Η συκοφαντική ταύτιση...

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
Στρατιές μεσαιοχωριτών ψηφοφόρων, ακαταχώριστων στους εκλογικούς καταλόγους, που ελλοχεύουν στην Κούφια Γη, σπρώχνονται στις Πύλες που οδηγούν στον απάνω κόσμο, για να ακολουθήσουν στην κάλπη τα κελεύσματα της νεοπροσήλυτης ηγερίας του φαντασιακού «Κέντρου». Η συνέχεια στις εκδόσεις Λιακόπουλου.
Οποιος περνά απέξω ή μπήκε ωθούμενος ποικιλοτρόπως οριοθετεί την Κεντροδεξιά όπως του καπνίσει και, ως Ιδεολογική Στρατοχωροφυλακή, μοιράζει ταμπελάκια, κουνώντας και το χεράκι, λέγοντας «ως εδώ» είναι η Κεντροδεξιά, να πούμε.

Ομως φιλελεύθερος δεν σημαίνει άπατρις. Δεν μπορείς να μιλάς για Κεντροδεξιά χωρίς δεξιούς. Ούτε να τους χαρίζεις αλλού, γιατί σου «βρομάνε» από τότε που χαριεντιζόσουν με τον Ακη ή λοιδορούσες τον Κ. Καραμανλή. Ούτε βέβαια μπορείς τους δεξιούς να τους βάζεις στον πάγκο του χασάπη και να κόβεις κομμάτια από τις σάρκες και τις πεποιθήσεις τους και να τα πετάς, για να τους φέρεις στα μειοψηφικά «πολιτικά ορθά» μέτρα σου. Και δεν μπορείς, διότι πολύ απλά δεν θα ανέβουν στον πάγκο. Στη δε κάλπη, αν πάνε, θα είναι μόνοι τους πίσω απ’ το παραβάν και θα θυμούνται ότι τους «στόλισες».

Είναι αδιανόητο να σπρώχνεις χιλιάδες ψηφοφόρους στην έξοδο και να τους χαρίζεις στη Χ.Α. ή να τους στέλνεις στο σπίτι τους.

Του κλασικού είμαι. Ξέρετε, «regina rosas amat», «ότε Ξέρξης ύστερον αγείρας την αναρίθμητον στρατιάν ήλθεν επί την Ελλάδα» κ.λπ. Από μαθηματικά, μέχρι πρωτοβάθμιες εξισώσεις σκαμπάζω. Πάντως πρόσθεση κι αφαίρεση γνωρίζω. Τόσο όσο χρειάζεται για να ξέρω ότι η παράταξη από τον Νοέμβριο του 2011 αιμορραγεί προς τα δεξιά της. Και μετρώντας ακόμη και με τα δάχτυλα ή με το παλιό αριθμητήρι με τις χάντρες, μου λείπει ένα ολόκληρο 15%. Δεν λάκισε στον ΣΥΡΙΖΑ, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή στο ΚΚΕ, αλλά για τους ΑΝ.ΕΛ. και τη Χ.Α.

Οι ΑΝ.ΕΛ., τουλάχιστον έως πριν από τα πρόσφατα γεγονότα, εμφανίζουν συνεχή καθοδική πορεία και διαλυτικά φαινόμενα χωρίς εμφανή δικά μας οφέλη, όμως η Χ.Α. δεν φαίνεται να υποχωρεί. Σημειώστε δε και την άδηλη ψήφο για να διαβάζετε σωστά τις δημοσκοπήσεις - κι εξηγούμαι. Είναι λοιπόν ο Δημήτρης, στρατιωτικός, αστυνομικός, δημόσιος υπάλληλος εν γένει, θυμωμένος άνεργος, οτιδήποτε, που για Χ τιμωρητικούς λόγους θέλει να κάνει το λάθος να ψηφίσει Χ.Α. Χτυπάει λοιπόν το τηλέφωνό του και κάποιος άγνωστος τον ρωτάει από εταιρία δημοσκοπήσεων τι θα ψηφίσει. Ξέρει ότι η Χ.Α. διώκεται ως εγκληματική οργάνωση, καταγγέλλεται πανταχόθεν ως τέτοια, υπάρχουν κάποιοι στη φυλακή και μπορεί να πάνε κι άλλοι. Τι απαντάει στον άγνωστο υπάλληλο του δημοσκόπου; Τίποτα ή λέει κάτι άσχετο. Ποτάμι, Βούρκο κ.λπ. Στο παραβάν όμως θα είναι μόνος και γι’ αυτό πρέπει να πειστεί με αληθινές πολιτικές και όχι με ύβρεις, απειλές ή κρεμώντας του στον λαιμό κολωνακιώτικες ταμπέλες.

Οι ψήφοι, όπως και τα λεφτά, για να θυμηθούμε τον Βεσπασιανό, δεν μυρίζουν και οι εκλογές στην αστική δημοκρατία είναι ποσοτική και όχι ποιοτική διαδικασία. Αν έχεις φαντασιώσεις για το εκλογικό σώμα, αν αγνοείς την ψυχοσύνθεση και τις πεποιθήσεις του ακροατηρίου σου, τότε θα προσγειωθείς ανώμαλα στην καταμέτρηση, αν σου «βρομάει» η λαϊκή Δεξιά.

Αν ο λαός μας είχε τις πεποιθήσεις που προμοτάρουν συγκεκριμένα συγκροτήματα κι οι εκλεκτοί τους και ψήφιζε κατά τις υποδείξεις τους, τότε θα είχαμε εσαεί για πρωθυπουργό τον Σημιταρά τον Κουρδοφάγο, ώσπου να παγώσει η Κόλαση. Αμ δεν τον έχουμε, γιατί ο μπαμπέσης λαός δεν ακούει πάντα τους γραμμιτζήδες με τα Montblanc.

Να το ξαναπούμε λοιπόν. Ο σκληρός πυρήνας της παράταξης είναι άνθρωποι με προέλευση από την αληθινή Δεξιά και το αληθινό Κέντρο της Ιστορίας. Με πίστη στο έθνος, σεβασμό στο Σύνταγμα, στους νόμους και στα όργανα της Πολιτείας, με πίστη στις Ενοπλες Δυνάμεις και στον ιστορικό ρόλο της Εκκλησίας. Θα έλεγα δε ότι άνθρωποι με αυτά τα χαρακτηριστικά βρίσκονται ακόμη και μέσα στην Αριστερά. Ετσι είναι ο μέσος Ελληνας.

Δεν είναι «παγκοσμιοποιημένος» άθεος, που ζει για την ημέρα που ο γιος του θα κάνει σύμφωνο συμβίωσης με τον Μπάμπη, δεν θεωρεί «συνωστισμό» τη σφαγή στη Σμύρνη ούτε «εθνοκάθαρση» την Επανάσταση του ’21 κι αυτούς που τα πιστεύουν αυτά τους θεωρεί τουλάχιστον ύποπτους κι αληθινά φασιστόμουτρα, εφάμιλλα με τους ολιγάριθμους θαυμαστές του Αδόλφου και του Στάλιν.

Τα παραπάνω δεν είναι σε αντίφαση με τη φιλελεύθερη αντίληψή τους για την οικονομία ή για την ανάγκη ριζικών μεταρρυθμίσεων. Ούτε σημαίνουν άρνηση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων. Αλλά σίγουρα δεν αποδέχονται δικτατορία των μειονοτήτων επί της πλειονότητας σε όλα τα μείζονα ζητήματα του δημόσιου βίου ή και στις λεπτομέρειες του.

Σε λίγο θα μας πείσουν ότι «ακροδεξιός» είναι όποιος θέλει ρητή πανηγυρική διατύπωση στον αντιρατσιστικό νόμο της τιμωρίας όποιου αμφισβητεί τη Γενοκτονία του ποντιακού και μικρασιατικού Ελληνισμού και «κεντρώος» όποιος ευθυγραμμίζεται με τους γενοκτόνους. Μια υπόμνηση των σκληρών εθνικών θέσεων του Κέντρου της Ιστορίας θα στείλει πολλούς στα λαγούμια τους.

 Ελάχιστη μειονότητα ήταν πάντοτε οι οπαδοί του μαύρου ολοκληρωτισμού, της δικτατορίας, οι ρατσιστές και οι οπαδοί της ανομίας, της αυτοδικίας, της υποκατάστασης των οργάνων της Πολιτείας από αυτόκλητους τιμωρούς. Επομένως η συκοφαντική ταύτιση του σκληρού πυρήνα της παράταξης με την Ακροδεξιά και φασίζουσες αντιλήψεις είναι προσβλητική, διαλυτική και εκλογικά επιζήμια. Ανθρωποδιώκτης.

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
δημοκρατία