Νικόλας Παπαδόπουλος: Το χαρισματικό πουλέν

Θανάσης Φωτίου 
Αμέσως μετά τη διά βοής επικύρωση της υποψηφιότητας του Νικόλα Παπαδόπουλου από το εκτελεστικό γραφείο του ΔΗΚΟ, ο γνωστός δικηγόρος και πολιτευτής Χρίστος Κληρίδης τού ευχήθηκε μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο facebook «Καλήν επιτυχία». Ο Xρύσης Παντελίδης το κοινοποίησε στον «τοίχο» του και μια διαδικτυακή του φίλη, εμφανώς «ενθουσιασμένη με την εκλογή» (περιγραφή του Νικόλα για τους «διά βοής» του εκτελεστικού, που πλέον μπορεί να αποδίδεται σε κάθε θαυμαστή του νέου, θα λέγαμε, μεσσία, έστω κι αν ο συγκεκριμένος δεν έρχεται «καθήμενος επί πώλου όνου») έσπευσε να σχολιάσει από κάτω:

«Με την κοινή προσπάθεια όλων μας, ο άνθρωπος με τα πολλά χαρίσματα, την ευρεία μόρφωση, την οξεία αντίληψη, την αδιαμφισβήτητη τιμιότητα, την προσήλωση στη Δημοκρατία, τη συνέπεια, την αγωνιστικότητα και την εμποτισμένη ψυχή από αγάπη προς την Κύπρο μας και το λαό της, ο Νικόλας Παπαδόπουλος, θα είναι ο Πρόεδρος της Κύπρου μας το 2018, για το καλό της Κύπρου μας». 

Αμαρτία μου εξομολογημένη, αν δεν περιλάμβανε το όνομα, θα νόμιζα ότι μιλούσε για τον μακαρίτη τον Σπύρο. Μου θύμισε, προς στιγμής, κάτι παλιές (και ξεχειλωμένες) επιμνημόσυνες ομιλίες του Μάριου Καρογιάν για «τον εθνικό οραματιστή, τον εμπνευσμένο καθοδηγητή, το σοφό και δίκαιο κυβερνήτη, το διορατικό πολιτικό ηγέτη, τον ηγέτη της προσφοράς και του αγώνα, τον ενεργό και χρηστό πολίτη, τον έντιμο, αξιοπρεπή, ανιδιοτελή άνθρωπο, τον αλησμόνητο...». Αντιλαμβάνεστε. Αν ο Σπύρος Κυπριανού ήταν όλα αυτά, σκέφτηκα, γιατί να μην είναι και ο Νικόλας «με τα πολλά χαρίσματα, την ευρεία μόρφωση, την οξεία αντίληψη...»;

Όχι ότι δεν έχει χαρίσματα ο Νικόλας, δεν το αμφισβητώ αυτό. Άλλωστε, μετά το βίντεο με την ηλεκτρική κιθάρα –προσπερνώ τις φλαούνες, αυτές μπορεί ο καθένας να υποδυθεί ότι τις φτιάχνει– αλά Κιθ Ρίτσαρτς, θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου μια τέτοια αμφισβήτηση, δεν συμφωνείτε; Αλλά, οk, δεν θα φτάναμε στο σημείο να βάλουμε τίτλο «Ο Νικόλας στ’ αχνάρια του Σπύρου». Θα ήταν νομίζω υπερβολή. 

Για την «οξεία αντίληψη», ωστόσο, ένα θεματάκι το έχω, καθότι το χάρισμα αυτό έχει να κάνει και με τη διορατικότητα, αλλά και με την ορθή κρίση. Προαπαιτούμενα και συνεπακόλουθα. Όπως θα θυμάστε, τις προάλλες θίχτηκε επειδή ο δημοσιογράφος Σταύρος Κυπριανού τού υπενθύμισε ότι το ΔΗΚΟ ανέδειξε τον Δημήτρη Χριστόφια στην προεδρία της Δημοκρατίας. Και αντέδρασε χαρακτηρίζοντάς τον καθοδηγούμενο. Ότι παίρνει οδηγίες για να κάνει τέτοιου είδους ερωτήσεις. Ακόμα κι όταν του υπέβαλε ο δημοσιογράφος ότι είναι τα κομματικά στελέχη που λαμβάνουν οδηγίες –αποδεδειγμένα, μάλιστα, με τις οδηγίες συμπεριφοράς και τρόπου απαντήσεων που τους απέστειλε ο Άθως Αντωνιάδης, του στιλ «εάν ερωτηθούμε για το τάδε, τότε με χαμόγελο απαντάμε το εξής...»– επέμενε.

Ποιος ξέρει, μπορεί να είναι οικογενειακό, να πρέπει να εφευρίσκεται πάντα κάποιος που παίρνει οδηγίες από κάποιους. Βλέπετε, ακόμα και τα συχνά σούρτα-φέρτα με τις πρεσβείες τα κρίνουμε επιλεκτικά σ’ αυτόν τον τόπο. Δεν θα παίρνουν οδηγίες οι δημοσιογράφοι; Είθισται δε, τις οδηγίες να τις παίρνουν αυτοί που μας ασκούν κριτική, ποτέ αυτοί που μας γλείφουν ή αυτοί που μας αφήνουν στο απυρόβλητο. 

Στη συνέχεια, βέβαια, βγήκε να τα μαζέψει, να ζητήσει συγγνώμη, ξεκινώντας ωστόσο με ένα συγκεκαλυμμένο «δείτε τώρα όλοι σας πόσο σπουδαίος είμαι», που «έχω το θάρρος να παραδεχτώ ότι ήταν ατυχής η χθεσινή διατύπωση». Και γιατί ήταν λάθος, παρακαλώ, η χθεσινή διατύπωση; «Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι οι εύκολες ατάκες κάποτε πλήττουν τον εποικοδομητικό διάλογο». Στο σημείο αυτό μπορεί να γέλασε ακόμα κι ο Άθως, χωρίς να κατάλαβε το γιατί.

Καθότι ο Νικόλας Παπαδόπουλος διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο του μετρ της εύκολης ατάκας. Μιλάμε για τον άνθρωπο που έχει κάνει εργόχειρο τα τσιτάτα, τον άνθρωπο που τα έχει αναγάγει σε επικοινωνιακή στρατηγική τόσο στα social media όσο και στις επίσημες ανακοινώσεις του κόμματος, επειδή νομίζει (ή έτσι σου είπαν) ότι πρόκειται για καμιά σπουδαία εξυπνάδα.

Άρα, όταν επιλέγεις να ασκείς πολιτική της ατάκας, θα πρέπει, πρώτον, να μάθεις να ανέχεσαι, αν όχι την κριτική, τουλάχιστον την υπενθύμιση προηγούμενων δηλώσεων ή ενεργειών σου, όπως ακριβώς κάνουν και οι άλλοι όταν εσύ θυμάσαι τι είπαν, για παράδειγμα, το 1998, το 2004 ή το 2008. Και, δεύτερον, να μην παραδίδεις μαθήματα ότι οι «εύκολες ατάκες κάποτε πλήττουν τον εποικοδομητικό διάλογο». Κατανοητή, βεβαίως, η ενόχληση. Σε κανένα «ηγέτη» δεν αρέσει να του θυμίζουν εσφαλμένες επιλογές, σε κανένα δεν αρέσει να του θυμίζουν τη λαθεμένη κρίση του.

Γιατί είμαι σίγουρος ότι εάν ο δημοσιογράφος του υπενθύμιζε ότι είναι το ΔΗΚΟ που ανέδειξε τον Νίκο Αναστασιάδη, δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να πει ότι ο ίδιος είχε διαχωρίσει τη θέση του (έστω και χωρίς να λέει ότι δούλεψε για τον Γιώργο Λιλλήκα –αυτός, για έναν υποψήφιο που φαινόταν να μην αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των στιγμών και άλλοτε καλούσε τον λαό να απορρίψει το μνημόνιο και άλλοτε μιλούσε για κάποιες διαφοροποιήσεις του.

Για να μη θυμηθούμε, μιας και μιλάμε για την οικονομία, ότι ο Νικόλας Παπαδόπουλος χαρακτήριζε ως «τελευταίο καρφί στο φέρετρο της οικονομίας» τη μη ανανέωση του συμβολαίου του Αθανάσιου Ορφανίδη, ο εποπτικός ρόλος του οποίου ήταν εγκληματικά ελλιπέστατος). Επειδή, όμως, τον Φεβρουάριο του 2008, μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών, όταν το ΔΗΚΟ κοιμήθηκε με υποψηφιότητα Κασουλίδη και ξύπνησε με υποψηφιότητα Χριστόφια (μετά που εμφανίστηκε στον ύπνο της κεντρικής επιτροπής η εικόνα της Παναγίας της Στράκκας, της θαυματουργού) είναι αυτός που βγήκε καλούσε τους ΔΗΚΟϊκούς να συστρατευθούν πίσω από την υποψηφιότητα Χριστόφια «γιατί αυτό υπαγορεύει το εθνικό μας συμφέρον και το συμφέρον του λαού μας», δεν του άρεσε. Καλοδεχούμενη και αξιομνημόνευτη βεβαίως η συγγνώμη –δεν τη συναντάμε συχνά, η αλήθεια να λέγεται, στην πολιτική σκηνή της Κύπρου– ωστόσο, θα είχε περισσότερη σημασία αν αφορούσε την τότε πολιτική επιλογή, «για το εθνικό μας συμφέρον και το συμφέρον του λαού μας», παρά τη συγκεκριμένη συμπεριφορά –κι αυτό κατόπιν έντονων επικρίσεων.

Το έχει ξανακάνει άλλωστε παλιά, με την πρώτη απόφαση του Eurogroup. Θυμίζω ότι ο Νικόλας Παπαδόπουλος ήταν μέρος της κουστωδίας που τον Μάρτιο του 2012 ψήφισε «όχι» στην πρώτη απόφαση του Eurogroup. Η πολιτική του σοφία του υπαγόρευσε τότε πως αυτή ήταν η ορθή απόφαση. Στη συνέχεια, είχε το θάρρος να παραδεχθεί ότι εκείνο το «όχι» ήταν λάθος και πως αν είχε την ευκαιρία να ψηφίσει ξανά, θα ψήφιζε «ναι».

Ως γνωστόν, όμως, μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Και όχι μόνον εκ του ταμείου. Και εκ της κάλπης, θα λέγαμε. Συνεπώς, ακόμα κι αν μαρτυρά μια σειρά από λαθεμένες κρίσεις (βλέπετε, δεν είναι προνόμιο μόνο άλλων), το θάρρος της παραδοχής εκτιμάται. Ακόμα και με το συγκεκαλυμμένο «δείτε τώρα όλοι σας πόσο σπουδαίος είμαι», που παραδέχομαι τα λάθη μου.

Φιλελεύθερος