Ο Χουμάμ και ο Χάντιγκτον

ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Χουμάμ Μοχάμεντ είναι ο «τρομοκράτης» που ανατινάχτηκε στο Αφγανιστάν σκοτώνοντας, μαζί με τον εαυτό του, εφτά επίλεκτoυς της CIA και ένα Ιορδανό πράκτορα. Ο Χάντιγκτον είναι ο καθηγητής, διάσημος από το πολύκροτο βιβλίο του για τη «Σύγκρουση των Πολιτισμών». Ο «τρομοκράτης» φαίνεται να δικαιώνει πλήρως τον καθηγητή. Έχουμε σύγκρουση των πολιτισμών, έτσι φαίνεται. Παλιά υπόθεση. Όταν η θρησκεία κανόνιζε την υπόσταση των ανθρώπων, οι νικητές υποχρέωναν τους ηττημένους να αλλαξοπιστήσουν ή να πεθάνουν. Τότε γινόταν με τη βία, τώρα το πάμε με το μαλακό. Το λέμε ενσωμάτωση. Αλλά είναι ουσιαστικά το ίδιο. Το να επιδιώκεις να ξεχάσει ο «άλλος» τη γλώσσα του, τα ήθη και έθιμά του, τη θρησκεία του, σίγουρα να λησμονήσει την κοιτίδα του, δεν είναι και η πιο φιλική πράξη. Στα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορεί να μην περιλαμβάνεται η μνήμη. Να θυμάσαι ποιος είσαι.
Κανείς αφρικανός, ένας Υεμενίτης ή ένας Ιρακινός, δεν υποχρέωσε, δεν σκέφτηκε καν να υποχρεώσει ένα Αμερικανό ή έστω ένα Βέλγο, να ενσωματωθεί, να απολέσει τη μνήμη του. Ακόμα και αν ήταν κάτοικος (άποικος) τρίτης ή τέταρτης γενιάς. Η ενσωμάτωση δεν είναι θέμα χρόνου, πόσο καιρό μένεις σε μια χώρα. Είναι απλούστατα θέμα ισχύος. Ο πιο ισχυρός, αν μπορεί και αν του είναι χρήσιμο, υποχρεώνει τον «άλλο» να ξεχάσει ποιος είναι, ή να το υποκριθεί. Ο πιο ισχυρός έχει και τη δύναμη να επιλέξει, ανάλογα με τις συνθήκες, τον τρόπο που θα υποχρεώσει τους άλλους να «προσαρμοστούν». Αν έχει περιεχόμενο η λέξη «ρατσισμός» τότε οι «προοδευτικοί», οπαδοί της ενσωμάτωσης όπως-όπως, είναι οι ύπουλοι ηγέτες του. Στην αντίθετη περίπτωση οι βάρβαροι κατακλύζουν και καταλύουν τη θνήσκουσα Ρώμη. Και σήμερα την παρακμιακή Δύση; Οι «προοδευτικοί» καταφέρνουν εκ των έσω το τελειωτικό χτύπημα;
Ο πολιτισμός, από μόνος του, δεν είναι αιτία, ούτε καν αφορμή, σύγκρουσης. Κανένας πόλεμος δεν ξεκίνησε επειδή οι γείτονες πίστευαν σε διαφορετικό θεό ή επειδή διατηρούσαν χαρέμια. Ο Χάντιγκτον είχε δίκιο μόνο φαινομενικά. Ο πολιτισμός μόνο όταν συνδεθεί με άλλους κρίσιμους παράγοντες (πχ οικονομικούς, εισβολή και κατοχή κλπ) γίνεται σημαία επίθεσης ή άμυνας. Σημαία, όχι αιτία.
Ο «τρομοκράτης» Χουμάμ Μοχάμεντ δεν ήταν τυχαίος, ένας αγράμματος, περιθωριακός, κάποιος που «δεν είχε να χάσει παρά τις αλυσίδες του»-σ’ αυτό έπεσε έξω και ο Μαρξ. Ο Χουμάμ ήταν δόκτωρ της ιατρικής. Είχε πλήρη συνείδηση των μέσων και του σκοπού. Αντί «ζήτω η ελευθερία», κραύγασε «ζήτω ο θάνατος». Έχει ξαναγίνει.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, Δευτέρα 18-1-2010