Η νέα πραγματικότητα των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων

της Ελίνας Γαληνού
Η αλλαγή του καθεστώτος του ασφαλιστικού ήταν κάτι αναμενόμενο και η προσαρμογή της Ελλάδας στην νέα πραγματικότητα, αναπόφευκτη. Ηδη οι αλλαγές στα ασφαλιστικά δικαιώματα είχαν ξεκινήσει προ διετίας, προκειμένου να προληφθεί η χρεωκοπία των ταμείων μας και να αρχίσει η ευθυγράμμισή μας με την λοιπή ΕΕ. Αλλο όμως η αλλαγή που προβλέπει μια σταδιακή προσαρμογή σεβόμενη τα ώριμα δικαιώματα και άλλο η πλήρης ανατροπή που θα έχουμε τώρα με το νέο ν/σ...
Δεν είναι διόλου υπερβολή να μιλάμε για ανατροπή, όχι μόνο στα ισχύοντα του ασφαλιστικού αλλά γενικευμένη σε βαθμό εκρηκτικό. Αν όμως η μείωση μισθών και συντάξεων πονάει μια φορά, οι παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό πονάνε δέκα. Αν ο 13ος και 14ος μισθός είναι δικαιώματα κεκτημένα, η ασφαλιστική κάλυψη συνταξιοδότησης, είναι δεδουλευμένη και παρακρατημένη από μισθούς ή εισφορές που κατέβαλαν οι ασφαλισμένοι ανελλιπώς στα ταμεία τους. Και όλοι πλήρωναν αγογγύστως ώστε να δικαιούνται μια σύνταξη μετά από 25, 30, ή 35 χρόνια...Αναφέρουμε κάποια παραδείγματα υπολογίσιμου χρόνου εργασίας βέβαια, και όχι ακραίες περιπτώσεις.
Καθένας λοιπόν, βάσει αυτών των δεδομένων που προαναφέραμε, μπορούσε να προγραμματίσει την ζωή του και τη ζωή της οικογενείας του. Από τούδε και στο εξής όμως, τίποτα απ΄αυτά δεν ισχύει. Τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα, ανατρέπονται πλήρως με το νέο καθεστώς. Δεν είναι διόλου άστοχο που ο κόσμος αυτές τις μέρες συζητάει για 40 ή και 45 χρόνια εργασιακού χρόνου ως αναγκαία προυπόθεση για να λάβει σύνταξη. Οχι, δεν είναι υπερβολές, είναι η πραγματικότητα σκληρή και αμείλικτη, βάσει αριθμών...
Ο νέος άνθρωπος που ξεκινάει σήμερα στην αγορά εργασίας, δεν μπορεί παρά να είναι τουλάχιστον 28-30 ετών, ώστε να έχει ολοκληρώσει κάποιες σπουδές και στρατιωτικές υποχρεώσεις. Αν υποθέσουμε ότι θα βρεί αμέσως εργασία με ένσημα (πράγμα πολύ δύσκολο "τηρουμένων των αναλογιών"), θα χρειαστεί να δουλέψει 40 χρόνια για να λάβει μια κανονική σύνταξη της τάξης των 700-800 ευρώ. Και αυτό, υπό την προυπόθεση ότι θα έχει συμπληρώσει την ηλικία των 65, όριο που ενδέχεται να αυξηθεί βάσει του προσδόκιμου χρόνου ζωής.. Διότι αν εργαστεί λιγότερο από 40 χρόνια και αποφασίσει να λάβει σύνταξη π.χ στα 60 ή 62, θα πάρει απλώς τη βασική που ισχύει για όλα τα ταμεία, δηλαδή 360 ευρώ συν κάποιες προσαυξήσεις ανάλογα με την περίπτωση. Δηλαδή με τις καλύτερες προοπτικές θα φτάσει-δεν θα φτάσει τα 500 ευρώ. Οποία ικανοποίηση και κοινωνική αναγνώριση για έναν άνθρωπο που δούλεψε 30-35 χρόνια! Και πόσο "θετικά" επιδρούν στην παραγωγική διάθεση ενός νέου που ξεκινάει την σταδιοδρομία του τώρα!
Γνωρίζουμε ότι οι υπολογισμοί όσον αφορά τα νέα μέτρα και το ασφαλιστικό, έγιναν με αριθμούς. Ομως φαίνεται ότι οι ιθύνοντες έχουν ξεχάσει προ πολλού ότι οι οικονομίες δημιουργούνται από ανθρώπους. Και οι άνθρωποι έχουν νεύρα, σώμα και ορισμένες αντοχές, ενώ η παραγωγικότητα επηρεάζεται πολύ αρνητικά όταν το άτομο συμπιέζεται και όταν οι προοπτικές επιβράβευσής του, μειώνονται ολοένα. Μήπως χρειάζεται να έρθει και εδώ το "πολύ αργά" για να καταλάβουν κάποιοι το κόστος του εκμηδενισμού του ανθρώπινου κόπου;