ΣΚΙΕΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ με διπλωματία "για τα μπάζα"

του Κ. Ι. Αγγελόπουλου
Φυσικό είναι να απορροφά σήμερα το ενδιαφέρον της ελληνικής κοινωνίας και των μέσων ενημέρωσης το τεραστίων διαστάσεων πρόβλημα της άθλιας δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας μας. Αυτή η κατάσταση, σε συνδυασμό με την πολιτική ανικανότητα της ΕΕ να παρέμβει το άθλιο παιχνίδι των ευρωατλαντικών τραπεζικών κερδοσκόπων, που "αρμέγουν" την Ελλάδα και "λιγουρεύονται" όλοκληρο το "νότο" του ευρω, έχει προκαλέσει σοκ στους Ελληνες πολίτες. Και βέβαια το οικονομικό κουρέλιασμα προκαλεί βαθιά απογοήτευση για τις πολλών ετών αξιοθρήνητες, "κολπατζίδικες" δημοσιονομικές πολιτικές των ελληνικών κυβερνήσεων, που τώρα αποκαλύπτονται "μεγαλοπρεπώς", σε όλες τις πτυχές τους. Το πρόβλημα είναι πλέον πολύ μεγάλο και πιέζει αγρίως μια καταπτοημένη πολιτική ηγεσία, που καλείται σήμερα να εκτελέσει γονατισμένη ένα οικονομικό πρόγραμμα ευθέως αντίθετο με την προεκλογική οικονομική "ατζέντα" του Γ.Ανδρ.Παπανδρέου. Ομως ή όλη "ατμόσφαιρα" που διαμορφώθηκε, ιδίως τις τελευταίες ιδίως εβδομάδες, σε βάρος της χώρας μας στη διεθνή σκηνή, και η οποία έχει όπως φαίνεται, επηρεάσει άσχημα το ηθικό της ελληνικής κυβέρνησης, οδηγεί και σε ένα άλλο πολιτικό πεδίο τα εθνικά πράγματα: Η Ελλάδα εμφανίζεται γεωπολιτικά ακόμη πιό αδύναμη απ' ότι στο πρόσφατο παρελθόν στο διεθνές περιβάλλον της. Η Ελλάδα, με νωθρή, άτολμη αν όχι και συμπλεγματική εξωτερική πολιτική την τελευταια 15ετία, κατέχει μια ευάλωτη και όχι πολύ "ενδιαφέρουσα" πλέον θέση στο διεθνές περιβάλλον της βορείως, ανατολικώς και νοτίως. Κινούμενη μηχανικά ή σπασμωδικά μεταξύ των "γραμμών" που μεταφέρουν οι ΗΠΑ στην Αθήνα και των πολιτικών "πλαισίων" μιας Ευρώπης (ΕΕ) άνευ συγκροτημένης κοινής εξωτερικής πολιτικής, η (γαλαζοπράσινη) ελληνική ηγεσία πορεύεται χωρίς συγκεκριμένους στόχους. Στερούμενη διπλωματικών πρωτοβουλιών στην περιοχή της και άνευ σχεδίων εθνικής στρατηγικής, η ελληνική πολιτική τάξη εξουσίας αναζητεί "πλάτες" και "προστασίες" από Αμερικανούς "φίλους" και από κάποια χωρίς αξία επίσημα "πολιτικά" κείμενα των Ευρωπαίων εταίρων της, που υποτίθεται "καλύπτουν" την Ελλάδα. Αποτελέσματα αυτής της τακτικής είναι ότι η Ελλάδα:
α) δεν διαθέτει επίμέρους πολιτικές συμμαχίες στην Ευρώπη (όπου άλλωστε έχει καταγραφεί ως "παιδί" των ΗΠΑ στις εξωτερικές υποθέσεις),
β) υπόκειται διαρκώς στις πιεστικές "συστάσεις" της Ουάσινγκτον σε κάθε εξέλιξη των θεμάτων εξωτερικής πολιτικής-ελληνοτουρκικά, ευρωτουρκικές σχέσεις, Κυπριακό, "μακεδονικό", βαλκανικές υποθέσεις, σχέσεις με τη Μόσχα,
γ) απέχει από πολιτικές που θα μπορούσε να ασκήσει στην Ανατολική Μεσόγειο και στην περιοχή της Μ. Ανατολής ( κυρίως για να μην "ενοχλεί" την Τουρκία),
δ) βρίσκεται διαρκώς σε άμυνα και σε αναζήτηση "παρεμβάσεων" τρίτων, κάθε φορά που ένας γείτονας είτε ισχυρός (Τουρκια) είτε αδύνατος (Σκόπια, Αλβανία) τηςδημιουργεί προβλήματα με τις πολιτικές του.
Αν τα πράγματα έτσι είχαν έως χθές, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πόσο περισσότερο έχει αδυνατίσει τώρα η διεθνής θέση μιάς καταχρεωμένης, στα όρια της πτώχευσης, χώρας, η ηγεσία της οποίας εκλιπαρεί τη διεθνη πολιτική και οικονομική κοινότητα για δανεικά με το κατά δύναμην ολιγότερο ...υψηλό επιτόκιο. Είναι, λοιπόν, μάλλον εύκολο να σκεφθεί κανείς το κατά πόσον είναι δυνατόν σήμερα να αποκομίσει πολιτικά κέρδη και πάντως να αποφύγει ζημίες η Ελλάδα, αν η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου πραγματοποιήσει την "απειλή" της και ανοίξει διάλογο για το Αιγαίο με την Αγκυρα και αν προωθήσει "αποφασιστικά" την υπόθεση του "μακεδονικού" ζητήματος. Εύκολο, τέλος, είναι να υποθέσει κανείς τη θέση στην οποία θα βρίσκεται στο εξής και για μεγάλο διάστημα η ελληνική ηγεσία στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ και γενικότερα σε μεγάλους διεθνείς οργανισμούς, όταν θα έχει να υπερασπιστεί υποθέσεις εξωτερικής πολιτικής της (Αιγαίο και "ευρωπαϊκή" πορεία της Τουρκίας, πολιτική λύση Κυπριακού, "ονομασία" της ΠΓΔΜ), αντιμέτωπη με "στρατηγικές" και πιέσεις "τρίτων".
Μπορεί μάλλον να υποθέσει κανείς, ότι ο κ.Παπανδρεου, όταν ανακοίνωνε βιαστικά (γιατί άραγε;) αμέσως μετά την εκλογική του νίκη την πρόθεση του για πολιτικό διάλογο με την Αγκυρα, μάλλον δεν ειχε ακόμη αντιληφθεί την έκταση της οικονομικής ζημίας που έχει υποστεί η Ελλάδα στην ΕΕ και την παγίδευση της Αθήνας στις κερδοσκοπικές τεχνικές του αδίστακτου τραπεζικού συστήματος που, "διευκολύνοντας" τα χρέη της, εγκαταστάσθηκε στα "σωθικά" της εθνικής οικονομιάς από το 2001. Τώρα, με την Ελλάδα του ευρώ "στραπατσαρισμένη" τόσο από τα φανερά όσο και από τα ύπουλα κτυπήματα που δέχεται από τους "τεχνοκράτες" των Βρυξελλών, από τη Γερμανία, από κυνικούς Ευρωπαίους και Αμερικανούς σπεκουλαδόρους, παράγοντες μεγάλων τραπεζών και διεθνών οίκων "αξιολόγησης", πόσο θα στεκόταν "όρθια" η ελληνική διπλωματία απέναντι στην Τουρκία, αν θα άνοιγε προσεχώς διάλογο μαζί της- και, εννοείται, κάτω από το "βλέμμα" της Ουάσινγκτον και του Λονδίνου (Κυπριακό γαρ); Και με ποιές δυναμεις η ελληνική ηγεσία θα υπερασπιζόταν έναντι της Τουρκίας και των ευρωατλαντικών φίλων της την ηγεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας, αν θα "στράβωναν" άσχημα αύριο οι διαπραγματεύσεις για λύση, αν η τουρκική αδιαλλαξία θα έφτανε "στο απροχώρητο"; Κι'αν προσεχώς η Τουρκια δυνάμωνε τις στρατιωτικές πιέσεις της στο Αιγαίο ή προκαλούσε αεροναυτική ένταση νότια του Κστελόριζου εξαιτίας του ανοικτού (από απαράδεκτη ατολμία τηςΑθήνας) ζητήματος ορίων ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης(ΑΟΖ),θα έβρισκε δυνάμεις η ελληνική κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει τετοιες καταστάσεις; Τέτοια ερωτήματα τίθενται,όχι μόνο λόγω της σημερινής οδυνηρής δημοσιονομικής "περιπέτειας" της χώρας που της αφαιρεί πολιτικές δυνάμεις στη διεθνή σκηνή, αλλά επειδή είναι άνευρη και ελάχιστα παραγωγική η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας εδώ και κάμποσα ΧΡΟΝΙΑ, πολύ ΠΡΙΝ σημειωθεί, δηλαδή, η κρίση που γονάτισε τώρα την ελληνική ηγεσία. Αν οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν βάλει στέρεες βάσεις στην ελληνική εξωτερική πολιτική από τη δεκαετία ΄90 και πάντως από την επομένη της κρίσης στα Ιμια, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά σήμερα για την ελληνική διπλωματία, έστω και κάτω από το βάρος της μεγαλης δημοσιονομικής κρίσης. Ομως, δυστυχώς, εδώ και χρόνια, οι ελληνικές κυβερνήσεις αναζήτησαν (και συχνά βρήκαν) μόνο ευκαιρίες για "ήπιες", δηλαδή όχι ιδιατέρως "ενοχλητικές" για τον "διεθνή παράγοντα" (βλ. ΗΠΑ, Βρεταννία), πολιτικές πρωτίστως στα ελληνοτουρκικά και στην υπόθεση της Κύπρου. "Βολικά" δόγματα δήθεν "μοντέρνα", απολύτως ποσφερόμενα για πολιτική τεμπελιά (όπως εκείνο του πολιτικού "εκπολιτισμού" της Τουρκίας μέσω ενταξιακής πορείας της στηνΕΕ) "κατανόηση" και προχωρημένος "ρεαλισμός" στο Κυπριακό, ανοχή εντυπωσιακή στις επιθετικές πολιτικές της Αγκυρας στη Δ. Θράκη και παραλλήλως μία άνευ πολιτικής στήριξης "ψυχραιμία" απέναντι στην στρατιωτική πίεση της Τουρκίας στο Αιγαίο, αυτές ήταν οι "βάσεις" της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής αυτά τα χρόνια, της πολιτικής που πολύ αγάπησαν οι "αραχτοί" των πολιτικών "ρετιρέ" της Αθήνας. Ατολμη -και ανοήτως "μυστική" σε σημαντικό βαθμό- διπλωματία, υπουργικά στεγανά, "ημέτεροι" και βλακώδη "απόρρητα" στο υπουργείο Εξωτερικών, λειψή συνεγασία με το υπουργείο Αμυνας, έλλειψη εμπιστοσύνης στις ένοπλες δυνάμεις και πλήρης σύγχυση σχετικά με το μέγεθος και τον εκσυγχρονισμό τους.
Με δεδομένα αυτά τα στοιχεία και με αξιοθρήνητα "βαποράκια" σε μέσα ενημέρωσης στην υπηρεσία του "συστήματος", προκειμένου να κρύβονται κατά το δυνατόν οι τεμπελιές και οι αδυναμίες της, η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι από καιρό στο "ρελαντί", όποτε η τωρινή κρίση δεν αλλάζει κάποια θετικά δεδομένα της, απλώς υπογραμμίζει εντονότερα την ΑΝΑΠΗΡΙΑ της. Ψευδολογούν, λοιπόν, ή επιπολαίως αστοχούν όσοι εμφανίζονται ανήσυχοι για τις προοπτικές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ειδικώς ΣΗΜΕΡΑ, "λόγω της κρίσης". Η εξωτερική πολιτική ειναι ΠΡΟ ΠΟΛΛΟΥ στην "εντατική". Και οι ελληνικές κυβερνήσεις την φροντίζουν όπως και όσο "πρέπει". Δεν είναι περίεργο αυτό. Το, παραζαλισμένο σήμερα, πολιτικό ποσωπικό των δύο μεγάλων αστικών κομμάτων εξουσίας έχει αποτύχει "εφ όλης της ύλης" των εθνικών υποθέσεων σε κάθε επίπεδο. Γιατί θα εξαιρείτο.... ειδικώς η εξωτερική πολιτική από τις θλιβερές "επιδόσεις" του; Από πού να αντλήσει πνευματικές δυνάμεις και πολιτικό δυναμισμό αυτή η τεμπέλικη τάξη της πολιτικής παρακμής, αυτό το αντι-παραγωγικό σύστημα σπατάλης πόρων, διαφθοράς και σκανδάλων, για παραγωγή αξιόλογης πολιτικής εξωτερικών υποθέσεων και εθνικής ασφάλειας;
konstantakopoulos.blogspot.com