Στρατηγική αρπαγής

της Ελίνας Γαληνού
Αν και ο ενιαίος φόρος ακινήτων βρίσκεται στην επικαιρότητα αυτές τις ημέρες, μάλλον δεν χρειαζόταν ερέθισμα για να υπενθυμίσει την δραματική κατάσταση των ιδιοκτητών ακινήτων. Το δράμα που ξεκίνησε πριν τρία χρόνια (και μάλιστα πριν τα Μνημόνια), τώρα κορυφώνεται με τον χειρότερο τρόπο.Στην αρχή-μόλις ξέσπασε η κρίση- άρχισε να γίνεται δύσκολη η νομή των ακινήτων.  Τα δράματα που βίωσαν αυτήν την τριετία οι ιδιοκτήτες ακινήτων, δεν είχαν τελειωμό.
Καθένας που ήθελε να βολευτεί για έναν χειμώνα, υπέγραφε ένα συμβόλαιο, πλήρωνε και κανά δυό νοίκια και μετά, άρχιζε τις καθυστερήσεις, ποντάροντας στο ότι οι εξώσεις είναι μια πολύ χρονοβόρα υπόθεση και άρα, δεν θα το τολμούσε ο ιδιοκτήτης. Παράλληλα, άφηνε και απλήρωτους λογαριασμούς ΔΕΚΟ, κοινόχρηστα και όλα τα σχετικά, τα οποία φορτώνονταν και αυτά στις πλάτες του ιδιοκτήτη.
Με λίγα λόγια, η νομή της ιδιωτικής περιουσίας του καθενός, κατέληξε εφιαλτική. Αλλά ακόμα και αν πετύχει κανείς καλόν ένοικο που πληρώνει τακτικά, πάλι δεν του μένει τίποτα, λόγω της υπέρογκης επιβάρυνσης από φόρους και χαράτσια. Ουσιαστικά δηλαδή, καταλήγουμε άμισθοι διαχειριστές της ακίνητης περιουσίας μας, ενώ οδεύουμε να καταστούμε και ένοικοι στα ίδια μας τα σπίτια.
Κατά τα άλλα, οι πωλήσεις έχουν παγώσει εντελώς, καταρρίπτοντας και μια παλαιότερη πεποίθηση κατά την οποία "όταν βρεθείς στα δύσκολα, πουλάς κάτι και ζείς..." Οι επιβαρύνσεις έρχονται σαν κατακεφαλιές, ενώ κανένας δεν μπόρεσε να σταματήσει την θηριωδία που έκαναν φέτος στους ιδιοκτήτες ακινήτων, να επιβάλουν μαζεμένους φόρους τριών ετών, αφήνοντας και το χαράτσι στη θέση του!!

Τα πράγματα είναι μάλλον σαφέστατα για το πού οδηγείται η ιδιωτική ακίνητη περιουσία. Αυτό επιβεβαιώθηκε με τον πρόσφατο νόμο φορολογίας, όπου είδαμε να διευκολύνονται οι περιοχές όπως της Εκάλης, της Βουλιαγμένης και της Μυκόνου, που ανήκουν βεβαίως στην οικονομική ελίτ, ενώ οι μικρομεσαίοι γογγύζουν με αντικειμενικές τιμές, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με τις αγοραίες. Εάν ένας ιδιοκτήτης που το ακίνητό του βρίσκεται π.χ στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας και η τιμή ζώνης είναι 3000ευρώ/τμ, μπορεί άραγε να το πουλήσει κοντά σ΄αυτήν την τιμή; Στην καλύτερη περίπτωση, ας ετοιμάζεται για το μισό ακριβώς αυτής της τιμής και να είναι κι΄ευχαριστημένος. Κι΄ας λέει το αρμόδιο υπουργείο το γνωστό ρεφραίν "προσπαθούμε οι αντικειμενικές τιμές να φτάσουν τις αγοραίες..."
Ετσι όπως διαμορφώθηκε η κατάσταση, μακάρι να γινόταν έτσι, τώρα που οι αγοραίες τιμές βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση....

Γενικά όμως, η κατάσταση αυτή η οποία έχει φέρει σε απόγνωση τους ιδιοκτήτες ακινήτων και δη, τη μεσαία τάξη, μάλλον δεν είναι τυχαία. Δεν είναι δυνατόν να διατυπώνονται τόσα χρόνια τώρα, επιχειρήματα εκ μέρους των ιδιοκτητών και του φορέα τους και να αγνοούνται επιδεικτικά, λές και το αρμόδιο υπουργείο, δεν κατανοεί την πραγματικότητα. Η λογική είναι απλούστατη γύρω απ΄αυτά τα θέματα και άρα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην καταλαβαίνουν οι αρμόδιοι, ότι έτσι καταστρέφεται μια ολόκληρη οικονομική τάξη. Αλλά στο βάθος, τα πράγματα άρχισαν να φαίνονται καθαρά. Μάλλον πρόκειται περί στρατηγικής για αρπαγή των περιουσιών μας... Οταν ο καθένας εμποδίζεται εκ των πραγμάτων να αξιοποιήσει το ακίνητό του, να το πουλήσει, ή να το ανταλλάξει έστω με κάποια υποχρέωσή του εάν είναι απρόσοδο, είναι σαν να μας λένε "χαρίστε τα για να απαλλαγείτε από το βάρος τους...".  Ασφαλώς κάποια κοράκια περιμένουν σίγουρα να τ΄αρπάξουν, και πιθανότατα θα δούμε μεγάλες αλυσσίδες εταιριών ακινήτων να καταπίνουν τις περιουσίες μας και να τις μοσχοπουλάνε αργότερα σε άλλους. Ηδη το πνεύμα με το οποίο εκφράζονται μεσίτες ακινήτων προς τους ιδιοκτήτες, δείχνει να υπαγορεύει "πάρτε το απόφαση, τα ακίνητα θα αλλάξουν χέρια..." Και με τους επαχθέστερους όρους βεβαίως, βεβαίως, γιατί έτσι συμφέρει την οικονομική ολιγαρχία που θα τ΄αποκτήσει...  Μα δεν χρειάζεται και μεγάλη φαντασία, αφού όλη αυτή η στρατηγική που μεθοδεύτηκε μέσω Μνημονίων, στοχεύει σαφέστατα πλέον στην βίαιη αρπαγή των περιουσιών μας...
Το Σύνταγμα όμως λέει "ουδείς στερείται την περιουσία του, παρά μόνο για κοινό όφελος..." Είναι άραγε κοινό όφελος να δημευτούν οι κόποι μιας ζωής από τους Ελληνες, τη στιγμή που θα μπορούσαν να αποτελέσουν έναν πολύ καλό αναπτυξιακό πόρο, που να συμβάλει παντοιοτρόπως στην παραγωγικότητα; Η μήπως το όφελος των δανειστών, είναι πάνω απ΄όλα;