Και μέσα στο κακό, να 'σου κι ο Ακιντζί με τα οδοφράγματα

Άριστος Μιχαηλίδης    

Τι κοροϊδία κι αυτή! Να μπαίνει ο Οζερσάι στην Αμμόχωστο, να ανακοινώνει η Άγκυρα πρόγραμμα γεωτρήσεων και να πετάγεται ο Ακιντζί ως να μην συμβαίνει τίποτα να μιλά για το άνοιγμα δυο ακόμα οδοφραγμάτων στη Λευκωσία. Της Πύλης Πάφου για πεζούς και της Πύλης Αμμοχώστου για αυτοκίνητα. Το συζήτησε, λέει, και με την Ελίζαμπεθ Σπέχαρ. «Εάν αυτά τα δύο οδοφράγματα ανοίξουν στη Λευκωσία, θα είναι προς όφελος και των δύο πλευρών». Ούτε λόγος για τα Κόκκινα και το Πυρόι, που από χρόνια ζητούν οι Ελληνοκύπριοι της Αθηαίνου και της Τηλλυρίας, τα οποία πραγματικά θα αλλάξουν τις ζωές των ανθρώπων. Διότι, αυτά τα δυο δεν εξυπηρετούν τη διακίνηση μεταξύ δυο κρατιδίων, όπως τα υπόλοιπα, για να συμβάλλουν στην επιβολή και στην αποδοχή των κατοχικών τετελεσμένων, απλώς βελτιώνουν τη ζωή μερικών Ελληνοκυπρίων, οπότε δεν ενδιαφέρουν την «τδβκ».

Τι κοροϊδία κι αυτή! Να ξεναγεί ο Οζερσάι στην Αμμόχωστο δημοσιογράφους και Τούρκους υπουργούς, να γράφει ο Σενέρ Λεβέντ ότι το Βαρώσι είναι «η νέα φωλιά του πλιάτσικου» κι όλοι αυτοί που πάνε εκεί «διαλέγουν μέρος για τον εαυτό τους, όπως διάλεξαν στην Κερύνεια, στην Καρπασία». Και «σύντομα θα πάνε και θα γράψουν πάνω στις πόρτες “κρατημένο”». Κι εμείς; Ιδού: Καλείται η κυβέρνηση να σχολιάσει τις ενέργειες του Οζερσάι κι απαντά: «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι επικεντρωμένος στις συζητήσεις με την κα Λουτ και τις συζητήσεις της κας Λουτ με τον κ. Ακιντζί, και όχι με τον κ. Οζερσάι». Να κάνουμε πως δεν τον βλέπουμε τον Οζερσάι, δηλαδή. Ας κάνει αυτός τα δικά του, ας κάνει κι ο Ερντογάν τα δικά του, εμείς δεν είναι μαζί τους που έχουμε να κάνουμε, είναι με τον Ακιντζί. Κι αυτός, εκτός από τα οδοφράγματα τι άλλο μπορεί να μας πει; Μα, να συζητήσουμε την πολιτική ισότητα, την αποτελεσματική συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων στη διοίκηση της ΔΔΟ. Αυτά που συζητήσαμε τόσα και τόσα χρόνια. Αυτά, που θέλουν οι Τούρκοι να συζητήσουν γιατί πιστεύουν ότι έχουν να παίρνουν. Τα άλλα, αυτά που μας καίνε, δεν είναι δουλειά του Ακιντζί. Κι αν καταλήξουμε με τον Ακιντζί και με τη βοήθεια της Λουτ στους «όρους αναφοράς», υπάρχει πιθανότητα να περιλαμβάνεται η Αμμόχωστος και οι ενέργειες εποικισμού; Τα τουρκικά γεωτρύπανα; Ο κατοχικός στρατός και οι εγγυήσεις; Η επιστροφή εδαφών; Α, όχι! Αυτά θα τα δούμε αργότερα. Πάντα έτσι δεν κάναμε;

Τι κοροϊδία κι αυτή! Να ελπίζουμε εμείς ότι άμα προχωρήσουμε στον δρόμο της διαπραγμάτευσης θα δείξει και η Τουρκία την καλή της διάθεση. Και την παραμονή της άφιξης της Λουτ για να χαράξει τον δρόμο, να ακούς το αφεντικό του κατοχικού στρατού, τον Τούρκο υπουργό Άμυνας, Χουλουσί Ακάρ, να διαμηνύει: «Είμαστε στο ίδιο σημείο που βρισκόμασταν και το 1974 στην Κύπρο. Ό,τι χρειάστηκε να γίνει εκείνη την ημέρα, κανείς να μην αμφιβάλλει ότι δεν θα γίνει το ίδιο σε παρόμοια κατάσταση σήμερα (…). Δεν θα υποχωρήσουμε ποτέ από τα δικαιώματα και τα συμφέροντά μας εδώ, δεν θα κάνουμε βήμα πίσω». Κι εσύ να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου ότι ελπίζεις ακόμα. Διότι έχεις ήδη παραδοθεί στη λογική των οδοφραγμάτων. Να ανοίξουν ακόμα δυο στη Λευκωσία για να διευκολυνθεί η διακίνηση, σου λένε. Και κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό που διευκολύνεις είναι τη συνήθεια της υφιστάμενης κατάστασης. Την αποδοχή της. Και εν τέλει τη νομιμοποίησή της.

Μα, πέρασαν 45 χρόνια, λες, ετοιμάζονται να εποικίσουν και την Αμμόχωστο, τι μπορούμε να κάνουμε! Κι αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Το ότι συνηθίσαμε αυτό που συμβαίνει. Το άδικο. Το παράνομο. Το εγκληματικό. Τόσο πολύ, που είμαστε έτοιμοι να εγκαταλείψουμε το δίκαιο, ελπίζοντας να πάψουν να μας απειλούν. Όμως, δεν θα πάψουν. Μέχρι να μας ξεριζώσουν για να μην σκοντάφτει στις ρίζες μας η παρανομία τους.

 Φιλελεύθερος