Του Marc Pierini
Στην Τουρκία, το προεδρικό καθεστώς που επεδίωξε ο Recep Tayyip Erdogan, είναι τώρα σταθερά εδραιωμένο.
Σχεδόν όλες οι πτυχές της δημόσιας ζωής είναι στα χέρια του. Θα φαινόταν ότι το σύστημα διακυβέρνησης από έναν άνθρωπο της Τουρκίας, δεν γνωρίζει όρια πέρα από το οικονομικό κόστος, τη διαφωνία εντός του κυβερνώντος ΑΚΡ, και της διεθνούς κριτικής. Αλλά για τους φιλελεύθερους Τούρκους και τους Δυτικούς παρατηρητές, μια τέτοια τάση μοιάζει εντελώς μη βιώσιμη. Σε μια δημοκρατία, οι ηγέτες και τα συστήματα δεν είναι παντοτινά.
Το συνταγματικό δημοψήφισμα του 2017 το οποίο άνοιξε το δρόμο για το τωρινό προεδρικό σύνταγμα της Τουρκίας, και οι προεδρικές και νομοθετικές εκλογές του Ιουνίου 2018, ήταν αμφίρροπες και δεν αποτέλεσαν πειστικές νίκες για τον πρόεδρο και το κόμμα του, ΑΚΡ.
Οι καταγγελίες από τα κόμματα της αντιπολίτευσης για εκλογικές παρατυπίες απορρίφθηκαν ταχύτατα και η κυβέρνηση προχώρησε με τις δημοτικές εκλογές τον Μάρτιο του 2019 -και παρουσιάστηκαν εν πολλοίς ως ένα προεδρικό δημοψήφισμα.
Για τη συνέχεια Capital
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.