Μπορούμε να κηρύξουμε πόλεμο στις ΗΠΑ;

Ιμπραχίμ Κιράς, 03-06-2001

Φτάσαμε σε στάδιο να ανοίξουμε πόλεμο κατά των ΗΠΑ, που στη διάρκεια του ψυχρού πολέμου βρισκόμασταν σε ‘στρατηγική συμμαχία’ και μετά τη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης είχαμε κοινή Ευρασιατική πολιτική;
Μη λέτε από πού βγήκε και αυτό!
Η Τουρκία τις προηγούμενες ημέρες δήλωσε ότι θα θεωρήσει ‘casus belli’ δηλαδή αιτία πολέμου τη δημιουργία κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ. Δηλαδή θα κηρύξουμε πόλεμο στις ΗΠΑ που από παλιά κάνουν σχέδια για ανεξάρτητο κουρδικό κράτος στην περιοχή.
Είναι δυνατό κάτι τέτοιο;
Ίσως όχι, αλλά είναι φανερό ότι η στάση όσων διοικούν την Τουρκία δεν είναι σε επίπεδα ‘δεσμών ακλόνητης πίστης’ προς τις ΗΠΑ, όπως συνέβαινε την περίοδο του ψυχρού πολέμου.
Η απροθυμία των ΗΠΑ...
στο σχέδιο Μπακού- Τζεϊχάν που κάποτε θεωρούνταν ως το μεγαλύτερο έργο της Τούρκο-Αμερικανικής συνεργασίας και οι πολιτικές που ακολουθούν στο θέμα του Βόρειου Ιράκ και αντικρούουν στα στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας, προκαλούν αντιδράσεις σε σημείο ‘απογοήτευσης’ στην Άγκυρα.
Μία άλλη ενδιαφέρουσα εξέλιξη, είναι η αποδοχή νομοσχεδίων για την Αρμενική Γενοκτονία σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ. Το θέμα αυτό δείχνει ότι παράλληλα με τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις, και οι τούρκο- ισραηλινές σχέσεις που συσφίχτηκαν με την περίοδο που άρχισε μετά την ανακοίνωση των μέτρων κατά του Ισλάμ μετά την ιστορική σύσκεψη του ΣΕΑ την 28η Φεβρουαρίου 1997, διέρχονται φάση ψυχρότητας. Πως;
Στη πραγματικότητα η δύναμη του αρμενικού λόμπι στις ΗΠΑ, είναι μικρότερη από όσο πιστεύουμε. Τη μεγάλη δύναμη έχει το εβραϊκό λόμπι. Και ο τύπος είναι στα χέρια τους και οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες. Από την άλλη, η βαρύτητα του εβραϊκού λόμπι στην εσωτερική πολιτική της Αμερικής είναι πολύ μεγάλη επειδή η πλειοψηφία των μη κυβερνητικών οργανώσεων που έχουν δύναμη στις εκλογές, ελέγχονται από τους Εβραίους. (Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι ΗΠΑ διοικούνται από τους Εβραίους!..) Αυτό το εβραϊκό λόμπι, κάθε φορά που εμφανιζόταν στην επικαιρότητα το Αρμενικό νομοσχέδιο, τηρούσε στάση που ανακούφιζε τη Τουρκία. Τούτη τη φορά δεν έγινε έτσι.
Όπως θα θυμάστε, το εβραϊκό λόμπι υποστήριξε το νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Γερουσία τους προηγούμενους μήνες. Μία άλλη υποστήριξη προς την λεγόμενη Αρμενική Γενοκτονία προήλθε από χιλιόμετρα μακριά, από τον υπουργό παιδείας του Ισραήλ Γιόσι Σαρίντ.
Γιατί μετά από τις δηλώσεις του Γιόσι Σαρίντ που θεωρείται ‘από τους αρχιτέκτονες της τούρκο-ισραηλινής προσέγγισης’, λήφθηκαν αποφάσεις στην Τουρκία που ‘δεν ευνοούσαν τα συμφέροντα του Ισραήλ’;
Όντως, στρατιωτικά προγράμματα των ΤΕΔ που είχαν ανατεθεί στο Ισραήλ, μετατοπίστηκαν σε άλλους ‘συμμάχους’. Μετά την ανάθεση του προγράμματος του υπουργείου άμυνας για τον εκσυγχρονισμό 170 αρμάτων μάχης τύπου Μ 60, αξίας 350 εκατομμυρίων δολαρίων σε Αμερικανούς, αντί της ισραηλινής εταιρίας που το διεκδικούσε, δόθηκε στη γαλλική εταιρία Αλκατέλ και το πρόγραμμα κατασκευής κατασκοπευτικού δορυφόρου 274 εκατομμυρίων δολαρίων.
Στη συνέχεια ο πρόεδρος Μπους με προσωπική του επέμβαση εμπόδισε την ψήφιση του νομοσχεδίου, αλλά η ψυχρότητα δεν εξαλείφθηκε. Ήδη παρόμοιοι νόμοι ψηφίζονται ταχύτατα και συνεχόμενα σε πολλές πολιτείες. Από την ανάθεση του εκσυγχρονισμού των 170 αρμάτων μάχης τύπου Μ σε αμερικανική εταιρεία αντί της ισραηλινής που τα διεκδικούσε, γίνεται κατανοητό ότι η αντίδραση της Τουρκίας απευθύνεται περισσότερο στο Ισραήλ παρά στις ΗΠΑ.

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΠΕΤΡΑ ΒΓΑΙΝΕΙ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ

Από την άλλη, η ΗΠΑ κρατούν στην επικαιρότητα τη δημιουργία κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ (η Τουρκία έχει δηλώσει ότι θα θεωρήσει αιτία πολέμου κάτι τέτοιο). Η δημιουργία του κουρδικού κράτους εξυπηρετεί μόνο για την ασφάλεια του Ισραήλ και γίνεται λόγο της έντονης επιθυμίας του Ισραήλ. Στη πραγματικότητα το σχέδιο κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ, δεν είναι αμερικανικής, αλλά είναι εβραϊκής προέλευσης.
Δηλαδή -όπως λένε ειρωνικά όσοι αντιπαθούν τις θεωρίες συνομωσίας- όποια πέτρα κι αν σηκώσεις από κάτω βγαίνει το Ισραήλ. Δηλαδή, φθάσαμε σε σημείο διένεξης με τον στενότερο μας σύμμαχο λόγο του Ισραήλ. Αλλά πρέπει να τονίσουμε ότι και οι σχέσεις ΗΠΑ- Ισραήλ δεν είναι χωρίς προβλήματα.
Σήμερα υπάρχει στην Ουάσιγκτον μία ομάδα που αντιλαμβάνεται το Ισραήλ σαν βάρος στη πλάτη των ΗΠΑ. Ο υπουργός άμυνας Ντόναλντ Ράμσφελντ δεν υποστηρίζει τη διχοτόμηση του Ιράκ, αλλά την ανατροπή του Σαντάμ. Οι επικριτικές αντιπολιτευτικές δημοσιεύσεις υψηλών δόσεων κατά του Ράμσφελντ και της ομάδας του στον αμερικανικό τύπο που βρίσκεται υπό τον έλεγχο του εβραϊκού λόμπι, αρχής γενομένης με τους Νιού Γιορκ Τάιμς είναι με νόημα.
Πάλι ο Ράμσφελντ, προσεγγίζει με καχυποψία τις πρωτοβουλίες δημιουργίας στρατιωτικής δύναμης εκ μέρους της Ευρώπης μέσα στη δομή του ΝΑΤΟ. Σε αυτή τη κατεύθυνση το Πεντάγωνο, ακολουθεί μία πολιτική που επικαλύπτεται με τα συμφέροντα της Τουρκίας. Αλλά, -όπως είχα γράψει και παλιότερα- σήμερα την διοίκηση των ΗΠΑ έχουν αναλάβει οι Τεξανοί.
Στη δική τους παγκόσμια αντίληψη, έχουν προτεραιότητα περισσότερο από τις στρατηγικές τοπικές ισορροπίες, τα ‘απτά’ εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Επίσης όσοι υποστηρίζουν διαφορετική προσέγγιση στα θέματα Ισραήλ και Βόρειου Ιράκ, είναι μόνο μία πτέρυγα της σημερινής διοίκησης. Οι απόψεις τους δεν σημαίνει ότι είναι η εθνική πολιτική των ΗΠΑ. Από την άλλη, παρόλο που η πολιτική της ομάδας αυτής για το Βόρειο Ιράκ είναι σύμφωνη με τα συμφέροντά μας, η πολιτική τους για το Μπακού- Τζεϊχάν δεν είναι καθόλου σύμφωνη. Αυτό οφείλεται επειδή δεν θεωρούν τη Τουρκία απαραίτητη στρατηγική σύμμαχο. Έτσι συνεχίζεται η επιχείρηση πίεσης που εφαρμόζει η ΗΠΑ προς τη Τουρκία.
Οι νόμοι Ντερβίς περνάνε από τη βουλή o ένας μετά τον άλλον. Η Τουρκία βρίσκεται παγιδευμένη. Αν κάποιος υπουργός πει δυό λόγια κατά του Ντερβίς, καταρρέουν οι αγορές και από παντού υψώνονται κραυγές για την αναμενόμενη ‘Τρίτη Οικονομική Κρίση’.
Οι ΗΠΑ, σαν να μη φτάνουν όλα αυτά πιέζει τη Τουρκία και με το σύστημα αντιπυραυλικής ασπίδας. Η εγκατάσταση αντιπυραυλικής ασπίδας που στρέφεται στην ουσία εναντίον των γειτόνων μας όπως είναι η Ρωσία, το Ιράκ και το Ιράν, επιφέρει το κίνδυνο να ξανατραβηχτούν σε εθνικά μέτωπα οι γείτονες μας που προσπαθούμε να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας και να περικυκλωθούμε και πάλι από πύρινο κύκλο.
Η Άγκυρα απελπισμένη λέει ναι σε όλα. Αλλά όπως συμβαίνει με τη γάτα που βρίσκεται στριμωγμένη σε γωνία, όλα έχουν κάποιο όριο. Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο ον από τη γάτα που βρίσκεται στριμωγμένη σε γωνία. Η ‘απειλή πολέμου’ που εκφράστηκε με αφορμή το κουρδικό κράτος προειδοποιεί τους συμμάχους μας για αυτό το κίνδυνο.