Το παιχνίδι των κατασκόπων...

Παντελής Σαββίδης

Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες θυμόμαστε τα τραγικά γεγονότα που οδήγησαν στην κυπριακή τραγωδία. Όσοι τα θυμούνται, γιατί δεν είναι πλέον λίγοι εκείνοι που δεν ενδιαφέρονται για τις παραδοσιακές έννοιες που κρατούν ενωμένη μια κοινωνία. Όχι μόνον οι κοινωνικοί, αλλά και οι κάθε άλλου είδους δεσμοί μιας κοινότητας ανθρώπων δέχονται αποδομητική πίεση.

Ας μην πάει ο νους σας σε κατηγορίες του είδους απάτριδες κτλ. Η λέξη άπατρις δεν φέρει το βαρύ φορτίο του παρελθόντος. Είναι μια ιδεολογία.

Ο άπατρις θεωρεί ότι είναι ένας πολίτης του κόσμου και έχει ενστερνιστεί το σύνθημα «όπου γης πατρίς». Η συζήτηση, δηλαδή, μαζί τους δεν γίνεται με τους κλασικούς όρους.

Επειδή η ζωή κάνει κύκλους και οι μόδες έρχονται και παρέρχονται, δεν αποκλείεται οι έννοιες της πατρίδας και του έθνους να επανέλθουν ως βασικά συστατικά στοιχεία συγκρότησης της διεθνούς κοινωνίας. Και τότε; Τότε θα πρέπει να υπάρχουμε και ως κοινωνία και ως πολιτειακό μόρφωμα για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την πορεία μας.

Από τις εμπειρίες του παρελθόντος μπορεί να προβλέψει κάποιος στατιστικά τα τρία κακά της μοίρας μας. Ποια είναι τα στοιχεία που μας οδηγούν στην καταστροφή;

• Πρώτον, οι κακοί χειρισμοί. Άνθρωποι ανεπαρκείς αναλαμβάνουν την εξουσία και κάνουν καταστροφικές επιλογές.
• Δεύτερον, ο διχασμός. Σε πολύ κρίσιμες στιγμές της εθνικής μας πορείας, σκοτωθήκαμε μεταξύ μας αφήνοντας το δρόμο ανοικτό στους επιβουλείς.
• Τρίτον, η εμπιστοσύνη που δίνουμε στις υποσχέσεις δυνάμεων.

Δεν θα σας ταλαιπωρήσω με το απώτερο παρελθόν. Θα αναφερθώ στη σημερινή επέτειο της τουρκικής εισβολής.

Οι Τούρκοι πέτυχαν το στόχο τους επειδή ένας ανεπαρκής και μικρόνους δικτάτορας, άσχετος από πολιτική και ανίκανος να εκτιμήσει τη στιγμή, έδωσε βάση σε συμμαχικές υποσχέσεις, πραγματοποίησε πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, οδήγησε στο διχασμό και το θάνατο Έλληνες και Κύπριους, διέλυσε την αμυντική δυνατότητα του νησιού και έδωσε αφορμή στην Τουρκία να εισβάλει στο νησί. Όλα όσα έκανε ο Ιωαννίδης αποτελούν τη συμπύκνωση των διαχρονικών αδυναμιών μας που μας οδηγούν από ήττα σε ήττα.

Ανεξαρτήτως του που ανήκουμε συμμαχικά, το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, όπως και των συνταγματαρχών το 1967, ήταν μεθοδευμένα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το ίδιο και η τουρκική εισβολή – αν και αρκετοί αναλυτές επιχειρούν να διαφοροποιήσουν την Αμερική από τον Κίσινγκερ, ο οποίος πρωταγωνίστησε στην παράδοση της Κύπρου στους Τούρκους. Αλλά ο Κίσινγκερ ήταν υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, και με αυτήν την ιδιότητα έδρασε.

Το παράξενο είναι ότι και η τότε Σοβιετική Ένωση, η οποία γνώριζε τι θα συμβεί (δεν ήταν άλλωστε δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς), δεν κούνησε το δαχτυλάκι της. Την ικανοποιούσε η τουρκική εισβολή διότι πίστευε πως θα έφερνε δύο ΝΑΤΟϊκές χώρες σε πόλεμο με πολύ πιθανό ενδεχόμενο τη διάλυση της συμμαχίας. Δεν συνέβη, όμως.

Οι καταστρεπτικές επιλογές της Ελλάδας έμελε να συνεχιστούν και επί δημοκρατίας.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν είπε μόνο εκείνο το αμίμητο «η Κύπρος είναι μακριά», αλλά έβγαλε και τη χώρα από το ΝΑΤΟ. Το αποτέλεσμα μπορούσε να προβλεφθεί. Φθάσαμε στο σημείο να παρακαλάμε να ξαναμπούμε, και φυσικά με πολύ λιγότερες αρμοδιότητες από αυτές που είχαμε πριν από την έξοδό μας.

Στη νεότερη ιστορία του αυτός ο τόπος ανέδειξε έναν μόνο πολιτικό ηγέτη που την έφερε στα σημερινά της σύνορα. Τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Όλα τα άλλα είναι απλώς για να...

Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news