Ιστορίες καθημερινής τρέλας

Εδώ και εννέα χρόνια μια δύστυχη προσπαθεί να εγγράψει το γιο της στο Δήμο Θεσσαλονίκης. Στο μεταξύ έχει χωρίσει στην Ολλανδία, έχει ξαναπαντρευτεί και έχει κάνει κι άλλο παιδί. Της ζητούν σειρά εγγράφων τα οποία έχει στείλει τρεις φορές από την Ολλανδία, αλλά συνεχώς... χάνονται. 

Την τελευταία φορά τα έστειλε όλα η ίδια η Πρόξενος και επικοινώνησε μαζί τους για να σιγουρευτεί ότι όντως έχουν παραληφθεί. Παρά ταύτα και αφού πέρασε πολύς καιρός, η ρημάδα η εγγραφή καθυστερούσε. Είδε και απόειδε και έβαλε δικηγόρο. Πηγαίνω Θεσσαλονίκη και ζητώ να κάνω τη διαδικασία η ίδια, γιατί η αρμόδια υπάλληλος δεν απαντούσε ΠΟΤΕ το τηλέφωνο.
Θαύμα, θαύμα! Η υπάλληλος βρίσκεται, ζητά από άλλο υπάλληλο το φάκελο, ο οποίος έρχεται από το αρχείο στο λεπτό και αφού τον ανοίγει με ρωτάει όλο τσαχπινιά αλλά και θράσος "μα, καλά... τρεις φορές τα έγγραφα γιατί τα έχουμε;". Γιατί υποτίθεται ότι δεν τα βρίσκατε και τα ξαναστέλναμε, αλλά προφανώς δεν κάνατε τον κόπο να ανοίξετε το ρημαδοφάκελο να δείτε τί υπάρχει μέσα. Μιλιά, ΤΣΙΜΟΥΔΙΑ.
"Τα έγγραφα θα πάνε στην αποκεντρωμένη Διοίκηση για να εγγραφεί και στα μητρώα Αρρένων και θα επιστρέψουν πίσω σε μας για την τελική εγγραφή". Όλα αυτά έγιναν την 30-1-2018. Να πω πως η διδιακασία αυτή κράτησε 15 λεπτά ΜΟΝΟ, μπορούσε να και επρεπε να είχε γίνει απότην υπάλληλο και παρά ταύτα η εντολέας χρεώθηκε έξοδα μετάβασης στη Θεσσαλονίκη και αμοιβή δικηγόρου για αυτό. 

Το Μάιο 2018 λαμβάνω επιστολή από την Αποκεντρωμένη ότι λείπουν δύο έγγραφα για να συμπληρωθεί ο φάκελος και ειχαν στείλει σχετική ειδοποίηση στο Δήμο". Ο εξαιρετικός υπάλληλος κ. Γ. με ευγένεια αλλά και συνέπεια προσπάθησε με κάθε τρόπο να μας βοηθήσει. Τα έγγραφα δεν μπορούσαμε εμείς να τα βρούμε αλλά υπήρχαν στο αρχείο του Δήμου, στο φάκελο του γάμου της εντολέως μου. Έλα μου όμως που "το Δημοτολόγιο δεν συνεργάζεται με το Ληξιαρχείο και δεν μπορούμε να τα πάρουμε αυτά τα εγγραφα"... Απίστευτα πράγματα...
"Θα έρθει η πελάτισσά μου από την Ολλανδία να πάρει από το ένα γραφείο το έγγραφο για να το πάει στο άλλο ή θα έρθω εγώ από την Αθήνα με έξοδα που θα την επιβαρύνουν για τον ίδιο λόγο;". "Σας καταλαβαίνω.." έλεγε. Και με καταλάβαινε. Και γω καταλάβαινα πόσο ντρεπόταν. Έκανε τα αδύνατα δυνατά. Έστειλε άνθρωπο δικό του να ψάξει στο τρίτο υπόγειο στο φακελομάνι, τα βρήκε και τα έστειλε.
Η περιπέτεια ομως συνεχίζεται. Ο φάκελος πηγαίνει πάλι στην Αποκεντρωμένη, όπου από το τέλος του 2018 συνέβησαν αλλαγές. Τί αλλαγές; Άνθρωποι μετακινήθηκαν σε άλλες θέσεις. Όχι στο Τιμπουκτού, αλλά "στο ίδιο κτίριο" όπως με ενημέρωσε η κ. Τάδε, άλλη μία ευγενής κυρία με την οποία μίλησα.
"Για να καταλάβετε τί συμβαίνει, ο διευθυντής πήγε σε άλλη θέση αλλά έχει πάρει μαζί του το αρχείο, συγκεκριμένα το έχει κλειδώσει κάπου και εμεις δεν μπορούμε να δουλέψουμε γιατί δεν μας επιτρέπεται η πρόσβαση. Ο αρχικός φάκελος που έχετε υποβάλει βρίσκεται σε αυτό το αρχείο, ενώ θα έπρεπε να τον έχουμε εδώ. Δεν μπορούμε λοιπόν να τον βρούμε, να συσχετίσουμε τα συμπληρωματικά έγγραφα και να συνεχιστεί η διαδικασία". Νόμισα ότι δεν άκουσα καλά. "Τί εννοείται το αρχείο το έχει πάρει μαζί του; Δικό του είναι;"
"Δεν ξέρω, πραγματικά τί να σας πω.. Ξέρω ότι το Κράτος και η Διοίκηση πρέπει να έχουν συνέχεια. Είναι απαράδεκτο αυτό που συμβαίνει. Λυπάμαι πάρα πολύ.."
Μιλούσε με τόση ντροπή και απολογούνταν. Παρά τα νεύρα μου τη λυπήθηκα... Συνεχίζοντας μου είπε πως θα αιτηθεί την επιστροφή κάποιων φακέλων αλλά μόνο αυτό. Δεν έχει δικαιωμα να ζητήσει όλο το αρχείο!! Όποιος ενόχλησε για να γίνει η δουλειά του, θα ζητηθεί ο φάκελός του. Οι υπόλοιποι απλά θα νομίζουν ότι η υπόθεσή τους διεκπεραιώνεται.

Εγώ λέω να μην έρθουν οι επενδυτές στην Ελλάδα. Κανείς να μην έρθει. Να γλιτώσουμε τη ντροπή τουλάχιστον...

Sophia Kantzelis