Τιερί Μεϊσάν
Αντίθετα
με τα φαινόμενα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ, μακριά από το να συμπεριφέρεται
αλλοπρόσαλλα, προσπαθεί να σταθεροποιήσει το πλαίσιο της εξωτερικής πολιτικής
της. Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ βρίσκεται σε
διαπραγματεύσεις με έναν εκπρόσωπο του βαθέως Κράτους το οποίο κυβερνά τη χώρα
του από τις 11 Σεπτεμβρίου 2001. Φαίνεται ότι βρήκαν το πλαίσιο μιας συμφωνίας,
της οποίας οι λεπτομέρειες παραμένουν ασαφείς. Μέλη
της κυβέρνησης αναμένεται να αποσαφηνίσουν τη νέα εξωτερική πολιτική του Λευκού
Οίκου στα τέλη Μαΐου ενώπιον μιας επιτροπής του Κογκρέσου.
Δίκτυο
Βολταίρος| Δαμασκός (Συρία) |2 Μαΐου 2017
Κατά τη διάρκεια της βομβιστικής
επίθεσης κατά της Σαϊράτ, είχα παρατηρήσει ότι δεν ήταν παρά μόνο κινητική χειρονομία
και ότι ο υπουργός εξωτερικών είχε χρησιμοποιήσει αυτή την επίθεση για να
ασκήσει πίεση στους ευρωπαίους συμμάχους του και να αναγκάσει τους πραγματικούς
διοργανωτές αυτού του πολέμου, ήτοι το Ηνωμένο Βασίλειο, να αποκαλυφθεί. Ωστόσο, γνωρίζουμε λίγο περισσότερα σήμερα.
Ο πρόεδρος
Τραμπ, ο οποίος πρέπει να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα τόσο την
αντιπολίτευση της άρχουσας τάξης της χώρας του όσο και αυτή του βαθιού Κράτους των
ΗΠΑ, χρησιμοποιήσει αυτή την επίθεση για να «αποκαταστήσει την αξιοπιστία» (sic)
του Λευκού Οίκου .
Ο πρόεδρος Ομπάμα, είχε κατηγορήσει τη Συρία το καλοκαίρι του 2013, ότι είχε χρησιμοποιήσει αέρια μάχης στη Γκόυτα (Δαμασκός) και ως εκ τούτου είχε διασχίσει μια «κόκκινη γραμμή». Αλλά δεν έδωσε καμία συνέπεια και προστατεύτηκε πίσω από το Κογκρέσο να μην κάνει τίποτα. Η αδυναμία του ήταν ακόμα πιο ορατή γιατί , σύμφωνα με την κήρυξη πολέμου του 2003 (το «Syrian Accountability Act »), είχε όλη την εξουσία για να βομβαρδίσει τη Συρία χωρίς νέα έγκριση από το Κογκρέσο.
Κατηγορώντας τη Συρία με τη σειρά του ότι χρησιμοποίησε δηλητηριώδη αέρια, αυτή τη φορά στο Χαν Σεϊχούν και βομβαρδίζοντας το αμέσως, ο Ντόναλντ Τραμπ φέρεται να έδειξε την «αξιοπιστία» που έλειπε από τον προκάτοχό του.
Γνωρίζοντας ότι ούτε στη Γκούτα ούτε στο Χαν Σεϊχούν, η Συρία δεν ήταν ένοχη, κατάφερε να ενημερώσει εκ των προτέρων το Συριακό Αραβικό στρατό ο οποιος μπορούσε και εκκένωσε τη βάση πριν από την αεροπορική επιδρομή.
Μετά απ αυτό, άρχισε διαπραγματεύσεις με το βαθύ Κράτος των ΗΠΑ, τουλάχιστον με έναν από τους εκπρόσωπος του, τον γερουσιαστή Τζον Μακέιν. Ένας εκπρόσωπος του Ισραήλ, ο γερουσιαστής Lindsey Graham, παρακολούθησε τις συζητήσεις.
Οι Ευρωπαίοι θα είναι προφανώς έκπληκτοι να μάθουν ότι ο Ντόναλντ Τραμπ συμπεριφέρθηκε ως «Πολέμαρχο» ως πρόεδρο ενός κράτους μέλους του ΟΗΕ. Πρέπει να έχουμε κατά νου το ιδιαίτερο πλαίσιο των ΗΠΑ, όπου το βαθύ κράτος αποτελείται καταρχάς από στρατιωτικούς και παρεμπιπτόντως από πολιτικούς.
Σύμφωνα με
τις πληροφορίες μας, φαίνεται ότι ο πρόεδρος Τραμπ έχει συμφωνήσει να
παραιτηθεί -για την ώρα- από τη διάλυση του ΝΑΤΟ και της πολιτικής πτυχής του, της
Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η απόφαση αυτή σημαίνει ότι η
Ουάσιγκτον συνεχίζει να θεωρεί -ή προσποιείται ότι θεωρεί- ότι η Ρωσία είναι
ο κύριος εχθρός της. Από τη πλευρά του, το βαθύ κράτος φέρεται
να έχει συμφωνήσει να εγκαταλείψει την υποστήριξη των τζιχαντιστών και να
συνεχίσει το βρετανικό σχέδιο των «Αραβικών Ανοίξεων».
Για να σφραγίσει αυτή τη συμφωνία, δύο νεοσυντηρητικές προσωπικότητες φέρονται ότι θα εισέλθουν προσεχώς στη διοίκηση Τραμπ και θα οδηγήσουν την ευρωπαϊκή πολιτική:
- · Ο Kurt Volker, διευθυντής του Ινστιτούτου Μακέιν (Arizona State University) φέρεται ότι θα διοριστεί διευθυντή του γραφείου Ευρασίας στο υπουργείο Εξωτερικών. Ο Volker, πρώην στρατιωτικός δικαστής, ήταν πρεσβευτής του προέδρου Μπους Τζούνιορ στο ΝΑΤΟ κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γεωργία (Αύγουστος 2008).
- · Ενώ ο Tom Goffus, ένας από τους βοηθούς του Μακέιν στην Επιτροπή Ενόπλων Δυνάμεων της Γερουσίας, φέρεται ότι θα διοριστεί αναπληρωτή υφυπουργό του υπουργού Άμυνας για την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ. Ο Goffus είναι αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας ο οποίος κατείχε προηγουμένως τέτοια θέση υπό την Χίλαρι Κλίντον και το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας.
Όσον αφορά
τη Συρία, η συμφωνία αυτή, αν επικυρωθεί και από τα δύο μέρη, θα πρέπει να
σηματοδοτήσει το τέλος του πολέμου των ΗΠΑ κατά της Αραβικής Δημοκρατίας της
Συρίας, πόλεμος που αναμένεται να συνεχιστεί με
πρωτοβουλία του Ηνωμένου Βασιλείου και του Ισραήλ, με τους συμμάχους τους
(Γερμανία, Σαουδική Αραβία, Γαλλία, Τουρκία, κλπ).
Σταδιακά, οι
λεγόμενοι «Φίλοι της Συρίας», στους οποίους συμμετείχαν 130 χώρες και διεθνείς
οργανισμούς το 2012, μειώνονται. Δεν είναι
παρά μόνο 10 σήμερα
Το γεγονός είναι ένα και αυταπόδεικτο, η αμερικανοδυτική εμπλοκή στη Συρία έγινε μόνο και μόνο για να αντιμετωπιστεί η Ρωσική παρουσία στην ανατολική μεσόγειο, γι΄αυτό το λόγο ματοκύλησαν έναν ολόκληρο λαό, τον Συριακό, αποσταθεροποιώντας τον μέσω της τρομοκρατίας των τζιχαντιστών κι αυτό το πράγμα τελικώς απέτυχε! Οι Ρώσοι παρέμειναν και στήριξαν το σύμμαχο τους, τη Συρία, στέλνοντας παράλληλα το μήνυμα πως η Ρωσία επάνεκαμψε ως παγκόσμιος παίκτης! Φαίνεται μάλλον να το έχουν πάρει απόφαση πια για τα καλά ειδικά οι αμερικάνοι, τώρα πως θα πετύχουν κάτι ευρωπαίοι εκεί που απέτυχε ο αμερικάνικος κολοσσός είναι απορίας άξιο...
ΑπάντησηΔιαγραφήRussia was a second target. Only from Israel's eyes this "makes" sense. Israel has an additional reason to destroy its neighbors; natural gas in Lebanon, Egypt, Syria and Cyprus. The bankers want it all
ΔιαγραφήOἱ ευρωπαῖοι ἔχουν μακρά παράδοση δολίας χειραγωγήσεως τῆς ψυχολογίας λαῶν ὅπως τῶν Ἑλλήνων καί τῶν Ρώσων, ἀνώτερη ἀπό τόν "αμερικάνικο κολοσσό", διότι προσφέρουν ὡς χαϊμαλιά, τήν κουλτούρα "τους", ὄχι στόν λαό πού θέλου νά ὑποτάξουν (λάθος τῶν ΗΠΑ, αὐτό), ἀλλά στούς διανοοὐμενους τοῦ λαοῦ-στόχου, τούς ὁποίους διανοουμένους οἱ ἴδιοι οἱ Εὐρωπαῖοι ὄχι ἁπλῶς ἐλέγχουν, ἀλλά καί δημιουργοῦν.
ΑπάντησηΔιαγραφήἘμεῖς ὅμως, δέν ἔχουμε τούς διανοουμένους γιά πνευματική μας ἡγεσία, ἀλλά τούς ἁγίους μας. Οἱ διανοούμενοι, εἶναι δημιούργημα τῆς Δύσεως μετά τόν 11ο μ.Χ. αἰῶνα, μετά δηλαδή ἀπό τό σχίσμα.
Ὅταν ξεχνᾶμε ὅτι οἱ ἀληθινοί διανοούμενοί μας εἶναι μόνον ὅσοι μορφωμένοι μας, ἀκολουθοῦν τούς ἁγίους μας, λαμβάνουμε ὑπ' ὄψιν μας τίς ἐξυπνάδες καί τήν "σοφία" τῶν ἀλληλοπροωθουμένων καί δικτυωμένων μέ τούς δυτικούς Εὐρωπαίους διανοοουμένων, καί γι' αὐτό διαιρούμεθα σέ φιλοδυτικούς "εὐρωπαϊστές" πού φαίνονται ὡς τό "μέλλον", καί σέ ὀρθόδοξο λαό ὁ ὁποῖος, ὅμως, προβάλλεται ἀπό τούς ἀλλοτριωμένους διανοουμένους ὡς "περιθώριο".
Καί τό "ἀθενές" σημεῖο μας, εἶναι ὅτι οἱ ἀκολουθοῦντες τούς ἁγίους μας μορφωμένοι μας, δέν τό παίζουν διανοούμενοι, οὔτε δικτυώνονται φιλοδόξως καί ἰδιοτελῶς. Κυριαρχοῦν ἄρα αρχικῶς οἱ ἀντίθετα (ἀντι-ορθόδοξα, ἀντιχριστιανικά) μορφωμένοι, οἱ "διανοούμενοι".
Γιά νά φανερωθῆ ὅμως, ὅτι ἡ δύναμις τοῦ Κυρίου μας "ἐν ἀσθενείᾳ" τελειοῦται, χρειάζεται κάλυψις τοῦ ποιμαντικοῦ κενοῦ τῆς ἀντιμετωπίσεως τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν , ἄρα καί τῆς ἐκκοσμικεύσεως, ἀπό τήν Ἐκκλησία, κλῆρο καί λαό, μέ ὁμόνοια καί ὁμοψυχία, ὅσο περισσότερο γίνεται.
Διότι, ὅταν αὐτό δέν γίνεται, ἡ χειραγώγηση περνᾶ ἀπό τήν κουλτούρα τῆς ἐκκοσμικεύσεως, διά τῶν φιλοδυτικῶν διανοουμένων, στά πολιτικά ζητήματα, χωρίς καμία ἀντίδραση ἐκ μέρους τοῦ λαοῦ ἀλλά καί χωρίς ἀξιόλογη ἀντίδραση τῶν μορφωμένων του καί τῶν ποιμένων του, πού εἴτε ἀπέχουν ὡσάν ἀσκητές τῶν πνευματικο-πολιτικῶς δρωμένων, εἴτε ἀσκοῦνται σέ διπλωματικές ὀπισθοχωρήσεις χωρίς πραγματική διάκριση περί τοῦ μέχρι ποῦ ἔχει ὑπογείως προχωρήσει στόν λαό καί στήν πολιτική ἡγεσία ἡ διάβρωσις.
Ἐξ ἄλλου, γιά νά φθάσῃ ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική θεώρησις στίς ΗΠΑ, ἀκόμη καί γιά τίς διεθνεῖς σχέσεις, πρέπει νά ἀκουσθῆ μέχρις ἐκεῖ τό "ὕπαγε ὀπίσω μου σατανᾶ", πρός τήν εὐρωπαϊκή καί εὐρωπαΐζουσα διανόηση τῆς μόνον ἀνθρωπίνης (ἄρα καί ἀντίχριστης) λογικῆς ἀναλύσεως.
(Γιατί ἀντίχριστης; Διότι, τί ἄλλο εἶναι ἡ λογική πού ὁδήγησε στά δεινά τοῦ λαοῦ τῆς Συρίας, καί πού θά ὁδηγήσῃ στά δεινά τῶν λαῶν-θυμάτων τῆς Ἀραβικῆς "ἀνοίξεως"; Ὁ "Θεός" τοῦ Μάκ Κάϊν.....).