Π. Ηφαιστος, ΜΑΚΡΟΝ: ΜΑΚΡΑΝ ΤΗΣ «ΙΔΕΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ, ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ» ΤΩΝ ΑΦΕΤΗΡΙΑΚΩΝ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΩΝ ΤΗΣ 5ΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΙΔΡΥΣΕ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΝΤΕ ΓΚΟΛ;

BY IFESTOSEDU on ΜΑΪΟΥ 9, 2017

Brexit, Grexit;, Italexit; κτλ. Όπως γράψαμε σε πολλά βιβλία, άρθρα, δοκίμια και παρεμβάσεις όσον και αν θλίβει αιθεροβάμονες και φορείς ιδεολογημάτων μετά το 1990 η Ευρώπη εισήλθε σε μετάβαση με αβέβαιο προσανατολισμό και αβέβαιο μέλλον.

Μετά τον πρώτο και δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις δεν ήταν πλέον κεντρικοί στρατηγικοί παίχτες. Οι ΗΠΑ κάλυπταν την Ευρώπη στρατηγικά επί δεκαετίες και η ΟΝΕ ήταν, εξ αντικειμένου, ένα άλμα στο κενό. Εξ ου και η ένταξη στην ΟΝΕ της Ελλάδας το 2002, είχαμε προειδοποιήσει έγκαιρα πριν, ήταν ένα ερασιτεχνικό, πολιτικοοικονομικά εγκληματικό και σίγουρα αυτοκτονικό άλμα στο κενό. Έτσι φτάσαμε στο σημερινό  αδιέξοδο που πλέον δεν είναι μόνο μόνο οικονομικό. [βλ. ΟΝΕ: Ο μηχανισμός της καταστροφής και έγκαιρες προειδοποιήσεις http://wp.me/p3OlPy-CS ]. Όπως και με πολλά άλλα ζητήματα η Ελλάδα είναι ένας ξέγνοιαστος καβαλάρης ο οποίος σε όλα τα εκτός και εντός συνόρων πεδία καλπάζει μέσα σε ναρκοπέδια.

Θα επανέλθουμε με ανάλυση που θα προσπαθεί να εξηγήσει τον Μακρόν ή κάποιο άλλο Μακρόν ως ένα κρίκο στην αλυσίδα της Γαλλικής παρακμής μετά το 1992. Αυτό δεν θα είναι χωρίς μεγάλες συνέπειες. Κυρίως γιατί στην πρώτη γραμμή εδώ και αιώνες το «πρόβλημα» (για τους Γερμανούς και όλους τους άλλους) ήταν το «Γερμανικό ζήτημα». [ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2009-12 ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΕ http://wp.me/p3OlPy-sn ]

Οι περιπέτειες πριν το 1945 βασικά τερματίστηκαν όταν ο ηγέτης της αντίστασης ενάντια στους ναζιστές το 1958 επανήλθε στην εξουσία. Μιλάμε για τον Πρόεδρο Ντε Γκολ. Αφού αποχώρησε από την εξουσία επανήλθε μετά από μια δεκαετία το 1958 ίδρυσε την σημερινή 5^η Γαλλική Δημοκρατία.

Χάραξε στρατηγικούς άξονες και προσανατολισμούς που λίγο πολύ υιοθέτησαν όλοι οι διάδοχοί του συμπεριλαμβανομένου του Μιττεράν. Το μοιραία και ίσως αναπόφευκτο λάθος της ΟΝΕ οδήγησε όχι στην επικράτηση της Γερμανίας (εφήμερα οικονομικά δεν υπάρχει αμφιβολία) αλλά σε μια χαώδη κατάσταση. Το πως ο Μιτεράν οδηγήθηκε και παγιδεύτηκε στην δημιουργία της ΟΝΕ είναι μια μεγάλη και μέχρι σήμερα ζωντανή υπόθεση που όσον μας αφορά εξετάστηκε πολλές φορές υπό οικονομικό και κυρίως στρατηγικό πρίσμα.
Σύντομα θα έχουμε νέες μονογραφικές παρεμβάσεις που περισσότερο θα επαναδιατυπώσουν, επικαιροποιήσουν (αυτό είναι το λιγότερο σημαντικό γιατί οι τάσεις δρομολογήθηκαν εδώ και πολλές δεκαετίες) και αποκρυσταλλώσουν κείμενα τα οποία δημοσιεύτηκαν στο παρελθόν και των οποίων η ανάλυση και τα συμπεράσματα γίνονται ολοένα και πιο επίκαιρα. Δεν αφορούν μόνο την συζήτηση για τον χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης αλλά και τα στρατηγικά της Ευρώπης τους τελευταίους αιώνες, μεταπολεμικά και σύντομα. Αναλύοντας τάσεις και προσανατολισμούς σίγουρα πάντα υπάρχει περιθώριο εμπλουτισμού των περιγραφών και ερμηνειών εξ ου και θα επανερχόμαστε συμπληρωματικά είτε για να επαληθεύσουμε ακόμη μια φορά τούς προσανατολισμούς και τις τάσεις εντός αυτών είτε για να εξετάσουμε την δυναμική που δημιουργείται ενόψει και της ολοένα και μεγαλύτερης ωρίμανσης του πολυπολικού διεθνούς συστήματος.

Εδώ ως πρώτη αντίδραση στο αποτέλεσμα των Γαλλικών εκλογών παραθέτω σύντομο απόσπασμα από το κεφάλαιο 4 της μονογραφίας «Διπλωματία και στρατηγική των μεγάλων Ευρωπαϊκών δυνάμεων, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, Γερμανία» [https://www.facebook.com/diplwmatia.ifestos ]. Θα ακολουθήσουν περισσότερες πιο αναλυτικές παρεμβάσεις και άλλες μονογραφικές δημοσιεύσεις καθότι δεν είναι τόσο τα πρόσωπα όπως ο Μακρόν, η Λεπέν ή η Μέρκελ όσο οι προσανατολισμοί, οι ισορροπίες και οι κίνδυνοι εκτροχιασμού. Ένα συμπέρασμα, πάντως, είναι ότι από καιρό στην Ευρώπη υπάρχει έλλειμμα στρατηγικής σκέψης.

quote (ακολουθεί το απόσπασμα από το κεφάλαιο 4 της μονογραφίας «Διπλωματία και στρατηγική των μεγάλων Ευρωπαϊκών δυνάμεων, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, Γερμανία» – η έμφαση προστέθηκε)

[…] Η «ιδέα για την Ευρώπη» και η «ιδέα για την Γαλλία», όπως επισημάνθηκε πιο πάνω, συνοδευόταν από μια «ιδέα για την ανθρωπότητα» και το ανθρώπινο είδος. Η ανεξαρτησία της Γαλλίας, όπως δήλωσε ο ίδιος ο Ντε Γκωλ σε μια από τις πολλές συνεντεύξεις του, σκοπεύει επίσης στο να εξελιχθεί η Γαλλία σε αγωνιστή της διεθνούς συνεργασίας[1].

Ο σοβινιστικός εθνικισμός, με την έννοια του αισθήματος ανωτερότητας απέναντι στους άλλους λαούς, υποστηρίζουν οι γκωλικοί, βρίσκεται σ’ αντίφαση με τις έννοιες του εθνικισμού – πατριωτισμού και της εθνικής ανεξαρτησίας, όπως τις εξέφραζε ο στρατηγός Ντε Γκωλ.

Ο σοβινιστικός εθνικισμός «είναι η άρνηση της ιδέας της εθνικής ανεξαρτησίας, επειδή καταλήγει να μην αναγνωρίζει στις άλλες κρατικές οντότητες το δικαίωμα αυτονομίας[2]» και ανεξαρτησίας. Συναφώς, ο Ντε Γκωλ πρέσβευε ότι θεμελιώδης αρχή των διεθνών σχέσεων πρέπει να είναι ο σεβασμός της ανεξαρτησίας και αυτονομίας των άλλων κρατών[3].

Αυτή η αρχή οδηγεί όχι σ’ ιμπεριαλιστικές συμπεριφορές αλλά σ’ ένα πατριωτισμό απελευθέρωσης και αντίστασης, όταν μια εξωτερική δύναμη αρνείται να αποδεχθεί το δικαίωμα ενός έθνους να αποφασίζει ελεύθερα και αυτόνομα[4].

Με βάση αυτή την προβληματική, η γαλλική διπλωματία των τελευταίων δεκαετιών υποστηρίζεται, απέβλεπε «στην ισοτιμία, την αλληλεγγύη, την εθνική ανεξαρτησία αλλά ήταν ενάντια στην δορυφοροποίηση, τον ηγεμονισμό, τους συνασπισμούς και τις αυτοκρατορίες[5]».

   Με βάση τα πιο πάνω, δεν είναι περίεργο ότι o Ντε Γκωλ καταπoλέμησε τηv ιδέα υπερεθvικώv ευρωπαϊκώv oργαvισμώv[6]. Μέχρι νεοτέρας, υποστήριζε, μια διακυβερνητική «Ευρώπη των πατρίδων» θα μπορούσε να είναι «πιο πάνω από συμμαχία και πιο κάτω από ομοσπονδία«.

Παρά τo γεγovός ότι η Κoιvή Αγoρά είχε και υπερεθvικά στoιχεία, τελικά τηv απoδέχθηκε και επιδίωξε vα εvσωματώσει τηv αvαπτυξιακή πoλιτική της Γαλλίας στη λoγική πoυ δημιoυργoύσε η διαδικασία ευρωπαϊκής oλoκλήρωσης[7]. Όμως, η «απoδoχή» της ευρωπαϊκής oλoκλήρωσης από τo στρατηγό, δεv είχε μόvo oικovoμικά κίvητρα. Όπως φάvηκε από τηv κρίση τoυ 1965/66, η oπoία oδήγησε στov «συμβιβασμό τoυ Λoυξεμβoύργoυ»[8] τov Iαvoυάριo τoυ 1966, απώτερoς στόχoς ήταv η αλλαγή τωv πoλιτικώv και θεσμικώv ισoρρoπιώv πoυ εγκαθιδρύθηκαv με τη συvθήκη της Ρώμης, η αποδυνάμωση των υπερεθνικών χαρακτηριστικών της ΕΟΚ, η ενδυνάμωση του διακυβερνητικού χαρακτήρα της Κοινότητας και η χρησιμoπoίησή της ως μέσου για την αvάπτυξη εvός ευρωπαϊκoύ «στρατηγικoύ συvόλoυ» υπό γαλλική υψηλή εποπτεία και πολιτική καθoδήγηση[9].

Για τov στρατηγό Ντε Γκολ τα «μεγάλα (διακρατικά) σύvoλα» (Grand Ensembles), στα πλαίσια τωv oπoίωv η Γαλλία θα διαδραμάτιζε πρωτεύovτα ρόλo, θα ήταv διακρατικές συσπειρώσεις διακυβερvητικoύ χαρακτήρα, με στόχo να διευκολύνουν την αvάπτυξη γαλλικής εθvικής στρατηγικής, τηv αvαβάθμιση τoυ γαλλικoύ εθvικoύ ρόλoυ στη διεθvή πoλιτική και τηv άσκηση εξισoρρoπητικής πoλιτικής με σκoπό τη δημιoυργία και τη διαιώvιση ευvoϊκώv για τη Γαλλία συσχετισμώv ισχύoς[10]. Χωρίς ποτέ να έχει ορίσει με ακρίβεια αυτές τις έννοιες, οι διακρατικές συσπειρώσεις θα μπορούσαν να είναι κάτι περισσότερο από συμμαχία και κάτι λιγότερο από ομοσπονδία[11].

Επομένως, η «ιδέα για την Γαλλία», έχει την αντίστοιχη έκφρασή της στην «ιδέα για την Ευρώπη» και στην «ιδέα για το ανθρώπινο είδος», προσαρμοσμένη πάντοτε στις γαλλικές στρατηγικές επιδιώξεις και ιδιαίτερα στην γκωλική αντίληψη περί παγκόσμιας και ευρωπαϊκής ισορροπίας ισχύος και συμφερόντων. Όπως το έθεσε ο ίδιος ο Ντε Γκωλ στα απομνημονεύματά του, αναφερόμενος στον Μωρίς Κούβ ντε Μουρβίλ:

«Είχε την πίστη, γιατί ήταν της γνώμης πως η Γαλλία δεν θα διαρκούσε παρά αν βρισκόταν στην πρώτη γραμμή, πως ο Ντε Γκωλ μπορούσε να την ξαναφέρει εκεί, πως τίποτ’ άλλο δεν είχε σημασία σ’ αυτό τον κόσμο παρά η εργασία γι’ αυτό τον σκοπό. Αυτά σκοπεύαμε να κάνουμε στο μεγάλο ευρωπαϊκό πεδίο. (…) Ταίριαζε με την φύση [των Ευρωπαίων] να σχηματίσουν ένα σύνολο, που θα είχε, στην μέση του κόσμου, τον χαρακτήρα και την οργάνωση των λαών αυτών. (…) Πώς να μην παρατηρήσει κανείς πως κανένας από 
αυτούς [Καρλομάγνος, Κάρολος Ε΄, Ναπολέων, Χίτλερ] τους κήρυκες της [Ευρωπαϊκής] ένωσης δεν μπόρεσε να επιτύχει από τα υποταγμένα έθνη να παραιτηθούν από τον εαυτό τους. Αντίθετα, η αυθαίρετη συγκέντρωση προκάλεσε πάντα, από αντίδραση, την δριμύτερη ανάπτυξη των εθνικισμών. Νομίζω λοιπόν πως, τώρα, όπως και σ’ άλλες εποχές, η ένωση της Ευρώπης δεν μπορεί να συνίσταται στην συγχώνευση των λαών, μα πως μπορεί και πρέπει να προέλθει από την συστηματική προσέγγισή τους. Η πολιτική μου επιδίωκε, λοιπόν, την καθιέρωση στενής συνεργασίας των ευρωπαϊκών εθνών, ώστε μ’ αυτή την ανάπτυξη, ανάμεσά τους, κάθε είδους δεσμών, να αυξηθεί η αλληλεγγύη τους. (…) Θελήσαμε να ωθήσουμε τα κράτη σε τακτική συνεννόηση στην πολιτική σφαίρα, ώστε να μην παρασύρουν την Δύση προς ένα Ατλαντικό σύστημα ασυμβίβαστο προς κάθε δυνατότητα Ευρώπης, μα αντίθετα αυτοί οι κεντρόφυγες ν’ αποφασίσουν να ενσωματωθούν με την ήπειρο», αλλάζοντας τις συνήθειες, προσανατολισμούς και πελατείες»[12].

Επομένως, ο στρατηγός Ντε Γκωλ οραματιζόταν ένα ευρασιατικό διακρατικό σύστημα σε ισορροπία, με τη Γαλλία να διαδραματίζει πρωτεύοντα ρόλο στο πλαίσιο των προαναφερθέντων διακρατικών συσπειρώσεων, οι οποίες θα προωθούσαν ολοένα και στενότερες σχέσεις μεταξύ των εθνών της Ευρώπης.

Αυτές οι αντιλήψεις περί ισορροπίας ενταγμένες στο σχέδιο για μια μελλοντική «Ευρώπη των πατρίδων» εν μέρει εξηγούν και τη στάση του απέναντι στη Βρετανία και τις ΗΠΑ. Ως πρoς τη Μεγάλη Βρεταvία, ο στρατηγός Ντε Γκωλ έκανε σαφές πως επιθυμoύσε τηv πλήρη συμμετoχή της στους ευρωπαϊκούς θεσμούς υπό τηv πρoϋπόθεση ότι θα έκλιvε πρoς «ευρωπαϊκές» και όχι προς «ατλαvτικές» στρατηγικές επιλoγές.

Έτσι, όταv η Βρεταvία επέλεξε τηv αvάπτυξη πυρηvικής συμμαχίας με τις ΗΠΑ τo 1962 / 63, o Ντε Γκωλ δεv δίστασε vα ασκήσει βέτο στηv είσoδό της στηv Κoιvή Αγoρά[13]. Ταυτόχρονα, και ίσως αντιφατικά, όσο διαρκούσε ο σοβιετικός αναθεωρητισμός, ο Ντε Γκωλ, παρά τις διακηρυγμένες θέσεις του κατά του αμερικανικού ηγεμονισμού, θεωρούσε την ύπαρξη της Ατλαντικής Συμμαχίας ως απαραίτητη προϋπόθεση ισορροπίας και σταθερότητας στην Ευρασία[14].

Unquote

Θέση που αναπτύξαμε αλλού και θα επανέλθουμε είναι ότι μια ορθολογιστική Γαλλική στρατηγική και μια ορθολογιστική διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δεν μπορεί παρά να έχει ως άξονα την Γκολική πολιτική φιλοσοφία για την Γαλλία, την Ευρώπη και τον κόσμο (αναλύθηκε σε πολλά κείμενα και αποκρυσταλλώθηκε στο 6 κεφάλαιο του «Κοσμοθεωρία των Εθνών. Τι συγκροτεί και συγκρατεί τα κράτη,
την Ευρώπη και τον κόσμο«). Προστίθεται ότι η Γαλλία είναι μια πυρηνική δύναμη ενώ η Γερμανία παρά το γεγονός ότι οικονομικά υπερίσχυσε δεν κατέχει πυρηνικά όπλα. Αυτό είναι μείζον ζήτημα καθότι καθιστά την σχέση Γαλλίας-Γερμανίας (και όχι μόνο) πολύ σύνθετη (βλ. μια σύντομη ανάλυση στην εισήγηση Οι προοπτικές της Ευρώπης στους τομείς της άμυνας, της ασφάλειας και της στρατηγικής http://wp.me/p3OlPy-JB ).

Μερικές ακόμη σύντομες παρεμβάσεις

ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΜΕ ΤΑ ΕΚΤΡΟΧΙΑΣΜΕΝΑ ΟΧΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΤΑΧΥΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΣΕ ΜΕΤΑΒΑΣΗ http://wp.me/p3OlPy-1vV

«ΕΥΡΩΠΗ ΠΟΛΛΩΝ ΤΑΧΥΤΗΤΩΝ»: ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ – ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ; http://wp.me/p3OlPy-1tR http://wp.me/p3OqMa-1m6

ΟΙ ΘΑΜΩΝΕΣ ΤΟΥ ΡΑΓΙΣΜΕΝΟΥ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ ΤΟΥ «ΓΥΑΛΙΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΩΝ ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ» ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΑΞΥΠΝΗΤΟ. ΣΕ ΑΝΑΦΟΡΑ ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ http://wp.me/p3OlPy-1sg

ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ (μεταμοντέρνος) στην ΕΕ. Αφορμή για επισημάνσεις περί νέων Σοδόμων και Γομόρρων ή περί της ανάγκης αλλαγής Παραδείγματος. http://wp.me/p3OqMa-1iz

Εθνοκράτος versus ωφελιμιστικός διεθνισμός και το θολό ιδεολογικό Βασίλειο της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης http://wp.me/p3OlPy-1kW

ΝΤΕ ΓΚΟΛ, ΤΣΟΡΤΣΙΛ, ΘΑΤΣΕΡ: Πίσω στα θεμελιώδη. Με εισαγωγή Π. Ήφαιστος http://wp.me/p3OlPy-1ju

ΠΕΡΙ «ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟΥ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ» VERSUS ΠΟΛΙΤΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ή ΤΟ BREXIT ΩΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ http://wp.me/p3OlPy-1jj http://wp.me/p3OqMa-1ck

ΒΡΕΤΑΝΙΑ – ΕΕ: ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΣΕ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΜΙΑΣ ΕΕ Η ΟΠΟΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ 1992 ΚΑΘΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΙΝΟΥΜΕΝΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΣΕΙΣΜΙΚΕΣ ΠΛΑΚΕΣ http://wp.me/p3OlPy-1jg

ΕΔΩ BREXIT ΕΚΕΙ BREXIT ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ BREXIT; ΤΟ BREXIT ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ: ΒΡΕΤΑΝΙΑ – https://www.facebook.com/groups/USAHistDiplStrat/permalink/976607629150513/

ΕΕ: ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΣΕ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΜΙΑΣ ΕΕ Η ΟΠΟΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ 1992 ΚΑΘΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΙΝΟΥΜΕΝΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΣΕΙΣΜΙΚΕΣ ΠΛΑΚΕΣhttp://wp.me/p3OlPy-1jg

EE: ΤΟ «ΙΔΕΑΛΙΣΤΙΚΟ» ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ http://wp.me/p3OlPy-1gC – http://wp.me/p3OqMa-19E

Η ΑΒΑΣΤΑΚΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΤΕΧΝΟΣΦΑΙΡΑΣ http://wp.me/p3OlPy-134 

Ευρωπαϊκή ένωση: Πρότυπο ενός εθνοκρατοκεντρικού κόσμου ή μιας υπερκρατικής δεσποτείας;* http://wp.me/p3OlPy-Nl 

Περισσότερη ή λιγότερη Ευρώπη; Απάντηση: Όση πρέπει σύμφωνα με την εθνοκρατοκεντρική της φύση http://wp.me/p3OlPy-PI 

ΤΟ ΘΟΛΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ http://wp.me/p3OlPy-CO 

ΟΝΕ: Ο μηχανισμός της καταστροφής και έγκαιρες προειδοποιήσεις http://wp.me/p3OlPy-CS 

Η Ευρώπη σε Σταυροδρόμι: Οι προϋποθέσεις μιας Εθνοκρατοκεντρικής ΕΕ http://wp.me/p3OlPy-uy 

Θα επιβιώσει ή δεν θα επιβιώσει η ΕΕ; http://wp.me/p3OlPy-sz 

ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 2009-12 ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΕ http://wp.me/p3OlPy-sn 

Ευρωπαϊκή πολιτική – ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Βιβλιογραφικές αναφορές http://wp.me/p3OqMa-19l

Π. Ήφαιστος – P. Ifestos

www.ifestos.edu.gr / www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr

Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρίαhttps://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/

Διεθνής πολιτική 21^ος  αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/

ΗΠΑ: Ιστορία, Διπλωματία, Στρατηγική https://www.facebook.com/groups/USAHistDiplStrat/

Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/

Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/

Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμόςhttps://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/

Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/

Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/

Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμόςhttps://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/

Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτηςhttps://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/

Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/

Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/

Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos

Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB

«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos

Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos

Υποσημειώσεις για το εδάφιο που παρατέθηκε (εδώ δεν είναι πλήρεις)

[1]. Ντε Γκωλ, 14/12/1965, παρατίθεται στο Colard, ό.π., σελ. 61

 [2]. Colard, ό.π., σελ. 61.

 [3]. Δηλώσεις του Ντε Γκωλ στις 27/4/1960, παρατίθενται στο Colard, ό.π., σελ. 55 & 56.

 [4]. Βλ. Colard, ό.π., σελ.  54.

 [5]. Colard, ό.π., σελ. 73. Αυτή η θέση, βεβαίως, τοποθετεί τη γαλλική διπλωματία σε κατά κάποιον τρόπο ιδεατά πλαίσια. Η πολιτική της Γαλλίας στο Βιετνάμ, στην Αλγερία και αλλού, καθώς επίσης και η αποτυχούσα επιμονή του Ντε Γκωλ να δημιουργήσει ηγεμονικό διευθυντήριο με τις υπόλοιπες μεγάλες δυνάμεις δύσκολα θα μπορούσαν να περιγραφούν με αυτούς τους όρους. Όμως, ανεξαρτήτως βαθμού υποκρισίας ή ιδιοτέλειας που υποκρύπτουν αυτές οι αρχές, σε διακηρυκτικό τουλάχιστο επίπεδο, απηχούν τις κρατούσες ιδέες και αντιλήψεις μεγάλου μέρους των γαλλικών πολιτικών ελίτ.

 [6]. Για λεπτομερέστερες αναφορές ως προς τη στάση του Ντε Γκωλ για τη μορφή της ευρωπαϊκής θεσμικής και πολιτικής οργάνωσης βλ. πιο κάτω.

 [7]. Ταυτόχρονα, βεβαίως, όπως έχει ήδη αναφερθεί, η Γαλλία επεδίωκε το αντίστροφο, δηλαδή προσαρμογή των αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Κοινότητας στις αναπτυξιακές ανάγκες και προσεγγίσεις της Γαλλίας.

 [8]. Μετά τηv κρίση τoυ Λoυξεμβoύργoυ, oυσιαστικά επικράτησε – εθιμικά και πoλιτικά, αλλά όχι νομικά – η αρχή της oμoφωvίας στη διαδικασία λήψεως απoφάσεωv της Κoιvότητας. Για περιπτωσιολογική μελέτη αυτής της πτυχής βλ. Ifestos Panayiotis, European Political Cooperation. Towards a Framework of Supranational Diplomacy? (Gower, Aldeshot, UK, 1987), κεφ. 17.

 [9]. Βλ. Macridis, ό.π., σελ. 40.

 [10]. Για μια εξαιρετική ανάλυση αυτής της πτυχής, βλ. Hoffmann St., «De Gaulle, Europe, Atlantic Alliance», ό.π., σελ. 20-22. Επίσης, βλ. Hoffmann St., «Obstinate or Obsolete?»  ό.π., σελ. 895-8.

 [11]. Βλ. Macridis, ό.π., σελ. 40.

 [12]. Ντε Γκωλ, Απομνημονεύματα Ελπίδος, τόμος Α΄, σελ. 332 & 333.

 [13]. Βλ. Hoffmann St., De Gaulle, Europe, Atlantic Alliance, ό.π., σελ. 13.

 [14]. Βλ. Hoffmann St., ό.π., σελ. 3. Για τις αντιφάσεις αυτές ως προς την Ατλαντική Συμμαχία βλ. Sabrosky Alan Ned, «French foreign policy  alternatives», ό.π., σελ. 1439-40. 

http://wp.me/p3OqMa-1n6