El Wattan 10.08.11
Οι Τούρκοι δεν συνήλθαν ακόμη. Τι συνέβη στη κορυφή του στρατού της χώρας τους, ή μεταξύ αυτού και της πολιτικής εξουσίας;
Ο Πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος έφτασε πολύ κοντά το 2002, να δει το κόμμα του να διαλυθεί, η τουλάχιστον απαγορευμένο συμμετοχής στις εκλογές που θα κερδίσει, κατάφερε να επεκτείνει την εξουσία του στο στρατό;
Τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται σχετικά με αυτό τον θεσμό που πάντα χρωματιζόταν με καχυποψία, που επικυρώνεται μάλιστα από το Σύνταγμα του 1980 και τον κάνει εγγυητή του κοσμικού χαρακτήρα του τουρκικού πολιτικού συστήματος.
Από τότε, όλες οι κυβερνήσεις που πέρασαν, είχαν ενσωματώσει αυτό τον κανόνα, επειδή οποιαδήποτε παραβίαση, ή που θα ερμηνευόταν ως τέτοια, θα σήμαινε την αποχώρηση τους. Από το 1960, ο στρατός πράγματι εκτόπισε τέσσερις κυβερνήσεις, με τελευταία εκείνη του ισλαμιστή Νεσμετίν Ερμπακάν το 1997.
Αυτό που προκαλεί έκπληξη σε αυτόν τον αγώνα εξουσίας που η αστική εξουσία δεν δίσταξε να εφαρμόσει, είναι η υποχώρηση του στρατού.
Είναι πράγματι σπάνιο να παρατηρηθούν τόσες πολλές παραιτήσεις των περισσότερων ανώτερων αξιωματικών η αιτήσεις για συνταξιοδότηση.
Την ώρα των τακτικών και συνηθισμένων προαγωγών και διορισμών, ένα γεγονός φτάνει να τεκμηριώσει αυτό το αίσθημα κακουχίας. Πρόκειται για την παραίτηση του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Isik Kosan την Παρασκευή, και των αρχηγών του στρατού ξηράς, της πολεμικής αεροπορίας και του πολεμικού ναυτικού.
Το γεγονός αυτό ερμηνεύεται από τον πανεπιστημιακό Ahmet Insel, ως επιλογή του τουρκικού στρατού αυτή τη φορά της διαμαρτυρίας μέσω «εσωτερικής κατάρρευσης», γεγονός που υποδηλώνει ότι η εποχή των πραξικοπημάτων έχει παρέλθει. Πολύ επίσημα, επρόκειτο γι 'αυτούς για διαμαρτυρία για την άρνηση της κυβέρνησης να προαγάγει τους φυλακισμένους συναδέλφους τους, που δεν έχουν καταδικαστεί για συνωμοσία εναντίον του καθεστώτος.
Αυτή η υποψία επιδεινώθηκε από το κλίμα συνωμοσίας αφού ο ένας στους δέκα στρατηγούς είναι σήμερα στη φυλακή. Αυτό αποτελεί σπάνιο φαινόμενο, καθώς την ίδια στιγμή, ο κ. Ερντογάν κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια για την επέκταση του πολιτικού ελέγχου του στρατού, επικαλούμενος γι 'αυτό τους υφιστάμενους κανόνες στις δημοκρατίες τους οποίους η χώρα του είχε αρχίσει να εφαρμόζεται για την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ).
Αν και κανείς δεν πιστεύει σε αυτή την προοπτική, οι Τούρκοι δεν ικανοποιούνται με αυτό το κέρδος για περισσότερη δημοκρατία στη χώρα τους. Πολλοί φοβούνται έναν αυταρχισμό του πρωθυπουργού. Με αυτή την έννοια, και σύμφωνα με τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), πενήντα Τούρκοι δημοσιογράφοι κλειστήκαν στη φυλακή στη διάρκεια του τρέχοντος έτους.
Εν τω μεταξύ, ο τουρκικός Τύπος ανέφερε ότι σοβαρές αμφιβολίες κρέμονται πάνω από ορισμένα αποδεικτικά στοιχεία εναντίον εκείνων οι οποίοι κατηγορούνται για συνωμοσία, στρατιωτικοί και δημοσιογράφοι σε μια χώρα όπου το κυβερνών κόμμα ενίσχυσε την επιρροή του στο δικαστικό σώμα και την αστυνομία.
Τι ανάγκασε τώρα τον τουρκικό στρατό σε αυτή την ακραία επιλογή, ενώ επέβαινε με πραξικοπηματικά τελεσίγραφα στα οποία κανένας υπεύθυνος δεν μπορούσε να παραμένει κωφός ή αναίσθητος;
Μήπως η επιτυχία ενός ανθρώπου που πήρε το χρόνο του για να θέσει τα πάντα υπό τον έλεγχο του, για να επιτευχθεί αυτό που ήδη αποκαλείται «αποστρατικοποίηση του τουρκικού πολιτικού συστήματος»;
Πρέπει να πούμε ότι η επιτυχία του Ερντογάν και του κόμματος του, του ΑΚΡ, είναι πολύ πραγματική, ειδικά στο οικονομικό πεδίο, όπως αποδεικνύεται από την τρίτη συνεχή θητεία, και ότι ούτε το ένα ούτε το άλλο έχει φθαρεί από την εξουσία .
Είναι ήδη σε πολύ καλή θέση για μια αλλαγή στο Σύνταγμα. Και αυτό με ορισμένες ανησυχίες, δεδομένου ότι η συλλογική παραίτηση του Γενικού Επιτελείου αποτελεί επί του παρόντος, την εδραίωση, σε άνευ προηγούμενου αναλογίες, των εξουσιών του κόμματος της πλειοψηφίας που είναι ήδη τεράστιες. Όντως το κόμμα «άρπαξε μεθοδικά το πάνω χέρι στα περισσότερα από τα μεγάλα σώματα (διπλωματία, ακαδημαϊκή πανεπιστημιακή ιεραρχία, νομαρχίες, δικαστική ιεραρχία), που ήταν οι πραγματικά σημαντικές αντι-εξουσιαστικές δυνάμεις επιρροής στην Τουρκία».
Είναι πραγματικά μια μεγάλη αλλαγή. Ιστορική.
Mohammed Larbi
Οι Τούρκοι δεν συνήλθαν ακόμη. Τι συνέβη στη κορυφή του στρατού της χώρας τους, ή μεταξύ αυτού και της πολιτικής εξουσίας;
Ο Πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος έφτασε πολύ κοντά το 2002, να δει το κόμμα του να διαλυθεί, η τουλάχιστον απαγορευμένο συμμετοχής στις εκλογές που θα κερδίσει, κατάφερε να επεκτείνει την εξουσία του στο στρατό;
Τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται σχετικά με αυτό τον θεσμό που πάντα χρωματιζόταν με καχυποψία, που επικυρώνεται μάλιστα από το Σύνταγμα του 1980 και τον κάνει εγγυητή του κοσμικού χαρακτήρα του τουρκικού πολιτικού συστήματος.
Από τότε, όλες οι κυβερνήσεις που πέρασαν, είχαν ενσωματώσει αυτό τον κανόνα, επειδή οποιαδήποτε παραβίαση, ή που θα ερμηνευόταν ως τέτοια, θα σήμαινε την αποχώρηση τους. Από το 1960, ο στρατός πράγματι εκτόπισε τέσσερις κυβερνήσεις, με τελευταία εκείνη του ισλαμιστή Νεσμετίν Ερμπακάν το 1997.
Αυτό που προκαλεί έκπληξη σε αυτόν τον αγώνα εξουσίας που η αστική εξουσία δεν δίσταξε να εφαρμόσει, είναι η υποχώρηση του στρατού.
Είναι πράγματι σπάνιο να παρατηρηθούν τόσες πολλές παραιτήσεις των περισσότερων ανώτερων αξιωματικών η αιτήσεις για συνταξιοδότηση.
Την ώρα των τακτικών και συνηθισμένων προαγωγών και διορισμών, ένα γεγονός φτάνει να τεκμηριώσει αυτό το αίσθημα κακουχίας. Πρόκειται για την παραίτηση του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Isik Kosan την Παρασκευή, και των αρχηγών του στρατού ξηράς, της πολεμικής αεροπορίας και του πολεμικού ναυτικού.
Το γεγονός αυτό ερμηνεύεται από τον πανεπιστημιακό Ahmet Insel, ως επιλογή του τουρκικού στρατού αυτή τη φορά της διαμαρτυρίας μέσω «εσωτερικής κατάρρευσης», γεγονός που υποδηλώνει ότι η εποχή των πραξικοπημάτων έχει παρέλθει. Πολύ επίσημα, επρόκειτο γι 'αυτούς για διαμαρτυρία για την άρνηση της κυβέρνησης να προαγάγει τους φυλακισμένους συναδέλφους τους, που δεν έχουν καταδικαστεί για συνωμοσία εναντίον του καθεστώτος.
Αυτή η υποψία επιδεινώθηκε από το κλίμα συνωμοσίας αφού ο ένας στους δέκα στρατηγούς είναι σήμερα στη φυλακή. Αυτό αποτελεί σπάνιο φαινόμενο, καθώς την ίδια στιγμή, ο κ. Ερντογάν κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια για την επέκταση του πολιτικού ελέγχου του στρατού, επικαλούμενος γι 'αυτό τους υφιστάμενους κανόνες στις δημοκρατίες τους οποίους η χώρα του είχε αρχίσει να εφαρμόζεται για την ένταξη της στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ).
Αν και κανείς δεν πιστεύει σε αυτή την προοπτική, οι Τούρκοι δεν ικανοποιούνται με αυτό το κέρδος για περισσότερη δημοκρατία στη χώρα τους. Πολλοί φοβούνται έναν αυταρχισμό του πρωθυπουργού. Με αυτή την έννοια, και σύμφωνα με τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), πενήντα Τούρκοι δημοσιογράφοι κλειστήκαν στη φυλακή στη διάρκεια του τρέχοντος έτους.
Εν τω μεταξύ, ο τουρκικός Τύπος ανέφερε ότι σοβαρές αμφιβολίες κρέμονται πάνω από ορισμένα αποδεικτικά στοιχεία εναντίον εκείνων οι οποίοι κατηγορούνται για συνωμοσία, στρατιωτικοί και δημοσιογράφοι σε μια χώρα όπου το κυβερνών κόμμα ενίσχυσε την επιρροή του στο δικαστικό σώμα και την αστυνομία.
Τι ανάγκασε τώρα τον τουρκικό στρατό σε αυτή την ακραία επιλογή, ενώ επέβαινε με πραξικοπηματικά τελεσίγραφα στα οποία κανένας υπεύθυνος δεν μπορούσε να παραμένει κωφός ή αναίσθητος;
Μήπως η επιτυχία ενός ανθρώπου που πήρε το χρόνο του για να θέσει τα πάντα υπό τον έλεγχο του, για να επιτευχθεί αυτό που ήδη αποκαλείται «αποστρατικοποίηση του τουρκικού πολιτικού συστήματος»;
Πρέπει να πούμε ότι η επιτυχία του Ερντογάν και του κόμματος του, του ΑΚΡ, είναι πολύ πραγματική, ειδικά στο οικονομικό πεδίο, όπως αποδεικνύεται από την τρίτη συνεχή θητεία, και ότι ούτε το ένα ούτε το άλλο έχει φθαρεί από την εξουσία .
Είναι ήδη σε πολύ καλή θέση για μια αλλαγή στο Σύνταγμα. Και αυτό με ορισμένες ανησυχίες, δεδομένου ότι η συλλογική παραίτηση του Γενικού Επιτελείου αποτελεί επί του παρόντος, την εδραίωση, σε άνευ προηγούμενου αναλογίες, των εξουσιών του κόμματος της πλειοψηφίας που είναι ήδη τεράστιες. Όντως το κόμμα «άρπαξε μεθοδικά το πάνω χέρι στα περισσότερα από τα μεγάλα σώματα (διπλωματία, ακαδημαϊκή πανεπιστημιακή ιεραρχία, νομαρχίες, δικαστική ιεραρχία), που ήταν οι πραγματικά σημαντικές αντι-εξουσιαστικές δυνάμεις επιρροής στην Τουρκία».
Είναι πραγματικά μια μεγάλη αλλαγή. Ιστορική.
Mohammed Larbi
Όπως και άλλοτε έχω γράψει, μου μένει μία αμφιβολία για το κατά πόσο ο στρατός είναι «τελειωμένος» στην Τουρκία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ νίκη (αν είναι πράγματι νίκη) του Ερντογάν επί των ΤΕΔ φαντάζει πολύ εύκολη, για να είναι αληθινή, ειδικά μετά την ομαδική παραίτηση της ηγεσίας τους.
Οι αλλεπάλληλες συλλήψεις στελεχών των ΤΕΔ και τελικά αυτή η ομαδική παραίτηση της ηγεσίας τους, οπωσδήποτε πλήττει το κύρος του στρατού, ο οποίος στην γείτονα ήταν ο θεματοφύλακας του κεμαλισμού. Το ερώτημα που γεννάται είναι, αν ο υποβιβασμός το ΕΔ πλήττει ή όχι το αξιόμαχό τους.
Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς στρατιωτικός, για να αντιληφθεί ότι όλη αυτή η απότομη αλλαγή, η αναστάτωση στην ιεραρχία, η τρώση ενός θεσμού, που θεωρείται άτρωτος από συστάσεως της Τουρκικής Δημοκρατίας, δηλαδή σχεδόν έναν αιώνα, επιφέρουν διασάλευση στις τάξεις των ΤΕΔ, που ασφαλώς κλονίζουν το αξιόμαχό τους.
Οι συλληφθέντες και προπαντός οι παραιτηθέντες, ασφαλώς διαθέτουν οπαδούς, φίλους, συναδέλφους κλπ., στις τάξεις του στρατεύματος, οι οποίοι δεν μπορεί παρά να είναι δυσαρεστημένοι. Πόσο μπορεί να βασίζεται τώρα στις ΕΔ της η Τουρκία, πριν περάσουν πολλά χρόνια, ώστε να εδραιωθεί η νέα αυτή τάξη τόσο στις ίδιες τις ΕΔ, όσο και στον λαό, που έναν αιώνα έχει συνηθίσει να τις βλέπει με εμπιστοσύνη;
@ Νατιβιστ
ΑπάντησηΔιαγραφή"Πόσο μπορεί να βασίζεται τώρα στις ΕΔ της η Τουρκία;"
Ο Οζέλ ο χημικός θα σου δώσει την απάντηση.
Έχεις δίκιο. Του έστειλα μεϊλ και μού απάντησε αυτό. Με παρακάλεσε να μην ειπωθεί δημοσίως...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαραπλανητικό μεϊλ σου έστειλε. Αυτός ο βάρβαρος Κουρδοφάγος ασχολείται με δηλητηριώδη αέρια, όχι με εκρηκτικά (φοβάται να του εκραγούν στα χέρια).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕάν είχες σκεφτεί γιατί κάνω το σχόλιο, ίσως το είχες αντιμετωπίσει διαφορετικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως τώρα, αν οι υποθέσεις μου είναι σωστές, η Ελλάδα να μπορούσε να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ.
Θα παρακαλούσα για την γνώμη του Σάββα επ' αυτού. Τέτοιες ευκαιρίες χρησιμοποιούν τα σοβαρά κράτη, όπως χρησιμοποιεί ο σκακιστής την αδυναμία του αντιπάλου του.
Σου θυμίζω ότι το 1964 η Ελλάδα είχε αποστείλει μία μεραρχία στην Κύπρο. Την απέσυρε το 1967, κατ' απαίτηση της Τουρκίας. Γιατί; Διότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να προβάλει ένοπλη αντίσταση, λόγω του ότι το Απριλιανό Πραξικόπημα είχε διασαλεύσει την ιεραρχία στο στράτευμα με επίπτωση στο αξιόμαχό του.
Καμία αντίρρηση. Απάντησα για το μεϊλ που έλεγες να είχες πάρει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα πρόσθετα ότι αυτή τη στιγμή η Τουρκία έχει να λύσει το Κουρδικό και το Συριακό, και τα δυο είναι στενά συνδεδεμένα.