Tο ζήτημα δεν είναι «αν θα υπάρχει Κύπρος….», αλλά «αν θα υπάρχει Κυπριακή Δημοκρατία….» και «αν στην Κύπρο θα συνεχίσουν να υπάρχουν Έλληνες…

Κύπρος θα υπάρχει κύριε Πρόεδρε, Κυπριακή Δημοκρατία, όμως;

Του Γιώργου Λιλλήκα*
Ποτέ προηγουμένως ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν παρουσιάστηκε τόσο απαισιόδοξος για το μέλλον της Κύπρου. Αμφιβάλλω, αν υπάρχει άλλη περίπτωση στην παγκόσμια πολιτική ιστορία, όπου ένας αρχηγός Κράτους εμφανίζεται δημόσια να μην εμπιστεύεται το μέλλον της χώρας του. Η εσχατολογία του Δημήτρη Χριστόφια είναι τρομακτική, με την πραγματική έννοια του όρου.
Έχει δίκαιο το ΑΚΕΛ όταν δηλώνει, ότι ποτέ προηγούμενα ο Δημήτρης Χριστόφιας ως Γ.Γ. του Κόμματος δεν υπέσκαψε την Κυπριακή Δημοκρατία. Ως Πρόεδρος, όμως, της Κυπριακής Δημοκρατίας με δηλώσεις κινδυνολογίας του τύπου: «αν υπάρχει Κύπρος» ή «αν δεν υπάρξει λύση θα είναι η διχοτόμηση», ο Δημήτρης Χριστόφιας υποσκάπτει το ηθικό του Κυπριακού Ελληνισμού και κατά συνέπεια τις αντιστάσεις του.
Βέβαια, το ζήτημα στην πραγματικότητα δεν είναι «αν θα υπάρχει Κύπρος….», αλλά «αν θα υπάρχει Κυπριακή Δημοκρατία….» και «αν στην Κύπρο θα συνεχίσουν να υπάρχουν Έλληνες….».
Η Κύπρος, ως νησί, θα συνεχίσει να υπάρχει, αφού η ύπαρξή της δεν εξαρτάται από την πολιτική και τις ενέργειες του σημερινού ή οποιουδήποτε άλλου Προέδρου. Όπως έγραφε και ο Νίκος Καζαντζάκης, «η γης δεν έχει κερκέλια για να την σηκώσουν». Η Κύπρος θα συνεχίσει να είναι εδώ, γνωρίζοντας (όπως το κάνει χιλιάδες χρόνια τώρα) κατακτητές να έρχονται και να φεύγουν.
Είναι αμφίβολο, όμως, αν θα συνεχίσουν να υπάρχουν Έλληνες που να ζουν στην Κύπρο και να αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού της. Κι’ αυτό, γιατί η μοίρα των Ελληνοκυπρίων είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την μοίρα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Χωρίς να αποδίδω πρόθεση στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, διαπιστώνω ότι η πολιτική που ακολουθεί, οι προτάσεις που καταθέτει στις συνομιλίες και το σχέδιο λύσης που διαπραγματεύεται, καθιστούν αμφίβολο το μέλλον της Κυπριακής Δημοκρατίας και την συνέχιση της παρουσίας του Κυπριακού Ελληνισμού στο νησί.
Η αποδοχή από τον Πρόεδρο Χριστόφια της θέσης, ότι η λύση θα αποτελεί «Συνεταιρισμό που θα συστήσουν δύο Συνιστώντα Κράτη», οδηγεί στην κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και στην δημιουργία, δια της «παρθενογένεσης», ενός νέου Κράτους. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ικανότητα για να κατανοήσει κάποιος πως στην περίπτωση μη εφαρμογής της συμφωνίας, ή της κατάρρευσής της (λόγω δυσλειτουργίας ή βάση κάποιου Τουρκικού σχεδιασμού) οι Ελληνοκύπριοι θα βρεθούν χωρίς Κράτος με διεθνή αναγνώριση. Θα καταστούν μια κοινότητα, που θα αναζητά διεθνές καθεστώς για το Κράτος της.
Η πρόταση του Προέδρου για εκ Περιτροπής Προεδρία και για λήψη αποφάσεων εκ περιτροπής, καθιστά πολύ πιο εύκολο το στόχο της Τουρκίας για πλήρη έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου.
Η αποδοχή της «εσωτερικής ιθαγένειας» που θα διαθέτουν τα δύο «Συνιστώντα Κράτη», είναι η πόρτα για το νόμιμο εποικισμό της Κύπρου στο σύντομο μέλλον. Είναι γι’ αυτόν το λόγο που, στα έγγραφα των συνομιλιών, η Τουρκία καθιέρωσε (και εμείς το δεχθήκαμε) η αναφορά στις ποσοστώσεις εκπροσώπησης στην Κεντρική Κυβέρνηση και στους θεσμούς του Κράτους γίνεται, όχι με βάση την Εθνικότητα (τόσοι Ελληνοκύπριοι και τόσοι Τουρκοκύπριοι) αλλά, με βάση τον πληθυσμό του κάθε «Συνιστώντος Κράτους» (τόσοι από την «περιοχή με τον μεγαλύτερο πληθυσμό» και τόσοι από την «περιοχή με τον μικρότερο πληθυσμό»). Και ασφαλώς, δια της «εσωτερικής ιθαγένειας», η αναλογία πληθυσμού των δύο Κοινοτήτων (περιοχών τώρα!) στο πολύ σύντομο μέλλον θα ανατραπεί.
Η Βρετανική ιδέα για «αναθεώρηση των όρων εντολής της UNFICYP» (υπάρχει σχετική πρόνοια στον προϋπολογισμό του ΟΗΕ για το 2011) οδηγεί σε μια διαδικασία, η οποία μπορεί να καταλήξει σε από-αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, σύμφωνα με το μοντέλο της Ταϊβάν.
Η ύπαρξη λοιπόν της Κύπρου δεν εξαρτάται από τον όποιο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η διεθνής οντότητα, όμως, της Κυπριακής Δημοκρατίας και η παρουσία του Κυπριακού Ελληνισμού στο νησί, εξαρτώνται, σχεδόν απόλυτα, από την πολιτική του εκάστοτε Προέδρου. Και η πολιτική του Προέδρου Χριστόφια όχι μόνο δεν εγγυάται συνέχιση της ύπαρξης τους αλλά, τις θέτει υπό σοβαρό κίνδυνο.
Κι’ αυτό, ανεξάρτητα των προθέσεων του Προέδρου αλλά, ως συνέπεια των πράξεων και της πολιτικής του.

*Πρώην ΥΠΕΞ της Δημοκρατίας