Πρώτον: Η Τουρκία μπορεί να αποκτήσει όσα επιδιώκει μόνο με επιθετικό, παράνομο πόλεμο. Επειδή όσα διεκδικεί η Τουρκία ανήκουν ήδη σε κάποιο άλλο κράτος, κατοχυρωμένα από Διεθνείς Συνθήκες. Για την ώρα η Τουρκία ούτε στη Συρία, όπου απαιτεί κατοχή εδαφικής λωρίδας, ούτε στην Ελλάδα (Αιγαίο, Θράκη)ή στην Κύπρο (υποθαλάσσιος πλούτος) έχει καταφέρει κάτι απτό και μη αντιστρεπτό. Η κατάληψη της Κύπρου οφείλεται στον αμερικανικό παράγοντα και στην προδοσία της Χούντας, όχι σε αυτόβουλη πολιτική τουρκική απόφαση. Αν οι πατριωτικές πολιτικές Δυνάμεις θέσουν ωμά και απερίφραστα ότι η Τουρκία ετοιμάζει πόλεμο γιατί μόνο με πόλεμο μπορεί να υλοποιήσει τις αξιώσεις της τότε, ίσως, οι ελίτ πιεστούν και υποχρεωθούν να σταματήσουν την αδιέξοδη πολιτική κατευνασμού του θηρίου.
Δεύτερον: Η Τουρκία κινείται μεταξύ Ανατολής και Δύσης, όπως της επιτρέπει η γεωγραφική της θέση, εξ ου και η παλαιά προσωνυμία «επιτήδειος ουδέτερος». Αλλά έτσι ή αλλιώς παραμένει χώρα εξαρτημένη. Η τύχη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αποφασίστηκε από τις Δυτικές Δυνάμεις. Η τύχη της Τουρκίας εξαρτάται σήμερα από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Αν ξαφνικά συμφωνήσουν να γίνει κουρδικό κράτος, η Τουρκία θα τεμαχιστεί.
Το θερμό επεισόδιο καιροφυλακτεί επειδή τα ΜΟΕ δεν ματαιώνουν τις τουρκικές αξιώσεις. Η πιο λεπτή στιγμή είναι οι ώρες πριν ή μετά τις εκλογές, στο κενό μεταξύ παράδοσης και παραλαβής της νέας κυβέρνησης. Όπως με τα Ίμια, όταν η κυβέρνηση Σημίτη δεν είχε ακόμα ορκιστεί. Ιδίως αν τουρκική πρόκληση εκδηλωθεί στην Κύπρο.
Η εγκατάσταση των S 400 στην Τουρκία προκαλεί τεράστια «τρύπα» στην αμερικανική στρατηγική κύκλωσης/ανάσχεσης της Ρωσίας. Για την Τουρκία, αντίθετα, έγινε ζήτημα εθνικής ανεξαρτησίας. Η ανατροπή Ερντογάν θα ήταν το άμεσα ορατό γεγονός αλλά και η πιο ασήμαντη πλευρά του αμερικανικού πραξικοπήματος. Η επιτυχία του πραξικοπήματος δημιουργούσε προϋποθέσεις τεμαχισμού μιας τεράστιας συνεχούς γεωγραφικής και πολιτικής ενότητας 1700 ετών, της Μικράς Ασίας, (από τη Βυζαντινή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία) και δημιουργίας δυο (ή και περισσότερων…) αποδυναμωμένων, ελεγχόμενων και ανταγωνιστικών κρατών, του πετσοκομμένου Τουρκικού και του Κουρδικού. Η αποτυχία των ΗΠΑ ήταν προφανώς εις βάρος μας. Η επιτυχία τους θα είχε, λογικά, και τις ευλογίες του Πούτιν. Ούτε το Κρεμλίνο θέλει μια ισχυρή Τουρκία. Επειδή οι δυο μετρίως μεγάλες χώρες, Τουρκία και Ιράν, είναι λογικό να προσεγγίσουν για να αντισταθμίσουν το καταθλιπτικό βάρος της Ρωσίας και τις αμερικανικές πιέσεις. Και επειδή με ένα δεύτερο ή περισσότερα κράτη στη Μ. Ασία, εδραιώνεται η διαίρεση της περιοχής, διευκολύνεται ο έλεγχος και αυξάνονται οι πιθανότητες συμμαχίας της Ρωσίας με κάποιο εξ αυτών.
Ο Τραμπ έχει στόχο να αντιστρέψει το κλίμα παρακμής και οπισθοχώρησης των ΗΠΑ. Ο Τραμπ εφαρμόζει τη συνταγή Κίσινγκερ: Όξυνση πιέσεων και απειλών, παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, δημόσια διαπραγμάτευση από θέση ισχύος. Η τακτική δεν αποδίδει όπως παλιά επειδή έχει χαθεί το μονοπώλιο ισχύος των ΗΠΑ. Προϋπόθεση θετικής κατάληξης, έστω προσωρινά, για τις ΗΠΑ έναντι Ρωσίας/ Κίνας είναι: α) ο απόλυτος έλεγχος της Ευρώπης (ΕΕ), και (β) ο αδιαφιλονίκητος προσεταιρισμός της Τουρκίας εξοστρακίζοντας τη Ρωσία. Η ΕΕ είναι προτεκτοράτο της Αμερικής, κατά Μπρζεζίνσκι. Με την Τουρκία το παλεύουν αλλά δεν έχουν πολλά ισχυρά ατού. Η «θεωρία» ότι οι ΗΠΑ δελεάζουν την Τουρκία με ανταλλάγματα στο Αιγαίο και στην Κύπρο είναι βάσιμη. Αλλά δεν είναι επαρκής. Επειδή η Τουρκία κερδίζει μεν, επειδή αδρανούμε, επιρροή σε Θράκη και Αιγαίο αλλά μόνο με πόλεμο μπορεί να αποκτήσει κατοχή. Είτε με νίκη είτε με ήττα της όποιας πλευράς με πόλεμο, ανοίγουν πληγές αστάθειας και απώλειας ελέγχου με άγνωστη προοπτική. Οι ΗΠΑ δεν έχουν καταλήξει ότι έχουν χάσει το παιχνίδι αποκλειστικής επαναφοράς της Τουρκίας στο Δυτικό στρατόπεδο. Και είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι η συνάντηση Τραμπ-Ερντογάν θα δώσει τελική απάντηση στη διαμάχη με αφορμή τους S400. Οι κυρώσεις δεν έχουν υποχρεώσει κανέναν ως τώρα να υποχωρήσει. Αεροπλάνα πουλάνε κι άλλοι, οι Ρώσοι ίσως τα καλύτερα. Και η εκδίωξη από το ΝΑΤΟ της Τουρκίας θα ήταν το μεγαλύτερο δώρο στη Ρωσία, αδιανόητο. Η σημασία της ήττας Ερντογάν στην Πόλη θα φανεί αργότερα. Η διελκυστίνδα θα συνεχιστεί.
Ο Ερντογάν χρειάστηκε 16 χρόνια για να αποκτήσει τον έλεγχο των τυπικών, δημόσιων, αλλά και των αφανών μηχανισμών (βαθύ κράτος) ελέγχου της Εξουσίας. Οι εκτός Τουρκίας μπορούν να αντλήσουν συμπεράσματα για τις προϋποθέσεις και το χρόνο που χρειάζεται ώστε να συγκροτηθούν οι μηχανισμοί αντίστασης σε ξένες παρεμβολές ή σε εσωτερικές δολιοφθορές. Χωρίς τέτοιους μηχανισμούς η επιλογή ηρωικών πράξεων, πχ έξοδος από το ΝΑΤΟ, μπορεί να ηχούν ευχάριστα στα αφτιά αλλά οδηγούν αναπόφευκτα σε ήττα και καταδικάζουν τον κόσμο και τη χώρα σε μακρόχρονα κάτεργα.
Η ελληνική ελίτ πιστεύει ότι όπως έδωσε το Μακεδονικό έτσι θα παραδώσει και τη Θράκη/Αιγαίο, όπως διακήρυσσαν στελέχη του απερχόμενου ΣΥΡΙΖΑ πριν καταλάβουν ότι αυτοκαταστρέφονται. Είναι άγνωστες οι προθέσεις (και οι ικανότητες) της επερχόμενης κυβέρνησης. Βεβαίως είναι ασήμαντο συμβάν για την ελληνική ελίτ αν η επόμενη κυβέρνηση και όποια άλλη θυσιαστεί, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, στο βωμό των ξένων συμφερόντων που διαιωνίζουν την εξουσία της.
"Οι ΗΠΑ δεν έχουν καταλήξει ότι έχουν χάσει το παιχνίδι αποκλειστικής επαναφοράς της Τουρκίας στο Δυτικό στρατόπεδο."
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα αν οι ΗΠΑ είχαν μια αμφιβολία για το αν πρέπει να διαρρήξουν οριστικά τις σχέσεις με την Τουρκία, πριν 1 μήνα, δεν έχουν πια καμία! Η θριαμβευτική νίκη Ιμάμογλου, για την οποία πολλά ελληνικά ΜΜΕ σχεδόν πανηγύρισαν, ήταν αδιαμφισβήτητο σημάδι για τις ΗΠΑ, να "κάνουν ξερό κουράγιο", μέχρι να γυρίσουν οι Κεμαλιστές.
Μόνο η Τουρκία πλέον μπορεί να διαρρήξει οριστικά τις σχέσεις με το ΝΑΤΟ. Οι ΗΠΑ δε θα το κάνουν. Ξερό κουράγιο μέχρι να πέσει ο Ερντογάν και μετά θα γυρίσουν όπως πριν και με το Ισραήλ να ξαναβρίσκει κι αυτό στρατηγικό εταίρο στην Τουρκία.
Όσο για την "καημένη την Τουρκία", που δεν έχει πάρει τίποτα από στη Συρία, έχει ήδη αποτρέψει την ίδρυση κουρδικού κράτους και μάλιστα με έξοδο στη θάλασσα και επειδή κατέχει έδαφος θα είναι κι αυτή στο τελικό τραπέζι της ειρήνης και οι Κούρδοι πιθανότατα θα πρέπει να μείνουν με αυτονομία α λα Ιράκ. Άλλο αυτονομία κι άλλο ανεξάρτητο κράτος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για την επιλογή του πολέμου, αλίμονο σ αυτόν που δε μπορεί να επιλέξει τόπο και χρόνο και που όταν και αν το επιλέξει ο αντίπαλος, θα βρεθεί προ του διλήμματος, του να υποκύψει χωρίς ντουφεκιά και του να υποκύψει αφού ρίξει μια ντουφεκιά για την τιμή των όπλων, γνωρίζοντας πως από τη στιγμή που η θεωρητική του στρατηγική της αποτροπής κατέρρευσε, δεν είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει με αξιώσεις την ένοπλη αντιπαράθεση...
Αγαπητέ, κ. Αποστολόπουλε, ευχαριστούμε για ένα ακόμα ενδιαφέρον άρθρο σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που νομίζω είναι ότι οι ΗΠΑ αυτοκτονούν με την παραχώρηση συνεκμετάλλευσης στους Τούρκους διότι η Τουρκία με μαθηματική ακρίβεια θα κινηθεί ενάντια στις ΗΠΑ, αργά ή γρήγορα. Το να πληρώνεις δις στην Τουρκία για να κάτσει καλά, ενώ η Τουρκία έχει ανοιχτά σχέδια κατά των ΗΠΑ, είναι δείγμα αδυναμίας και εξευτελισμός.
Με την συνεκμετάλλευση λοιπόν ανοίγει η υπόθεση της μεγάλης ταπείνωσης των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο.
Είδαμε το θαυμασμό και το γλύψιμο προς τους Τούρκους όχι μόνο του Τραμπ, αλλά και όλων των Αμερικανών στην Οσάκα. Είδαμε και τους Τούρκους εκεί να μιλάνε για τους γκιαούρηδες Αμερικάνους. Θα δούμε και χειρότερα.
Εδώ και χρόνια το λέω ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν καμία πιθανότητα επιβίωσης στην Ανατολική Μεσόγειο αν δεν συνεργαστούν με τη Ρωσία για τη δημιουργία ενός πολιτιστικού κλώνου και των δύο, με την αναβίωση όλων των αρχαίων θρησκειών και παραδόσεων της περιοχής.
Και μια παράκληση, ο κύριος Μάζης συνεχώς μας λέει ότι η μεγάλη σκακιέρα του Μπρεζίνσκι είναι έργο του 1977, και ότι από τότε οι Αμερικάνοι είχαν προβλέψει πολλά. Πείτε στον κ. Μάζη ότι είναι λάθος το ότι δεν έχει μελετήσει τη Μεγάλη Σκακιέρα, ενώ μιλάει για αυτή. Είναι έργο του 1997, όχι του 1977. Έχουμε πολλούς αναλυτές που μιλάνε πάρα πολύ ενώ μελετούν ελάχιστα, και αυτό είναι το δράμα μας εδώ και πολλά χρόνια.