Όταν το αμερικανικό Ναυτικό περνούσε την εποχή των σπηλαίων στην πυρηνική κρούση

Η αμερικανική Αεροπορία, αν κι ως Αεροπορία Στρατού τότε, είχε κερδίσει σχεδόν όλη τη δόξα όταν με τον βομβαρδισμό με πυρηνικές βόμβες των Χιροσίμα και Ναγκασάκι εξασφάλισε νωρίτερα και αναίμακτα (για τους Αμερικάνους προφανώς…) την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Καθώς μάλιστα τότε τα πυρηνικά όπλα φάνηκε ότι θα έπαιζαν κυρίαρχο ρόλο στα πεδία μάχης του μέλλοντος και μάλιστα για την έκβαση των πολεμικών αναμετρήσεων, η Αεροπορία άρχισε να συγκεντρώνει όλο και μεγαλύτερη προσοχή και χρηματοδότηση, αφού ο στόλος των στρατηγικών της βομβαρδιστικών έγινε το επίκεντρο του δόγματος γεωπολιτικής σκέψης των ΗΠΑ

Υπό αυτές τις συνθήκες, το Ναυτικό αισθανόταν, και δικαίως, ότι παραγκωνιζόταν, αν και είχε σηκώσει το βάρος των επιχειρήσεων στον Ειρηνικό με μεγάλες απώλειες σε υλικό κι άντρες. Έπρεπε λοιπόν να αποκτήσει κάποιο ρόλο στο νέο αυτό δόγμα.

Μία λύση από τις πολλές που προτάθηκαν εσπευσμένα ήταν με την χρήση στρατηγικών βομβαρδιστικών από τα αεροπλανοφόρα του, που θα μπορούσαν να μεταφέρουν πυρηνικά όπλα σε εχθρικούς στόχους.

Ουσιαστικά, λόγω του ότι δεν υπήρχαν ακόμα ναυτικοί βαλλιστικοί πύραυλοι (ούτε καν επίγειοι καλά-καλά) αλλά ούτε και πύραυλοι πλεύσης που θα μπορούσαν να φέρουν πυρηνικές κεφαλές και να μεταφερθούν από τα πλοία του Ναυτικού, ουσιαστικά η λύση του αεροσκάφους ήταν μονόδρομος. Κι εκεί άρχισαν τα προβλήματα.

Το μοναδικό αεροσκάφος που βρέθηκε σε αμερικανική υπηρεσία και θα μπορούσε να μεταφέρει τα εξαιρετικά βαριά κι ογκώδη πρωτόγονα πυρηνικά όπλα της εποχής και ταυτόχρονα θα μπορούσε να γίνει προσπάθεια να πιστοποιηθεί για επιχειρήσεις σε αεροπλανοφόρο, ήταν το P2V Neptune της Lockheed.

Το Neptune όμως σχεδιάστηκε αρχικά ως περιπολικό και ανθυποβρυχιακό αεροσκάφος για επιχειρήσεις από βάσεις ξηράς και δεν είχε καμία σχέση με αεροπλανοφόρα, ούτε πρόβλεψη να απονηώνεται από το μικροσκοπικό κατάστρωμά τους.

Ακόμα κι αν κατάφερνε να απονηωθεί, αυτό σίγουρα θα ήταν με μικρό βάρος απογείωσης και σε καμία περίπτωση με ένα πυρηνικό όπλο αλλά και τα απαραίτητα καύσιμα για να διανύσει μία ελάχιστη απόσταση που να είχε νόημα για στρατηγική κρούση.

Έτσι, κάποιος σκέφτηκε και πρότεινε την λύση JATO, δηλαδή την υποβοήθηση της απονήωσης με αποσπώμενες ρουκέτες μίας χρήσης, που θα παρείχαν την απαραίτητη ώση για να βρεθεί το βαρυφορτωμένο Neptune στον αέρα και να κατευθυνθεί προς την αποστολή του.

Όταν το αεροσκάφος απονηωνόταν, το αεροπλανοφόρο γέμιζε με ένα ευρύ σύννεφο πυκνού καπνού να το περιτριγυρίζει με αποτέλεσμα να μην μπορεί να χρησιμοποιηθεί το κατάστρωμά του μέχρι να καθάριζε το τοπίο για την επόμενη απονήωση.

Τα αεροσκάφη του τύπου βέβαια με τον τρόπο αυτό μπορούσαν να απονηωθούν μόνο, και να κατευθυνθούν στους στόχους τους και να κάνουν άφεση του θανάσιμου φορτίου τους. Η επιστροφή τους ήταν άλλο ζήτημα. Για τους ίδιους λόγους με παραπάνω, τα Neptune δεν μπορούσαν να προσνηωθούν, καθώς τα καταστρώματα δεν είχαν το απαραίτητο μήκος.

Έτσι λοιπόν, τα πληρώματα απονηώνονταν με την γνώση ότι η επιστροφή τους θα ήταν αδύνατη, κι έτσι μετά το πέρας της αποστολής τους θα έπρεπε ήταν να ψάξουν να βρουν κάποιοι φίλιο ή έστω ουδέτερο αεροδρόμιο για να προσγειωθούν, είτε… να εγκαταλείψουν το αεροσκάφος όταν θα τελείωναν τα καύσιμά του.

Ουσιαστικά δηλαδή, το όλο επιχειρησιακό πλάνο των Neptune δεν ήταν κάτι για να περηφανεύεται το Ναυτικό, αφού ουσιαστικά ήταν κάτι σαν να ομολογεί ότι ήταν ακόμα στην εποχή της επιδρομής του Doolittle, όταν βομβαρδιστικά ξηράς Β-25 απονηώθηκαν από το USS Hornet για να πλήξουν στόχους στην Ιαπωνία, όπου επίσης ήξεραν ότι δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν πίσω και πετούσαν σε αποστολή σχεδόν αυτοκτονίας.

Ευτυχώς σχετικά σύντομα έγινε διαθέσιμο το AJ Savage (Α-2) της North American Aviation, το οποίο μπορούσε να απονηωθεί χωρίς υποβοήθηση αλλά και να προσνηωθεί στο αεροπλανοφόρο. Παράλληλα, αναπτύχθηκαν νέα πυρηνικά όπλα με πολύ μικρότερο μέγεθος και βάρος.

Λίγο αργότερα και στην εποχή των αεριοωθούμενων αεροσκαφών, πλέον, το σύνολο σχεδόν των αεροσκαφών επί του αεροπλανοφόρου μπορούσαν να μεταφέρουν και πυρηνικά όπλα κι όχι μόνο εξειδικευμένα βομβαρδιστικά.

Έτσι τα Neptune τέθηκαν στο περιθώριο όσον αφορά τον ρόλο της πυρηνικής κρούσης. Ακόμη και έτσι όμως, τόσο τα Savage όσο και πιο πριν με τα Neptune, το Ναυτικό τα αντιμετώπισε ως ενδιάμεση λύση στην πυρηνική κρούση, μέχρι να γίνονταν διαθέσιμοι ναυτικοί βαλλιστικοί πύραυλοι και πύραυλοι πλεύσης.

Πράγματι, με την έλευση των νέων αυτών όπλων, το Ναυτικό απέκτησε αυξημένο κύρος όντας αναπόσπαστο μέρος πια της πυρηνικής τριάδας των ΗΠΑ.

ΠΗΓΗ: ptisidiastima.com