Το χείλος του γκρεμού και η μετάθεση ευθυνών

Αθανάσιος Γραμμένος,
Υποψήφιος Διδάκτωρ Διεθνών Σχέσεων
Η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Η έκπτωση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι επάλληλα ηθική, κοινωνική και κυρίως πολιτική. Το φαιδρό κι αθεμελίωτο μεταπολιτευτικό σύστημα έχει ξεπεράσει τα όρια του και η σήψη του θρέφει από καιρό τους πολιτικούς μύκητες που παρασιτούν.
Για την κατάσταση αυτή η έκρηξη θυμού είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Η αυτόματη αντίδραση για την κατάληξη των πραγμάτων σε αυτό το σημείο είναι θεμιτή και δικαίως εκφράζεται μέσω της απεργίας, του ισχυρότερου συνταγματικά θεμελιωμένου δικαιώματος του εργαζομένου. Η προάσπιση των κεκτημένων δικαιωμάτων οφείλει να είναι δυναμική για να πείθει τους κυβερνώντες για το νόημα και την αποφασιστικότητα των κινητοποιήσεων.
Σε μια δημοκρατία όμως δεν υπάρχει κανείς ανεύθυνος. Το πολιτικό σύστημα οικοδομήθηκε από σύσσωμη την ελλαδική κοινωνία με αυξημένη συνενοχή όλων των «παραγωγικών» τάξεων. Οι απλοί πολίτες που βολεύτηκαν σε 30 χρόνια «μεταπολιτευτικής» καταναλωτικής ευχέρειας ανέχτηκαν κατά συρροή την ασέλγεια στους δημοκρατικούς θεσμούς και στην τήρηση του Νόμου, σε μια χώρα που καθένας θέλει να «κάνει την δουλειά του»• ανέχτηκαν το αυθαίρετο του γείτονα, το αλκοόλ στην οδήγηση, την φοροδιαφυγή και τόσα άλλα. Μετονόμασαν τον ευσυνείδητο πολίτη σε «ρουφιάνο», για να μπορούν να παραβιάζουν κι εκείνοι ενίοτε τον Νόμο.
Παιανίζουν όμως με αβρότητα το επιχείρημα ότι οι δικές τους ανομίες είναι μικρές κι ασύγκριτες με αυτές των πολιτικών που οι ίδιοι σταθερά (επαν)εκλέγουν. Τελικά, η μετάθεση ευθυνών έγινε συνείδηση στους ελλαδίτες που τώρα περισσότερο από ποτέ ψάχνουν κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο.
Η παράνοια αυτή έγινε ίδιον της ελλαδικής αντίληψης κι εκδηλώνεται με τον πιο ειρωνικό τρόπο στην αντίληψη για τα μέτρα λιτότητας. Το Δ.Ν.Τ. και η Ε.Ε. αντιμετωπίζονται ως στυγεροί εισβολείς• κι όμως, προσεκλήθησαν από την νόμιμα και πανηγυρικά εκλεγμένη -με διαφορά 10 μονάδων- κυβέρνηση, για να διασώσουν ό,τι έχει απομείνει στην χώρα από την λεηλασία των κρατικοδίαιτων πολιτικών, των φοροφυγάδων και των υψηλόμισθων αργόσχολων του δημοσίου.
Εν τούτοις, σε μια δημοκρατία υπάρχουν κατοχυρωμένα δικαιώματα για όλους. Το δικαίωμα στην απεργία δεν καταργεί το δικαίωμα στην εργασία. Δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να συντονίζεται με τα συνδικαλιστικά όργανα κι αιτήματα. Η μειονότητα των εργαζομένων που επιλέγουν να μην απεργήσουν πρέπει να προστατεύεται όπως και τα μικρά κόμματα ισχνής μειοψηφίας στη βουλή. Στη δημοκρατία, όλες οι γνώμες μπορούν να ακουστούν και όλες οι ενέργειες να ληφθούν υπ’ όψιν όταν σέβονται τον Νόμο• γιατί στη Δημοκρατία πάνω από όλους είναι ο Νόμος, δεν είναι ούτε ο λαός, ούτε το δίκιο του εργάτη, ούτε το δίκιο των λίγων ισχυρών. Ο Νόμος είναι παράγωγο συγκεκριμένης πολιτικής διαδικασίας και η θέσπιση ή ακύρωση του «στο πεζοδρόμιο» είναι προϊόν φασιστικής προβοκάτσιας.
Κι όμως, το τυφλό πάθος οδήγησε στην δολοφονία 4 ανθρώπων στο περιθώριο των διαδηλώσεων της 5ης Μαΐου επειδή επέλεξαν το δικαίωμα στην εργασία
Τα τελευταία 30 χρόνια συγκεκριμένες πολιτικές ομάδες στοχοποιούν την έννομη τάξη και προσδοκούν να καταργούν τους νόμους της πλειοψηφίας κατά βούληση. Πρόκειται για de facto κατάργηση του Συντάγματος στο οποίο όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα έχουν ορκιστεί πίστη.
Παράλληλα, άκρα αριστερά προσπαθεί να εξαργυρώσει κάθε λαϊκή κινητοποίηση με σκοπό την συγκομιδή εκλογικής ισχύος. Οικειοποιείται την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τον αντιδικτατορικό αγώνα, μονοπωλεί τις διεκδικήσεις των πολιτών, αυτοσυστήνεται ως ο «Ρομπέν των πόλεων» που θέλει να «προστατεύσει» τον λαό από τον Μολώχ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του καπιταλισμού εν συνόλω. Διαπράττει τη μέγιστη ύβρη όταν καπηλεύεται ακόμη και την εθνική αντίσταση ως κομμουνιστική – ΕΑΜική, ενώ είναι αδιαμφισβήτητο ότι σύσσωμο το ελληνικό έθνος αντιτάχτηκε στον ναζισμό και στον φασισμό.
Από την πολιτική επιστήμη γνωρίζουμε ότι τα ολοκληρωτικά κόμματα διοικούνται από μια κλειστή ηγεσία η οποία κατευθύνει έναν αυστηρό κομματικό μηχανισμό. Τα κόμματα αυτά δεν αναγνωρίζουν το πολιτικό σύστημα και μοναδικός στόχος τους είναι η κατάληψη της εξουσίας για να το ανατρέψουν (Neumann). Το κομμουνιστικό κόμμα αποτελεί το πιο ισχυρό ολοκληρωτικό κόμμα της Ευρώπης, οπλισμένο με τον πλέον βίαιο και παρωχημένο σταλινικό πολιτικό λόγο, κατατρεγμένο από το σύνδρομο του «ζαχαριαδικού» πραξικοπήματος. Σε όλη τη διάρκεια της «μεταπολίτευσης» το ΚΚΕ αγωνιά για να αποτάξει από πάνω του το στίγμα της προδοσίας, όχι αποβάλλοντας τα ακραία και αντεθνικά στοιχεία αλλά υπερασπίζοντας τα και ψέγοντας τους πολιτικούς του αντιπάλους που δεν επέτρεψαν η Ελλάδα να γίνει παράρτημα του Σοβιέτ.
Μέσα από ειδικούς επικοινωνιακούς διαύλους, αμφότερα τα ακροαριστερά κόμματα της Βουλής, αμαυρώνουν συστηματικά την έννοια της πατρίδας, του εθνισμού και της κοινωνικής γαλήνης, ερμηνεύοντας τις θεμελιώδεις αξίες τις κοινωνίας μας ως ρατσισμό και εθνικισμό.
Την ίδια στιγμή, οργανώνουν ομάδες «ατάκτων» που περιφρουρούν ιδεολογικά τα πανεπιστήμια, τον συνδικαλισμό, ακόμη και τα κρατικά μέσα ενημέρωσης κι επιβάλλουν τον δικό τους αυταρχικό νόμο, συντηρώντας μια ελεγχόμενα χαοτική κατάσταση σε όλα τα πεδία της κοινωνικής οργάνωσης. Εγκάθετοι του κομματικού στρατού ασκούν φυσική και ψυχολογική βία κι ενημερώνονται με κομματικές εγκυκλίους για τις θέσεις που θα υιοθετούν. Η αριστερή πτέρυγα της βουλής ασκεί 30 χρόνια ιδεολογική τρομοκρατία στο όνομα της δημοκρατίας
Αυτή τη φορά οι δικαιολογίες για «δεξιό παρακράτος» προκαλούν κλαυσίγελο. Οι υπαίτιοι της δολοφονίας ήταν έξαλλοι βάνδαλοι που δεν επέτρεψαν στους υπαλλήλους του φλεγόμενου κτηρίου οδό διαφυγής, οδό σωτηρίας. Εφήρμοσαν την συνήθη πρακτική των εντολέων τους και πολιτικού συστήματος• την καταστροφή.
Η δημοκρατία στην Ελλάδα είναι αντίφαση.