Του Θανου Π. Ντοκου*
Το τελευταίο διάστημα κυριαρχεί στη συζήτηση περί εξωτερικής πολιτικής, και ειδικότερα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, το ακόλουθο ερώτημα: πρέπει η Ελλάδα να κηρύξει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) στην Ανατολική Μεσόγειο (στο Αιγαίο, λόγω μικρών αποστάσεων, τα συμφέροντά μας φαίνεται να κατοχυρώνονται από την υφαλοκρηπίδα); Βασική αφορμή αποτελεί η ανακάλυψη σημαντικών κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην περιοχή μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ και οι εικασίες για την ύπαρξη υδρογονανθράκων και στην περιοχή μεταξύ Καστελόριζου και Κύπρου, που έχουν οδηγήσει σε προτροπές για οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου.
Γιατί δεν το πράττουμε; Ορισμένοι αναλυτές θεωρούν ότι η Ελλάδα «φοβάται» την τουρκική αντίδραση (διακοπή των διερευνητικών επαφών και αποστολή ερευνητικών σκαφών στην περιοχή), ενώ αναπτύσσεται μια φημολογία ότι η Τουρκία δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα του Καστελόριζου σε ΑΟΖ, διότι αυτό θα ισοδυναμούσε με σημαντική μείωση της τουρκικής ΑΟΖ στη συγκεκριμένη περιοχή. Ενδεχομένως, η απουσία αναφοράς από ελληνικής πλευράς στην ΑΟΖ στο παρελθόν να οφείλεται στην επιθυμία αποφυγής εντάσεων, στο πλαίσιο μιας συντηρητικής και χαμηλών τόνων πολιτικής απέναντι στην Τουρκία. Ποια είναι όμως η σημερινή κατάσταση και πώς πρέπει να χειριστούμε το ζήτημα;
Υπάρχουν τρεις πιθανές επιφυλάξεις:
1) Προφανώς κεντρικής σημασίας είναι το αν υπάρχουν σημαντικά κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην εν λόγω περιοχή. Υπάρχει πληθώρα αναφορών και αρχικά αποτελέσματα μελετών για την περιοχή νοτίως της Κύπρου, αλλά όχι για την περιοχή μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν, αλλά ας κρατάμε μικρό καλάθι. Επιπλέον, οι εταιρείες εξόρυξης υδρογονανθράκων κατά κανόνα αποφεύγουν τις περιοχές έντασης.
2) Είναι σαφές ότι η κήρυξη ελληνικής ΑΟΖ δεν αρκεί. Εφόσον δεν υπάρξει συμφωνία οριοθέτησης με άλλους ενδιαφερόμενους, απαιτείται προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο.
3) Ασφαλώς και το Καστελόριζο έχει δικαίωμα υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ. Είναι, βεβαίως, πιθανό το Διεθνές Δικαστήριο να του αποδώσει μειωμένη «επήρεια», με βάση γεωγραφικά χαρακτηριστικά, και συνακόλουθα μικρότερης έκτασης ΑΟΖ.
Το ότι η ΑΟΖ δεν αποτελεί πανάκεια για την Ελλάδα δεν σημαίνει, βεβαίως, ότι δεν πρέπει να εκμεταλλευθούμε το συγκεκριμένο δικαίωμα που μας δίδει το Δίκαιο της Θάλασσας. Εξάλλου, πάγια τουρκική τακτική είναι η δημιουργία ζητημάτων -συχνά στερούμενων νομικής βάσης- για τον «εμπλουτισμό» του καταλόγου διμερών διαφορών, θεωρώντας κάποια από αυτά τα ζητήματα ως διαπραγματευτικά χαρτιά ή μέσα άσκησης πίεσης (π.χ. «Γκρίζες Ζώνες»).
Η Ελλάδα οφείλει να χρησιμοποιήσει κάθε είδους νομικό εργαλείο ή πολιτικό μέσο για να ακυρώσει στην πράξη τέτοιου είδους διεκδικήσεις και να κατοχυρώσει τα συμφέροντά της.
Η ανάγκη οριοθέτησης ΑΟΖ αποτελεί ένα χρησιμότατο «εργαλείο» και θα πρέπει να τεθεί (αν φυσικά δεν έχει ήδη γίνει κάτι τέτοιο) με σαφή τρόπο -ως διμερές ζήτημα προς επίλυση- στο πλαίσιο των διερευνητικών επαφών και να αξιοποιηθεί διαπραγματευτικά με τον κατάλληλο τρόπο.
Εφόσον σε εύλογο χρονικό διάστημα δεν σημειωθεί πρόοδος στις συζητήσεις, η Ελλάδα θα μπορούσε να εξετάσει σοβαρά το ενδεχόμενο κήρυξης ΑΟΖ.
*Ο Θάνος Π. Ντόκος είναι γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ.
Το τελευταίο διάστημα κυριαρχεί στη συζήτηση περί εξωτερικής πολιτικής, και ειδικότερα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, το ακόλουθο ερώτημα: πρέπει η Ελλάδα να κηρύξει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) στην Ανατολική Μεσόγειο (στο Αιγαίο, λόγω μικρών αποστάσεων, τα συμφέροντά μας φαίνεται να κατοχυρώνονται από την υφαλοκρηπίδα); Βασική αφορμή αποτελεί η ανακάλυψη σημαντικών κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην περιοχή μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ και οι εικασίες για την ύπαρξη υδρογονανθράκων και στην περιοχή μεταξύ Καστελόριζου και Κύπρου, που έχουν οδηγήσει σε προτροπές για οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου.
Γιατί δεν το πράττουμε; Ορισμένοι αναλυτές θεωρούν ότι η Ελλάδα «φοβάται» την τουρκική αντίδραση (διακοπή των διερευνητικών επαφών και αποστολή ερευνητικών σκαφών στην περιοχή), ενώ αναπτύσσεται μια φημολογία ότι η Τουρκία δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα του Καστελόριζου σε ΑΟΖ, διότι αυτό θα ισοδυναμούσε με σημαντική μείωση της τουρκικής ΑΟΖ στη συγκεκριμένη περιοχή. Ενδεχομένως, η απουσία αναφοράς από ελληνικής πλευράς στην ΑΟΖ στο παρελθόν να οφείλεται στην επιθυμία αποφυγής εντάσεων, στο πλαίσιο μιας συντηρητικής και χαμηλών τόνων πολιτικής απέναντι στην Τουρκία. Ποια είναι όμως η σημερινή κατάσταση και πώς πρέπει να χειριστούμε το ζήτημα;
Υπάρχουν τρεις πιθανές επιφυλάξεις:
1) Προφανώς κεντρικής σημασίας είναι το αν υπάρχουν σημαντικά κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην εν λόγω περιοχή. Υπάρχει πληθώρα αναφορών και αρχικά αποτελέσματα μελετών για την περιοχή νοτίως της Κύπρου, αλλά όχι για την περιοχή μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν, αλλά ας κρατάμε μικρό καλάθι. Επιπλέον, οι εταιρείες εξόρυξης υδρογονανθράκων κατά κανόνα αποφεύγουν τις περιοχές έντασης.
2) Είναι σαφές ότι η κήρυξη ελληνικής ΑΟΖ δεν αρκεί. Εφόσον δεν υπάρξει συμφωνία οριοθέτησης με άλλους ενδιαφερόμενους, απαιτείται προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο.
3) Ασφαλώς και το Καστελόριζο έχει δικαίωμα υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ. Είναι, βεβαίως, πιθανό το Διεθνές Δικαστήριο να του αποδώσει μειωμένη «επήρεια», με βάση γεωγραφικά χαρακτηριστικά, και συνακόλουθα μικρότερης έκτασης ΑΟΖ.
Το ότι η ΑΟΖ δεν αποτελεί πανάκεια για την Ελλάδα δεν σημαίνει, βεβαίως, ότι δεν πρέπει να εκμεταλλευθούμε το συγκεκριμένο δικαίωμα που μας δίδει το Δίκαιο της Θάλασσας. Εξάλλου, πάγια τουρκική τακτική είναι η δημιουργία ζητημάτων -συχνά στερούμενων νομικής βάσης- για τον «εμπλουτισμό» του καταλόγου διμερών διαφορών, θεωρώντας κάποια από αυτά τα ζητήματα ως διαπραγματευτικά χαρτιά ή μέσα άσκησης πίεσης (π.χ. «Γκρίζες Ζώνες»).
Η Ελλάδα οφείλει να χρησιμοποιήσει κάθε είδους νομικό εργαλείο ή πολιτικό μέσο για να ακυρώσει στην πράξη τέτοιου είδους διεκδικήσεις και να κατοχυρώσει τα συμφέροντά της.
Η ανάγκη οριοθέτησης ΑΟΖ αποτελεί ένα χρησιμότατο «εργαλείο» και θα πρέπει να τεθεί (αν φυσικά δεν έχει ήδη γίνει κάτι τέτοιο) με σαφή τρόπο -ως διμερές ζήτημα προς επίλυση- στο πλαίσιο των διερευνητικών επαφών και να αξιοποιηθεί διαπραγματευτικά με τον κατάλληλο τρόπο.
Εφόσον σε εύλογο χρονικό διάστημα δεν σημειωθεί πρόοδος στις συζητήσεις, η Ελλάδα θα μπορούσε να εξετάσει σοβαρά το ενδεχόμενο κήρυξης ΑΟΖ.
*Ο Θάνος Π. Ντόκος είναι γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ.
Ειναι διμερες ζητημα η ανακηρυξη ΑΟΖ η'ειναι δικαιωμα καθε χωρας που εφαρμοζει το δικαιο της θαλασσας;Και γιατι το καστελλοριζο θα εχει ΑΟΖ με μειωμενη επηρεια ;μηπως γιατι καποιοι εχουν μειωμενη αντιληψη για τη χωρα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ΚΡΙΣΗΜΗ ΜΑΖΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΑΟΖ . ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΜΑΣΟΝΟΥΣ ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΠΡΟΚΟΠΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ . ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΞΙΟΙ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΜΑΣ .-
ΑπάντησηΔιαγραφή1:52 Σωστές οι επισημάνσεις σου. Εκανα μια προσπάθεια και επεσήμανα κάποια σημεία του άρθρου του Κου.Ντόκου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυχνά πυκνά γίνονται αναφορές σε άρθρα στον τουρκικό τύπο ότι Κύπρος και Ελλάδα βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία στο θέμα της ΑΟΖ.
Κάτω απο το πρίσμα αυτό και με δεδομένο τον ρόλο του ΕΛΙΑΜΕΠ ως δεξαμενή σκέψης το άρθρο θα το χαρακτήριζα προφητικό σε κάποια σημεία και σε κάποια άλλα ότι δείχνει κατευθύνσεις.
Γειά σου ρε Θάνο με τα ωραία σου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘάρθει και η σειρά σας εκεί στο ΕΛΙΑΠΕΜ...
ΚΥΡΙΕ ΝΤΟΚΕ, ΕΙΣΤΕ ΣΟΒΑΡΟΣ?
ΑπάντησηΔιαγραφή....σε εύλογο χρονικό διάστημα...., η Ελλάδα θα μπορούσε να εξετάσει σοβαρά το ενδεχόμενο κήρυξης ΑΟΖ.
ΠΟΤΕ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΟΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ? ΟΤΑΝ Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΦΤΑΣΕΙ ΤΟ 98% ΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ? ΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΕΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ Η ΧΩΡΑ ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΣΑΣ (ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ), ΑΚΟΜΗ ΘΕΝ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΟΤΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ?
ΕΚΤΟΣ ΒΕΒΑΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΚΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΣΑΣ ΝΑ ΣΤΕΥΘΕΙ ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ, Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΔ (ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΑΜΥΝΑ, ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΗ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΕΛΛΑΔΟΣ).
"στο Αιγαίο, λόγω μικρών αποστάσεων, τα συμφέροντά μας φαίνεται να κατοχυρώνονται από την υφαλοκρηπίδα"
ΑπάντησηΔιαγραφή- Τι μαλακία είναι αυτή; Μάλλον δεν έχεις δει τους χάρτες με τα χωρικά ύδατα στα 6, 9, 12 νμ. και τον χώρο που καταλαμβάνει η ΑΟΖ.
Όσο για τις επιφυλάξεις:
1) Για μία εταιρεία εξόρυξης (όχι μόνο πετρελαίου) είναι καλύτερα να έρθει στην Ελλάδα παρά σε άλλες χώρες όπως: Νιγηρία, Βενεζουέλα, Ιράν, χώρες Καυκάσου, Κασπίας, Κεντρικής Ασίας, κτλ κτλ....
-Ούτε κινδυνεύουν οι εγκαταστάσεις στην Ελλάδα από τρομοκρατικές ενέργειες, ούτε από εμφύλιες συγκρούσεις, ούτε από απαγωγές στελεχών, ούτε η Ελλάδα είναι μουσουλμανική χώρα, ούτε η Ελλάδα δεν διαθέτει σημαντικό και ισχυρό στρατό.
2) Οριοθέτηση μπορεί να γίνει με την Κύπρο. Επίσης μπορεί να γίνει και με την Λιβύη και με την Αίγυπτο.
Και η Λιβύη και η Αίγυπτος έχουν υπογράψει το δίκαιο της θάλασσας.
3) Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις οι αποφάσεις του διεθνούς δικαστηρίου δεν είναι ποτέ 100% υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς.
ΑΛΛΑ, εδώ είναι μία πολύ ειδική περίπτωση που ενδέχεται να δημιουργήσει προηγούμενο. Αν το Καστελόριζο τελικά δεν αποκτήσει ή αποκτήσει μειωμένη ΑΟΖ τότε δημιουργείτε προηγούμενο. Πολλές χώρες θα το εκμεταλλευτούν. πχ η Βενεζουέλα (αντίπαλος των ΗΠΑ) - η οποία δεν έχει υπογράψει το δίκαιο της θάλασσας για τους ίδιους λόγους με την Τουρκία - θα θελήσει να αποκτήσει μεγαλύτερη ΑΟΖ εις βάρος νήσων είτε ανεξάρτητων κρατών είτε που ανήκουν σε ευρωπαϊκές χώρες.
Επίσης δεν συμφέρει την Ε.Ε. και το Ισραήλ να μην ενώνεται η ελληνική και η κυπριακή ΑΟΖ.
Η Τουρκική πολιτική για το θέμα της ΑΟΖ, του Καστελορίζου και των 12νμ απέτυχε. Όχι γιατί η ελληνική εξωτερική πολιτική έκανε το θαύμα της, αλλά επειδή δεν συμφέρει (πλέον;) την Ε.Ε. και Ισραήλ.
Η Ελλάδα-Κύπρος είναι η πλέον αξιόπιστη και σταθερή (ή αν προτιμάτε ελεγχόμενη) χώρα για μεταφορά πετρελαίου, φυσικού αερίου, ηλεκτρισμού, νερού!, τηλεπικοινωνιών από/προς Ε.Ε. προς Ισραήλ/Μέση Ανατολή σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη της περιοχής.
Η Τουρκία θα αρκεστεί στην χάραξη ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας - κατεχόμενων.
Αλλά και εκεί πρέπει να προσέξουν οι Τουρκοκύπριοι και οι Έλληνες, καθώς ίσως οι Τούρκοι να χαράξουν την ΑΟΖ ανάλογα τις περιοχές υποθαλάσσιου ενδιαφέροντος.
Γράφω το παρόν σχόλιο ως απάντηση στους δυο πρώτους σχολιαστές ως νομικός του Διεθνούς Δικαίου. Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας προβλέπει την δυνατότητα σε κάθε παράκτια χώρα να προχωρήσει στην ανακήρυξη ΑΟΖ μονον κατόπιν συνεννόησης με μια άλλη παράκτια χώρα. Δεν ειναι δυνατή η μονομερής κύρηξή της απο ένα και μόνο κράτος. Θυμηθείτε τι έγινε επι κυβερνήσεως Καραμανλή. Η Ελλάδα ήρθε σε συμφωνία με την Αλβανία και οριοθέτησαν απο κοινού τα μεταξύ τους θαλάσσια σύνορα. Το ίδιο δυστυχώς θα πρέπει να πράξουμε και με την Τουρκία (αντε βγάλε άκρη τώρα) ώστε να ανακυρήξουμε και εμείς ΑΟΖ, όπως επίσης το ίδιο θα πρέπει να κάνουμε με την Αίγυπτο και με την Λιβύη! Αυτό που μπορούμε (πιθανόν) πιο εύκολα να κάνουμε ειναι να οριοθετήσουμε ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου αλλά και εκεί υπάρχει δυσκολία καθότι παρεμβάλλεται η τουρκική ΑΟΖ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά το θέμα της ΑΟΖ του Καστελορίζου δεν έχω να προσθέσω κάποιο σχόλιο στα λεγόμενα του Ντόκου παρά μόνον (και αυτό διότι δεν το εξηγεί ο ίδιος δυστυχώς) οτι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ΔΕΝ κρίνει μόνο νομικά αλλά ΚΑΙ πολιτικά. Είναι λοιπόν πιθανό να ειπωθούν διάφορα απο το Δ.Δ. και μια ιδέα ειναι και αυτή που αναφέρεται στο δημοσίευμα.
Οι όποιες δικαιολογημένες απορίες σας προς το δημοσίευμα ειναι αποτέλεσμα της μη εξήγησης απο την πλευρά του κ. Ντόκου βασικών αρχών του Δικαίου της Θάλασσας. Και ένα τελευταίο: η ΑΟΖ αποτελεί κυριαρχικό δικαίωμα και όχι δικαίωμα που ενυπάρχει εξ' υπαρχής σε κάθε Κράτος. Δηλαδή εάν και εφόσον κάποιο κράτος το επιθυμήσει τότε μόνον θα ανακηρύξει ΑΟΖ (όπως περιγράφηκε παραπάνω), αντίθετα με την υφαλοκριπίδα που υπάρχει έτσι και αλλιώς.
Εκπλήσσομαι πάντως απο το άρθρο αυτό για τον λόγο οτι δεν βλέπω τον γενικό διευθυντή του ΕΛΙΑΜΕΠ να πέρνει καταφανώς το μέρος της Τουρκίας...
Άντε πάλι περί ΑΟΖ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τώρα από τον Διευθυντή του ΕΛΙΑΜΕΠ Δρ. κ. Θ. Ντόκο, ο οποίος προσπαθεί, φιλότιμα βέβαια, να συμβιβάσει τις ασυμβίβαστες σελίδες απόψεων που έχουν ανταλλαγεί για το θέμα μεταξύ ΑΟΖομάχων και ΑΟΖοκλαστών!
(βέβαια, από την άλλη, καταλαβαίνω πως επιχειρεί να περισώσει τις όχι και λίγες καυστικές κριτικές που έχουν γίνει επωνύμως από έγκριτους ακαδημαϊκούς και δημοσιογράφους για τα πρόσωπα και το καθεστώς του ινστιτούτου που διευθύνει, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα που εδώ δεν μας ενδιαφέρει).
Και μπορεί λοιπόν ο κ. Ντόκος, να το προσπαθεί με δάνεια απόψεων ένθεν κακείθεν, αλλά;; στο τέλος του άρθρου του, μας κάνει τις εξής δύο προτάσεις:
1) «Η ανάγκη οριοθέτησης ΑΟΖ αποτελεί ένα χρησιμότατο «εργαλείο» και θα πρέπει να τεθεί (αν φυσικά δεν έχει ήδη γίνει κάτι τέτοιο) με σαφή τρόπο -ως διμερές ζήτημα προς επίλυση- στο πλαίσιο των διερευνητικών επαφών και να αξιοποιηθεί διαπραγματευτικά με τον κατάλληλο τρόπο» και
2) «Εφόσον σε εύλογο χρονικό διάστημα δεν σημειωθεί πρόοδος στις συζητήσεις, η Ελλάδα θα μπορούσε να εξετάσει σοβαρά το ενδεχόμενο κήρυξης ΑΟΖ».
Και εγώ λοιπόν απορώ, ΑΝ πριν να δημοσιεύσει το άρθρο του, ξαναδιάβαζε και ο ίδιος τις τρεις επεξηγηματικές παραγράφους, τις οποίες έχει γράψει κάτω από τον τίτλο «Υπάρχουν τρεις πιθανές επιφυλάξεις», όπου μάλιστα υπογραμμίζει χρωματικά και εμφαντικά κάποια σημεία και πολύ σωστά το κάνει για να καταλάβουμε και εμείς την βαρύτητα του θέματος και το γιατί δεν προχωράνε τα ζητήματα αυτά με την Τουρκία, τότε;; τί τις θέλει και τις κάνει τις παραπάνω δύο προτάσεις;; αφού έχει απαντήσει και μάλιστα μας λέει αυτά που ξέρουμε;; Τελικά εγώ, ως απλός αναγνώστης που θέλω να μάθω τι γίνεται με αυτήν την περιβόητη ΑΟΖ, τι θέλει να καταλάβω;;
Παύλος Γ. Φωτίου
Είναι μονομερές δικαίωμα η ανακήρυξη ΑΟΖ και η οριοθέτησή της εναπόκειται σε νόμους διεθνούς δικαίου. Τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο. Απλά υπάρχει μια αντίληψη μειονεξίας η οποία έχει διαπεράσει επιστημονικό και πολιτικό προσωπικό. Και ο καθένας από εμάς τους έλληνες φορολογούμενους πολίτες έχει κάθε δικαίωμα να αποδίδει μειωμένη αντίληψη σε ανθρώπους που πληρώνονται πλουσιοπάροχα απ΄το υστέρημά μας ώστε να προπαγανδίζουν μια λογική διαπραγμάτευσης σε θέματα τα οποία είναι αδιαπραγμάτευτα. Επαναλαμβάνω, δεν είναι θέμα πετρελαίου ή φυσικού αερίου. Είναι κάτι ασύγκριτα μεγαλύτερο. Δηλαδή είναι θέμα αντίληψης του εθνικού οικονομικού μας ζωτικού χώρου. Αν δεχτούμε διαπραγμάτευση με άλλη χώρα για το μέγεθος του οικονομικού μας ρόλου στην διεθνή σκηνή αυτό σημαίνει πως μόνο ότι αρέσει στην Τουρκία θα είναι επιτρεπτό σε μας. Μια τέτοια αντίληψη δεν είναι βιώσιμη και υποβιβάζει την Ελλάδα σε τουρκική οικονομική επαρχία. Κανείς λογικός έλληνας δεν θέλει να επανέλθει οικονομικά σε καταστάσεις χειρότερες από αυτές που επικρατούσαν στις αρχές του 19ου αιώνα στην περιοχή μας παρά τις διάφορες επιδοτούμενες φιλειρηνικές ανοησίες.-
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλευθέριος Β.
ΥΓ. παρακολουθώ καθημερινά το ιστολόγιο έστω και αν δεν γράφω τελευταία απευθύνω μια προτροπή σε όλους - συνεχίστε την καλή δουλειά.
16 Φεβρουαρίου 2011 4:04 μ.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω την αίσθηση ότι η Ελλάδα ήταν σταθερή χώρα,δεν νομίζω ότι θα συνεχίσει να είναι απο εδώ και πέρα,αναλύσεις που αφορούν τόσο σημαντικά ενεργειακά σχέδια προβλέπουν σε βάθος χρόνου,είναι πολύ σημαντικό αυτό.
Σχετικά με την ΑΟΖ,πιστεύω ότι εδώ και λίγο καιρό έχει ξεφύγει απο τα στενά όρια της Ελληνοτουρκικής διαπραγμάτευσης,προφανώς οι μεγάλες δυνάμεις δεν θα αφήσουν στην τύχη του ένα τόσο κρίσιμο για αυτούς θέμα.
Πολύ φοβάμαι ότι η διπλωματία θα αποτύχει,χρόνος δεν έχει μείνει,επομένως οι πιθανότητες για στρατιωτικές επεμβάσεις αυξάνοντε σημαντικά.
Επανέρχομαι στη συζήτησή μας για τα περί ΑΟΖ. Όπως έγραψα στο 4ο κατα σειρά σχόλιο η ΑΟΖ δεν ειναι δικαίωμα. Είναι κυριαρχικό δικαίωμα νομικά. Η διαφορά του τελευταίου απο το πρώτο ειναι οτι το κυριαρχικό δικαίωμα έλκει την καταγωγλη του απο την κυριαρχία ενός κράτος επί του στερεού του εδάφους και δεν είναι φυσικά υποχρεωτική σε κανέναν. Όποτε αποφασίσει ένα παράκτιο κράτος να ανακηρύξει ΑΟΖ θα πρέπει να έρθει σε συμφωνία με τα υπόλοιπα παράκτια κράτη με τα οποία εφάπτονται τα θαλάσσια σύνορά του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕάν το άλλο παράκτιο κράτος δεν αποδεχθεί μια συμφωνία τότε η ανακήρυξη της ΑΟΖ ειναι νομικά ΑΔΥΝΑΤΗ! Και αυτό ειναι λογικό αφού δεν νοείται να καθορίζεις τα σύνορά σου μονομερώς.
Ακούστηκε πιο πάνω επίσης οτι μπορεί η Τουρκία να οριοθετήσει τα θαλάσσια σύνορά της με το ψευδοκράτος της Κύπρου. Και αυτό όμως ειναι νομικά αδύνατο αφού κατα το Δίκαιο της Θάλασσας αλλά και γενικότερα κατα το διεθνές δίκαιο αποφάσεις για ΑΟΖ παίρνουν αποκλειστικά και μόνον τα κυρίαρχα κράτη. Το ψευδοκράτος - όπως το ονομάζουμε - δεν ειναι κράτος αλλά κατοχική δύναμη!!! Ως εκ τούτου ειναι παντελώς αδύνατη η ανακήρυξη ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας και της λεγόμενης "Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου". Να είστε βέβαιοι οτι αν υπήρχε έστω και 1% πιθανότητα επιτυχίας του εγχειρήματος οι Τούρκοι θα το χαν πράξει.
Ως εκ τούτου ειναι παντελώς αδύνατη η ανακήρυξη ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας και της λεγόμενης "Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου". Να είστε βέβαιοι οτι αν υπήρχε έστω και 1% πιθανότητα επιτυχίας του εγχειρήματος οι Τούρκοι θα το χαν πράξει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστό! Μην ξεχνάμε ότι η Τουρκία έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12νμ. από το Καστελλόριζο έως την Αλλεξανδρέττα και στα παράλια του Εύξεινου Πόντου.
Τυπικός ... Ελιαμέπ ο κύριος
ΑπάντησηΔιαγραφή"Η ανάγκη οριοθέτησης ΑΟΖ αποτελεί ένα χρησιμότατο «εργαλείο» και θα πρέπει να τεθεί (αν φυσικά δεν έχει ήδη γίνει κάτι τέτοιο) με σαφή τρόπο -ως διμερές ζήτημα προς επίλυση- στο πλαίσιο των διερευνητικών επαφών και να αξιοποιηθεί διαπραγματευτικά με τον κατάλληλο τρόπο".
Πλα πλα πλα για να μας πει να πάρουμε άδεια από την Τουρκία για να ασκήσουμε τα κυριαρχικά δικαιώματά μας
Τα πράγματα είναι απλά. Αν είμασταν σοβαρό κράτος θα οριοθετούσαμε την Α.Ο.Ζ μας με την Κύπρο, με την οποία σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας, οι Α.Ο.Ζ μας συνορεύουν. Από αυτό το σημείο και μετά εμείς δεν χρειαζόταν να κάνουμε τίποτε άλλο. Η Τουρκία δεν θα μπορούσε μονομερώς να πάει στη Χάγη και αν τολμούσε να κινηθεί στρατιωτικά θα έβρισκε απέναντι της Η.Π.Α, Ισραήλ, Ε.Ε.
ΑπάντησηΔιαγραφή"FOR THE time being, such long-term projects hinge on solidifying Israeli-Greek relations, as well as on several key actions. For example, Greece should declare its own exclusive economic zone (EEZ) and reach an agreement with Cyprus on their mutual EEZs. By doing so, the Leviathan pipeline project will be propelled forward."
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.jpost.com/Opinion/Op-EdContributors/Article.aspx?id=207390
Ο/Η Ανώνυμος στις 16 Φεβρουαρίου 2011 9:40 μ.μ.έγραψε:"Μην ξεχνάμε ότι η Τουρκία έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12νμ. από το Καστελλόριζο έως την Αλλεξανδρέττα και στα παράλια του Εύξεινου Πόντου".
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλικά, και για την ακρίβεια των στοιχείων μια ΔΙΟΡΘΩΣΗ:
Η Τουρκία δεν έχει Χωρική Θάλασσα 12νμ από την Μεγίστη (Καστελλόριζο)και ανατολικά, αλλά από την Αττάλεια (Antalya - 03050'Ε),και ανατολικά.
Στην Μαύρη Θάλασσα (Εύξεινο Πόντο), όντως έχει 12νμ, επίσης.
Παύλος Γ. Φωτίου
ράφω το παρόν σχόλιο ως απάντηση στους δυο πρώτους σχολιαστές ως νομικός του Διεθνούς Δικαίου. Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας προβλέπει την δυνατότητα σε κάθε παράκτια χώρα να προχωρήσει στην ανακήρυξη ΑΟΖ μονον κατόπιν συνεννόησης με μια άλλη παράκτια χώρα. Δεν ειναι δυνατή η μονομερής κύρηξή της απο ένα και μόνο κράτος.///Παροτι δεν ειμε νομικος του διεθνους δικαιου ,τον πληροφορω οτι η ανακηρυξη ΑΟΖ μπορει να γινει χωρις καμμια συνεννοηση με αλλο κρατος ,η οροθετηση του ΑΟΖ γινετε κατοπιν συνεννοησης με την συνορευουσα παρακτια χωρα .Οσο για το ΕΛΙΑΜΕΠ οι ντιρεκτιβες αλλαξαν και αρχισαν σιγα σιγα να τα μπαλωνουν .Τ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην χρησιμότητα του ΕΛΙΑΜΕΠ θα ήθελα να μάθω, από τους ίδιους τους ΕΛΙΑΜΕΠηδες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο απόσπασμα που έχει αναρτήσει παραπάνω ως σχόλιό του/επισήμανση ο «Ανώνυμος» στις 17 Φεβρ. 2011, 12:26πμ, από την ηλεκτρονική έκδοση της «The Jerusalem Post», είναι από το άρθρο «A Role for Greece» του καθηγητή Α.Τζιαμπίρη, του Παν/μίου Πειραιώς, και όπως γράφει και η εφημερίδα «The views expressed in this article are his own».
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σύντομο άρθρο του καθηγητού κ. Τζιαμπίρη, στην παραπάνω εφημερίδα, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και η επισήμανση που έκανε ο «Ανώνυμος» είναι μια γόνιμη άποψη του κ. Καθηγητή, για την μελλοντική (όπως περιγράφει και ο ίδιος στο άρθρο του), σημασία που μπορεί να έχει η οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου, όσον αφορά την δυνατότητα να διέλθει ο υποθαλάσσιος σωληναγωγός αερίου από το γιγαντιαίο κοίτασμα (huge natural gas field) Leviathan, προς την Κρήτη.
Εδώ όμως νομίζω πως χρειάζεται να σταθούμε σε δύο σημεία, γιατί πολλές φορές η απομόνωση ενός εδαφίου μπορεί να δημιουργεί εσφαλμένα συμπεράσματα και θεωρώ ότι ο «Ανώνυμος» δεν θα έχει τέτοια πρόθεση:
1)ο ίδιος ο συγγραφέας του άρθρου αναφέρεται στην υπόθεση οριοθετήσεως ΑΟΖ Ελλάδος – Κύπρου, ως παράδειγμα για να διευκολυνθεί η διέλευση του σωληναγωγού. Αυτό όμως είναι λάθος. Βάσει του διεθνούς δικαίου θαλάσσης, η πόντιση σωληναγωγών και υποβρυχίων καλωδίων ανήκει στις ελευθερίες χρήσεως των θαλασσών και συνεπώς οι οριοθετήσεις ή όχι των θαλασσίων ζωνών από τα Κράτη που έχουν νόμιμα ενδιαφέροντα ή διεκδικούν θαλάσσιες περιοχές, δεν τις επηρεάζουν. Άρα ο υποθαλάσσιος σωληναγωγός από το Ισραήλ προς Κράτη δεν θα συναντήσει κανένα εμπόδιο, οριοθετηθεί ή όχι η ΑΟΖ Ελλάδος - Κύπρου.
2)χωρίς το παραπάνω σχόλιο να σημαίνει ότι πρέπει να αφεθούμε χωρίς την διεκδίκηση και την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Κύπρο, καλό είναι να θυμηθούμε και όσα είπε ο Πρόεδρος της Κύπρου κ. Χριστόφιας, στην τελευταία του επίσκεψη με τον Έλληνα Πρωθυπουργό, ότι οι δύο κυβερνήσεις εργάζονται για το θέμα, ότι καλό είναι να μην βιαζόμαστε και τέλος (και το σπουδαιότερο κατά την δική μου άποψη), πως αυτά τα ζητήματα δεν χρειάζονται και τόση πολύ δημοσιότητα (και εγώ το πιστεύω αυτό, από όσα ξέρω(!!!), ότι τα οφέλη της ενημερώσεως, που μπορεί μάλιστα να οδηγεί και σε παραπληροφόρηση, αν δεν την επιδιώκει, ζημιώνουν την ουσία διαχειρίσεως αυτών των σοβαρών ζητημάτων).
Παύλος Γ. Φωτίου