Είναι χαρακτηριστικό ότι η Άγγελα Μέρκελ, κατά την τελευταία συνάντησή της με τον Τούρκο πρωθυπουργό στο Βερολίνο, απέφυγε επιμελώς, τουλάχιστον δημοσίως, να φέρει τον συνομιλητή της σε δύσκολη θέση.
Μετά την επίσκεψη του ομοσπονδιακού προέδρου Γιοάχιμ Γκάουκ (στη φωτογραφία με τον κ. Γκιούλ) στην Τουρκία και την μάλλον απροσδόκητη απάντηση του κ. Ερντογάν στην κριτική που του άσκησε, το κλίμα έχει βαρύνει αισθητά, ενώ τίθεται πλέον ευθέως υπό αμφισβήτηση η ευρωπαϊκή πορεία της Άγκυρας. Ο γενικός γραμματέας του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών Μίχαελ Ροτ εξέφρασε την απορία του για το ύφος των δηλώσεων Ερντογάν, ενώ χαρακτήρισε «μη αρμόζον» το περιεχόμενο και το ύφος τους. Από την πλευρά του ο επικεφαλής των Ελεύθερων Δημοκρατών (FDP) για τις Ευρωεκλογές Αλεξάντερ Γκραφ Λάμπσντορφ δήλωσε στην Die Welt ότι δεν είναι δυνατόν να διεξάγονται ενταξιακές διαπραγματεύσεις με μια χώρα με απολυταρχικό καθεστώς, ενώ ο επικεφαλής του προεκλογικού αγώνα των Βαυαρών Χριστιανοκοινωνιστών Μάρκους Φέρμπερ ζήτησε την διακοπή των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, καθώς, όπως είπε, η Τουρκία απομακρύνεται όλο και πιο πολύ από τις ευρωπαϊκές αξίες.
Στο ίδιο ύφος είναι όμως και το άρθρο γνώμης της εφημερίδας, στο οποίο επισημαίνεται ότι «οι Ευρωπαίοι παραείναι ευγενικοί στην επικοινωνία τους με την Τουρκία» και αναλύεται η προσπάθεια των Ευρωπαίων να διατηρήσουν τους γλωσσικούς κανόνες μιας πολιτισμένης συνύπαρξης, ασκώντας την κριτική τους στην γλώσσα της διπλωματίας. «Ο (Ρετζέπ) Ταγίπ Ερντογάν θεωρεί όμως ότι έχει δικαίωμα να προσβάλλει την Ευρώπη και τους πολιτικούς της», επισημαίνει ο αρθρογράφος. «Στις ομιλίες του Ερντογάν, η ΕΕ και η Ευρώπη παρουσιάζονται μεταξύ άλλων ως κακές, άτιμες και δειλές. Αντιθέτως, οι Ευρωπαίοι δεν ξεχνούν να χαρακτηρίζουν την Τουρκία ως πολύτιμο εταίρο. Αυτή η δομή στις σχέσεις ΕΕ – Τουρκίας λειτουργεί, επειδή το αφήνουν οι Ευρωπαίοι να συμβαίνει», αναφέρει η εφημερίδα και εκτιμά ότι ο κ. Γκάουκ έκανε λόγο για δημοκρατικό έλλειμμα στην Τουρκία ως όφειλε – ως ο πρόεδρος ενός δημοκρατικού κράτους.
«Ο Ταγίπ Ερντογάν δύσκολα ανέχεται κριτική», σχολιάζει η Süddeutsche Zeitung και προσθέτει ότι του είναι αδύνατο να συζητήσει. «Αυτό είναι λυπηρό, διότι μεταξύ του Βοσπόρου και του Βερολίνου αναπτύχθηκαν τόσο στενοί δεσμοί τα τελευταία χρόνια ώστε ένας τουρκογερμανικός οικογενειακός καβγάς έχει ως συνέπεια πολλοί άνθρωποι να μην γνωρίζουν ποιο στρατόπεδο να διαλέξουν», τονίζει η εφημερίδα.
Σε εντελώς διαφορετικό ύφος είναι το σχόλιο της Die Zeit, η οποία καταλογίζει μεν την ευθύνη για την αμαύρωση της επίσκεψης στον Ταγίπ Ερντογάν, αλλά σημειώνει ότι «ο κ. Γκάουκ δεν ήταν αμέτοχος σε αυτή την κλιμάκωση», καθώς, όπως εκτιμά, η ομιλία του σε τουρκικό πανεπιστήμιο κινήθηκε στα όρια του επιτρεπτού για το αξίωμα του. «Ήταν ειλικρινής, αλλά επί της ουσίας καθόλου διπλωματικός και σχεδόν αμείλικτος», αναφέρει ο αρθρογράφος.
ΠΗΓΗ: Φ. ΚΑΡΑΒΙΤΗ, Αθηναϊκό Πρακτορείο
Ιστολόγιο Μιχάλη Ιγνατίου
Αγαπητέ Σάββα, σού στέλνω το ΣΧΟΛΙΟ - επισήμανση στο κάτωθι συνημμένο κείμενο : Στην Die Welt γράφεται μία πολύ ενδιαφέρουσα φράση: " ..... ένας τουρκογερμανικός οικογενειακός καβγάς έχει ως συνέπεια πολλοί άνθρωποι να μην γνωρίζουν ποιό στρατόπεδο να διαλέξουν."
ΑπάντησηΔιαγραφήα) Πρόκειται κατ' αρχήν γιά ένα καί το αυτό στρατόπεδο Γερμανίας-Τουρκίας. Τούτο, όχι όμως κατά τα τελευταία χρόνια συμπορεύσεως Βερολίνου και Άγκυρας (αλήθεια πού και πώς συμπορεύθηκαν και πόσο "βαθειά" συμπορεύονται), αλλά από τότε που ο γερμανοεβραίος Όππενχάϊμ υποσχόταν στόν Κάϊζερ νά συστρατεύσει όλους τους μουσουλμάνους σέ τζιχάντ υπέρ των Γερμανικών συμφερόντων σε όλον τον κόσμο (προς βλάβη Αγγλικής αυτοκρατορίας και Ρωσικής Αυτοκρατορίας, πού περιελάμβαναν πάρα πολλούς μουσουλμάνους), πράγμα που μετά από τίς πρώτες παρεξηγήσεις με τους Οθωμανούς, συμφωνήθηκε να το αναλάβουν οι Τούρκοι ως ηγέτιδα δύναμη του μουσουλμανικού κόσμου σέ πλήρη συμπόρευση με τα γερμανικά συμφέροντα.
β) Έτσι εξηγείται γιατί θα υπάρχουν "πολλοί άνθρωποι πού δεν θα γνωρίζουν ποιό στρατόπεδο να διαλέξουν όταν τσακώνονται οι Τούρκοι με τους Γερμανούς". Προφανώς, οι πολλοί άνθρωποι είναι οι άλλοι μουσουλμάνοι, εκτός των Τούρκων της Μικράς Ασίας. Καί ποιά είναι τα άλλα στρατόπεδα; Τα άλλα στρατόπεδα είναι αυτό του Ιράν (σιιτισμός ή/και Ρωσσία), αυτό της Σαουδικής Αραβίας (-ΗΠΑ) και αυτό της Αιγύπτου ( σχετικής ανεξαρτησίας κάθε μουσουλμανικού έθνους και από ΗΠΑ και από Σαρία).
γ) Και ποιό το "κακό" αν αυτοί οι πολλοί άνθρωποι δεν μποροῦν να διαλέξουν το Γερμανο-Τουρκικό στρατόπεδο, και διαλέξουν κάποιο από τα άλλα στρατόπεδα; Μα τα άλλα δεν ελέγχονται από την Γερμανία, και η Γερμανία θέλει όλη την δύναμη του τζιχαντικού μουσουλμανισμού στην υπηρεσία των δικών της βλέψεων....φυσικά προς ανατολάς (όσο πάει πιό πολύ...από την εποχή του Χίτλερ και των ναζί).
δ) Τότε, μήπως πίσω από όλη την ιστορία της Ουκρανίας δεν είναι πράγματι οι ΗΠΑ (πολύ λιγώτερο ο Ομπάμα), αλλά η Γερμανία αλά Μέρκελ που βιάστηκε από βιασύνη επάρσεως; και πού πάντως επιτυγχάνει έτσι να εμπλέξει και παρασύρει και τον Ομπάμα ενισχύοντας λόγω εξελίξεων την επιρροή κάποιων εκ των πλέον σκληρών συμβούλων του;
Νέστορας Νικηφορίδης