"Δυστυχώς ο μόνος τρόπος για να καταλάβει κάποιος “λαός” ότι αυτό που υπόσχεται ο λαοπλάνος δεν γίνεται, είναι να του αναθέσεις να το κάνει."
Η πραγματικότητα δεν είναι ποτέ ευχάριστη.
Έχει λεφτά που δεν επαρκούν, χρόνο που πιέζει, ενέργειες που θέλουν οργάνωση, κοινωνικές ομάδες με αντιτιθέμενα συμφέροντα, τραγικά διλήμματα, δύσκολες αποφάσεις. Αντιθέτως, το παραμύθι το φτιάχνεις όπως θες. Μεγάλη σύνταξη θες; Θα την έχεις.
Μικρό φόρο θες; Θα τον έχεις. Πολλές κοινωνικές παροχές θες; Θα τις έχεις.
Για όλα αυτά χρειάζονται πολλά λεφτά; Θα τα έχεις.
Από τους πλούσιους, από τη λίστα Λαγκάρντ, από αυτούς που θα μας παρακαλάνε να μας δανείσουν, από το ελλάνιο καταπίστευμα, από τον θησαυρό του Αλή-Μπαμπά.
Για να πουλήσεις το παραμύθι ως πιθανή πραγματικότητα, δεν χρειάζεται ιδιαίτερος κόπος.
Πάντα θα υπάρχουν πτωχοί τω πνεύματι που είναι έτοιμοι να πιστέψουν ότι κάποιος θα σου δίνει λεφτά χωρίς να σου τα ζητήσει πίσω, ότι ένα ανεπάγγελτο, αμόρφωτο παιδαρέλι θα κάνει τις αγορές να χορεύουν, ότι ο Ομπάμα θα πλήρωνε 600 δισ. δολλάρια για να αγοράσει την τεχνολογία του Απόλλωνα.
Είναι πιο ευχάριστο να ακούς ότι “θα πάρω τα λεφτά από τους πλούσιους και θα σου τα δώσω” παρά “θα διαμορφώσω συνθήκες ώστε να γίνεις πλούσιος με τη δουλειά και τον κόπο σου” διότι αυτό υπονοεί πως “αν δεν έχεις όρεξη να δουλέψεις, θα μείνεις φτωχός”.
Για τη συνέχεια BankingNews
είναι απολύτως φυσιολογικό ο φίλος του Πινοσέτ να είναι και πνευματικός ταγός του Θάνου...όμοιος τον όμοιο και η κ...... στα λάχανα
ΑπάντησηΔιαγραφήΜίλτον Φρίντμαν: "Θα ιδιωτικοποιούσα τα πάντα εκτός από τις ένοπλες δυνάμεις και τη δικαιουσύνη. Για τη δικαιοσύνη δεν είμαι και σίγουρος"
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλύτερη απάντηση στους οπαδούς τους Φρίνταμ (στους Τζήμερους και τους λοιπούς φιλελεύθερους) έδωσε ο Πορτογάλος κομμουνιστής Ζοζέ Σαραμάγκου.
Έγραψε:
Aς ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα,
ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός,
ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας,
ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος,
ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο,
ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο,
ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά.
Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων,
ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη,
παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων
σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό.
Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου…
Και μια και μπήκατε στον κόπο,
ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε
και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.
Μεγάλη φιλοσοφια του Ζαραμάγκου! Για τα όνειρα που λέει, φέρτον στην Ελλάδα να μιλήσει με τους πολίτες πρώην ανατολικών χωρών μήπως και διαπιστώσει τι πήγε λάθος με τον κομμουνισμό...
ΔιαγραφήΔιάβασε καημένε το " Ο δρόμος της δουλείας"
καημένος είσαι εσύ
ΔιαγραφήΟ Φρίντμαν μερίμνησε να καλλιεργήσει αδιέξοδα για να αναπαραχθεί ο κύκλος που διάγει ένα χάμστερ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μόνο σίγουρο είναι ότι η ρόδα θα γυρίζει νοητά αλλά όχι πραγματικά, και είτε θα παράγεται αδιέξοδο βραχυπρόθεσμα μη ορατό, είτε το αδιέξοδο θα καθίσταται ορατό, οπότε θα επιβάλλεται.
Πως θα επιβάλλεται;
Άλλοτε με τα όπλα (βλ. Χιλή), άλλοτε με τα νοητά δίπολα.
Το δόγμα Φρίντμαν "δυσάρεστες αλήθειες", είναι ευχάριστο για την ολιγαρχία στο όνομα μιας στρεβλής "ελευθερίας".
Το κράτος απαξιώνεται και ο ολιγάρχης το εκποιεί.
Οι κοινωνίες σε αυτό το αντιμαχόμενο περιβάλλον, είναι παρίες.
Υπομένουν -μια και διάγουμε την Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου- την δυσάρεστη "αλήθεια" για να επιτείνει το αδιέξοδο.
Ο Φρίντμαν (και κάθε φρίντμαν) χρειαζόταν τους λαοπλάνους για να κάνει προβολή του δικού του αδιεξόδου, καθώς δεν θα άντεχε διαφορετικά σε κριτική δοκιμασία.
Όπως και οι λαοπλάνοι χρειάζονται τον κάθε φρίντμαν, για να αναγγείλουν την μονοκαλλιέργεια του δικού τους αδιεξόδου.
Και για τους μεν κακοδιαχειριστές του δημόσιου χώρου ως κρατικού λάφυρου πολιτικούς ολιγάρχες/ελίτ και για τους δε που αναμένουν το αποτέλεσμα της απαξίωσης για να εγείρουν ψευδεπίγραφες "λύσεις", της οικονομικής ολιγαρχίας, η ίδια η αλήθεια και η ελευθερία είναι ξένο γεγονός.
Και οι "λύσεις" τους στηρίζονται σε (θεωρητικώς) αντιμαχόμενα πλην συγκοινωνούντα δοχεία.
Και γι’ αυτό η απαξίωση για το πολιτικό σύστημα –όσο μετακενώνονται αυτές οι ιδέες αναμηρυκαστικά- θα επιτείνεται, μαζί με το αδιέξοδο περιβάλλον που το συνοδεύει.
Ίσως γι’ αυτό ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (απλός όντας αλλά όχι απλοϊκός, σεμνός αλλά όχι «μικρός», ) προέκρινε την αποχή ως λύση στα πολιτικά του διηγήματα, ποιος ξέρει.
Καλή Ανάσταση, χρόνια πολλά, στο φιλόξενο ιστολόγιό σας, και στην πατρίδα μας.
Κάτι ξεπερασμένοι/καμμένοι εγκέφαλοι κανουν προπαγανδα και σεμινάρια μαρξισμού στην Ελλάδα και ο άλλος πάει και ρίχνει 65 πυραύλους στην Συρία ....Ριχτους εδω ρε να πίασουν τόπο.
ΑπάντησηΔιαγραφή