To 2015 ολόκληρη η Ευρώπη συγκινήθηκε από το δράμα των προσφύγων που την κατέκλυσαν. Γρήγορα όμως άρχισαν οι αντιδράσεις για τα προβλήματα που η εγκατάσταση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων προκαλούσε. Αντιδράσεις που εντείνονταν στο μέτρο που, αυτοί που ήθελαν ανοιχτές τις πύλες της Ευρώπης, συνήθως δεν ενδιαφέρονταν ανάλογα και για τα προβλήματα που η είσοδός τους, συχνά καλοδεχούμενη από την ευρωπαϊκή εργοδοσία, μπορούσε να δημιουργήσει στις κοινωνίες υποδοχής.
Υπήρχαν τα πραγματικά προβλήματα, υπήρχε όμως και κάτι άλλο, πιο βαθύ, η ανησυχία για το που πάει αυτός ο κόσμος και ποιος τον ελέγχει, που τροφοδότησε την επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες όπως το ‘Εθνος, μια γενικότερη τάση «Ο Καθένας για τον Εαυτό του» και δημιούργησε ισχυρά, πολιτικά αξιοποιήσιμα αντιμεταναστευτικά ρεύματα σε χώρες που δεν είχαν καν σοβαρό αριθμό μεταναστών, όπως η Σλοβενία ή η Ουγγαρία.

Το 2015 κυριαρχούσε στη συζήτηση το δράμα των ανθρώπων που πνίγονταν για να ζήσουν. Το 2018 κυριαρχούν οι στατιστικές. Ελάχιστοι ενδιαφέρονται για τον κίνδυνο κατά της ζωής 629 προσφύγων και μεταναστών που επιβαίνουν του πλοίου Ακουάριους, μεταξύ των οποίων 123 ασυνόδευτα παιδιά και επτά έγκυοι. Τα περισσότερα ΜΜΕ επικεντρώνονται τώρα στις στατιστικές, σε ποια χώρα θα πάνε τελικά οι άνθρωποι-σκουπίδια. Αν μπορούσαν, ορισμένοι Ευρωπαίοι πολιτικοί, και μάλιστα της Χριστιανικής (sic) Δεξιάς θα πρότειναν τη βύθιση του πλοίου.
Ενδεικτικά όλα αυτά της εντεινόμενης καθόδου του κόσμου μας στη Βαρβαρότητα.

Πολύ κουβέντα για το προσφυγικό, καθόλου για τις αιτίες του
Αν όμως το κλίμα για τους πρόσφυγες άλλαξε δραματικά στην Ευρώπη μέσα σε τρία χρόνια, υπάρχει κάτι άλλο που παραμένει σταθερό και αμετάβλητο. Και το ένα, και το άλλο στρατόπεδο, σε αυτή τη διαμάχη, αποφεύγουν να θίξουν την αιτία του προβλήματος, χωρίς την αντιμετώπιση της οποίας είναι αδύνατο να αντιμετωπισθεί το προσφυγικό, όπως υπογραμμίζει ο Παλαιστίνιος συγγραφέας Ramzy Baroud σε ένα εμπεριστατωμένο άρθρο του στο Palestinian Chronicle, του οποίου είναι εκδότης.
Η βασικότερη, η πιο άμεση και θεμελιώδης  αιτία που αποφεύγουν να θίξουν οι «προσφυγολογούντες» και των δύο πλευρών δεν είναι άλλη από την αλυσσίδα των πολέμων στη Μέση Ανατολή, στις οποίες σημαντικότατο ρόλο έπαιξαν και τα ευρωπαϊκά κράτη. Χωρίς φυσικά να υποτιμά κανείς τις δυτικές οικονομικές πολιτικές στον Νότο και τα αποτελέσματα της κλιματικής αλλαγής.
«Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί πρέπει να αντιμετωπίσουν το ζήτημα τίμια: Ποιος είναι ο λόγος που εκατομμύρια άνθρωποι φεύγουν από τα σπίτια τους;…Για να το πούμε απλά, πρέπει να σταματήσουν τους πολέμους αν θέλουν να σταματήσουν την προσφυγική κρίση», υπογραμμίζει ο Baroud.

Το παράδειγμα της Συρίας
Στη Συρία, η δυτική υποστήριξη προς την εξέγερση και η παροχή βαρέων όπλων προς τους αντάρτες από τους δυτικούς και τους συμμάχους τους οδήγησε στον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο. ‘Όπως εξηγεί στην UNWRA, την υπηρεσία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, ένας 55χρονος πρόσφυγας από τη Συρία, ο Αχμέτ, που έφυγε από κει με τη γυναίκα και τα δυο παιδιά του.
«Γεννήθηκα στη Χομς και ήθελα να ζήσω εκεί μέχρι το τέλος, αλλά αυτός ο φοβερός πόλεμος δεν μου άφησε άλλη επιλογή από το να τα παρατήσω όλα και να φύγω. Ανέλαβα το ρίσκο, για το μέλλον των παιδιών μου. Πλήρωσα 8000 δολάρια για κάθε μέλος της οικογένειας στους διακινητές. Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έκανα κάτι παράνομο. Έπρεπε να παραβιάσω τους κανόνες για να ζήσει η οικογένειά μου. Είμαι σίγουρος ότι και πολλοί άλλοι στη θέση μου θα έκαναν το ίδιο».

Οι Μαύροι της Λιβύης
Συχνά συνεχίζει ο Baroud, οι Αφρικανοί πρόσφυγες από την Λιβύη κατηγορούνται ότι «εκμεταλλεύονται» τα κακώς φυλασσόμενα σύνορα της χώρας για να περάσουν στην Ευρώπη.
Η πραγματικότητα είναι ότι εκατομμύρια Αφρικανοί ζούσαν ειρηνικά και καλά στη Λιβύη και δεν είχαν κανέναν λόγο να φύγουν από κει, έως ότου ο Γάλλος Πρόεδρος Σαρκοζί αποφάσισε να σώσει τους Λίβυους που κινδύνευαν...

 Η συνέχεια του άρθρου στο ιστολόγιο του Δ. Κωνσταντακόπουλου