εμάς.
Είμαστε ΟΛΟΙ ένοχοι της δολοφονίας τριών συμπολιτών μας.
Διότι όλοι μας έχουμε επιτρέψει να θεωρούνται φυσιολογικά όλα αυτά τα -κανονικά- αφύσικα.
Ο γονείς μου και η γενιά τους επέζησαν κατοχή, εμφύλιο, χούντα .......
Δεν επιτρέπεται εμείς να σκοτωθούμε για κάτι τόσο πεζό όσο τα λεφτά.
Αλλά μέχρις ότου επιλέξει ο καθένας μας ατομικώς να ασχοληθεί με τον εαυτό του (όχι με τους άλλους) και να αλλάξει πρωτίστως τον εαυτό του (όχι τους άλλους), θα σκοτωνόμαστε και οι διάφοροι δημοσιογραφίσκοι θα δικαιούνται να επιχαίρουν ότι η χώρα μας δεν έχει μέλλον.
Όμως, έχει, ρε γαμώτο, έχει !
Συγγνώμη αν σας κούρασα, ιδίως μια τέτοια μέρα.
Αλέξιος Δ. Παπασταύρου
Δ. Ι. Παπασταύρου & Συνεργάτες - Δικηγορική Εταιρία
Πετράκη 8, 10563 Αθήνα