Οι “άθλιοι” της Καλλιθέας, του Κουρδιστάν, της Συρίας και η δική μας, “μικρή” Κύπρος...
Του Νίκου Στέλγια
Οι “άθλιοι” της Ανατολικής Μεσογείου βρίσκονται σε κατάσταση κοινωνικού αναβρασμού. Οι άνεργοι τριαντάρηδες κατεβαίνουν στις πλατείες έχοντας εφοδιαστεί με το “όπλο” που έρχεται να φέρει τα πάνω κάτω στον πολιτικό χάρτη της Ανατολικής Μεσογείου. Οι εξοργισμένοι τριαντάρηδες έχουν κατεβεί προ πολλού στις πλατείες της Καλλιθέας, της Καλαμαριάς, της Βέροιας και ολόκληρης της Αθήνας. Τα πολλά πτυχία, τα παραδοσιακά πελατειακά δίκτυα των ελληνικών πολιτικών κομμάτων αδυνατούν να συγκρατήσουν την οργή τους. Η ατμόσφαιρα στην Αθήνα ήδη μυρίζει μπαρούτι. Κανείς δεν έχει όρεξη να ακούσει για την “θρυλική αντίσταση” της γενιάς του 1974.
Οι εξοργισμένοι τριαντάρηδες δεν νοιάζονται για την “συνταγματική τάξη” της άρχουσας τάξης. Ζητούν ανάσα εν μέσω οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Ίσως να μην μονοπωλεί ακόμη τις συζητήσεις στις πλατείες, όμως το καθεστώς που εγκαινιάστηκε το 1974 έχει τεθεί υπό αμφισβήτηση. Η συζήτηση για την συνέχεια της “συνταγματικής τάξης” της άρχουσας τάξης είναι ζήτημα χρόνου. Προς στιγμήν όμως το ενδιαφέρον είναι στραμμένο στα επώδυνα, αντιλαϊκά οικονομικά μέτρα: Μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους το 23% ΦΠΑ στην τυρόπιτα του εργαζόμενου;
Στην Τουρκία, λίγους μόλις μήνες μετά την ιστορική εκλογική νίκη του κυβερνώντος κόμματος, οι εικοσάρηδες και τριαντάρηδες υποστηρικτές του κουρδικού αυτονομιστικού κινήματος έχουν πάρει τους δρόμους και τα βουνά. Η “συνταγματική τάξη” της Τουρκίας έχει τεθεί υπό κοινωνική αμφισβήτηση εδώ και καιρό. Μόνο τα “τυφλά” μέσα ενημέρωσης της χώρας και της Δύσης δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν αυτή την πραγματικότητα. Ωστόσο, το αιματοκύλισμα λαμβάνει διαστάσεις. Τα εξεγερμένα νιάτα της Τουρκίας και του Κουρδιστάν, συνομιλούν σε ημερήσια βάση με τα εξεγερμένα νιάτα της Ελλάδας και βγαίνουν στους δρόμους για να δώσουν μάχες σώμα με σώμα με τις δυνάμεις ασφαλείας της Τουρκίας. Οι δικτυακοί χώροι κοινωνικής διασύνδεσης είναι γεμάτοι με μηνύματα συμπαράστασης από τους “άθλιους” της Τουρκίας προς τους “άθλιους” της Ελλάδος. Ωστόσο, κανένα πολιτικό κίνημα δεν τολμά να “κοιτάξει” στα μάτια αυτούς τους άθλιους, οι οποίοι ονειρεύονται ήδη την ανάδυση νέων πολιτευμάτων και μιλούν για τα αιώνια “ιερά” αυτής της γης, το ψωμί, την γη και την ελευθερία.
Οι “άθλιοι” της Ελλάδας και της Τουρκίας δεν είναι μόνοι. Κάπου εκεί στα ιστορικά στενά και περίχωρα της Δαμασκού, η νεολαία της Συρίας ασφυκτιά και υψώνει την φωνή της. Μπορεί η Δύση σε συνεργασία με την Τουρκία και τα ισλαμιστικά κινήματα να επιδιώκουν να αναλάβουν τον ρόλο του γητευτή των ονείρων και της απόγνωσης της νεολαίας της Συρίας. Αλλά, η απόγνωση των “αθλίων” της Συρίας είναι μοναδική και αυθεντική. Όπως στην περίπτωση της Ελλάδας και της Τουρκίας, έτσι και στην περίπτωση της Συρίας, η συνταγματική τάξη της άρχουσας τάξης δεν μπορεί πλέον να συγκρατήσει την οργή των “αθλίων”. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του Λιβάνου και της Ιορδανίας. Στην Αίγυπτο, στην Λιβύη και στην Τυνησία οι λαϊκές εξεγέρσεις μιλούν από μόνες τους... Τα νιάτα της Ανατολικής Μεσογείου έχουν εξεγερθεί και η οργή τους δεν γνωρίζει όρια και φραγμούς. Οι γητευτές των ονείρων καιροφυλακτούν... Το ίδιο και η απόγνωση των άνεργων νέων...
Την στιγμή που στα περίχωρα της Κύπρου συμβαίνουν ιστορικής σημασίας εξελίξεις, οι οποίες ενδέχεται να κρίνουν την μοίρα της νεολαίας της Ανατολικής Μεσογείου, σε τούτο το μικρό νησί είμαστε απασχολημένοι με τις πολιτικές κρίσεις, την εναλλαγή των πολιτικών κομμάτων στην εξουσία και τα μεγάλα, οικονομικά συμφέροντα που επιδιώκει η Κύπρος. Στο βόρειο κομμάτι της νήσου, ένα δήθεν καθεστώς, το οποίο βασίζεται στις αρβύλες και τις λίρες της Άγκυρας ζει με τους “ευνοϊκούς όρους” μιας “πρόχειρης” ζωής.
Στην δική μας πλευρά της πράσινης γραμμής, ασχολούμαστε με την παραίτηση του Προέδρου, το φυσικό αέριο, τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα κ.ο.κ. Καμία πολιτική – κοινωνική δύναμη, κανένα μέσο ενημέρωσης, καμία φωνή της διανόησης, δεν λέει να εστιάσει στην απόγνωση της νεολαίας αυτού του μικρού νησιού. Μήπως έχουμε τυφλωθεί και δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ότι οι “κρυφές ζωές” των τριαντάρηδων αυτού του τόπου μέσα στον τζόγο και στα καμπαρέ, η βία στα γήπεδα μας, η αναζήτηση ανεκπλήρωτων ερωτικών ικανοποιήσεων στην χλιδή και στα καταναλωτικά αγαθά, σηματοδοτούν μια κοινωνία που δίνει άνιση μάχη με τεράστια κοινωνικά (άρα οικογενειακά), οικονομικά και πολιτικά προβλήματα; Γιατί να έχει εγκλωβιστεί η τύχη των νιάτων αυτού του νησιού στις ανούσιες κοκορομαχίες – χουλιγκανισμούς της υποτιθέμενης αριστεράς και δεξιάς; Τι αξία έχει πια τώρα η παραίτηση μιας πολιτικής ηγεσίας, η οποία έχει αποτύχει σε πολλά μέτωπα; Τι νέο έχει να πει και να υποσχεθεί η αντιπολίτευση στην νεολαία που ασφυκτιά;
Τι στιγμή που καταρρέει ο γνωστός κόσμος γύρω μας, εμείς έχουμε την εντύπωση ότι οι νέες μεταγραφές των ποδοσφαιρικών ομάδων, οι νέες καλλιτέχνιδες στα καμπαρέ μας, οι νέες τσάντες και γόβες στα shoping mall μας και φυσικά η εξασφάλιση μιας θέσης στον δημόσιο τομέα μπορούν να συγκρατήσουν τα όνειρα και την απόγνωση της νεολαίας αυτού του νησιού.
Είναι καιρός πια να παραδεχθούμε, ότι η υποχρεωτική συνταξιοδότηση των πολιτικών και οικονομικών καθεστώτων των πενηντάρηδων είναι πλέον η νέα πραγματικότητα της Ανατολικής Μεσογείου. Δυστυχώς στον ορίζοντα δεν διαφαίνονται καλοί οι οιωνοί...
www.kathimerini.com.cy
Του Νίκου Στέλγια
Οι “άθλιοι” της Ανατολικής Μεσογείου βρίσκονται σε κατάσταση κοινωνικού αναβρασμού. Οι άνεργοι τριαντάρηδες κατεβαίνουν στις πλατείες έχοντας εφοδιαστεί με το “όπλο” που έρχεται να φέρει τα πάνω κάτω στον πολιτικό χάρτη της Ανατολικής Μεσογείου. Οι εξοργισμένοι τριαντάρηδες έχουν κατεβεί προ πολλού στις πλατείες της Καλλιθέας, της Καλαμαριάς, της Βέροιας και ολόκληρης της Αθήνας. Τα πολλά πτυχία, τα παραδοσιακά πελατειακά δίκτυα των ελληνικών πολιτικών κομμάτων αδυνατούν να συγκρατήσουν την οργή τους. Η ατμόσφαιρα στην Αθήνα ήδη μυρίζει μπαρούτι. Κανείς δεν έχει όρεξη να ακούσει για την “θρυλική αντίσταση” της γενιάς του 1974.
Οι εξοργισμένοι τριαντάρηδες δεν νοιάζονται για την “συνταγματική τάξη” της άρχουσας τάξης. Ζητούν ανάσα εν μέσω οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Ίσως να μην μονοπωλεί ακόμη τις συζητήσεις στις πλατείες, όμως το καθεστώς που εγκαινιάστηκε το 1974 έχει τεθεί υπό αμφισβήτηση. Η συζήτηση για την συνέχεια της “συνταγματικής τάξης” της άρχουσας τάξης είναι ζήτημα χρόνου. Προς στιγμήν όμως το ενδιαφέρον είναι στραμμένο στα επώδυνα, αντιλαϊκά οικονομικά μέτρα: Μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους το 23% ΦΠΑ στην τυρόπιτα του εργαζόμενου;
Στην Τουρκία, λίγους μόλις μήνες μετά την ιστορική εκλογική νίκη του κυβερνώντος κόμματος, οι εικοσάρηδες και τριαντάρηδες υποστηρικτές του κουρδικού αυτονομιστικού κινήματος έχουν πάρει τους δρόμους και τα βουνά. Η “συνταγματική τάξη” της Τουρκίας έχει τεθεί υπό κοινωνική αμφισβήτηση εδώ και καιρό. Μόνο τα “τυφλά” μέσα ενημέρωσης της χώρας και της Δύσης δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν αυτή την πραγματικότητα. Ωστόσο, το αιματοκύλισμα λαμβάνει διαστάσεις. Τα εξεγερμένα νιάτα της Τουρκίας και του Κουρδιστάν, συνομιλούν σε ημερήσια βάση με τα εξεγερμένα νιάτα της Ελλάδας και βγαίνουν στους δρόμους για να δώσουν μάχες σώμα με σώμα με τις δυνάμεις ασφαλείας της Τουρκίας. Οι δικτυακοί χώροι κοινωνικής διασύνδεσης είναι γεμάτοι με μηνύματα συμπαράστασης από τους “άθλιους” της Τουρκίας προς τους “άθλιους” της Ελλάδος. Ωστόσο, κανένα πολιτικό κίνημα δεν τολμά να “κοιτάξει” στα μάτια αυτούς τους άθλιους, οι οποίοι ονειρεύονται ήδη την ανάδυση νέων πολιτευμάτων και μιλούν για τα αιώνια “ιερά” αυτής της γης, το ψωμί, την γη και την ελευθερία.
Οι “άθλιοι” της Ελλάδας και της Τουρκίας δεν είναι μόνοι. Κάπου εκεί στα ιστορικά στενά και περίχωρα της Δαμασκού, η νεολαία της Συρίας ασφυκτιά και υψώνει την φωνή της. Μπορεί η Δύση σε συνεργασία με την Τουρκία και τα ισλαμιστικά κινήματα να επιδιώκουν να αναλάβουν τον ρόλο του γητευτή των ονείρων και της απόγνωσης της νεολαίας της Συρίας. Αλλά, η απόγνωση των “αθλίων” της Συρίας είναι μοναδική και αυθεντική. Όπως στην περίπτωση της Ελλάδας και της Τουρκίας, έτσι και στην περίπτωση της Συρίας, η συνταγματική τάξη της άρχουσας τάξης δεν μπορεί πλέον να συγκρατήσει την οργή των “αθλίων”. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του Λιβάνου και της Ιορδανίας. Στην Αίγυπτο, στην Λιβύη και στην Τυνησία οι λαϊκές εξεγέρσεις μιλούν από μόνες τους... Τα νιάτα της Ανατολικής Μεσογείου έχουν εξεγερθεί και η οργή τους δεν γνωρίζει όρια και φραγμούς. Οι γητευτές των ονείρων καιροφυλακτούν... Το ίδιο και η απόγνωση των άνεργων νέων...
Την στιγμή που στα περίχωρα της Κύπρου συμβαίνουν ιστορικής σημασίας εξελίξεις, οι οποίες ενδέχεται να κρίνουν την μοίρα της νεολαίας της Ανατολικής Μεσογείου, σε τούτο το μικρό νησί είμαστε απασχολημένοι με τις πολιτικές κρίσεις, την εναλλαγή των πολιτικών κομμάτων στην εξουσία και τα μεγάλα, οικονομικά συμφέροντα που επιδιώκει η Κύπρος. Στο βόρειο κομμάτι της νήσου, ένα δήθεν καθεστώς, το οποίο βασίζεται στις αρβύλες και τις λίρες της Άγκυρας ζει με τους “ευνοϊκούς όρους” μιας “πρόχειρης” ζωής.
Στην δική μας πλευρά της πράσινης γραμμής, ασχολούμαστε με την παραίτηση του Προέδρου, το φυσικό αέριο, τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα κ.ο.κ. Καμία πολιτική – κοινωνική δύναμη, κανένα μέσο ενημέρωσης, καμία φωνή της διανόησης, δεν λέει να εστιάσει στην απόγνωση της νεολαίας αυτού του μικρού νησιού. Μήπως έχουμε τυφλωθεί και δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ότι οι “κρυφές ζωές” των τριαντάρηδων αυτού του τόπου μέσα στον τζόγο και στα καμπαρέ, η βία στα γήπεδα μας, η αναζήτηση ανεκπλήρωτων ερωτικών ικανοποιήσεων στην χλιδή και στα καταναλωτικά αγαθά, σηματοδοτούν μια κοινωνία που δίνει άνιση μάχη με τεράστια κοινωνικά (άρα οικογενειακά), οικονομικά και πολιτικά προβλήματα; Γιατί να έχει εγκλωβιστεί η τύχη των νιάτων αυτού του νησιού στις ανούσιες κοκορομαχίες – χουλιγκανισμούς της υποτιθέμενης αριστεράς και δεξιάς; Τι αξία έχει πια τώρα η παραίτηση μιας πολιτικής ηγεσίας, η οποία έχει αποτύχει σε πολλά μέτωπα; Τι νέο έχει να πει και να υποσχεθεί η αντιπολίτευση στην νεολαία που ασφυκτιά;
Τι στιγμή που καταρρέει ο γνωστός κόσμος γύρω μας, εμείς έχουμε την εντύπωση ότι οι νέες μεταγραφές των ποδοσφαιρικών ομάδων, οι νέες καλλιτέχνιδες στα καμπαρέ μας, οι νέες τσάντες και γόβες στα shoping mall μας και φυσικά η εξασφάλιση μιας θέσης στον δημόσιο τομέα μπορούν να συγκρατήσουν τα όνειρα και την απόγνωση της νεολαίας αυτού του νησιού.
Είναι καιρός πια να παραδεχθούμε, ότι η υποχρεωτική συνταξιοδότηση των πολιτικών και οικονομικών καθεστώτων των πενηντάρηδων είναι πλέον η νέα πραγματικότητα της Ανατολικής Μεσογείου. Δυστυχώς στον ορίζοντα δεν διαφαίνονται καλοί οι οιωνοί...
www.kathimerini.com.cy
Όλα ωραία και όλα καλά, αλλά δεν είναι μόνο τα νιάτα αγανακτισμένα. Είναι η πλειοψηφία του απλού κόσμου. Επίσης, άλλο Συρία, Αίγυπτος και Λιβύη και άλλο Ελλάδα και Κύπρος. Τουλάχιστον σε Ελλάδα και Κύπρο εκλέγουμε αυτούς που μας κυβερνούν. Αν λοιπόν θέλουμε πραγματικά να εκφράσουμε την οργή μας, ας πάρουμε ευθύνη για αυτούς που ψηφίζουμε. Πολλοί λένε και πως θα γίνει αυτό όταν δεν υπάρχει καμία αξιόλογη επιλογή, δηλαδή "και ποιον θα ψηφίσεις;" Γίνεται, διότι εμείς ψηφίζουμε βουλευτές, οπότε ο καθένας μας μπορεί να ελέγξει διάφορα στοιχεία για ένα βουλευτή πριν τον ψηφίσει, π.χ. δραστηριότητα, μόρφωση, επιτυχία σε διαφόρους τομείς στον ιδιωτικό τομέα και στον αληθινό κόσμο, κ.α. Οι βουλευτές μας αντιπροσωπεύουν στη βουλή. Θα πρέπει να έχουμε και απαιτήσεις από αυτούς και να τους αξιολογούμε στο τέλος της τετραετίας τους. Τέλος πάντων, στη θεωρία όλα ωραία ακούγονται, αλλά, πρώτον τα αγαθά κόποις κτώνται, και δεύτερον, αν οι απαιτήσεις προς τους βουλευτές είναι του τύπου "βόλεψέ με στο δημόσιο" τότε σαν σύνολο μας αξίζει να πάθουμε αυτά που παθαίνουμε στις μέρες μας. Εμείς, πραγματικά έχουμε τη δυνατότητα να αναδείξουμε τους άξιους και ικανούς στην πολιτική. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα, ή όπως λένε οι Άγγλοι "Put your money where your mouth is".
ΑπάντησηΔιαγραφή