H ευκαιρία της Ελλάδας στη Μεσογειακή κρίση

Εδώ και 20 χρόνια συνέβησαν απρόσμενες αλλαγές στη γειτονιά μας, στις οποίες είχαμε συμμετοχή, αλλά για όφελος δεν υπήρξε ούτε το φιλοδώρημα του παιδιού που φέρνει τους καφέδες. Κι ακόμη χειρότερα. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, με την υπογραφή του τότε υπουργού μας επί των εξωτερικών κ. Α. Σαμαρά, μας προσέθεσε το πρόβλημα των Σκοπίων. Για την επίτευξη εσωτερικής ειρήνης στην Αλβανία την ίδια εποχή, ανοίξαμε τα σύνορα για να υποδεχθούμε -όχι τους Έλληνες της Β. Ηπείρου, αλλά- 700.000 Αλβανούς, που θα ήσαν εστία αναταραχής στη χώρα τους, αν παρέμεναν σ’ αυτήν. Και ταυτόχρονα, μας επέβαλαν -επί κυβερνήσεως Σημίτη- να χρηματοδοτήσουμε, άμεσα και έμμεσα, τις οικονομίες των βαλκανικών χωρών.

Όλα αυτά έγιναν ακολουθώντας την πάγια τακτική μας να «είμαστε καλά παιδιά» με την ελπίδα ότι αυτό θα εκτιμηθεί. Ήταν ακριβώς η φράση που χρησιμοποίησε ένας πνευματικός μεν άνθρωπος, αλλά μέτριος πολιτικός, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, για να δικαιολογήσει τη μεγαλύτερη ανοησία που κάναμε μεταπολεμικά, συμμετέχοντας στη Τριμερή Διάσκεψη του Λονδίνου το 1955, νομιμοποιώντας την ύπαρξη ενδιαφέροντος της Τουρκίας για την Κύπρο, που μέχρι τότε δεν ήξερε -ούτε την ενδιέφερε- πού βρισκόταν το νησί.

Κι επειδή μας έγινε συνήθεια, συμμετέχουμε στους πολέμους του Ιράκ και Αφγανιστάν, και με στρατιωτικές αποστολές σε άλλες 14 χώρες του κόσμου, με επιβάρυνση του αναιμικού προϋπολογισμού μας κατά ένα περίπου εκατομμύριο δολάρια την ημέρα. Το κέρδος μας είναι, ότι «είμαστε καλά παιδιά». Ακόμη μια φορά, με τα τωρινά γεγονότα, μας δίνεται μοναδική ευκαιρία να αξιοποιήσουμε τη γεωοικονομική θέση μας.

Φαίνεται, ότι ένας από τους στόχους των «εξεγέρσεων» -υπό μορφή ντόμινο- στις χώρες της Ανατ. Μεσογείου και Μέσης Ανατολής, είναι και ο αποκλειστικός έλεγχος της πετρελαιοφόρου περιοχής από τους δυτικούς και η απομάκρυνση Ρώσων και Κινέζων (που αύξησαν τελευταία το ενδιαφέρον τους για την Αφρική). Και τούτο, προκειμένου να απεξαρτηθεί η Ευρώπη από τη ρωσική ενέργεια.
Ήδη, καθυστερεί η αμερικανική προέλαση στην Κεντρική Ασία. Εκτός του Αζερμπαϊτζάν που έχει δυτικό προσανατολισμό, οι κεντροασιατικές χώρες -και ως πρώην της Σοβιετικής Ένωσης- έχουν στενή συνεργασία με τη Ρωσία. Τα πλούσια πετρελαιοφόρα κοιτάσματα βρίσκονται υπό ρωσικό έλεγχο. Η Ευρώπη δεν έχει πολλές επιλογές, πλην εάν αξιοποιηθούν τα κοιτάσματα της Ανατ. Μεσογείου και του Αιγαίου, προστιθέμενα σ’ αυτά της Λιβύης, αρκεί να πάψει να εξουσιάζει ο Καντάφι, που δεν είναι πάντα πρόθυμος να συνεργαστεί.

Αυτός είναι και ο λόγος που, τόσο η Ε.Ε. όσο και οι Η.Π.Α., χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό αναγνώρισαν την ΑΟΖ της Κύπρου, παρά τις απειλές της Τουρκίας για δυναμική επέμβαση (απειλές που έμειναν στο ράφι). Και αυτός είναι επίσης ο λόγος που το Ισραήλ καθόρισε για λογαριασμό μας (!) την δική μας ΑΟΖ, την οποία αναγνώρισε πριν την οριοθετήσουμε εμείς! Οι δυτικοί επείγονται, διότι άλλαξαν οι συσχετισμοί. Και η Τουρκία υποχρεούται πλέον να αναδείξει αποκλειστικά το μουσουλμανικό πρόσωπό της, το οποίο δεν της προσέδωσε μέχρι τώρα οφέλη. Γνωρίζουν οι Τούρκοι στρατιωτικοί και πολιτικοί πως μόλις τελειώσει η υπόθεση με το Ιράν (είτε με το γνωστό και επιτυχημένο κολπάκι της «εξέγερσης των λαών», είτε με πιο δραστικά μέσα) η Τουρκία χάνει τη γεωστρατηγική και γεωπολιτική της αξία.

Η επιθυμία των Η.Π.Α. να κρατήσουν τη Ρωσία μακριά από τη θερμή θάλασσα της Μεσογείου, είναι δεδομένη και οφθαλμοφανής. Έρχεται και η ώρα της Συρίας, προκειμένου να παραμείνει ανενεργή η πάλαι ποτέ ισχυρή βάση της Σοβιετικής Ένωσης στο συριακό λιμάνι Ταρτούς.

Οι ανακατατάξεις στην περιοχή μας (θα ακολουθήσουν τα Βαλκάνια, αλλά με «ήπια» μέσα) φαίνονται σε μας ότι συντελέστηκαν αιφνίδια, αλλά είναι προφανές ότι οι εμπνευστές του σχεδίου το προετοίμαζαν από καιρό. Αυτό διαπιστώνεται από το γεγονός ότι σε όλες τις χώρες εμφανίστηκαν «ηγέτες» της αντιπολίτευσης, που κατά θαυμαστό τρόπο συνένωσαν όλες τις αλληλομισούμενες αντικαθεστωτικές ομάδες, όπως συνέβη στη Λιβύη.

Είναι λοιπόν ευκαιρία, τώρα που μέσω ημών υπηρετείται η πολιτική της Ε.Ε. και των Η.Π.Α. Εδώ δεν χωρούν συναισθηματικοί παράγοντες. Είναι δεδομένο ότι με την πρώτη ευκαιρία θα μας «πουλήσουν». Τώρα, θέλουν -όχι εμάς, αλλά- το οικόπεδό μας. Και χρειάζεται πολλή προσοχή. Διότι τους αρκεί και μόνον η Κρήτη.

Ένα μόνο εμπόδιο υπάρχει. Η έλλειψη στη χώρα μας πολιτικών, που ούτε οδηγούνται από τα γεγονότα, ούτε τα διαχειρίζονται, αλλά στέκονται στο ύψος που απαιτούν οι περιστάσεις.http://www.hbnews.gr