Όταν ο κόσμος φωνάζει υπέρ της ελευθερίας εννοεί το αντίθετο: νοσταλγεί τις ισχυρές ελίτ που επιβάλουν τάξη στο χάος, θωρακίζουν τη δουλειά του και τον προφυλάσσουν από τη βάρβαρη αγορά.
Μεγαλωμένος την περίοδο της Μεγάλης Ύφεσης, ο μυθιστοριογράφος και νομπελίστας Σολ Μπέλοου δεν ξέχασε ποτέ το δέσιμο των εξαθλιωμένων Αμερικανών με τον χλιδάτο, σχεδόν ξένο και μανιακό με την εξουσία που είχαν για πρόεδρο. «Οι άνεργες μάζες, οι μεροκαματιάρηδες, μηχανικοί, απολυμένοι οδηγοί τρόλεϊ, κλητήρες, πωλητές παπουτσιών, σιδερωτές παντελονιών (…) Εμπιστεύονταν μόνο τον (Φραγκλίνο) Ρούσβελτ, γέννημα θρέμμα του Γκρότον, έναν αριστοκράτη του καταλόγου Social Register, έναν πλούσιο τζέντλμαν από το Χάρβαρντ και το Χάιντ Παρκ».
Οι ψηφοφόροι δεν έχουν πρόβλημα με τις ελίτ, αν αυτές εκπληρώνουν τους όρους με τους οποίους κέρδισαν τη θέση τους και οι οποίοι έχουν να κάνουν με την ενεργή χρήση της εξουσίας για τη βελτίωση της υλικής κατάστασης του κόσμου. Το πρόβλημα φαίνεται να αρχίζει όταν δεν συμπεριφέρονται καθόλου ως ελίτ, όταν δεν αναλαμβάνουν δράση και επικαλούνται ανικανότητα απέναντι στις παγκόσμιες δυνάμεις. Τότε είναι που οι μεροκαματιάρηδες αμφισβητούν το νόημα ύπαρξης των ανωτέρων τους, οι οποίοι ως απόντες φεουδάρχες, απολαμβάνουν τα πλεονεκτήματα της εξουσίας αλλά δεν τηρούν κανένα από τα καθήκοντα που συνεπάγεται.
Η Δύση δεν επαναστατεί κατά των ελίτ. Ο κόσμος που ψήφισε για να φύγει η Βρετανία από την ΕΕ και έφερε τον Ντόναλντ Τραμπ στο Λευκό Οίκο, καθώς και αυτός που μπορεί να εκλέξει την Μαρίν Λεπέν ως πρόεδρο της Γαλλίας τον επόμενο μήνα, νοσταλγεί την εποχή που οι ελίτ ήταν περισσότερο, όχι λιγότερο ισχυρές.
Για τη συνέχεια Euro2Day
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.