Η μόνη διαφορά είναι ότι οι πολεμιστές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου καμάρωναν για τιμητικά μετάλλια που τους απονεμήθηκαν για τη συμμετοχή τους στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (πραγματικά το αξίζουν) ενώ δίπλα οι αγωνιστές για την ελευθερία και ανεξαρτησία της δικής μας πατρίδας δεν απολαμβάνουν καμιάς τιμητικής διάκρισης ούτε από την Εθνική Φρουρά, ούτε από το Υπουργείο Άμυνας, ούτε από οποιαδήποτε κυβερνητική υπηρεσία. Το παράπονο ενός τραυματία της τουρκικής εισβολής
Ευχαριστίες αλλά και ένα ερώτημα από τον Μιχάλη Ευαγγέλου.
Είμαι ένας από τους τόσους στρατεύσιμους του 1974 που δεν υπολογίσαμε σε πόσους κινδύνους θα θέταμε τον εαυτό μας υπερασπιζόμενοι την πατρίδα μας για αντιμετώπιση της τουρκικής εισβολής, στην πρώτη γραμμή.
Κατατάγηκα στην έδρα του λόχου μου στη Λακατάμια και με δική μου ευθύνη βρέθηκα στο πεδίο των μαχών, λίγα μέτρα από το σημείο της εισβολής. Υπερασπιζόμενος την πατρίδα τραυματίστηκα και στα δυο κάτω άκρα. Μετά από πολύμηνη θεραπεία τόσο στην Κύπρο όσο και στην τότε Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, κατάφερα να αντιμετωπίσω τους κινδύνους της σοβαρής αναπηρίας (75 % ) που επέφερε ο σοβαρός τραυματισμός μου.
Υπηρέτησα τη Δημοτική Εκπαίδευση για 31 χρόνια. Τον τελευταίο χρόνο είχα σοβαρά προβλήματα διακίνησης λόγω των τραυμάτων του 1974. Με ευθύνη του Υπουργείου Υγείας και προσωπικά του Υπουργού Υγείας κ. Χρίστου Πατσαλίδη, τον οποίο με την ευκαιρία ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον που επέδειξε, μετέβηκα στην Αθήνα όπου υποβλήθηκα σε δυο εγχειρήσεις (αρθροσκοπική εμφύτευση καλλιεργημένων χονδροκυττάρων στο δεξί γόνατο) στις 18/8/09.
Ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση του Υπουργού Άμυνας παραβρέθηκα στην τιμητική εξέδρα των αναπήρων πολέμου απ’ όπου παρακολουθήσαμε τη στρατιωτική παρέλαση με την ευκαιρία της επετείου της ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Δίπλα από τους τραυματίες του 1963 και 1974 βρίσκονταν οι παλαιοί πολεμιστές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τους οποίους εκτιμώ και σέβομαι βαθύτατα (ένας από αυτούς ήταν και ο μακαρίτης ο πατέρας μου). Η μόνη διαφορά είναι ότι οι πολεμιστές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου καμάρωναν για τιμητικά μετάλλια που τους απονεμήθηκαν για τη συμμετοχή τους στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (πραγματικά το αξίζουν) ενώ δίπλα οι αγωνιστές για την ελευθερία και ανεξαρτησία της δικής μας πατρίδας δεν απολαμβάνουν καμιάς τιμητικής διάκρισης ούτε από την Εθνική Φρουρά, ούτε από το Υπουργείο Άμυνας, ούτε από οποιαδήποτε κυβερνητική υπηρεσία.
Ερωτώ τον οποιοδήποτε ενδιαφερόμενο. Εμείς οι παθόντες των αγώνων για την ελευθερία και δημοκρατία αυτού του τόπου, δεν αξίζουμε καμιάς τιμητικής διάκρισης, για ό,τι ελάχιστο προσφέραμε σ’ αυτόν τον τόπο (τη σωματική μας ακεραιότητα !!!);
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
κάποιος κατέληξε να με με σχολιάσει έτσι , ότι ανάλογα από την σκοπιά , που βλέπει κάποιος τα γεγονότα και τα εκθέτει και αυτό είναι σωστό , ο φίλος ο καταδρομέας Καραγιάννης , δεν πιστεύω ότι έχει κακή πρόθεση τουναντίον , μπράβο που ασχολείται και γράφει τα γεγονότα όπως είπες και εσύ. όλοι μαζί να βρούμε , την αλήθεια διότι αυτό και μόνο μας ενδιαφέρει , και συνεχίζω μόνος μου , με απλά , ωμα , ελληνικά. Η αλήθεια υπάρχει και είναι μια , ο μακάριος ήταν ένας απλός λαοπλάνος θεολόγος έκανε τρία βασικά λάθη ,υπέγραψε την Ζυρίχη –Λονδίνο ,πριν στεγνώσει το μελάνι τορπίλισε αυτά που υπέγραψε , η εθνική φρουρά ήταν ένας στρατός αφημένος στην φτώχεια . από την άλλη ,με την ανοχή των αμερικανών το ΝΑΤΟ , λούφαξε και ανέχτηκε την ελληνική δικτατορία ,και στο τέλος ενίσχυσε την τουρκική εισβολή με πολλούς και διάφορους τρόπους . οι δικτάτορες ήταν τσιράκια του νάτο ,τώρα πριν κλείσω , ελέχθη από άντρες της 33 Μ.Κ ότι ένας αξιωματικός του Λ.Β.Ο ,που πήγε στο εφεδρικό ,αφαίρεσε επικρουστήρες από βαρέα όπλα ,τώρα τα μετάλλια τα πήραν οι οπαδού του μακάριου. Αυτά τα τενεκεδάκια , δεν μας τα έδωσαν σε μας της εθνικής φρουράς ,τι τα θες ακόμη λίγο θα μας έλεγαν παράνομους , αρχικά ο περίγυρος του μακάριου , εξυπηρετούσε η κάθε φατρία, δικά της συμφέροντα , βρωμιά δυσωδία φίλε μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή