28/7/11

Ευθυνόφοβοι και Ευνουχισμένοι (Enablers)

του Μάριου Ευρυβιάδη


“Memento Mori” - «Να θυμάσαι ότι είσαι θνητός».
Αυτή τη φράση ψιθύριζε στο αυτί του κάθε Ρωμαίου Στρατηγού η Ιέρεια που τον συνόδευε στην άμαξά του στη θριαμβευτική του είσοδο στη Ρώμη μετά από κάθε νικηφόρα εκστρατεία.
Είσαι θνητός, του έλεγε η Εστιάδα, δεν είσαι Θεός. Τότε, πολλοί από τους Καίσαρες μεθυσμένοι από την εξουσία και τους συκοφάντες αυλικούς τους, πίστευαν ότι ήσαν θεοί. Έφτιαχναν θεϊκά αγάλματα και ναούς στους εαυτούς τους.

Αλλά οι ιέρειες ήξεραν κάτι παραπάνω. Αυτό το παραπάνω το ήξεραν και μερικοί από τους Στρατηγούς που διέθεταν «κοινό νού». Γνώριζαν δηλαδή ότι μια αόρατη γραμμή τους χώριζε από την πραγματικότητα και την παρασίσθηση. Γνώριζαν ότι οι ζητοκραυγές του πλήθους μπορούσαν να τους αποκόψουν από την πραγματικότητα και να τους μεταφέρουν στον κόσμο των παραισθήσεων.
Ακριβώς λοιπόν γι’ αυτόν τον λόγο και όταν ήταν στα σύγκαλά τους, προαποφάσιζαν ότι η Εστιάδα θα τους συνόδευε στην θριαμβευτική τους είσοδο στην πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας. Για να τους θυμίζει ότι δεν ήταν θεοί, δεν ήταν αλάθητοι, αλλά θνητοί και με περιορισμένες δυνατότητες, έστω και αν ήταν Καίσαρες.
Στη σύγχρονη εποχή, το φαινόμενο αυτό του ηγέτη-Θεού, έχει σχεδόν εκλείψει. Γράφω σχεδόν, διότι υπήρξαν παραδείγματα στον 20ο αιώνα ηγέτες όπως ο Σάχης της Περσίας για παράδειγμα, πίστευε ότι μιλούσε με τον Θεό και ότι ήταν Θεός. Μέχρι που τους χτύπησε η πραγματικότητα του πυρηνικού ολέθρου το 1945, οι Γιαπωνέζοι υπηρετούσαν τον αυτοκράτορα (που δεν κοίταζαν ποτέ στα μάτια) διότι ήταν …Θεός.
Στις δικές μας δυτικές κοινωνίες κάναμε αρκετή πρόοδο ώστε να μην πιστεύουμε πλέον στον ηγέτη – Θεό. Αλλά πιστέψαμε στο αλάθητο ηγέτη και στη νομοτέλεια των ιδεοληψιών μας.
Τα παραδείγματα του 20ου αιώνα είναι πάμπολα και δεν χρειάζονται σχολιασμό. Ο 20ος αιώνας υπήρξε ο πιο αιματηρός αιώνας στην ιστορία της ανθρωπότητας γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο – διότι η πραγματικότητα και πολυπλοκότητα των ανθρώπινων πραγμάτων συγκρούσθηκαν με τους αλάθητους ηγέτες.
Εγώ όμως δεν θα σταθώ στο σύνδρομο ή το σύμπλεγμα του αλάθητο, του ξερόλα, αυτού που σκέφτεται πριν από εμάς για όλους εμάς.
Θέλω να σταθώ σε αυτούς που κάνουν δυνατές τέτοιες καταστάσεις. Υπάρχει μια εξαιρετική και απλή αμερικανική λέξη (αμερικανική, όχι αγγλική διότι στην Αμερική πήρε το περιεχόμενό της) που τα λέει όλα. Προέρχεται από το ρήμα “to enable”. Αναφέρομαι στο παράγωγό της προσδιοριστικό enablers, αυτοί δηλαδή που με τις πράξεις τους, την υποστήριξή τους, με τις συμπεριφορές τους, αλλά ακόμα και με το φόβο τους ή την επιτηδευμένη απάθειά τους, κάνουν δυνατές (enable) απαράδεκτες, ζημιογόνες ακόμα και δολοφονικές καταστάσεις.
Ποιοι υπήρξαν οι enablers της τραγωδίας στο Μαρί; Ποιοι υπήρξαν αυτοί οι ευθυνόφοβοι και ευνουχισμένοι άνθρωποι που υπηρετούσαν την εξουσία και το κράτος και οι οποίοι με τη σιωπή τους ή με τη χαμέρπειά τους επέτρεψαν την παραμονή των πυρομαχικών στο λιοπύρι και στον «λάλλαρος» μέσα στη μοναδική Ναυτική Βάση του κράτους και δίπλα στο μοναδικό σταθμό παραγωγής ενέργειας του κράτους;
Γιατί δεν πάτησαν κάτω το πόδι τους εκείνοι οι αξιωματικοί του Στρατού που λειτουργούσαν ως ενδιάμεσοι με το Υπουργείο Άμυνας και τις ετοιμοπόλεμες μονάδες; Σε όλους αυτούς κυριαρχούσε η ευθυνοφοβία και το σύνδρομο του αυλικού.
Μετά απ’αυτούς έχουμε τη γραφειοκρατία της δημόσιας υπηρεσίας. Αυτοί κινήθηκαν προς την ορθή κατεύθυνση αλλά δεν αποτόλμησαν το παραπάνω βήμα – αυτό της δημόσιας καταγγελίας. Προσπάθησε η κ. Χρυστάλλα Γιωργάτζη, είναι γεγονός. Αλλά είναι προφανές ότι δεν διέθετε κανένα ειδικό βάρος. Πότε είναι η τελευταία φορά που έλαβε το κράτος σοβαρά τις καταγγελίες της υπηρεσίας αυτής και θα τις λάμβανε τώρα;
Για το Υπουργείο Εξωτερικών τι να πει κανείς; Εκεί η ευθυνοφοβία και ο πολιτικός ευνουχισμός χορεύουν ένα αέναο ταγκό μακάριας ανευθυνότητας ενώ ο κομματικός νεποτισμός να έχει χτυπήσει κόκκινο. Είναι δυνατόν το ΥΠΕΞ να αναλάβει την οποιαδήπότε ευθύνη ή να συμβουλεύσει ως πρέπει, όταν παρουσιάζεται ως … ο πέμπτος τροχός της άμαξας στη λήψη αποφάσεων;
Φτάνουμε τέλος και στους χαρτογιακάδες και γυρολόγους της προεδρικής αυλής. Τους enablers της πρώτης γραμμής. Είμαι σίγουρος ότι ούτε Θεό ούτε αλάθητο θεωρεί τον εαυτό του ο Πρόεδρος. Αλλά ποια η διαφορά όταν κανείς από τους αυλικούς του δεν αποτολμά να του πεί «Πρόεδρε λάθος πορεύεσαι σε τούτο το θέμα, λάθος το καταλαβαίνεις, δεν έχουν έτσι τα πράγματα, στραβά αρμενίζεις, άλλαξε ρότα γιατί θα μας ρίξεις στα βράχια».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.