Το δημοκρατικό «δικαίωμα» στον εκβιασμό

Ρώτησαν, το 1972, τον πρωθυπουργό της Κίνας  Τσου Εν Λάι, την εποχή που Γ.Γ. του ΚΚΚ ήταν ο Μάο Τσε Τουγκ, ποια ήταν η γνώμη του για την Γαλλική Επανάσταση. «Είναι πολύ νωρίς για να κρίνουμε», ήταν η απάντησή του, σχεδόν 200 χρόνια από το ξέσπασμά της. Είχε δίκιο. Γιατί η Γαλλική Επανάσταση αποτέλεσε τη μήτρα πολιτικών και κοινωνικών κινημάτων όχι μόνο της Δύσης αλλά όλου του κόσμου. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης θεωρητικά θα έπρεπε να σημάνει το τέλος ενός κύκλου της ιστορίας που ξεκίνησε με αγνές προθέσεις το 1789 και, αφού εξελίχθηκε σε διάφορες μορφές κατέληξε στην ιδεολογική ήττα του «διαλεκτικού υλισμού» και την επικράτηση της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Είναι όμως έτσι;

Μόλις πριν λίγες εβδομάδες, στις εκλογές για τα συνδικαλιστικά όργανα των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, οι παρατάξεις που υποστήριζαν λιγότερο ή περισσότερο το κομμουνιστικό σύστημα διακυβέρνησης έλαβαν αθροιστικά το 45% των ψήφων. Μήπως λοιπόν οι κοινωνικές επαναστάσεις είναι απλά σε ύφεση μέχρι την τελική μάχη για τον σοσιαλισμό;

Έχει ενδιαφέρον να δει κανείς ποια είναι τα μόνιμα αιτήματα των εκπαιδευτικών στις κινητοποιήσεις τους: α) προσλήψεις, β) υψηλότερες αμοιβές, γ) λιγότερες ώρες εργασίας. Όποιο εγχειρίδιο κομμουνισμού και αν ανοίξετε, δεν πρόκειται να βρείτε αυτού του είδους τις διεκδικήσεις ως δρόμο προς τον μετασχηματισμό μιας κοινωνίας σε σοσιαλιστική. Τέτοια αιτήματα είναι καθαρά καπιταλιστικά. Ευνοημένοι σε ένα ελεύθερο «αστικό» κράτος είναι όσοι έχουν ταυτόχρονα χρόνο και χρήμα. Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι οι μόνοι. Από τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ μέχρι τους συνδικαλιστές των ΟΤΑ βλέπουμε την ίδια ιστορία. Αριστερή ιδεολογία, καπιταλιστικά αιτήματα. Αυτός ονομάζεται Δικαιωματισμός.

Για τη συνέχεια MArketnews