O Βρετανός αξιωματικός Άρτσιμπαλντ Γουάβελ, είχε δηλώσει προφητικά με το τέλος του 1ου ΠΠ για την διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ότι πλέον είχε δημιουργηθεί «η ειρήνη που θα έβαζε τέλος στην ειρήνη». Τις επόμενες δεκαετίες, η περιοχή έγινε μάρτυρας φεουδαρχικών καθεστώτων, πραξικοπημάτων, επαναστάσεων και μιας επιδημίας ισλαμιστών φονταμενταλιστών.Η επιχείρηση ενάντια στο Ιράκ το 2003, με πρωτοστατούσα την Αμερική, θα μπορούσε να είναι μια ύστατη προσπάθεια από την τελευταία στον κόσμο υπερδύναμη να επιβάλει την τάξη στην περιοχή. Τελικά, δημιουργήθηκε ένα κενό εξουσίας και το Ιράκ κατέληξε να είναι ο πιο αδύναμος κρίκος της περιοχής και απειλή για την σταθερότητά της. H Τουρκία έκανε τα πάντα για να μην εμπλακεί στην συγκεκριμένη διαμάχη. Χαρακτηριστικό είναι ότι δεν άφησαν καν την Αμερική να χρησιμοποιήσει τις τουρκικές αεροπορικές βάσεις κατά τη διάρκεια της επίθεσης το 2003.
Σύμφωνα με το Newsweek, η Τουρκία –και όχι το Ιράν όπως πολλοί ισχυρίζονται-είναι ο πραγματικός νικητής αυτού του πολέμου. Σε οικονομικό επίπεδο και οι δύο χώρες είναι οι μεγαλύτεροι εμπορικοί συνέταιροι του Ιράκ. Η Αμερική, είναι τελείως περιθωριοποιημένη. Και όσον αφορά τη συγκεκριμένη περιοχή, η Τουρκία είναι αυτή που πλέον παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Οι ΝΑΤΟικοί της σύμμαχοι, βλέπουν την γείτονα χώρα να αναδύεται σε τοπικό πρωταγωνιστή, και βγάζουν φλίκτενες. Ένας από τους μεγαλύτερους πονοκεφάλους τους είναι οι διαταραγμένες, πλέον, σχέσεις με το Ισραήλ με αφορμή τους βομβαρδισμούς στη Γάζα. Ο Τούρκος πρωθυπουργός είχε αποχωρίσει έξαλλος από τη συνάντηση του Νταβός για το θέμα των αθώων Παλαιστίνιων ενώ κατήργησε μια συμφωνία χρόνων η οποία επέτρεπε στους Ισραηλινούς Ίκαρους να εκπαιδεύονται στο τουρκικό έδαφος. Ο κύριος Ερντογάν επίσης υποστηρίζει τον Ομάρ αλ Μπασίρ, (τον Σουδανό πρόεδρο που καταζητείται ως υπεύθυνος για εγκλήματα πολέμου) με το σκεπτικό ότι αποκλείεται να είναι υπεύθυνος γενοκτονίας αφού είναι «καλός μουσουλμάνος». Σύμφωνα με τον Φίλιπ Γκόρντον, υπεύθυνος για τα τουρκικά της κυβέρνησης Ομπάμα «αυτή τη στιγμή, υπάρχουν περισσότερα σημεία διαφωνίας παρά συμφωνίας μεταξύ Άγκυράς και Ουάσινγκτον».
Αυτό που έχει πυροδοτήσει την μεγαλύτερη ανησυχία στον Λευκό Οίκο είναι η υποψία ότι η τουρκική πολιτική επέλαση της περιοχής, έχει να κάνει με μια συγκεκαλυμμένη ισλαμική ιδεολογία. Παρ’ όλες τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού Ερντογάν ότι η πολιτική και η θρησκεία δεν συμβαδίζουν, η νομιμότητα του κόμματός του μόλις πρόσφατα αμφισβητείτο από Ανώτατο Δικαστήριο διότι υπέθαλπε την κοσμικότητα του τουρκικού κράτους. Πλέον, η στάση της κυβέρνησης είναι εντελώς αντι δυτική ενώ σύμφωνα με τον αναλυτή Κεμπάλ Κοπρούλου «Κανείς δεν έχει προσπαθήσει να αναστρέψει το αντιαμερικανικό συναίσθημα στην τουρκική κυβέρνηση». «Η κυβέρνηση δεν μπορεί να το παραδεχτεί αλλά οι περισσότερες αποφάσεις σε επίπεδο εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής, αγνοεί παντελώς τις δυτικές αξίες.»
Όπως συνεχίζει το δημοσίευμα, οι Τούρκοι βέβαια δεν πιστεύουν ότι οι Δυτικοί χάνουν και τον ύπνο τους γι’αυτούς. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι Αμερικανοί προκειμένου να προασπίσουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή, υποστήριζαν δεσποτικές φιγούρες όπως ο Σάχης του Ιράν αλλά και Τούρκους πραξικοπηματίες που ανέτρεψαν τρεις φορές τις δημοκρατικές εκλεγμένες κυβερνήσεις τους. Τελικά, οι Αμερικανοί έκαναν μια τρύπα στο νερό αφού οι σύμμαχοί που είχαν επιλέξει μισήθηκαν από τον εκάστοτε λαό της χώρας. Στην Τουρκία δε, ο αντιαμερικανισμός έφτασε σε επίπεδα ρεκόρ όταν η κυβέρνηση Ερντογάν αρνήθηκε το 2003 να παρέχει τις τουρκικές βάσεις στα αμερικανικά καταδρομικά εναντίον του Ιράκ.
Από τότε, η Τουρκία έχει εξελιχθεί σε οικονομικό γίγαντα της περιοχής ενώ η σχέση της με την Ουάσινγκτον έχει περάσει σε άλλο στάδιο. Η επιδίωξη της Τουρκίας συνοψίζεται στην ατάκα του Τούρκου ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου «ένας συνέταιρος για να λύνει τα προβλήματα τις περιοχής». Κάτι τέτοιο έχει γίνει εφικτό, μόνο από την εποχή που ο Ερντογάν ανέλαβε τα ηνία της χώρας.
Σε αριθμούς, η οικονομία της Τουρκίας έχει διπλασιαστεί την τελευταία δεκαετία. Οι εμπορικές συναλλαγές της έχουν μεταφερθεί προς Ανατολάς: πλέον η Τουρκία έχει περισσότερες εμπορικές σχέσεις με τη Ρωσία, το Ιράκ και το Ιράν από ότι με την Ευρώπη. Τρεις αγωγοί διασχίζουν τη χώρα, κάτι που την αναδεικνύει αυτόματα σε σημαντικό ενεργειακό παίκτη. Χρόνια εσωτερικής σταθερότητας έχουν αποδώσει επίσης, αφού φαίνεται να υπογράφεται μια ιστορική συμφωνία με τους Κούρδους, μιας σύρραξης που έχει ως αποτέλεσμα 35,000 νεκρούς στο τελευταίο τέταρτο του εικοστού αιώνα. Όπως δηλώνει ένας συνεργάτης του Ερντογάν «Δεν μπορούμε να ευδοκιμήσουμε σε μια φτωχή γειτονιά ούτε να νοιώθουμε ασφαλείς σε μια βίαιη γειτονιά». Επίσης η Τουρκία έχει συνάψει συμμαχίες με τη Συρία, το Ιράν και την Αρμενία.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η Τουρκία λόγω διπλωματικών και οικονομικών δεσμών με την γύρω περιοχή, είναι πολύ κοντά στο να πραγματοποιήσει αυτό που ο Νταβούτογλου ονομάζει «μηδέν προβλήματα με τις πολιτικές των γειτονικών χωρών». Ως εκ τούτου έχει εξελιχθεί σε «διαιτητή» της περιοχής σε διαμάχες ετών όπως μεταξύ Χαμάς και Φατάχ, Συρίας και Ιράκ και Ισραήλ- Συρίας. Η δήλωση του πρωθυπουργού Ερντογάν στη Ρώμη πρόσφατα ήταν ενδεικτική «Ο Νετανιάχου δεν μας εμπιστεύεται. Δική του επιλογή».
Οι Σαουδάραβες από την άλλη, παραδοσιακά υποστήριζαν τους Οθωμανούς που αναχαίτισαν τους Πέρσες και φυσικά προτιμούν τους Σουνίτες Τούρκους από τους Σιίτες Ιρανούς. «Η Σαουδική Αραβία καλωσορίζει την τουρκική αναγέννηση» δήλωσε πρόσφατα ο αρχισυντάκτης της Al Watan Τζαμάλ Κασόγκι. Ο λόγος; «παρόλο που κανείς δεν θα το παραδεχτεί δημόσια», η τουρκική κυβέρνηση κλείνει προς τον ισλαμισμό και δη των σουνιτικό Ισλάμ.
Σε ότι αφορά το Ιράν, οι Τούρκοι έχουν επιλέξει τη δική τους γραμμή. Όπως δηλώνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός «εδώ και αιώνες συναναστρεφόμαστε τους Ιρανούς. Τους δείχνουμε τον απαραίτητο σεβασμό και την αναγκαία φιλία. Αν ήμασταν επιθετικοί, δεν θα λυνόταν το πρόβλημα των πυρηνικών». Τη στιγμή που η Διεθνής Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας πρότεινε στο Ιράν να ανταλλάξει το εμπλουτισμένο ουράνιό του με καύσιμα από τη Γαλλία, ο Τούρκος πρωθυπουργός αντιπρότεινε (με τις ευλογίες των Αμερικανών), να αποθηκεύσει το ουράνιο στην Τουρκία αντί να το στείλουν σε μια μη μουσουλμανική χώρα.
Παρόλο που το Ιράν αρνήθηκε, είναι ενδεικτικό ότι οι Τούρκοι, δεν ακολουθούν την δυτική γραμμή αλλά ένα δικό τους πρόγραμμα για να κρατήσουν την περιοχή σταθερή και ασφαλή. Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Νταβούτογλου «Η Τουρκία θεωρεί το ΝΑΤΟ τον πιο σημαντικό σύμμαχο, και οι σχέσεις με την Ευρώπη είναι ο βασικός στόχος της εξωτερικής πολιτικής. Αυτοί όμως οι ισχυροί δεσμοί, δεν σημαίνουν ότι θα αγνοήσουμε τη Μέση Ανατολή, την Ασία, την Κεντρική Ασία, την Βόρεια Αφρική και την Αφρική.»
NEWTIME.GR
Μήπως ο Βρετανός Στρατηγός ονομαζόταν Άρτσιμπαλντ Γουαίβελ, i.e. Archibald Wavel, και ήταν ο Στρατηγός που αρχικά πολέμησε τον Ρόμμελ στην Βόρειο Αφρική ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί άραγε, οι Ισραηλινοί έκαναν αυτήν την συμφωνία που διήρκεσε τόσα χρόνια, η οποία επέτρεπε στους Ισραηλινούς Ίκαρους να εκπαιδεύονται στο τουρκικό έδαφος ;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή η Τουρκία είναι εκτεταμένη χώρα και τους επιτρέπει να εκτελούν ασκήσεις μεγαλύτερης διάρκειας πτήσεως και μεγαλύτερης εμβέλειας ;
Ή υπήρχε κάποιος άλλος λόγος ;
Ε. ο Κ.
Η Τουρκία αναβαθμίστηκε θεαματικά για 2 λόγους:
ΑπάντησηΔιαγραφή1.Απέρριψε την ιδεολογία που βασιζόταν στο έθνος, και εισήγαγε την Νέα τουρκική ιδεολογία που βασίζεται στο Ισλάμ
ταυτοχρόνως,
2.Η άνοδος της Ρωσίας, αναβάθμισε τον ρόλο της Τουρκίας, και η Δύση την στηρίζει ως ανάχωμα της Ρωσικής ισχύς.
Και τις τελευταίες στην Μεσόγειο με άλλη χώρα μήπως δεν τις έκανε για τους S-300 αλλά για τους ίδιους λόγους;
ΑπάντησηΔιαγραφήTurkey under Ergodn gives every sign of slipping further and further away from Kemalism. American foreign policy should be based on that understanding, not on a view formed by what Turkey was 10 or 20 years ago. In Washington a few months ago, Erdogan spoke at A.E.I. and was introduced by Richard Perle. Perle, like so many in Washington, does not see, or know, "Turkey." His views of that country have been formed based on meetings with the completely secular Turks who, until recently, dominated in the government. He, and they, may not realize what is happening in Turkey; they seem unaware of the effort to re-islamize the country, including the effect of re-islamized Turk guest-workers in Germany. They do not go to Konya.
ΑπάντησηΔιαγραφήAnd just like ordinary touritsts, aside from the Defense Ministry and those airbases that could not be used during the invasion of Iraq, the only part of Turkey they really know is Instabul, and not even all of Instanbul. They see Topkapi, Hagia Sophia, Taksim Square, the Blue Mosque and Sulaimaniya, Kariye Djami if they are art lovers, the hippodrome, and so on. They are accompanied always by secularist Turks, who may dissmiss, to foreigners, Erdogan and his ilk
I have mentioned in other postings that now is the time to prepare for the rejection of Turkey by the EU. The way in which that rejection is understood will have great consuquences. Will Erdogan and others be able to present it as a result of a vicious anti-Islam campaign, and whip up more Islamic fervor as a result, and further distance Turkey, as they wish, from the United States and Israel, the "Infidel" states which they find it unnatrual to have an alliance with. Or will the American government, together with Turkish secularists, plan NOW for that likely rejection, and to put the blame where it belongs: on the behavior chiefly of Arab Muslims, who have caused a great and justified fear of Islam in Western Europe. In other words, will that rejection be exploited successfully by the Islamists, to draw Turkey back into the Muslim fold (even if it means alliances with despised Arabs), or will it be used to cause a renewal of the Kemalist impulse, a strengthening of secularism, an awareness akin to that of Mustafa Kemal that Islam, in whatever form, is retrograde, the enemy of free and skeptical inquiry without which neither science, nor art, are possible.
ΑπάντησηΔιαγραφήThe inattention to Turkey, the failure to see that Ergodan is not Ataturk, or Inonu, or Ecevit, is worrisome, It reflects the American inability, it seems, to focus on more than one problem at a time: Iraq now being that problem. But Turkey's backsliding, and the way its rejection by the EU can be exploited by both Islamic and secularist forces in Turkey (and for which preparation must be made), has to be noted, not dismissed. It is not first on the list -- Iran's nuclear weapons take pride of place, but it is high.
What could have been done in Iraq that is of value to American national security, to eliminate the military potential of Saddam Hussein, and to relieve the Iraqis, such as they are, from his particular brand of murderousness, has already been accomplished. To remain there, and to allow that to get in the way of the larger Jihad, which linkes Abu Sayyaf in the Philippines to Lashkar-e-Toiba in Pakistan to Hamas and Hezbollah in Israel to....well, the men behind the mosques in Paris, Rome, London, and possibly your meighborhood. The war against Jihad requires the ability to simultaneously plan, and act, in a dozen or a hundred diffeent areas; it requires propaganda finesse, economic warfare, education of one's own innocent population as to the central tenets of Islam (and if the government continues to be so inhibited, then private foundations should come to the rescue -- making it a priority, support for those in Western Europe who either see, or on the way to seeing, the nature of the problem, a complete halt to Muslim migration to the lands of the Infidels, even close monitoring of those who are chosen to teach Arabic to potential CIA and other agents (when Russian was taught, it was taught by thsoe who hated the Soviet Union; Arabic is more often taught by those who are sly apologists for Islam, and for the Jihad -- this is a scandalous situation). People of greater mental suppleness, and education, are now needed. They are seldom to be found in the hothouse atmosphere of Washington, with the Bright Young and Not-So-Young Things, those products of assorted degree programs in "international studies," think-tanks both left and right, "experts" of the portentous Cordesman model, or their younger versions
The support by the U.S., Tony Blair, and Israel for Turkey's admission into the EU is based on several false ideas.
ΑπάντησηΔιαγραφήOne is the notion that Kemalism defines Turkey, and that Turkey is now and forever a "moderate" Musli country, which is to say -- a country where Islam has been constrained. But Kemalism is always under assault, always in danger of being subverted. When Erdogan refuses to discuss the Armenian massacres (as he did recently in Washington), when he withdraws his ambassador to Israel and parrots Arab claims about the mistreatment of the "Palestinians" (surely the Turks know what that area, as part of the Ottoman lands, was -- and that no "Palestinian people" existed then, or now), and now when he threatens islamic retaliation if Turkey is rejected for EU membership, he shows exactly what he is about.
The Frenchman mentioned by Ali Dashti in a posting above was the late Giscard d'Estaing. Yes, it is curious that the French, who have been the moving force behind the creation of "Eurabia," should want to keep Turkey out (the French, of course, now know -- a little late -- what allowing a large Muslim population means for Europe, and the Arabs are far worse, far more dangerous, far less susceptible of integration, than the Arabs whom the French now must somehow deal with, or pretend to deal with).The Germans, of course, have their own experience with the guestworkers, who turned out to come to stay, and who, deracinated, began to embrace Islam in its "pure" and therefore most dangerous form, unconstrained by the Kemalist laws, unmediated by the softening effects of what is called "civilisation."
Those who have taken Turkey's side, Wolfowitz, Perle, et al., have failed to understand, and still do not understand, the full significance of the tenets of Islam. Wolfowitz is an arms analayst. Richard Perle, for all of his gifts, still applies the kind of logic that fits the Soviet enemy, but not an enemy whose main weapon, a weapon that cannot be modified and cannot be destroyed, is a belief-system that is far more malevolent toward all Infidels than he, whose immediate experience of Islam are those charming Turkish military men and ambassadors who are hardly representative of "Islam," can possibly comprehend. It is certainly a topsy-turvy world, where the so-called tough-minded men of the Pentagon are soft-minded in their own way -- for they, too, fail to understand that the problem is not Bin Laden, but the entire Muslim world, to precisely the extent that it is Muslim. Their failure to focus on shoring up Kemalism, and on splitting Western Europe from the Arabs and also limiting, and reducing, the Muslim population of Europe (which will require some unpleasant truths not only to be faced, but to begin to be expressed, in necessarily cunning fashion), is the same failure that their post-war Iraq policy is based on: an insufficient appreciation for Islam, which will rally Muslims even against the kindest Infidel soldiers and contractors, there only to now put their country back together again, and as they do so, being shot at and bombed, and their mutilated corpses serving as an attractive spectacle for Msulim mobs -- with the same kind of mutilatiion that can be seen in Riyadh, or Ramallah, or in a thousand incidents from Muslim history, including the beheading, while Muhammad watched, of the prisoners taken among the Bani Qurayza, or the mountains of eyeballs that were formed from those defeated in the Arab-Persian wars, or even the mutilation of Hussein's body, that Hussein who is revered by the Shi'a
Antitheta m eoti oti o anonimos fontametalistis evraios Palestinoi uparxoun oi evraioi eixan ekdioxtei apo tin palestini to 70 AD KAI THA FTAIKSOUN KRATOS
ΑπάντησηΔιαγραφήChristos Voulgaris apo Londino
Είναι σίγουρο ότι η Αμερική είναι "Η" μεγάλη δύναμη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο μεγαλύτερη όμως είναι μια δύναμη, τόσο μεγαλύτερα είναι και τα λάθη που κάνει.
Η Αμερική έχει κάνει πολλά λάθη στην σύντομη σχετικά ιστορία της ως (σήμερα μοναδική)υπερδύναμη.
Βιετνάμ, Ιράν του Σάχη κλπ.
Κάποια από τα λάθη της τα έχει παραδεχτεί κάποια όχι ακόμα γιατί είναι εν εξελίξει.
Πιστεύω ότι η σχέσεις Αμερικής και τουρκιάς θα διαταραχθούν σύντομα σε βαθμό μη αναστρέψιμο.
Συγνώμη που θα το πω, αλλά το περιμένω και μάλιστα με μεγάλη μου χαρά.
Πάρτε την ουτοπία της αναβίωσης της οθωμανικής αυτοκρατορίας από πλευράς των τούρκων.
Το όνειρο αυτό τους το αναζωπύρωσε και τους το χρηματοδότησε πλουσιοπάροχα η Αμερική.
Πριν πέσουν τα Αμερικανικά κεφάλαια στην τουρκιά ήταν μια φτωχή εξαθλιωμένη τριτοκοσμική χώρα.
Τώρα που λίγδωσε το άντερο της (όπως λέει κι ο λαός) γυρεύει περασμένα μεγαλεία.
Είναι ποτέ δυνατόν μια αυτοκρατορία να υπακούει και να συνεργάζεται αρμονικά με μια άλλη αυτοκρατορία;
Ουδέποτε στην ιστορία έχει συμβεί κάτι παρόμοιο.