Η σκληρή αλήθεια είναι ότι μέρος των ασφαλιστικών περικοπών θα ήταν αχρείαστο εάν η οικονομία είχε αφεθεί στην κυκλική ανάκαμψη που είχε αρχίσει το 2014. Ομως η κυβέρνηση Τσίπρα Ι έπρεπε να φτάσει στα άκρα με το δημοψήφισμα, το «αγάπη μου, έκλεισα τις τράπεζες» και τα capital controls, για να πεισθούν οι διαβουκολημένοι ψηφοφόροι της ότι παρακάτω δεν πάει. Η χορογραφία της «σκληρής διαπραγμάτευσης» μας στοίχισε πιθανότατα 3% ΑΕΠ το 2015, και άλλο ένα 4% το 2016. Δεκατρία δισ. παραπάνω εθνικό προϊόν, θα επέτρεπε μια ηπιότερη προσαρμογή.
Ξεκινώ από το οικονομικό κόστος του πολιτικού τυχοδιωκτισμού, γιατί (σε αντίθεση με τον ίδιο τον τυχοδιωκτισμό) ο λογαριασμός κάποια στιγμή πληρώνεται. Ξεκινώ επίσης με το αμάρτημα του ανέντιμου πρότερου βίου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, γιατί το ασφαλιστικό είναι στον πυρήνα του σύγχρονου κοινωνικού συμβολαίου. Κι έχει πίσω του ένα μακρό παρελθόν συλλογικής προ 2010 ανεντιμότητας, όπου πρωταγωνίστησαν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., με τα συνδικάτα και κόμματα της Αριστεράς σαν χορό αρχαίας τραγωδίας να κραυγάζουν συνθήματα αντίστασης, καθώς η χώρα βάδιζε στην καταστροφή...
Ξεκινώ από το οικονομικό κόστος του πολιτικού τυχοδιωκτισμού, γιατί (σε αντίθεση με τον ίδιο τον τυχοδιωκτισμό) ο λογαριασμός κάποια στιγμή πληρώνεται. Ξεκινώ επίσης με το αμάρτημα του ανέντιμου πρότερου βίου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, γιατί το ασφαλιστικό είναι στον πυρήνα του σύγχρονου κοινωνικού συμβολαίου. Κι έχει πίσω του ένα μακρό παρελθόν συλλογικής προ 2010 ανεντιμότητας, όπου πρωταγωνίστησαν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., με τα συνδικάτα και κόμματα της Αριστεράς σαν χορό αρχαίας τραγωδίας να κραυγάζουν συνθήματα αντίστασης, καθώς η χώρα βάδιζε στην καταστροφή...
....κυκλική ανάκαμψη που είχε αρχίσει το 2014....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνδιαφέρον όντως.