Π. Ήφαιστος, Εννοιολογικός προσδιορισμός όρων και εννοιών όπως Εφιάλτες, προδότες, «ένοχοι», «δράστες», «εσχάτη προδοσία» κτλ, υπό το πρίσμα της πολιτικής επιστήμης.

Εισαγωγή 2017: Οι Εφιάλτες, οι Οδοιπόροι προς τα Σούσα, οι προδότες και οι ένοχοι δράσεων που βλάπτει την οικεία πολιτεία ίσως είναι η μεγαλύτερη ασθένεια του πολιτικού πολιτισμού από καταβολής κόσμου, δηλαδή κατά την διάρκεια πέντε χιλιάδων γνωστής ιστορίας.

Ενώ η κορυφαία και έσχατη λογική στην εποχή του πολιτικού πολιτισμού είναι η ΠΑΤΡΊΔΑ κάποιοι την ροκανίζουν, επιλέγουν να είναι φιλοτομαριστές ιδιώτες αντί ενάρετα προσανατολισμένοι πολίτες, δεν εμφορούνται -όπως είναι λογικό, ορθολογιστικό και συμφέρον- από πίστη και νομιμοφροσύνη στην οικεία πολιτεία και ενίοτε φανερά ή κρυφά γίνονται Εφιάλτες. Οι βαθμίδες του τελευταίου είναι κυμαινόμενες πάνω σε ένα εκκρεμές στον ένα πόλο του οποίου είναι οι δειλοί, οι χρήσιμοι ηλίθιοι, οι προδότες και οι οικουμενικιστές φαντασιόπληκτοι που δεν βλέπουν την εθνοκρατοκεντρική και κοινωνικοπολιτική δομή του κόσμου και στον άλλο πόλο ο Σωκράτης με την υπέρτατη, πνευματικά θεμελιωμένη και ακλόνητη πίστη και νομιμοφροσύνη στην Πατρίδα, τους νόμους της και την ανεξαρτησία της και για την οποία είναι έτοιμος να επιδείξει αυτοθυσία.  

Ως επιστημονικοί όροι και έννοιες είναι διαχρονικοί, δεν προσωποποιούνται και μπορεί ο ίδιος άνθρωπος που βρίσκεται στον ένα πόλο να κινηθεί ή και να βρεθεί προς τον άλλο πόλο. Οι λόγοι των κυμάνσεων είναι μύριοι και ως επί το πλείστον αδιευκρίνιστοι. Η ανθρώπινη φύση είναι ευμετάβλητοι και επηρεάζεται από μύριους πνευματικούς και βιολογικούς παράγοντες και κριτήρια. Αναζητείται λοιπόν ο προσανατολισμός των πραγμάτων και οι προϋποθέσεις εντός αυτού του προσανατολισμού προς την μια ή άλλη κατεύθυνση.

Οι Εφιαλτικές στάσεις είναι μια από τις σημαντικότερες παθογένειες της ιστορίας επειδή πλήττουν την σταθερότητα, την ασφάλεια των πολιτών του θιγόμενου κράτους και την ευημερία των μελών μιας κοινωνίας.Πλήττουν επίσης τον πολιτικό, πολιτικοοικονομικό και στρατηγικό ορθολογισμό. Αυτό γιατί αντίθετα με το τι πιστεύουν πολλοί διεθνιστές χρήσιμοι ηλίθιοι μη ηγεμονικών κρατών -ο διεθνισμός / κοσμοπολιτισμός ήταν πάντα ιστορικά η μεταμφίεση των ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος και τίποτα άλλα!! – η πολιτική και κοινωνική συγκρότηση και συγκράτηση, η σμίλευση κριτηρίων πολιτικής ηθικής που νομιμοποιούν την διανεμητική δικαιοσύνη και η εν γένει θέσπιση της ισχύος και η συγκρότηση πολιτικοοικονομικών ιεραρχιών και εξουσιών, μπορούν να συντελεστούν μόνο εντός ενός εθνοκράτους και ποτέ πέραν αυτού. Αυτό ίσχυε ακόμη και στα κοσμοσυστήματα και στις Δεσποτικές Αυτοκρατορίες εντός των Πόλεων και των Κοινών της ιστορικής διαχρονίας (στον βαθμό πάντα και στην έκταση που η κεντρική εξουσία το επέτρεπε).

Η θέση πως Πολιτική μπορεί να υπάρξει χωρίς να υπάρχει κοινωνία ή κάποια «ιδέα» του ενός ή άλλου ιδεολόγου θα κατασκευάσει ανθρώπους και κοινωνίες είναι, στην καλύτερη περίπτωση, φαντασιοπληξία. Οι ιδεολογίες που κηρύττουν την κατάργηση ή την αποδυνάμωση του οικείου κράτους υπέρ κάποιου «σκοπού» ή «ανάγκης» μπορεί να είναι μόνο φαντασιοπληξία, υποκρισία, ιδιωτεία και ηγεμονική προπαγάνδα.

Η πατρίδα και ιδιαίτερα όταν μια κοινωνία μετά από ένα εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα αποκτήσει πολιτική κυριαρχία, δηλαδή διαθέτει κυρίαρχο κράτος, είναι ο έσχατος θεσμός πολιτικής συγκρότησης, της δικαιακής συγκρότησης, της κοινωνικοπολιτικής θέσπισης της ισχύος και ασφαλώς ο έσχατος και υπέρτατος θεσμός συλλογικής ελευθερίας, δηλαδή Εθνικής Ανεξαρτησίας. Χωρίς αυτά πολιτική δεν υπάρχει, ελευθερία δεν υπάρχει, δημοκρατία δεν υπάρχει και η κοινωνία είναι υπόδουλη ή υποψήφια για αφομοίωση ή θανάτωση. Τόσοι και τόσοι αυτό έπαθαν και δεν δικαιούμαστε να μην το γνωρίζουμε και να μην κατανοούμε την σημασία της πολιτικής κυριαρχίας / εθνικής ανεξαρτησίας.

Τόσο απλά, τόσο ορατά, τόσο λογικά και τόσο ορθολογιστικά είναι τα πράγματα, πλην, μερικοί όχι μόνο δεν επιδεικνύουν αυτοθυσία στο όνομα της έσχατης λογικής της πατρίδας / κράτους αλλά αυτοκτονικά ή μυστηριωδώς και υπόπτως άλλως πως ροκανίζουν την οικεία πολιτεία ή και συνηγορούν με την κατάλυσή της. Οι «μερικοί» τελικά ρίχνουν τους πολλούς στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.

Τα ζητήματα αυτά με έχουν απασχολήσει συχνά σε εκτενέστερες έρευνες και δημοσιεύσεις. Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε με αφορμή το σχέδιο Αναν και στην συνέχεια στην πορεία μιας δεκαετίας συμπληρώθηκε και ενισχύθηκαν κάποια σημεία. Η ανάλυση, υπογραμμίζεται, δεν αντιμετωπίζει το ζήτημα αυτό με την στενή έννοια του όρου ούτε προσωποποιεί παρά μόνο υπό το πρίσμα μιας διαρκούς βασάνου επιστημονικής θεμελίωσης των εννοιών αυτών τα εξετάζει ως παθογένεια του πολιτικού πολιτισμού. Το πολύ που θα έλεγα είναι ότι ιστορικά οι εκάστοτε δράστες και ανεξαρτήτως κινήτρων ή χρήσιμης για τους ηγεμόνες ηλιθιότητας ή για άλλους παρόμοιους λόγους, είναι αξιοθρήνητοι και για λύπηση. Πολιτικά πρέπει να αντιμετωπίζονται, εκτιμώ, σύμφωνα με σταθερά πολιτικά κριτήρια. Ο καθείς τα σκέπτεται και αποφασίζει σύμφωνα με τις ιδιαιτερότητες κάθε περίπτωσης, την ένταση των προβλημάτων και αυτό που διακυβεύεται.

Συνέχεια του άρθρου: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑ   http://wp.me/p3OlPy-1wU