Στρατηγέ Καλμπουρτζή, συγγνώμη…

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Η Ιστορία χαράσσει στο μάρμαρο, θα έχουν την θέση που τους αξίζει, όταν οι πουθενάδες ιντελιγκέντσηδες κι οι ηγετίσκοι που πέρασαν και δεν ακούμπησαν θα είναι στις υποσημειώσεις. Όμως το καθήκον μας δεν το πράξαμε ως πολιτεία και κοινωνία απέναντι σε αυτούς τους Ήρωες μας και τις οικογένειες τους…
Πριν λίγες μέρες αναγνωρίστηκαν τα οστά του Αντιστρατήγου Στυλιανού Καλμπουρτζή, του ήρωα Διοικητή της 181 ΜΠΒ της Εθνικής Φρουράς, που έπεσε μαχόμενος στην διάβαση Πέλλα Πάϊς – Συγχαρί στις 23 Ιουλίου 1974, μαζί με 37 άνδρες του, μετά τριήμερη μάχη απέναντι σε πολλαπλάσιες δυνάμεις του Αττίλα, ανάμεσα τους καταδρομείς του εχθρού.
Συνταγματάρχης τότε, ο σαλονικιός στην καταγωγή Αξιωματικός, φερόταν ως ένας από τους 1619 αγνοούμενους του προδομένου πολέμου στην Κύπρο. Στα χρόνια που πέρασαν προήχθη στο βαθμό του Αντιστρατήγου.
Τα οστά του βρέθηκαν θαμμένα στον τόπο της θυσίας του, εκεί που έπεσε με το όπλο στο χέρι, πιστός στον όρκο και στο καθήκον. Η είδηση πέρασε στα ψιλά, διότι σύμπαν το Έθνος ασχολείται με τα φράγκα, το αν ο Βαρουφάκης ήταν στην Αίγινα, αντί στις διαπραγματεύσεις κι αν θα την βγάλουμε καθαρή ως την επόμενη εβδομάδα.
Ο γενναίος Καλμπουρτζής, ο άλλος Λεωνίδας της Κύπρου, ο Συνταγματάρχης Παύλος Κουρούπης, που είχε τη δύναμη εισβολής καρφωμένη σε ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο επί δυόμιση μέρες, ο Καταδρομέας Υπολοχαγός Νικόλαος Κατούντας κι οι σύντροφοι τους, δεν χωρούν στην πρώτη θέση της νεοελληνικής συνείδησης. Η Δεξιά, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αναχαράζει δεκαετίες αλλά για την Αριστερά δεν υπάρχουν. Κυρίως για τα μέσα ενημέρωσης, τους γραφιάδες και τηλεαστέρες της.
Το έχω ξαναπεί, ο ιδανικός άνθρωπος για την ενοχική δεξιά είναι ένα κράμα life style κι απάτριδος νεοφιλελευθερισμού και για την καθεστωτική κολωνακιώτη κι εξαρχειώτικη πρόοδο είναι gay λαθρομετανάστης που εκτρέφει καρέτα – καρέτα. Έλληνας να μην είναι, ήρωας πολεμιστής να μην είναι, κι ό,τι να ‘ναι.
Βλέπετε οι Καλμπουρτζήδες, οι Κουρούπηδες κι οι Κατούντες, θυμίζουν δυσάρεστα, δύσκολα καθήκοντα κι εμπίπτουν στο ηρωϊκό πρότυπο, το οποίο στενεύει στις μασχάλες μια κοινωνία ντιριντάχτα και ψευτοδιεθνισμού, από την Μύκονο στη μολότωφ, που περιμένει σαν πρεζάκι την δόση από τους δανειστές.
Σε μια σοβαρή κοινωνία οι ειδήσεις αυτές είναι στην πρώτη γραμμή, οι τιμές είναι από το σύνολο της πολιτειακής ηγεσίας, χωρίς «χρώμα».
Οι Αμερικανοί στο Βιετνάμ είχαν λιγότερους αγνοούμενους απ’ όσους ο Ελληνισμός στην Κύπρο. Έχουν γυρίσει εκατοντάδες ταινίες, χρηματοδότησαν τόσο το κράτος, όσο και ιδιώτες επιχειρηματίες, πολλές επιχειρήσεις έρευνας και, ει δυνατόν, διάσωσης. Εμείς δεν καταφέραμε ούτε την Τουρκία να δεχθεί να γίνει έρευνα στο έδαφος της, όπου αποδεδειγμένα μεταφέρθηκαν κάποιοι από τους αγνοούμενους.
Πριν πάρα πολλά χρόνια ο Ραούφ Ντενκτάς, ο εισαγγελέας των αποικιοκρατών που έστελνε αγωνιστές της ΕΟΚΑ στην αγχόνη κι αργότερα όργανο του τουρκικού ισλαμοφασισμού στην Κύπρο, σε συνέντευξη του στην Μαρία Ρεζάν, κυνικά έκανε την δήλωση πως οι αγνοούμενοι εκτελέστηκαν από τους τουρκοκυπρίους ατάκτους. Ποιος κινήθηκε εναντίον του, αφού αυτός διοικούσε τους ατάκτους ενόπλους; Κανείς. Πέθανε στο κρεβάτι του.
Ο Κούρδος συγγραφέας Ρόνι Αλασόρ στο βιβλίο του «Ανεβάστε τους στο τρένο» αναφέρεται στις εκτελέσεις αιχμαλώτων ελλαδιτών και ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων, τόσο στρατιωτών όσο και αμάχων από τον τουρκικό στρατό εισβολής. Από νήπια έως γέροντες. «Ανεβάστε τους στο τρένο» ήταν η κωδική διαταγή για την εκτέλεση.
Πλήθος κι άλλες μαρτυρίες από μετέχοντες σε αυτή την αλληλουχία εγκλημάτων πολέμου. Θυμάστε τις προπαγανδιστικές φωτογραφίες με τους γονατισμένους αιχμάλωτους εθνοφρουρούς, που οι Τούρκοι τους δίνουν τσιγάρα να καπνίσουν; Μετά τις φωτογραφίες τους εκτέλεσαν όλους.
Όλα αυτά έγιναν με διαταγές και την καθοδήγηση Τούρκων Αξιωματικών. Η «τιμή του Τούρκου Αξιωματικού» είναι ένας μύθος. Η τελευταία εκδιδόμενη στην οδό Φυλής έχει περισσότερη τιμή από φονιάδες αιχμαλώτων και γυναικοπαίδων.
Η δε δημιουργία αγνοουμένων δεν είναι ένα τυχαίο, άτακτο γεγονός. Ήταν μια επιλογή της εγκληματικής συμμορίας που διοικεί με διάφορα προσωπεία την πολυεθνική Τουρκία ως και τώρα. Είναι ένα όπλο τρόμου, μετά τον φόνο η εξαφάνιση και η άρνηση πληροφοριών, είναι μια επιχείρηση ψυχολογικού πολέμου. Από τους 1619, οι 82 αγνοούμενοι είναι Ελλαδίτες, όλοι οι άλλοι είναι Κύπριοι. Φανταστείτε λοιπόν το τεράστιο ψυχολογικό βάρος ενός τέτοιου φαινομένου σε μια τόσο μικρή κοινωνία. Όλοι έχουν ή ξέρουν κάποιον που έχει αγνοούμενο στην οικογένεια του.
Δεν έπρεπε να αφήσουμε το χρόνο να βασανίσει έτσι τους ανθρώπους. Έπρεπε να είναι το βασικό πρόταγμα κάθε ελληνικής κυβέρνησης, όποτε η Τουρκία ζητούσε ένα Ευρώ, την παραμικρή διευκόλυνση στην Ευρώπη, οπουδήποτε.
Να λέγαμε δυνατά και καθαρά: «αυτό ας το ξεχωρίσουμε, δεν θα ζητήσουμε αίμα, μόνο πείτε πού είναι, αν ζουν, απελευθερώστε τους, αν τους σκοτώσατε δώστε τους στις οικογένειες τους, να τους κλάψουν, να τους θάψουν ως Χριστιανούς, να τους τιμήσει το Έθνος μας. Αυτή είναι η πρώτη προϋπόθεση, αδιαπραγμάτευτη, αλλιώς θα είμαστε τείχος αδιάβατο». Όμως δεν έγινε, δειλά και διστακτικά «ψιλοκουβεντιάζαμε» για το ζήτημα. Δεν έπρεπε η Μάνα, άθελα της, να εμφανίζεται από τους ταγούς να φέρεται σαν αδιάφορη Μητριά. Η Ιστορία χαράσσει στο μάρμαρο, θα έχουν την θέση που τους αξίζει, όταν οι πουθενάδες ιντελιγκέντσηδες κι οι ηγετίσκοι που πέρασαν και δεν ακούμπησαν θα είναι στις υποσημειώσεις. Όμως το καθήκον μας δεν το πράξαμε ως πολιτεία και κοινωνία απέναντι σε αυτούς τους Ήρωες μας και τις οικογένειες τους…
Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»