Η σημερινή ημέρα είναι εξαιρετικά κρίσιμη για την Ελλάδα: η συνάντηση Παπανδρέου – Μέρκελ στο Βερολίνο θα δείξει το δρόμο για το μέλλον. Περιμένουμε να δούμε, αν και, δυστυχώς, για πολλούς λόγους, οι οιωνοί, δεν είναι οι καλύτεροι δυνατοί.
Αναμένοντας λοιπόν τα αποτελέσματά της και εν μέσω του χάους των θεμάτων που αντιμετωπίζει η χώρα (στα οποία εσχάτως προστέθηκε και η εθνική… συμφορά της σύγκρουσης Ολυμπιακού – Παναθηναικού – θου Κύριε!...), αλλά και με τις διεθνείς εξελίξεις να γίνονται χιονοστιβάδα στην Αίγυπτο ή τη Λιβύη, δεν δώσαμε αρκετή σημασία σε κάτι που κάτω από διαφορετικές συνθήκες θα μας είχε απασχολήσει πολύ.
Μετά από τον ίδιο τον πρωθυπουργό της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν, ήρθε προ ημερών και η σειρά του υπουργού Επικρατείας Εγκεμέν Μπαγίς να εκφράσει την άποψή του για το ψευδοκράτος της Βόρειας Κύπρου: «Είστε μια υιοθετημένη χώρα», είπε, απευθυνόμενος στον Ιρσέν Κουτσιούκ, ονομαζόμενο «πρωθυπουργό» των κατεχομένων.
Ηρθε λοιπόν η ώρα που η τουρκική ηγεσία αρχίζει σιγά σιγά να ανακαλύπτει πόσο δύσκολη υπόθεση είναι η δημοκρατία. Ειδικά για όσες εξουσίες έχουν συνηθίσει να απολαμβάνουν τα… αγαθά της πλήρους έλλειψής της και οι υποτακτικοί να τους σκύβουν όλη την ώρα το κεφάλι χωρίς πολλές κουβέντες.
Φαίνεται δε ότι είναι τόσο δύσκολο να ξεμάθει κανείς να επιβάλει συμπεριφορές υποταγής, που στη διαδικασία μπορεί να κάνει το ένα χοντρό λάθος μετά το άλλο, ακόμα κι όταν εκφράζει ένα σύστημα από το οποίο τέτοια λάθη ουδείς θα περίμενε.
Ετσι η Αγκυρα έχει αναγκαστεί να λέει τώρα πια τη μισή αλήθεια. Όμως κι αυτό, δεν είναι λίγο. Αν συνεχίσει η πίεση, μπορεί να την πει και ολόκληρη: ότι η «υιοθετημένη» χώρα, στην πραγματικότητα, δεν είναι χώρα, αλλά μια αυθαίρετη κατασκευή δική της, βασισμένη στη βία των όπλων και στην καταπάτηση κάθε έννοιας δικαίου και ευρωπαικού κεκτημένου της εποχής μας.
Προφανώς, η τουρκική κυβέρνηση έχει υποστεί τέτοιο σοκ από τις εκδηλώσεις αμφισβήτησης στα κατεχόμενα, που, μέσα σε λίγες μέρες, χωρίς να ενδιαφερθεί και πολύ για τη βαθύτερη σημασία των θέσεών της, έχει ανατρέψει άρδην ότι λεγόταν από την Αγκυρα επί δεκαετίες. Στην πράξη, έχει παραδεχθεί με έμμεσο πλην σαφή τρόπο την αλήθεια και έχει προσχωρήσει πλήρως στις θέσεις της Κύπρου και της Ελλάδας που από το 1983 φωνάζουν διεθνώς ότι αυτό το μόρφωμα δεν είναι κράτος.
Αυτή η καταπληκτική διατύπωση, η «υιοθετημένη χώρα», αποτελεί ένα εντυπωσιακό δείγμα διπλωματικής γλώσσας τύπου Υψηλής οθωμανικής Πύλης: είναι μακρά η τουρκική παράδοση βάση της οποίας το άσπρο γίνεται μαύρο με τις πιο όμορφες, εύηχες και ρομαντικές εκφράσεις.
Όμως, δεν ζούμε πια στον 19ο αιώνα. Και η Αγκυρα θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπη με αυτή τη… μικρή λεπτομέρεια. Δεν υπάρχουν πια «υιοθετημένες χώρες», ή, κι αν υπάρχουν, δεν το χαίρονται και δεν ταιριάζουν με τον… έξω κόσμο. Και θέλουν κάποτε κι αυτές να απολαύσουν την ελευθερία τους από τα σφιχτά… δεσμά της αγάπης που γεννά, εν προκειμένω, η μεγάλη, ζεστή τουρκική αγκαλιά, μια από αυτές τις ανατολίτικες σφιχτές αγκαλιές που για χρόνια… ζέσταιναν λαούς ολόκληρους, όπως της Αιγύπτου, ή της Λιβύης…
TO ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.