Ο πιό ύπουλος εχθρός

της Ελίνας Γαληνού
Παρ΄όλη την τρομερή κρίση που έχει πλήξει τα περισσότερα είδη αγαθών, τα αντικαταθλιπτικά και ηρεμιστικά σκευάσματα παρουσιάζουν ανοδική κατανάλωση και τα ιατρεία των νευρολόγων είναι γεμάτα. Παράλληλα, κατά τον τελευταίο χρόνο υπάρχει έξαρση κρουσμάτων αυτοκτονιών, τα οποία ίσως δεν πληροφορούμαστε στο σύνολό τους.
Αυτά τα φαινόμενα, τι άλλο μπορεί να σημαίνουν εκτός του ότι μια κοινωνία έχει αρχίσει να κάμπτεται ψυχολογικά; Περίεργο βέβαια δεν είναι, όταν η ζωή γίνεται τόσο δύσκολη, η επιβίωση κρίνεται καθημερινά και οι ελπίδες για βελτίωση, δεν διαφαίνονται στον κοντινό ορίζοντα. Αυτός ο τελευταίος χρόνος, αναμφίβολα μας πότισε με πολλές πίκρες. Ο μέσος όρος του ελληνικού πληθυσμού, ένιωσε σαν να του έχουν κόψει τον λαιμό. Δικαιώματα κεκτημένα και δεδουλευμένα, τσεκουρώθηκαν πάνω στο τραπέζι της τρόικα, καθώς οι ιθύνοντές της θεωρούν ότι "έτσι μόνο θα επιτύχει η σταθερότητα".


Μείωση εισοδημάτων, πάγωμα εμπορικών δραστηριοτήτων, πάγωμα ρευστότητας στην αγορά, εργασιακή ανασφάλεια, μηδενισμός προοπτικών για το άμεσο μέλλον. Τι άλλο θέλει κανείς για να καταρρεύσει ψυχολογικά, αν δεν τρελλαθεί και δεν αυτοκτονήσει; Αλλά και τι να ζητήσεις παραπάνω από τους ανθρώπους, εφ΄όσον η ανθρώπινη φύση είναι δεδομένων αντοχών; "Και τι άλλο να γινόταν;" θα ισχυριστούν ίσως κάποιοι υπερασπιστές του Μνημονίου ενδεχομένως...Εστω, ας μην το τοποθετήσουμε σ΄αυτή τη βάση το ερώτημα, αν και ξέρουμε ότι υπάρχουν απαντήσεις οι οποίες μάλιστα, διόλου δεν ευχαριστούν το κυβερνητικό επιτελείο να τις ακούει. Αλλά ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι δεν γινόταν διαφορετικά για τους γνωστούς και χιλιοειπωμένους λόγους του "οικονομικού αδιεξόδου μας", ας είχαμε τουλάχιστον μια ηθική υποστήριξη από την κυβέρνηση. 


Ας μην είχαμε και τον καθημερινό βομβαρδισμό κατάθλιψης που μας εκτοξεύουν κάθε βράδι τα δελτία ειδήσεων.
Εχουμε τα καθημερινά μας βασανιστήρια και ανοίγοντας την τηλεόραση, αισθανόμαστε σαν να μας σπρώχνουν το κεφάλι ακόμα πιό βαθειά στη μαυρίλα. 


Ενα χάος έξω από το σπίτι η ζωή, μια απελπισία και μέσα από το "κουτί" για να μας αποτελειώσει. Οξυγόνο πουθενά, διέξοδος πουθενά, μονάχα αναμονή, αργή και βασανιστική στο άγνωστο με βάρκα...τις εκάστοτε γνωμοδοτήσεις των ιθυνόντων της τρόικα. Θα δώσουν την τρίτη δόση; Θα εγκρίνουν την τέταρτη; Και με τι σκληρότερους όρους απ΄αυτούς που ήδη έχουν τσακίσει τη ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας; Οσο αντικειμενικά ή καλοπροαίρετα και αν θελήσει να το δεί κανείς, η κατάσταση αυτή στην οποία μας έχουν βυθίσει, δεν μπορεί να είναι τυχαία. Το ότι η κυβέρνηση αυτή δεν είχε σχέδιο για την έξοδό μας από την κρίση, είναι πλέον πασιφανές, αλλά και το λιγότερο που μας θλίβει πλέον. Πάει, ξεχάστηκαν εκείνες οι υποσχέσεις "για τα λεφτά που υπάρχουν" μαζί με τις προσδοκίες των αφελών "ότι ο Παπανδρέου θα μας φροντίσει".


Ο κόσμος δεν θυμάται κάν πώς ήταν η ζωή του τον Οκτώβριο του 2009! Ισως να ισχυρίζεται ότι όλα ήρθαν κατά πάνω της σαν χιονοστιβάδα, ότι το αδιέξοδο του ελληνικού χρέους έσκασε σαν βόμβα στα χέρια της γιατί η προηγούμενη κυβέρνηση το έκρυβε. Τίποτα όμως απ΄όλα αυτά δεν δικαιολογεί την διάχυση τρόμου στην οποία επιδόθηκε από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία. "Θα χρεωκοπήσουμε, θα καταστραφούμε, θα πτωχεύσουμε...". Και με αυτό το τρίπτυχο προχωρεί ακάθεκτη, υπογράφοντας τις καταδίκες του ελληνικού λαού και προειδοποιώντας τον τεχνηέντως "για τα χειρότερα που δεν γνώρισε ακόμα γιατί το έργο μόλις άρχισε".


Δεν ξέρω αν οι κυβερνώντες μας, βολεύτηκαν τελικά να επενδύουν στην τρομοκρατία του λαού για να τιθασεύσουν προφανώς τις αντιδράσεις τους προ των ανομολόγητων αποφάσεων που πήραν ερήμην του. Ενα είναι βέβαιο όμως. Οτι η εθνική κατάθλιψη όχι μόνο δεν μας βοηθάει να αντέξουμε τη δύσκολη συγκυρία που περνάμε, αλλά μας ωθεί ύπουλα να παραιτηθούμε μια ώρα αρχύτερα από κάθε προσπάθεια και αντίσταση. Αλίμονο, η χώρα μας πέρασε απίστευτα δύσκολα μονοπάτια μέσα από την Ιστορία της, την Ιστορία αυτή που κάποιοι τεχνηέντως επιχειρούν να σβήσουν από τη μνήμη μας. Για να ξεχάσουμε μαζί και όσους μας είπαν στις ταραγμένες ώρες μας, "Ελληνες ψηλά το κεφάλι, ψηλά τις καρδιές...". Θα τους κάνουμε το χατήρι;