Η κυρίαρχη ευρωπαϊκή στρατηγική για την διαχείριση της προσφυγικής κρίσης, όπως τουλάχιστον την εμπνεύστηκε η Γερμανία, στηρίζεται σε ένα παράδοξο: εξαρτά την επιτυχία της (για τη μείωση των "εισροών” και τον διαχωρισμό, κατά το δυνατόν, προσφύγων και μεταναστών) από την συνεργασία της Τουρκίας. Πρόκειται όμως ακριβώς για τη χώρα, η οποία αφενός έχει ενεργό ρόλο στην παρατεταμένη αιματοχυσία και λεηλασία της Συρίας και αφετέρου φέρεται εμπλεκόμενη στα δίκτυα διακίνησης και πάντως εμφανώς εκβιάζει πολιτικά την Ε.Ε. με όχημα το προσφυγικό ζήτημα. Με δεδομένο το πόσο πολλά έχει επενδύσει η Άγκυρα στην "αλλαγή καθεστώτος” στη Δαμασκό, δεν είναι παράδοξο που η "πληθυσμιακή αποψίλωση” (depopulation) της χώρας-στόχου, μόνο ως κατάσταση έκτακτης ανάγκης δεν αντιμετωπίσθηκε κατά την πρώτη τετραετία της σύρραξης.
Ο Κώστας Ράπτης "υιοθετεί" αλλότρια ξένα κείμενα, κατά τον τίτλο και το περιεχόμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήε και; αυτό είναι το θέμα; επι της ουσίας των γραφομένων έχεις να σχολιάσεις κάτι;
Διαγραφή