ΕΥΡΩΖΩΝΗ

 ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ

«Η διεθνοποιημένη οικονομία καθιστά απαραίτητη τη διεθνοποιημένη πολιτική – κάτι που ακούγεται μεν ευλογοφανές, αλλά είναι μόνο επιφανειακό. Απλούστατα, δεν λειτουργεί στην πράξη, επειδή η Δημοκρατία χρειάζεται έναν χώρο, εντός του οποίου να μπορεί να επιβιώσει – γεγονός που προϋποθέτει να έχουν οι Πολίτες τη δυνατότητα να παρακολουθούν, καθώς επίσης να ελέγχουν τους χειρισμούς των πολιτικών.

Ο χώρος αυτός είναι ακόμη το εθνικό κράτος, όχι η ενωμένη Ευρώπη – επειδή το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο βρίσκεται πολύ μακριά από τους Πολίτες, ενώ η Κομισιόν είναι ένα τεχνοκρατικό οικοδόμημα. Ως εκ τούτου, οι πολυεθνικές μπορούν πάρα πολύ εύκολα να επηρεάζουν όλους τους ευρωπαϊκούς Θεσμούς προς όφελος τους – εις βάρος των Ευρωπαίων Πολιτών.  

Σε εθνικό επίπεδο τέτοιου είδους ενέργειες εκ μέρους των εκάστοτε ισχυρών είναι δυσκολότερες – πολύ περισσότερο σε μία χώρα που λειτουργεί η άμεση Δημοκρατία, με την έννοια πως οι Πολίτες ψηφίζουν οι ίδιοι τους νόμους, ελέγχοντας την εφαρμογή τους από την εκάστοτε εκτελεστική εξουσία. Ένα τέτοιο πολίτευμα όμως, μπορεί να υιοθετηθεί μόνο από προηγμένες κοινωνίες – οι Πολίτες των οποίων διαθέτουν την απαιτούμενη Παιδεία«.

Άποψη 

Συμφωνούμε απόλυτα με τη λογική του παραπάνω κειμένου – με βάση την οποία οι Πολίτες θα μπορούσαν να επωφεληθούν από την ένωση των χωρών τους, στα πλαίσια μίας σωστά δομημένης ΕΕ, χωρίς να υφίστανται τα ελαττώματα ενός κοινού νομίσματος.

Εν τούτοις, αυτό δεν σημαίνει πως θα προτείναμε τη μονομερή έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ακόμη και αν δεν ήταν υπερχρεωμένη – παρά το ότι είμαστε βέβαιοι πως τα προβλήματα της δεν πρόκειται ποτέ να λυθούν εντός της Ευρωζώνης.

Κάτι ανάλογο ισχύει για όλες εκείνες τις χώρες που αντιμετωπίζουν τις ίδιες δυσκολίες, όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Γαλλία, με μία μεγάλη διαφορά όμως: το ότι τυχόν έξοδος τους θα οδηγούσε στην κατάρρευση της Ευρωζώνης οπότε, σε αντίθεση με την Ελλάδα, είναι σε θέση να διαπραγματευθούν καλύτερους όρους, όσον αφορά την παραμονή τους.

Θα μπορούσε βέβαια να ισχυρισθεί κανείς πως είναι παράλογο να τοποθετείται κανείς ταυτόχρονα υπέρ και κατά της Ευρωζώνης – ειδικά όταν γνωρίζει πως η πολιτική των μνημονίων που επιβάλλεται στην Ελλάδα οδηγεί σε ένα τέταρτο, πέμπτο κοκ. πακέτα στήριξης, τα οποία θα συνοδεύονται πάντοτε από νέες απειλές εκδίωξης από το ευρώ, καθώς επίσης από νέα μνημόνια (λιτότητα).

Ο ισχυρισμός όμως αυτός θα ήταν απολύτως λανθασμένος, οφειλόμενος απλά στην άγνοια της πραγματικότητας – σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να αποδράσει από τη φυλακή του χρέους, του ευρώ και των μνημονίων, χωρίς να έχει εξασφαλίσει τουλάχιστον τη στήριξη της ΕΚΤ.

Με απλά λόγια, μη διαθέτοντας δικό της νόμισμα και «μάχιμη» δική της κεντρική τράπεζα, όπως είχε η Αργεντινή μετά τη χρεοκοπία της, η ΕΚΤ θα έπρεπε να την προστατεύσει από την κατάρρευση της ισοτιμίας της νέας δραχμής – έτσι ώστε να υποτιμηθεί μόνο όσο θα ήταν απαραίτητο για να ανακτήσει η ελληνική οικονομία την ανταγωνιστικότητα της (-30% το ανώτατο).

Χωρίς όμως μία τέτοια βοήθεια, η πτώση θα μπορούσε να φτάσει ακόμη και στο -90%, για εκείνο το χρονικό διάστημα που θα απαιτούταν για να αναβιώσει ο παραγωγικός της ιστός – προκαλώντας την πλήρη εξαθλίωση των μεσαίων και χαμηλότερων εισοδηματικών τάξεων.

Θα μπορούσε τώρα να αντιτείνει κανείς πως είναι προτιμότερο ένα τρομακτικό τέλος, από έναν τρόμο δίχως τέλος – όπως προβλέπεται δυστυχώς για τη χώρα μας. Πόσο μάλλον όταν ούτε εμείς πιστεύουμε πως μπορεί ποτέ να αλλάξει η Γερμανία, επιτρέποντας να εξελιχθεί σε μία πιο αλληλέγγυα ένωση η Ευρωζώνη – ενώ οι διαπραγματευτικές μας δυνατότητες είναι κάτι περισσότερο από ανύπαρκτες (άρθρο), παρά τις προεκλογικές ανοησίες των κομμάτων σχετικά με την αναμόρφωση του τρίτου μνημονίου.

Ενδεχομένως επίσης ότι, οφείλει κανείς να είναι θαρραλέος, χωρίς να φοβάται τις δυσάρεστες συνέπειες τέτοιου είδους ενεργειών. Αυτό όμως θα ήταν ταυτόσημο με την απόφαση διεξαγωγής ενός αιματηρού πολέμου, χωρίς κανένα απολύτως όπλο – όπου εμείς θα απαιτούσαμε τουλάχιστον τη σωστή ενημέρωση των Ελλήνων, η οποία δεν έχει καμία σχέση με όλα όσα διασπείρουν ανεύθυνα οι δημαγωγοί της δραχμής.

Κατά τη δική μας πάντως άποψη, θα έπρεπε προηγουμένως να προετοιμαστούμε όσο καλύτερα γίνεται, από όλες τις πλευρές, γνωρίζοντας πως τελικά δεν θα αποφύγουμε τον πόλεμο – έτσι ώστε να έχουμε κάποια ελάχιστα όπλα, για να μην ακολουθήσει η απόλυτη καταστροφή. Εάν δε στο χρονικό διάστημα που θα χρειασθεί υπάρξουν και άλλες χώρες, οι οποίες θα επιχειρούσαν κάτι ανάλογο, τότε οι πιθανότητες επιτυχίας μας θα ήταν κατά πολύ μεγαλύτερες.

http://viliardos.analyst.gr/?p=1272