Πολιτική χωρίς πολιτική

Τα Χριστούγεννα ψηφίστηκε ο προϋπολογισμός. Είχαμε τις γνωστές χαριτωμενιές Τσακαλώτου, αλλά δε βαριέσαι. Για κάποιους (λίγους δυστυχώς) το αδιέξοδο ήταν προδιαγεγραμμένο. Ο Τσακαλώτος ενεκλήθη από τον Βενιζέλο μέσα στη Βουλή να παράσχει διευκρινίσεις. Μπαλαμούτιασε. Την επομένη ζητήθηκε από τον Βενιζέλο να προσκομισθούν συγκεκριμένα στοιχεία, όπως είχε το κοινοβουλευτικό δικαίωμα και ο Τσακαλώτος την υποχρέωση να ανταποκριθεί εντός 30 (τριάντα) ημερών. Ο Τσακαλώτος ακόμη δεν έχει ανταποκριθεί επικαλούμενος φόρτο Μαρτίου. Χαριτωμένο, να έχεις την υποχρέωση να προσκομίσεις στοιχεία μέχρι 22 Ιανουαρίου και να επικαλείσαι φόρτο τον Μάρτιο, κι έχουμε φθάσει Μάιο. Στα παλαιότερα των σαράντα υποδημάτων της φυματικιάς σαρανταποδαρούσας το κοινοβούλιο, η δημοκρατία, ο έλεγχος.

Βγαίνουν τα στοιχεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού και είναι πλέον εμφανές πως ο λόγος απόκρυψης των στοιχείων είναι γιατί αυτά θα έδειχναν τον σχεδιασμό (καλό αυτό!) μιας αδιέξοδης πολιτικής και μιας εργαλειακής αντίληψης των δημοκρατικών θεσμών. Κάνουμε έναν κάποιο προϋπολογισμό νόμο του κράτους, επικαλούμαστε νομιμοποίηση, και μετά κάνουμε τα αντίθετα και βάζουμε τα χαλκεία να μιλούν για μαύρα μέτωπα και Μαρέβες. Το αδιέξοδο φθάνει τάχιστα.

Ο προϋπολογισμός Τσακαλώτου ψηφίστηκε για να μειώσει τον εσωτερικό δανεισμό κατά €7.2 δισ και να φτάσει το χρέος στο τέλος του 2018 στα €343 δισ (τεράστιο και το ύψος αυτό). Μπαίνοντας ο Απρίλιος το χρέος "τρέχει" προς τα €357 δισ και πια ο εσωτερικός δανεισμός πρέπει να μειωθεί κατά €13.5 δισ! Αν δεν μιλούσε greeklish ο Τσακαλώτος θα νομίζαμε πως ΥΠΟΙΚ είναι ξανά ο Παπαθανασίου. Κι από πάνω, ο ΥΠΟΙΚ μας ζητάει από τους θεσμούς να του επιτραπεί να νομοθετήσει την αναγκαστική αύξηση του εσωτερικού δανεισμού.

Ο υποχρεωτικός εσωτερικός δανεισμός διαλύει κυριολεκτικά το κοινωνικό κράτος και τις προοπτικές για δυναμικό rebound της ανάπτυξης. Όλα αυτά γίνονται για να εξυπηρετηθεί η πώληση σανού απεμπλοκής από τα μνημόνια. Στην πράξη προδιαγράφουν την τέλεια καταιγίδα για τον επόμενο. Αν ήταν μόνο το πολιτικό παιγνίδι, δεν χάθηκε ο κόσμος. Όμως αυτά που γίνονται ΤΩΡΑ προδιαγράφουν την μιζέρια της στασιμότητας στην καλύτερη περίπτωση και την πρόσκρουση στα βράχια στην χειρότερη.

Ένα αφελές ερώτημα: γιατί καθόμαστε και χολοσκάμε να ψηφίσουμε προϋπολογισμούς εάν ο διαχειριστής παίζει τις κουμπάρες; Το αδιέξοδο είναι πια μπροστά μας. Θα πούμε πως η διαχείριση του "μετριοπαθούς" Τσακαλώτου είναι καταστροφική, πως η πολιτική του "μαξιλαριού καθαρής εξόδου" μας διαλύει;

Edit - Erratum

Στη φράση του άρθρου

"Τα repos του δημοσίου από €15 δις το 2017, έφθασαν τον Μάρτιο 2018 τα €23.5 δις. Τώρα πια απαιτείται μείωση του βραχυπρόθεσμου δανεισμού κατά €13.5 δις"

Τα €23.5 δισ των repos Μαρτίου έπρεπε να είναι €22.5 δισ. Πρόκειται περί λάθους πληκτρολόγησης. Στην αμέσως επόμενη η απαιτούμενη μείωση των €13.5 δισ σωστά προκύπτει ως η διαφορά 22.5-9, με τα €9 δισ να είναι η πρόβλεψη του προϋπολογισμού που αναφέρεται λίγο παραπάνω. Mea culpa.

George J. Prokopakis