Κράτος Δικαίου ή Χίμαιρα

Πριν δυο αιώνες τα σύγχρονα Έθνη έκαναν μια μεγάλη ανακάλυψη: το κράτος Δικαίου. Όχι ένα δίκαιο κράτος αλλά έναν μηχανισμό που έχει μόνο σκοπό να εφαρμόζει τον νόμο. Όποιος κι αν είναι. Από το μικρότερο ως το μεγαλύτερο ζήτημα: από το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους, το παράνομο παρκάρισμα, ως τους εκβιασμούς, το λαθρεμπόριο, την κατάχρηση εξουσίας, τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή, τις μικροκλοπές, τις μεγαλοκλοπές, τις απειλές, τον ρατσισμό, τη βία, τα φακελάκια, τις μίζες, την κατάχρηση εξουσίας, τις απαγορεύσεις, τον κοκ...

Το ιδιαίτερο γνώρισμα αυτής της επινόησης ήταν ότι το κράτος δικαίου έλαβε δυο εντολές και μια απαγόρευση: πρώτη να είναι καθολικό, να ισχύουν οι νόμοι σε κάθε περίπτωση, μικρή ή μεγάλη, δεύτερη να είναι τυφλό, να μη διακρίνει σε ποιόν. Και του απαγορεύτηκε να αδρανεί. Μπορεί να μην κατορθώνει να επιτύχει την επιβολή του νόμου 100%, πολλές φορές γιατί οι νόμοι είναι υπερβολικά αυστηροί, άλλες γιατί οι παρανομούντες είναι καλύτερα οργανωμένοι. Όμως του απαγορεύτηκε δια ροπάλου να μην προσπαθεί. Να απέχει από το καθήκον του. Η αδράνεια του κράτους δικαίου μπροστά σε μια παρανομία είναι το υψηλότερο αδίκημα. Διότι αυτοκαταργεί τον νόμο. Κάθε νόμο. 

Για τη συνέχεια Kάτοπτρα