Τα σημάδια δεν είναι καλά. Παρακολουθώντας συστηματικά τις δημοσκοπήσεις, διαπίστωσα ότι το ποσοστό των συμπολιτών μας που επιθυμεί την παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ, συνεχώς μειώνεται. Σε πρόσφατη (Ιανουάριος 2017) δημοσκόπηση της Alco αυτοί που θέλουν να μείνουμε στο ευρώ είναι μόλις 45,5%, ενώ το 42% πιστεύει ότι θα ήταν καλύτερα με τη δραχμή. Τα ευρήματα αυτά είναι συγκλονιστικά και πολύ ανησυχητικά. Βλέποντας τις δημοσκοπήσεις ξεθάρρεψαν και οι δραχμιστές ή δραχμόφιλοι ή δραχμολάγνοι και άρχισαν τις δηλώσεις. Ενας βουλευτής του Σύριζα προτείνει να πάμε για δημοψήφισμα αν θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ ή να γυρίσουμε στη δραχμή. Ενας άλλος προτείνει να συζητήσουμε το θέμα στη Βουλή, γιατί «επί δραχμής μεγαλούργησε η Ελλάδα και δεν πρέπει να την δαιμονοποιούμε».
Σαν πρόλογο, θέλω να σας μεταφέρω (σε χαλαρή μετάφραση) ένα απόσπασμα από το βιβλίο «The Truth About Inflation» του Paul Donovan, υψηλόβαθμου στελέχους της τράπεζας UBS.
«...Η σημασία του πληθωρισμού δεν έχει μειωθεί. Εγιναν ταραχές στην Ιαπωνία το 1918, σχετικά με την τιμή του ρυζιού. Η κοινωνική συνοχή διαλύθηκε στη Γερμανία στα χρόνια του υπερπληθωρισμού το 1923, με την πολιτεία της Βαυαρίας να αποσχίζεται (προσωρινά) από τη χώρα. Το 1951, η Επιτροπή για την Εκπαίδευση και την Εργασία της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, ανακοίνωσε ότι ο Δείκτης Τιμών Καταναλωτή είναι “η σημαντικότερη μοναδική στατιστική που εκδίδει η Κυβέρνηση”...Και παρ’ όλα αυτά ο πληθωρισμός συνήθως παραγνωρίζεται από τον πολύ κόσμο και ένα ανησυχητικά μεγάλο πλήθος των πολιτικών. Η έλλειψη σωστής γνώσης για τον πληθωρισμό δεν βοηθήθηκε καθόλου από τα σύγχρονα μέσα... Σήμερα η οικονομική ανάλυση έχει εξελιχθεί σε οικονομική αναρχία. Οι οικονομικές αυθεντίες που τις περισσότερες φορές είναι ερασιτέχνες με ανεπαρκή γνώση γράφουν και λένε πολλά και διάφορα για τον πληθωρισμό χωρίς να αντιλαμβάνονται τόσο τη σύνθεσή του όσο και τον σκοπό του. Τα κανάλια εμφανίζουν ένα απλουστευμένο γράφημα για 30 δευτερόλεπτα...».
«...Η σημασία του πληθωρισμού δεν έχει μειωθεί. Εγιναν ταραχές στην Ιαπωνία το 1918, σχετικά με την τιμή του ρυζιού. Η κοινωνική συνοχή διαλύθηκε στη Γερμανία στα χρόνια του υπερπληθωρισμού το 1923, με την πολιτεία της Βαυαρίας να αποσχίζεται (προσωρινά) από τη χώρα. Το 1951, η Επιτροπή για την Εκπαίδευση και την Εργασία της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, ανακοίνωσε ότι ο Δείκτης Τιμών Καταναλωτή είναι “η σημαντικότερη μοναδική στατιστική που εκδίδει η Κυβέρνηση”...Και παρ’ όλα αυτά ο πληθωρισμός συνήθως παραγνωρίζεται από τον πολύ κόσμο και ένα ανησυχητικά μεγάλο πλήθος των πολιτικών. Η έλλειψη σωστής γνώσης για τον πληθωρισμό δεν βοηθήθηκε καθόλου από τα σύγχρονα μέσα... Σήμερα η οικονομική ανάλυση έχει εξελιχθεί σε οικονομική αναρχία. Οι οικονομικές αυθεντίες που τις περισσότερες φορές είναι ερασιτέχνες με ανεπαρκή γνώση γράφουν και λένε πολλά και διάφορα για τον πληθωρισμό χωρίς να αντιλαμβάνονται τόσο τη σύνθεσή του όσο και τον σκοπό του. Τα κανάλια εμφανίζουν ένα απλουστευμένο γράφημα για 30 δευτερόλεπτα...».
Για τη συνέχεια Kathimerini
Από το 1950 μέχρι το 1974, έγιναν επίσης αρκετές εκλογές ίσως και περισσότερες από όσες ο πινακας επιχειρεί να δείξει, και μάλιστα μερικές από αυτές ήταν και ταραχώδεις (ανένδοτος κτλ, δικτατορία κτλ). Ωστόσο παρόλα αυτά η ισοτιμία δολαριου - δραχμής υπήρξε αξιοθαύμαστα σταθερή και ακλονητη επί 25 χρόνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο γιατι ο πινακας επιμένει να παρουσιάζει επιλεκτικά όταν η ισοτιμία είχε μεγάλες διακυμάνσεις αποκρύπτοντας ωστόσο την πρότερη σταθερη κατάσταση, κατά την γνώμη μου μόνο η ιδιοτέλεια των επιχειρημάτων του αρθρογράφου θα μπορούσε να δικαιολογήσει.
1)Η υιοθέτηση του ευρώ από την Ελλάδα το 2002 ήταν το πρώτο λάθος. Αποτέλεσμα του, να μην μπορούμε να εκδώσουμε το αναγκαίο χρήμα δια κινηθεί η οικονομία και να κάνουμε ανταγωνιστικές υποτιμήσεις, με συνέπεια την κατάρρευση της Ελληνικής οικονομίας, σε επίπεδα χειρότερα της Μεγάλης Ύφεσης του 1929.
ΑπάντησηΔιαγραφή2)Το επόμενο τραγικό λάθος, που είναι μία φοβερή παγίδα για την χώρα μας, ήταν η αποδοχή της επιβολής ρήτρων ευρώ στο δημόσιο χρέος, με το Μνημόνιο 2, το 2012. Αυτό εξασφαλίζει τους Δανειστές ότι το χρέος θα πληρωθεί σε ευρώ και όχι σε πληθωρικές νέες δραχμές σε περίπτωση Grexit.
3)Η οικονομία της χώρας μας έχει σακατευθεί σε τέτοιο σημείο μία επιστροφή στην δραχμή, για κάποιο διάστημα θα φέρει μεγάλα προβλήματα στις εισαγωγές προϊόντων, ελλείψη χρημάτων και εθνικής παραγωγής.
4)Παραμένοντας όμως στο ευρώ όμως επιλέγουμε τον αργό θάνατο. Θα πουληθεί σταδιακά η δημόσια περιουσία, θα μπεί ο λεγόμενος Νet Wealth Tax στην ιδιωτική περιουσία, με πιθανότατο εφ΄απαξ κούρεμα για λόγους τάχα δημοσίου συμφέροντος, χωρίς βέβαια κανένα ώφελος για εμάς. Διότι το δημόσιο χρέος είναι τεράστιο, 325 δισ. ευρώ συν άλλα 96 δισ. ευρώ τα δάνεια των τραπεζών από την Ε.Ε., με εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου. Οι φόροι και οι πωλήσεις δημόσιας περιουσίας δεν καλύπτουν ούτε τους τόκους του δημοσίου χρέους. Ο Ελληνικός λαός σταδιακά θα απογυμνωθεί από την προσωπική του περιουσία και όταν θα μας τα έχουν πάρει όλα, τότε, ασφαλώς θα μας πετάξουν έξω σαν στυμένη λεμονόκουπα.
5)Η Ελληνική οικονομία είναι σαν ένας ασθενής ετοιμοθάνατος στην εντατική ενός πολύ ακριβού ιδιωτικού νοσοκομείου. Το κόστος των νοσηλείων είναι πανάκριβο και το αποτέλεσμα προδιαγεγραμμένο και μη αναστρέψιμο. Έπρεπε ήδη να είχαμε φύγει από το ευρώ, από το 2010, με δικούς μας όρους και με ασύγκριτα καλύτερα συνθήκες.
Καλυτερα δραχμολαγνος από ευρωλιγουρης ασπόνδυλος..
ΑπάντησηΔιαγραφή