Το ΟΧΙ της κοινωνίας

της Ελίνας Γαληνού
Εχοντας πικρή πείρα πλέον από τα τεχνάσματα της κυβέρνησης, δεν νομίζουμε ότι κανένας λογικός πολίτης πίστευε ότι δεν θα ψηφιζόταν και αυτό το πολυνομοσχέδιο. Αντίθετα, μπορούμε να πούμε ότι το περιμέναμε. Η ψηφοφορία θα γινόταν με την ομάδα συντεταγμένη, παρ΄όλα τα ναζάκια των παραμονών. Κάτι τέτοια βαρεθήκαμε πια να τα βλέπουμε.

Εξω ο κόσμος στους δρόμους, έξαλλος φωνάζει "Να φύγετε". Τι αλήθεια περίμεναν να δούν ακόμα για να πειστούν ότι βαδίζουν σε λάθος διαδρομή; Εξακολουθούν να αρνούνται την αλήθεια όμως, διότι δεν αντέχουν να την αντικρύσουν κατάματα. Εκτός και αν την μαντεύουν, οπότε ελπίζουν να κερδίσουν λίγο χρόνο ακόμα, αλλά ας ξέραμε για ποιό λόγο; Αυτή η φάση, είναι η τελευταία της πολιτικής τους ζωής και εάν μερικοί δεν το βλέπουν, είναι αξιοθρήνητοι. Κρίμα το αξίωμα το οποίο κυνήγησαν με τόσο ζήλο, για να το εφτελίσουν έτσι. Κρίμα που ξέχασαν ότι η Ιστορία εκδικείται σκληρά τους επιόρκους προς την λαική εμπιστοσύνη.
Αν πλανώνται την οικτρά πλάνη, ότι αυτή η στάση συνιστά "πατριωτικό καθήκον", είναι αξιολύπητοι. Βεβαίως, το ίδιο ισχύει και για τον αρχηγό τους, ο οποίος μας βομβάρδισε πάλι προχτές με κείνο το πατριωτικό παραλύρημα. Ωραία γραμμένο ήταν βέβαια και πολλά μας θύμισε. Για μεγάλες στιγμές της πατρίδας, για Θερμοπύλες και Μαραθώνες, για Λεωνίδες, Παλαιολόγους κλπ. Αν ήταν όμως τόσο εύκολο να εξαντλεί κανείς τον πατριωτισμό του μνημονεύοντας επιφανειακά μονάχα ήρωες και θρύλλους, τότε αυτοί δεν θα είχαν καμία αξία σήμερα. Ακόμα περισσότερο ισχύει αυτό, όταν κάποιος έχει χρηστεί ηγέτης ενός λαού που σήμερα, τον απαξιώνει. Κι΄ας επαναλαμβάνει συνεχώς σαν μοτεράκι "ότι έχει λαική εντολή ως το τέλος της τετραετίας". Ενας λόγος παραπάνω που αποδεικνύει πόσο απέχει από την πραγματικότητα και από τον λαό του οποίου ηγείται. Γιατί όταν έγραφε τον λυρικό του πατριωτικό λόγο, μνημονεύοντας τις "μεγάλες στιγμές των ηρώων", ξέχασε κάτι...
Σε όλες εκείνες τις στιγμές που γέμισαν την ελληνική ιστορία με λαμπρές σελίδες και λαμπρά ονόματα, υπήρχε μια διαφορά. Ολοι εκείνοι οι ηρωικοί ηγέτες που τόσο θαυμάζει, αντλούσαν δύναμη από κείνους που τους πίστευαν και τους ενέπνεαν ομοψυχία. Είτε ήταν λαοί, είτε ομάδες στρατιωτών αποφασισμένων να αγωνιστούν για μια τιμή και μια ελευθερία. Γι΄αυτό η Ιστορία τους επιβράβευσε με τίτλους ζηλευτούς και χρυσά γράμματα. Ομως, για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ όπως λέει ο ποιητής μας. Αν δεν είναι εύκολο να γίνεις λαοφιλής, άλλο τόσο εύκολο δεν είναι να αποδείξεις πως αξίζεις την εμπιστοσύνη του κόσμου. Αλλιώς, ο καθένας θα μπορούσε να αυτοχρήζεται "ηγέτης" πουλώντας μονάχα λόγια χωρίς αντίκρυσμα.
Εδώ η κοινωνία μίλησε και λέει ΟΧΙ. Ποιός Μεγαλέξανδρος, ποιός Λεωνίδας και ποιός Παλαιολόγος, το έπαιζε μπροστάρης με τέτοια λαική κατακραυγή έξω από την πόρτα του; Φυσικά, κανένας, εφ΄όσον η δύναμη του αγώνα, είναι μια δύναμη κοινωνική και μεταδίδεται πολλαπλάσια από τον έναν άνθρωπο στον άλλον. Κι΄όποιος προσπαθεί να παραβλέψει αυτήν την πραγματικότητα, είναι τελικά άξιος της μοίρας του.