H δυστυχής δικαίωση του Δούντα, η Τουρκία και η Κύπρος

Νίκος Παναγιωτίδης
Τον Νοέμβριο του 2015 είχα γράψει ένα άθρο υπό τον τίτλο «Το δόγμα Δούντα, η Τουρκία και η Κύπρος». Στόχος του άρθρου ήταν να καταδείξει μέσα από την αναλυση ενός από τους πιο ικανούς διπλωμάτες του ελληνικού ΥΠΕΞ ότι η διαχρονική στρατηγική συμπεριφορά της Τουρκίας, εντασσόμενη στο πλέγμα των πελατειακών σχέσεων ΗΠΑ-Τουρκίας αλλά και άλλων μεγάλων δυνάμεων, δεν αλλάζει.

Η Άγκυρα είναι αδιάλλακτη στο Κυπριακό, και εσχάτως επί Ερντογάν επιδεικνύει έντονο αναθεωρητισμό σε όλο το φάσμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και όχι μόνο (βλ. Μοσούλη-Ιράκ).

Ως γνωστόν ο αείμνηστος Δούντας είχε σωστά διαγνώσει τα γενεσιουργά αίτια της στρατηγικής συμπεριφοράς της Άγκυρας, και πιο συγκεκριμένα την πηγή της τουρκικής αδιαλλαξίας. Εγώ τεχνοκρατικά και μόνο αναφέρθηκα σε αυτή την πτυχή. Τότε γηραιός αρθρογράφος φιλοκυβερνητικής εφημερίδας στην Κύπρο μου επιτέθηκε σημειώνοντας ότι δεν γνωρίζω ποιος είναι ο Δούντας, υπονοώντας ότι ο Έλληνας διπλωμάτης ήταν οπαδός της διχοτόμησης. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Ο Μιχάλης Δούντας ήταν της άποψης πως παρά μια κακή λύση, καλύτερη είναι η μη λύση. Εγώ όμως, στο άρθρο του Νοεμβρίου, αλλά και σε αυτό, επικεντρώνομαι σε μία και μόνο πτυχή, εντοπίζοντας τα γενεσιουργά αίτια της τουρκικής αδιαλλαξίας στους χειροπιαστούς συντελεστές ισχύος του τουρκικού κράτους, σε αυτό που καλείται λανθάνουσα ισχύς, αλλά και στις πελατειακές σχέσεις που είναι σε θέση να ασκεί με μεγάλες δυνάμεις που χρειάζονται τη στήριξή της στην γεωπολιτική περιφέρεια που ανήκει.

Τα περί απορριπτικών, ενδοτικών, ομοσπονδιακών-αντιομοσπονδιακών δεν με ενδιαφέρουν επιστημονικά – σε αυτό το στάδιο τουλάχιστον.

Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news