Δανειακές ανάγκες και εθνικά θέματα

Ελευθέριος Β.
Αν λάβουμε υπ’ όψη ότι φέτος οι δανειακές μας ανάγκες είναι 40 δις ευρώ του χρόνου άλλα τόσα και ότι το συνολικό ποσό είναι 300 δις τότε καταλαβαίνει και ο ποιο καλόπιστος απέναντι στις τουρκικές προθέσεις αλλά και ο ποιο καλόπιστος τούρκος απέναντι στις ελληνικές ανάγκες ότι η Τουρκία είναι πολύ μικρή και πολύ λίγη για να παρέχει την οποιαδήποτε βοήθεια. Αλλά αυτά είναι αφελείς αμερικανιές που νομίζουν κάποιοι πως θα έχουν απήχηση στην ελληνική κοινή γνώμη. Από πού θα τα βρει για να βοηθήσει η Τουρκία όταν έχει εφταπλάσιο πληθυσμό και μόλις 2 – 2,5 φορές το ελληνικό ΑΕΠ; Ας αφήσουν τις ανοησίες οι τούρκοι και ας μην φορούν μεγαλύτερες μπότες απ’ ότι τους επιτρέπει το μέγεθός τους. Έχουν πολύ περισσότερες φορές προσφύγει στο ΔΝΤ απ’ ότι η Ελλάδα και μέχρι ακόμα πριν μερικές εβδομάδες διαπραγματεύονταν χρηματοδότηση «διάσωσης» και εκείνοι. Ορισμένες βέβαια μοιρολογίστρες εδώ στην Ελλάδα θα βιαστούν για να μιλήσουν για την «κατάντια» της Ελλάδας σε σχέση με την «άνθηση» της Τουρκίας… Αλλά απλούστατα δεν έχει καμία σχέση η προπαγάνδα με την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι πως αν η Ελλάδα μέσα στα λίγα επόμενα χρόνια καταφέρει να αλλάξει παραγωγικό προσανατολισμό θα βρει πραγματικά τον μπελά της σε επίπεδο οικονομικού ανταγωνισμού η Τουρκία. Η λογική είναι απλούστατη και κυνική. Η Ελλάδα αν θέλει να ξεχρεώσει και να αποκτήσει αξιοπιστία θα πρέπει να στραφεί σε οικονομικές ιδιωτικές εκμεταλλεύσεις άκρως ανταγωνιστικές στο ευρωπαϊκό οικονομικό «γήπεδο», διότι είναι το μόνο γήπεδο που διαθέτει και το οποίο είναι ανταγωνιστικό σε παγκόσμιο επίπεδο. Η Ελλάδα δεν έχει άλλη επιλογή ή μάλλον η άλλη της επιλογή είναι η ανυπαρξία. Το παραγωγικό «γήπεδο» της Τουρκίας είναι η Μέση Ανατολή η Κεντρική Ασία η Βόρεια Αφρική. Ε, δεν είναι και ότι ανταγωνιστικότερο σε παγκόσμιο επίπεδο υπάρχει. Άρα μια Ελλάδα που καταφέρνει να σταθεί στα πόδια της μέσα από το καμίνι δύσκολων οικονομικών μέτρων που θα παρθούν έτσι και αλλιώς δεν θα είναι και ότι ποιο εύκολα διαχειρήσιμο στο να μοιραστεί φυσικούς πόρους που της ανήκουν και που θα αναπτύξουν περαιτέρω την ιδιωτική οικονομία της και θα την κάνουν ακόμα περισσότερο πλούσια. Ας μην χαίρονται λοιπόν. Η νοοτροπία θα αλλάξει και η κακομοιριά και ο αυτισμός μιας πλαστής «κοινωνικότητας» που μας κληροδότησε σαν νοοτροπία η γενιά της μεταπολίτευσης θα αλλάξει με βίαιο τρόπο. Οι γενιές που έρχονται δεν έχουν εμμονές από εποχές περασμένες όπως η χούντα, ο εμφύλιος, ή η κατοχή. Η φοβική ελληνική πολιτική ελίτ που χειριζόταν μέχρι τώρα οι τούρκοι μας αφήνει χρόνους με ένα μακρόσυρτο πολιτικό θάνατο της γενιάς που φεύγει αφήνοντάς μας σε μια πραγματικότητα γεμάτη αδιέξοδα που τα δημιούργησαν ακριβώς αυτές οι ιδεολογικές εμμονές. Οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά... Τα αδιέξοδα φέρνουν απόρριψη. Η απόρριψη φέρνει το νέο. Και το νέο δεν είναι σίγουρο ότι θα είναι το ίδιο ελέγξιμο κύριε Νταβούτογλου.