Η περίπτωση της Ιρλανδίας είναι σαφώς διαφορετική της Ελλάδας αφού η στήριξη του χρεοκοπημένου τραπεζικού της συστήματος την έριξε στα βράχια. Η πορτογαλική περίπτωση είναι μια πιο light εκδοχή της ελληνικής.
Και στις τρεις χώρες χορηγήθηκε παρόμοια συνταγή. Επώδυνες δημοσιονομικές προσαρμογές και αναγκαίες μεταρρυθμίσεις προκειμένου οι οικονομίες να καταστούν ανταγωνιστικές.
Η Ιρλανδία που είχε έτσι και αλλιώς σαφώς ανταγωνιστικότερη οικονομία εξήλθε του μνημονίου στα τέλη του 2013. Την ακολούθησε η Πορτογαλία το 2014. Η Ελλάδα δυστυχώς παραμένει σε κακά χάλια.
Τι πήγε στραβά; Μήπως σε Ιρλανδία-Πορτογαλία χορήγησαν το σωστό μνημόνιο ενώ σε εμάς το λάθος; Θα ήταν αστείο να το ισχυριστεί κάποιος αυτό. Και όμως στην Ελλάδα είναι η κυρίαρχη άποψη που φυσικά είναι έωλη.
Αυτό που πήγε στραβά ήταν η δαιμονοποίηση του προγράμματος οικονομικής προσαρμογής και ο συνακόλουθος διχασμός σε όσους το υποστηρίζουν (με μισή καρδιά οι περισσότεροι) και σε όσους είναι πολέμιοι του.
Στην Ιρλανδία, αρχικά η αντιπολίτευση κατήγγειλε το μνημόνιο και αρνήθηκε να το ψηφίσει. Ωστόσο όταν λίγες εβδομάδες αργότερα ήρθε στην Βουλή ο εφαρμοστικός προϋπολογισμός κυβέρνηση και αντιπολίτευση συνεννοήθηκαν και συμβιβάστηκαν: Η αντιπολίτευση θα έδινε την ψήφο της και αμέσως μετά η χώρα θα πήγαινε σε εκλογές για να υπάρξει νωπή λαϊκή εντολή. Στις εκλογές η κυβέρνηση συνετρίβει με τα κόμματα της αντιπολίτευσης να σχηματίζουν κυβέρνηση που εφάρμοσε πιστά το μνημόνιο οδηγώντας την χώρα τάχιστα στην οικονομική ανεξαρτησία και ανάπτυξη.
Παρόμοια ήταν και η ιστορία της Πορτογαλίας. Η δεξιά αντιπολίτευση δέχτηκε να υπογράψει το μνημόνιο υπό τον όρο να γίνουν αμέσως μετά εκλογές όπερ και εγένετο με την αντιπολίτευση να κερδίζει ευρεία νίκη, σχηματίζοντας κυβέρνηση που εφάρμοσε το μνημόνιο και κατάφερε το 2014 την καθαρή έξοδο της χώρας από την επιτήρηση επιτυγχάνοντας συνεχή ρεκόρ εξαγωγών και δανειζόμενη -όπως και η Ιρλανδία- με αρνητικά επιτόκια.
Η ιστορία της Ελλάδας είναι όπως όλοι γνωρίζουμε διαφορετική. Αφού η κυβέρνηση Παπανδρέου κατάφερε τον Απρίλιο του 2010 να φτάσει να βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, υποχρεώθηκε να υπογράψει άρον άρον μνημόνιο το οποίο, παρά τα σημαντικά λάθη του, μας ωθούσε στην σωστή κατεύθυνση. Η αντιπολίτευση, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, σήκωσε μπαϊράκι αντίστασης καταγγέλλοντας το σε όλους τους τόνους. Προδότες, προσκυνημένοι και γερμανοτσολιάδες αυτοί που το υποστήριζαν.
Ελάχιστοι κάθισαν να διαβάσουν τι πραγματικά μας ζητούσαν να κάνουμε. Ενώ το μνημόνιο ζητούσε για κάθε 3€ προσαρμογής τα 2€ να προέρχονται από μείωση δαπανών του κράτους, η τότε κυβέρνηση για να μην πειράξει την βασική εκλογική της πελατεία τους Δημόσιους Υπάλληλους ρήμαξε την χώρα με νέους φόρους, ενώ λόγω της καθολικής αντίστασης ελάχιστες πραγματικές μεταρρυθμίσεις προχώρησαν.
Η φανατική αντίδραση στο μνημόνιο είχε μεταλαμπαδευτεί και στους πολίτες οι οποίοι διαδήλωναν σε κάθε ευκαιρία ενάντια στο «τρισκατάρατο μνημόνιο»
Στα τέλη του 2011, λίγο μετά την πρόταση Παπανδρέου για δημοψήφισμα, η αξιωματική αντιπολίτευση αναγκάστηκε να κάνει reality check και τελικά να μπει σε κυβέρνηση συνεργασίας η οποία θα ψήφιζε το 2ο μνημόνιο αλλά και θα έφερνε σε πέρας το PSI. Ήταν μια έμμεση ομολογία ότι εκεί που είχε φτάσει η κατάσταση δεν υπήρχε άλλη οδός.
Ήταν πλέον αργά. Το εξαμβλωματικό κόμμα ΑΝΕΛ και η γιγάντωση της ΧΑ οφείλονται κυρίως στην στάση της ΝΔ προ 2012. Επίσης η ριζοσπαστικοποίηση πολλών κεντροαριστερών ψηφοφόρων που μετακινήθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στην έλλειψη συνεννόησης των 2 μεγάλων κομμάτων που αρνήθηκαν να πουν την ωμή αλήθεια αλλά προτίμησαν να καλυφθούν πίσω από τους «κακούς ξένους που μας αναγκάζουν να κόβουμε μισθούς-συντάξεις» προκειμένου να παρακάμψουν τον σκόπελο της συνεννόησης και της πραγματικότητας.
Κάπου εκεί κάνει το μεγάλο άλμα ο ΣΥΡΙΖΑ που το 2009 δυσκολεύτηκε να μπει στην Βουλή. Το μνημόνιο με ότι συνεπάγεται έχει ριζωθεί βαθιά ως μη αναγκαίο κακό. Όπως και η Γερμανία στον μεσοπόλεμο όπου η θεωρία του πισόπλατου μαχαιρώματος στον νικηφόρο στρατό κυριαρχούσε, έτσι και εδώ η αφήγηση της κρίσης που οφείλεται στο μνημόνιο επικράτησε και την εκμεταλλεύτηκε ο Παπαδρείσκος Αλέξης Τσίπρας. Έταξε τα πάντα στους πάντες, είπε ουρανομήκη ψέματα, έταξε επιστροφή στο 2009. Ο Ελληνικός λαός εθισμένος σε εύκολες λύσεις τύπου «λεφτά υπάρχουν», κλονισμένος από τους συνεχείς φόρους προκειμένου να μην θίγονται συγκεκριμένες ομάδες και απόλυτα μπερδεμένος όσον αφορά τους στόχους του μνημονίου, του έδωσε την εξουσία.
Το τι ακολούθησε όλοι το γνωρίζουμε. Αν δεν επρόκειτο για ζήτημα ζωής ή θανάτου (χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ) τα πεπραγμένα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα έδιναν υλικό για ανυπέρβλητες κωμωδίες. Ας ελπίσουμε ότι δεν πρόκειται να παρακολουθήσουμε μια τραγωδία με όλους μας πρωταγωνιστές.
IL
Ποιος το έγραψε το άρθρο ο Παπανδρέου? Δεν έχω ξαναδιαβάσει πιο ασόβαρη ανάλυση για το μνημόνιο. Προφανώς ο αρθρογράφος είναι παντελώς άσχετος από βασικά στοιχεια οικονομίας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς η συνταγή που μας δόθηκε ήταν λανθασμένη, αυτό το έχουν παραδεχτεί και οι ίδιοι, ο αρθρογράφος όπως το βλέπει ως αστείο! Η Ελλάδα ήταν η πρώτη χωρα στην οποια επιβλήθηκε μνημόνιο, η Ελλάδα είχε διαφορετικό πρόβλημα σε σχέση με τις άλλες χώρες, γιατί δημοσιονομικά ήταν μακράν η πιο αδύνατη!
Για να μπορέσει το Ελληνικό κράτος να κάνει "ανακεφαλαιοποιηση" και να διασώσει τους τραπεζίτες όπως έκανε η Ιρλανδία και η Πορτογαλία έπρεπε να δανειστεί με τεραστια επιτόκια, γιατί και το έλλειμμα και το χρέος ήταν πολύ υψηλότερα! Αυτό σημαίνει ότι τα δάνεια που πήρε από το ΔΝΤ με χαμηλότερο επιτόκιο για να ξεχρεώσει τους τραπεζίτες επιβάρυνε πολύ περισσότερο τον κρατικό προϋπολογισμό σε σύγκριση με τις χώρες της Πορτογαλίας και της Ισπανίας και της Ιρλανδίας αλλα και πολύ περισσότερο τους πολίτες!
Δε θέλει πολύ οικονομική γνώση για να καταλάβει κανεις τα σφάλματα που έγιναν στην Ελλάδα! Σε συνδυασμό μάλιστα με το ότι το σύστημα δεν ήθελε να αλλάξει τον εαυτό του ώστε να διατηρηθεί στην εξουσία η εξίσωση λύνεται πολύ εύκολα! Το πρόβλημα δεν ήταν ποτε μνημόνιο αντιμνημόνιο, γιατί δεν υπάρχει κανεις "αντιμνημονιακος", που να έχει λόγο στην εξουσία τουλάχιστον, το πρόβλημα είναι ότι κανεις δε θέλει να κάνει μεταρρυθμίσεις, γιατί άραγε?