Δυσπιστίες για την πυρηνική ενέργεια

της Ελίνας Γαληνού

Αν και η Ιαπωνία βρίσκεται πολύ μακριά από την χώρα μας και την Ευρώπη, ο εφιάλτης του Τσέρνομπιλ μας κύκλωσε ήδη. Η ύπαρξη πυρηνικών εργοστασίων στις χώρες γύρω από την Ελλάδα, άρχισε να τροφοδοτεί από δυσπιστίες έως σενάρια πανικού. Ισως να μην είμαστε τόσο υπερβολικοί όμως...
Το ενδεχόμενο να εκραγεί ένας μόνο από τους αντιδραστήρες στη γειτονική Βουλγαρία ας πούμε, δεν μπορεί να αποκλειστεί. Και τότε...δεν χρειάζεται φαντασία για την τύχη μας, καθώς τα ραδιενεργά νέφη όπως γνωρίζουμε, μπορούν να ταξιδέψουν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Από κει και πέρα, τον λόγο έχει η ραδιενεργή σκόνη δηλητηριάζοντας χλωρίδες και πανίδες με τα γνωστά επακόλουθα...

Η προοπτική ενός νέου πυρηνικού ατυχήματος, μας παραλύει. Εχουν βέβαια περάσει 25 χρόνια από τότε και υποτίθεται ότι η ανθρωπότητα πήρε τα μαθήματά της και ανέλαβε τις ευθύνες της. Υποτίθεται ότι έχει συντελεστεί σημαντική τεχνολογική και επιστημονική πρόοδος ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει προληπτικά ένα τέτοιο συμβάν. Η περίπτωση της Ιαπωνίας όμως, αναβιώνει πάλι τον εφιάλτη μαζί με την αγωνία. Καλή η πυρηνική ενέργεια και συμφέρουσα, αλλά τι γίνεται με τα μέτρα ασφαλείας; Πώς μπορεί να προληφθεί το ενδεχόμενο έκρηξης ενός πυρηνικού αντιδραστήρα και πώς να διασφαλιστούμε από την διαρροή ραδιενέργειας αν συμβεί; Πόσο μας επιτρέπεται να εφησυχάζουμε από τις διαβεβαιώσεις των υπευθύνων ασφαλείας όταν δηλώνουν ότι οι εγκαταστάσεις θα αντέξουν σε περίπτωση ενός σεισμού Χ μεγέθους; Και ποιός μας εγγυάται ότι και στη δική μας γειτονιά, οι σεισμικές δονήσεις δεν θα ξεπεράσουν τα Χ όρια;  

Αν θέλουμε να το δούμε ρεαλιστικά και ψυχρά, ασφαλής διαβεβαίωση δεν μπορεί να υπάρξει γι΄αυτά. Το μόνο που θα μπορούσαμε να προσδοκούμε, είναι αυξημένα μέτρα ασφαλείας που ελαχιστοποιούν τον κίνδυνο εκρήξεων και διαρροής ραδιενέργειας. Οι κλιματικές αλλαγές, έχουν αρχίσει να δείχνουν σκληρά τις επιπτώσεις τους με την υπερθέρμανση του πλανήτη που αυξάνει τις πιθανότητες σεισμών. Επομένως, επιβάλλεται επειγόντως η επανεξέταση των συστημάτων ελέγχου στις χώρες όπου υπάρχουν πυρηνικοί αντιδραστήρες. Γι΄αυτό και οι χώρες-μέλη της ΕΕ, συμφώνησαν να υποβάλλουν τις πυρηνικές τους εγκαταστάσεις σε τέστ αντοχής για να δούν τι γίνεται, αλλά πόσο αρκετό είναι αυτό; Με όλα αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν, ο εφησυχασμός δεν μας επιτρέπεται μάλλον.

Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την Διεθνή Περιβαλλοντική Οργάνωση Greenpeace, που επιμένει στις επιφυλάξεις της, θεωρώντας ότι παρ΄όλα τα τέστ αντοχής που διενεργήθηκαν, εξακολουθούμε να διατρέχουμε κίνδυνο. "Ωραία μας τα λένε, αλλά σε περίπτωση έκρηξης, ποιός παίρνει την ευθύνη για τους υπόλοιπους πληγέντες;" αναρωτιέται κανείς εύλογα. Σε ανάλογο πνεύμα όμως, δείχνουν και οι διαπιστώσεις επιστημόνων κατά τις οποίες "τα ίδια τέστ αντοχής είχαν γίνει και στους αντιδραστήρες της Φουκουσίμα, αλλά...η πράξη μας απογοήτευσε". Και έπειτα, ποιός μας βεβαιώνει ότι οι λεπτομερείς παρατηρήσεις επιστημόνων, λαμβάνονται υπ΄όψη, κυρίως εάν εξ΄αιτίας τους κινδυνεύει να ακυρωθεί μια πυρηνική εγκατάσταση; Οι οπαδοί της πυρηνικής ενέργειας βέβαια, βλέπουν μόνο τα θετικά της υπόθεσης, αλλά δεν αναλαμβάνουν ευθύνες για την όποια καταστροφή.  Σήμερα όλος ο κόσμος, θρηνεί την τραγωδία της Φουκουσίμα, αλλά θα έπρεπε να σκεφτεί ότι η φύση δεν αστειεύεται και τα ανθρώπινα συμφέροντα, έχουν χάσει κάθε μέτρο. Το πήραμε όμως το μάθημα ή θα παραπέσει κι΄ αυτό;