Ζούσαμε μάλλον σε έναν παράδεισο και δεν το γνωρίζαμε

Σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου (είμαι 52), θυμάμαι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης πχ. τις εφημερίδες να βγαίνουν με πηχυαίους τίτλους του στυλ «Έρχονται Φόροι» και «Ακρίβεια Φωτιά!», «Λιτότητα», «Σφίξιμο στο Ζωνάρι» κλπ. Και γενικά μία μόνιμη γκρίνια που δημιουργούσε κλίμα δυσαρέσκειας και έφτασε να προξενήσει μέχρι και 375 απεργίες – εκ των οποίων 10 καθολικές – μέσα σε ένα χρόνο! Θυμάστε;! Θυμάστε «την γενιά των 700 €»;

Μια χώρα σε μόνιμη γκρίνια. Λες και τίποτα δεν πήγαινε καλύτερα.

Τι είχαμε όμως στην πραγματικότητα στην Ελλάδα;

Τελικά στην Ελλάδα είχαμε χαμηλή φορολογία (απόδειξη ότι έχει αυξηθεί απίστευτα και ακόμα δεν έχει γίνει επανάσταση), είχαμε χαμηλές ασφαλιστικές εισφορές – σε σχέση με τις συντάξεις που δίδονταν, είχαμε φθηνό ηλεκτρικό ρεύμα (ακόμα έχουμε), είχαμε φθηνό καύσιμο θέρμανσης (θυμάστε το «πετρέλαιο θέρμανσης»; )...

Είχαμε παγκόσμιο ρεκόρ ιδιοκτησίας, είχαμε συνεχώς βελτιούμενη υγεία, προσδόκιμο ζωής, μειούμενο αναλφαβητισμό, μειούμενες κοινωνικές διάφορες.

Τι δεν είχαμε: Το κόστος διατροφής / ζωής αυξανόταν συνεχώς - (αλλά αυτό μας άρεσε – ζούσαμε πάντα πάνω απ' το κεφάλι μας), ακριβά ήταν τα αυτοκίνητα και τα ηλεκτρονικά (να θυμίσω τους δασμούς). Μετά, ακριβώς αυτά ήταν που φτήνυναν μαζί με τα ρούχα – άλλαζαν με τη σεζόν και η κατανάλωση χτύπησε ρεκόρ. Η Ελλάδα κατείχε το παγκόσμιο ρεκόρ (από τις χώρες μη παραγωγής) κατά κεφαλήν κατανάλωσης ουίσκι!

Επίσης, η Ελλάδα χρωστούσε – μέσα σε λογικά επίπεδα σε ιδιώτες δανειστές – αλλά είχε μία τεράστια ανεκμετάλλευτη κρατική επιχειρηματική αλλά και ακίνητη περιουσία. Τι να πρωτοθυμηθώ; ΟΤΕ - COSMOTE, OLYMPIC AIR, ΟΣΕ, Ελληνικό, κρατικά ξενοδοχεία, τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, αεροδρόμια, λιμάνια... Μόνο τον ΟΠΑΠ να βάλω στη ζυγαριά, αρκεί... Τώρα «φεύγουν» όλα, η παραγωγή και τα δίκτυα ενέργειας, το υπέδαφος, ο αιγιαλός, βραχονησίδες, τα ολυμπιακά ακίνητα, οι αρχαιολογικοί χώροι - μέχρι και οι πλατείες και τα πρζοδρόμια(!) και το χειρότερο είναι ότι το χρέος μας ΔΕΝ μειώνεται!

Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Με τα capital controls χάθηκαν και ένα σωρό ιδιωτικές ελληνικές επιχειρήσεις που ήταν ετοιμόρροπες και δεν άντεξαν τις ξένες πολυεθνικές που δεν της άγγιξαν οι περιορισμοί. «Έφυγαν» οι τράπεζες και οι ασφαλιστικές, τα τηλεοπτικά κανάλια, εργοστάσια και αλυσίδες σούπερ μάρκετ. Πέρασε σε ξένα χέρια ένα απίστευτο σκέλος ιδιωτικής περιουσίας με τη μορφή ακινήτων, τιμαλφών και μετοχών. Και ακόμη συνεχίζει να πουλιέται η χώρα μέσω του ΕΝΦΙΑ, των «κόκκινων» δανείων και της φορολογίας που ουσιαστικά καθιστά όλους τους ιδιοκτήτες ενοικιαστές των σπιτιών τους.

Ζούσαμε μάλλον σε έναν παράδεισο και δεν το γνωρίζαμε. Φυσικά υπήρχαν ελλείψεις και φυσικά είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μας σε όλους τους τομείς, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ μου τον ρόλο που έπαιξαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στην κατάντια ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Θυμάμαι ακόμα το Νίκο Χατζηνικολάου να «γκρινιάζει» από τηλεοπτικού άμβωνος «ότι μπήκαμε στο 2000 και έχουμε ακόμα ράντζα στα νοσοκομεία!» -λες και είναι θέμα χιλιετηρίδας...

Το πολιτικό σύστημα, υπό την πίεση των συνδικαλιστών, των ανενημέρωτων δημοσιογράφων αλλά κυρίως των δημοσιογράφων-λαϊκιστών, προσαρμόστηκε! Έκανε σημαία τον αγώνα κατά του κεφαλαίου και του κέρδους, την κατάληψη στο σχολείο και το πανεπιστήμιο. Να θυμίσω τις «μπαρικάντες» της Κερατέας και τη ζωντανή σύνδεση με το «Αλ Τσαντίρι»...

Ναι, δεν ξεχνώ στο ίδιο αυτό το τσουβάλι και την «καλλιτεχνική ελίτ» που συνέδραμε στην γκρίνια αλλά ακόμα και την ακαδημαϊκή ελίτ που σιχαινόταν το κέρδος, πολέμησε την σύνδεση παιδείας - επιχειρηματικότητας, αλλά ποτέ τη διαφθορά, την υποκρισία, το βύσμα και το πολιτικό αλισβερίσι.

Βλέπετε όλοι μαζί γνωρίζονταν μεταξύ τους και μαζί με τους «διαφθορείς» επιχειρηματίες («πέντε νταβατζήδες»), κολυμπούσαν στην ίδια μπανιέρα...

Επιβραβεύτηκαν οι πολιτικοί τενεκέδες, οι οποίοι έκαναν επαγγέλμά τους την άρνηση στα πάντα, σε οποιαδήποτε επένδυση, σε οποιαδήποτε πρόοδο, σε οποιαδήποτε αλλαγή! Την «κεφαλή του βρώμικου ψαριού» ακολούθησαν οι διορισμένοι στρατοί από μολυβοσπρώχτες αρχαιολόγους, δασάρχες, υπαλλήλους σε πολεοδομίες κλπ. που θεωρητικά έχοντας τον μισθό (& τη σύνταξή τους) στο τσεπάκι, εμπόδιζαν κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία - φέρνοντας τη χώρα στο αδιέξοδο της πτώχευσης (που τους πήρε και αυτούς μαζί της...).

Μαζί μ' αυτούς «εκπαιδεύτηκαν» όμως και οι πολίτες αυτής της χώρας – αφού τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και το πολιτικό σύστημα τους έδειχνε το δρόμο! Δεν θα ξεχάσω ποτέ σε μία παρουσίαση ενός έργου ενεργειακής ανάκτησης από βιοαέριο, όπου στο πλευρό μας είχαμε το πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, το ΚΑΠΕ και την Greenpeace (!) και απέναντί μας τα ΚΑΠΗ του χωριού, το δάσκαλο και σύσσωμο το πολιτικό σύστημα που πολεμούσε λυσσαλέα να μην γίνει η επένδυση. Μια επένδυση που έφερνε 150.000€ στο λογαριασμό ρευματος των δημοτών του χωριού - κάθε χρόνο, θέσεις εργασίας, δωρεάν θερμική ενέργεια, δωρεάν λίπασμα, συμβάσεις καλλιέργειας ενεργειακών φυτών, δύο υποτροφίες κάθε χρόνο και καθάριζε την περιοχή από ψοφίμια, κοπριές, ζωικά απόβλητα, χαλασμένα τρόφιμα...

Δείτε ακόμα τον πόλεμο που υφίστανται τα αιολικά πάρκα και θυμηθείτε τον κυκεώνα αδειοδότησης στα φωτοβολταϊκά.

Συρόμαστε από τις εξελίξεις από την «κακιά» ΕΕ... Πρόστιμα για ανεξέλεγκτες χωματερές, για τη μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα, για τις «κόκκινες σημαίες» στις παραλίες μας, το μικρό ποσοστό ανακύκλωσης, το μηδέν στην εξοικονόμηση ενέργειας, τις ρήτρες CO2, το υποχρεωτικό κλείσιμο απαρχαιωμένων λιγνιτικών...

Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Όλες οι «επιταγές» της κλιματικής αλλαγης μας έρχονται απ’ έξω. Τίποτα - καμία πρωτοβουλία δική μας. Ίσως μόνο η πρόσφατη επανέναρξη των επενδύσεων σε ΑΠΕ... Για να δούμε.

Ο επαναπρογραμματισμός ενός λαού στο να αποκτήσει κοινή λογική, ίσως μόλις έχει ξεκινήσει...

(θέλω να ελπίζω)

John Zolotas