Le Post.fr 05/08/2011
Η εξουσία άλλαξε χέρια στην Τουρκία με την ανάληψη του έλεγχου του στρατού, το τελευταίο οχυρό του κεμαλισμού, από τη κυβέρνηση ΑΚΡ του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Μπορούμε να περιμένουμε μια πραγματική δημοκρατική αλλαγή από την «νέα πολιτική ηγεμονία»; ή υπάρχει πραγματικός κίνδυνος να διολισθήσει στον ισλαμισμό; Μπορεί μια συμφωνία μεταξύ της πολιτικής εξουσίας και των στρατιωτικών να εξομοιωθεί με τον εκδημοκρατισμό της χώρας; Και γιατί όχι ένας τρίτος δρόμο;
Η Τουρκία, σημαιοφόρος του σχεδίου για ένα μετριοπαθές Ισλάμ για να περιθωριοποιηθεί ο ριζοσπαστισμός στον αραβικό κόσμο, βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο του πλήρους μετασχηματισμού της μετά από 10 χρόνια συνεχούς πολέμου εξουσίας, με εξωτερική υποστήριξη.
Ο τουρκικός στρατός, το τελευταίο προπύργιο του κεμαλισμού, έπεσε επισήμως την περασμένη εβδομάδα στα χέρια της κυβέρνησης ΑΚΡ του Πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μετά την παραίτηση του αρχηγού του τουρκικού Γενικού Επιτελείου και των διοικητών του στρατού ξηράς, της πολεμικής αεροπορίας και του πολεμικού ναυτικού.
Στην πραγματικότητα, ο στρατός είχε χάσει αυτό τον πόλεμο το 2007, όταν εξέδωσε μια ανακοίνωση-μανιφέστο, που έμοιαζε πολύ σε αυτά που είχε εκδώσει στο παρελθόν. Αλλά αυτό το «e-πραξικόπημα» ενός στρατού που είναι η δεύτερη στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ και η έκτη του κόσμου, δεν είχε φοβίσει την πολιτική εξουσία. Διότι στην πραγματικότητα, ο στρατός δεν είχε πλέον την υποστήριξη των Αμερικανών. Από τότε άρχισαν και οι αντικαταστάσεις στην ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων.
Η Εργκενεκόν αντικαταστάθηκε από την Ötüken
Η κυβέρνηση AKP είχε πάρει ήδη τον έλεγχο της αστυνομίας, μεταξύ άλλων με την διείσδυση των «ιμάμηδων» της Αδελφότητας Φετουλάχ Γκιουλέν. Αυτή η Αδελφότητα, η οποία διαχειρίζεται 600 σχολεία στον κόσμο και έχει πάνω από 4 εκατομμύρια πιστούς, κατηγορείται ότι είναι πίσω από τις επιχειρήσεις κατά των δημοσιογράφων και των αντιπολιτευομένων, αλλά επίσης ότι υπηρετεί την CIA ως προκάλυμμα στην Κεντρική Ασία.
Οι Τουρκικές Υπηρεσίες Πληροφοριών (ΜΙΤ), διευθύνονται από συγγενή του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τον Hakan Fidan ο οποίος έχει επίσης στενούς δεσμούς με την Αδελφότητα Γκιουλέν.
Η διάσημη υπόγεια οργάνωση ή «βαθύ κράτος», η λεγομένη Εργκενεκόν, άλλαξε και αυτή χέρια, μετά το κύμα επιχειρήσεων από το 2007 που είχαν και ορισμένους στρατιωτικούς σαν στόχους. Κατηγορείται για απόπειρα ανατροπής της τουρκικής κυβέρνησης. Εξ άλλου τα εγκλήματά της Εργκενεκόν κατά των Κούρδων παραμένουν ακόμα ατιμώρητα, ενώ περισσότεροι από 17 000 Κούρδοι, θύματα εξωδικαστικών εκτελέσεων, εξαφανίστηκαν και 4.000 χωριά καταστράφηκαν.
Σύμφωνα με τον επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) Μουράτ Καραγιλάν, η Εργκενεκόν αντικαταστάθηκε από την Ötüken.
«Οι διακλαδώσεις της αδελφότητας Γκιουλέν μέσα στο κράτος μπορεί να βαφτιστεί πράσινη Εργκενεκόν. Όμως, σύμφωνα με πληροφορίες, μια νέα οργάνωση, με το όνομα Ötüken έχει πάρει τη θέση της «πράσινης Εργκενεκόν» και θα εμφανιστεί σύντομα επί σκηνής» όπως εμπιστεύτηκε ο Καραγιλάν σε συνέντευξη του στην τουρκική εφημερίδα Milliyet στα τέλη Ιουνίου. Δεν πρόκειται συνεπώς για διάλυση ή για μια πραγματική δίκη, αλλά για μια μετατροπή στο πλαίσιο του νέου καθεστώτος.
Φίμωση όλων της αντιπολίτευσης
Από την άφιξη στην εξουσία το 2002, η κυβέρνηση του ΑΚΡ προσπαθεί να φιμώσει όλες τις αντιπολιτευτικές φωνές. Παρά τις υποσχέσεις όπως «μηδενική ανοχή στα βασανιστήρια» ή «σεβασμός της ελευθερίας της έκφρασης» ή «άνοιγμα προς την κουρδική κοινότητα», μετέτρεψε τη χώρα σε μια τεράστια φυλακή, τη μεγαλύτερη στον κόσμο για τους δημοσιογράφους, με περίπου 70 δημοσιογράφους φυλακισμένους.
Οι Κούρδοι μπήκαν στο στόχαστρο συστηματικά από το 2009 με την υπόθεση KCK, την Ένωση των Οργανώσεων του Κουρδιστάν (KCK), μια οργάνωση που κατηγορείται για «τρομοκρατία» και «συνενοχή» με το PKK. Σήμερα βρίσκονται στη φυλακή, περισσότερα από 4.000 ενεργά μέλη του μεγαλύτερου κουρδικού κόμματος BDP, συμπεριλαμβανομένων δημάρχων, συνδικαλιστών και υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όποιος υποστηρίζει την κουρδική υπόθεση κατηγορείται ότι είναι μέλος αυτού του οργανισμού.
Επιπλέον, στο στόχαστρο της κυβέρνησης βρίσκεται και η ριζοσπαστική αριστερά. Η «Devrimci Karargah», μια παράνομη οργάνωση, κατηγορήθηκε για δεσμούς με το PKK. Όποιος ακτιβιστής της αριστεράς προσεγγίζει την κουρδική υπόθεση κινδυνεύει να συλληφθεί. Η αστυνομία κατέστειλε όλες τις προσπάθειες για έναν τρίτο δρόμο, μια εναλλακτική αριστερά γύρω από ένα αποκεντρωμένο σύστημα, κατηγορώντας την για «τρομοκρατία».
Οι Κούρδοι, μοναδική αντιπολιτευτική δύναμη
Μοναδική αντιπολιτευτική δύναμη παραμένουν οι κουρδικές οργανώσεις που αντιστέκονται παρά τις μαζικές συλλήψεις που συνεχίζονται αμείωτες. Για την τουρκική αριστερά και την πλειοψηφία των ανεξάρτητων διανοουμένων, το κουρδικό κίνημα είναι η μόνη ελπίδα ενάντια στην κυβερνητική καταστολή. Με πρωτοβουλία του κουρδικού κόμματος BDP, το μπλοκ «Εργασία, Δημοκρατία και Ελευθερία», που αποτελείται από πολλές μικρές ομάδες, ήταν ο δεύτερος νικητής στις βουλευτικές εκλογές της 12ης Ιουνίου, κερδίζοντας 36 έδρες, παρά την άνιση προεκλογική εκστρατεία και τις δολοπλοκίες σε ολόκληρη τη χώρα. Οκτώ ημέρες μετά τις εκλογές, η έδρα ενός Κούρδου βουλευτή ακυρώθηκε και οι αρχές αρνήθηκαν να απελευθερώσουν πέντε άλλους που βρίσκονται σήμερα στη φυλακή.
Αυτή η πηγή ελπίδας αυξάνεται όλο και περισσότερο, αψηφώντας την καθημερινή αστυνομική βία. Σύμφωνα με έκθεση του Συνδέσμου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (IHD), 4.015 άνθρωποι συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του 2011 στην κουρδική περιοχή και μόνο, έναντι 2.430 κατά την ίδια περίοδο του 2010, μεταξύ αυτών οι 1.145 άνθρωποι φυλακίστηκαν. Η έκθεση διαπίστωσε 16.482 παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά τους πρώτους έξι μήνες του τρέχοντος έτους, έναντι 13.219 το 2010. Ενώ ο πρωθυπουργός υπερηφανεύεται για το ότι καθιέρωσε μια «προχωρημένη δημοκρατία», η ίδια έκθεση διαπιστώνει 1.010 περιπτώσεις βασανιστηρίων και κακομεταχειρίσεων τους πρώτους έξι μήνες στην κουρδική περιοχή, έναντι 433 το 2010.
Ενώ τα αριθμητικά στοιχεία αναδύουν μια σκοτεινή εικόνα, η κυβέρνηση του ΑΚΡ, προτείνεται ως η καλύτερη επιλογή για τη Δύση. Η τουρκική κυβέρνηση και τα «μίντια» προβάλλουν τα χειρότερα για να υποτάξουν τον πληθυσμό στο «καλύτερο από τα χειρότερα», αφήνοντας να εννοηθεί ότι υπάρχουν μόνο δύο δυνατοί δρόμοι: ΑΚΡ ή Εργκενεκόν, ενώ τίποτα δεν δείχνει ότι το ΑΚΡ είναι το κλειδί των εκκρεμών ζητημάτων. Η οικονομική ανάπτυξη αυτής της χώρας έγινε το μοναδικό επιχείρημα της διεθνούς κοινότητας για να επαινέσει την τουρκική κυβέρνηση, εθελοτυφλώντας για την αστυνομική βία και τις κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η πολιτικο-στρατιωτική συνοχή δεν αρκεί
Για την δημοσιογράφο και συγγραφέα Nuray Mert, η οποία είναι επίσης στο στόχαστρο της κυβέρνησης, δεν αρκεί ο πολιτικός έλεγχος του στρατού για τον εκδημοκρατισμό.
«Δεν μπορούμε να μιλάμε για εκδημοκρατισμό χωρίς πλήρη έρευνα σχετικά με τη στρατιωτική νοοτροπία», λέει και κάνει μια σύγκριση μεταξύ της εποχής της Τανσού Τσιλέρ, της πρώτης και μοναδικής γυναίκας που κατείχε το αξίωμα του πρωθυπουργού της χώρας από το 1993 μέχρι το 1996, και της σημερινής κυβέρνησης. Η Τσιλέρ κατηγορήθηκε ότι ήταν υπεύθυνη για χιλιάδες εξωδικαστικές εκτελέσεις. Πολλές οργανώσεις προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπέβαλαν μήνυση εναντίον της για να δικαστεί.
«Εκείνη την εποχή, υπήρχε συνενοχή μεταξύ των πολιτικών και των στρατιωτικών, αλλά η συνενοχή αυτή οδήγησε τη χώρα σε λουτρό αίματος», προσθέτει η δημοσιογράφος που καλεί την δημοκρατική αντιπολίτευση να κινητοποιηθεί για πραγματική αλλαγή.
Προαγωγή ενός εγκληματία πολέμου
Η επιλογή του Νετζντέτ Οζέλ, πρώην αρχηγού της στρατοχωροφυλακής, σε αρχηγό του Γενικού Επιτελείου, ενισχύει αυτή την ανάλυση. Κουρδικό τηλεοπτικό κανάλι μετέδωσε την 1η Αυγούστου ένα βίντεο για τον Νετζντέτ Οζέλ (Οζέλ ο χημικός), ο οποίος διέταξε τον βομβαρδισμό ανταρτών του PKK με χημικά αέρια κατά τη διάρκεια μιας επιδρομής του 1999. Δεν έγινε κανένα σχόλιο από την κυβέρνηση για αυτό το βίντεο, εκτός από θανάσιμη σιωπή, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα! Ο νέος επικεφαλής του στρατού δεν θα έπρεπε να προαχθεί, αλλά να δικαστεί για εγκλήματα πολέμου.
Ο κίνδυνος του Ισλαμισμού
Η Νόρα Σενί, διευθύντρια του Γαλλικού Ινστιτούτου Ανατολικών Σπουδών στην Κωνσταντινούπολη (IFEA), σε συνέντευξη στη Point.fr μιλά για μια «ολοκληρωτική στροφή» της κυβέρνησης Ερντογάν. «Υπάρχει πράγματι ο κίνδυνος ανάπτυξης ενός εθισμού που κατοχυρώνει τη δύναμη ενός άντρα, του πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν, καθώς επίσης ο κίνδυνος της προοδευτικής διαγραφής και αποδυνάμωσης εκείνων των θεσμών που μπορούν να εξασφαλίσουν την αντιπολίτευση στην τουρκική κοινωνία. Η ελευθερία του Τύπου αμφισβητείται με την φυλάκιση δεκάδων δημοσιογράφων».
Κατά την ίδια, η χώρα κινδυνεύει να βυθιστεί στο Ισλάμ. «Ο κίνδυνος αυτός υπάρχει πραγματικά. Αλλά μην ξεχάσουμε ότι το ΑΚΡ κέρδισε, τρεις διαδοχικές βουλευτικές εκλογές, με κάθε φορά μεγαλύτερο αριθμό ψήφων από την προηγούμενη ψηφοφορία. Έφτασε τον Ιούνιο το 50% των ψηφοφόρων. Η μεγάλη νίκη του κόμματος αυτού είναι κυρίως το γεγονός ότι μπόρεσε να προωθήσει μια κατώτερη μεσαία τάξη.
Αυτοί οι άνθρωποι διάγουν έναν συντηρητικό τρόπο ζωής και είναι πιστοί στις μουσουλμανικές αρχές. Οι γυναίκες φορούν μαντίλα και οι άνδρες δεν πίνουν οινόπνευμα. Αυτές οι τάξεις, οι οποίες αντιπροσωπεύουν ένα σημαντικό μέρος της τουρκικής κοινωνίας, ταπεινώνονται λιγότερο και ευημερούν περισσότερο από ότι στο παρελθόν. Από την άλλη, υπάρχει ένας ολόκληρος πληθυσμός που δεν θέλει ούτε τους ισλαμιστές ούτε τον στρατό, και αναζητεί ένα χώρο που εγγυάται περισσότερη δημοκρατία».
Πολιτική διακήρυξη
Το PKK υποστηρίζει ότι η αποδυνάμωση του στρατού είναι ένα θετικό βήμα, αλλά η στρατιωτική κηδεμονία που αντικαθίσταται από τη νοοτροπία της «γραφειοκρατικής πολιτικής υπαγόρευσης» δεν θα ανοίξει το δρόμο για την δημοκρατική ανάπτυξη.
«Αν ο στρατός δεν είναι πλέον σοβαρό εμπόδιο για μια λύση στο κουρδικό ζήτημα, τότε η κυβέρνηση του ΑΚΡ πρέπει να δηλώσει δημόσια ότι είναι έτοιμη για λύση, χωρίς να κρύβεται πίσω από δικαιολογίες».
Ο δημοσιογράφος της Milliyet Hasan Cemal, εκφράζει την ανησυχία του για την ενίσχυση του πρωθυπουργού Ερντογάν. «Ενώ αδειάζει το στρατιωτικό φρένο προς τη δημοκρατία, μπορεί ίσως να το αντικαταστήσει με ένα πολιτικό φρένο, με άλλα λόγια το νέο καθεστώς μπορεί να γίνει αυταρχικό.
Ναι, ο πρωθυπουργός Ερντογάν έχει ενισχύσει τη δύναμή του με την απαλλαγή από την πολιτικο-στρατιωτική γραφειοκρατία, έχοντας κερδίσει το 50% των ψήφων».
Η πραγματική μάχη αρχίζει
Ο αγώνας για την εξουσία μεταξύ της κυβέρνησης, που παρουσιάζεται ως πρότυπο για τον αραβικό κόσμο, και της πρώην εξουσίας του βαθέως κράτους, δίνει τη θέση του σε μια σκληρή αντιπαράθεση μεταξύ του καθεστώτος που ελέγχει τώρα την αστυνομία και τον στρατό, και της δημοκρατικής αντιπολίτευσης που υπερασπίζεται έναν τρίτο δρόμο, που οργανώνεται με πρωτοβουλία του κουρδικού κινήματος.
Η Τουρκία, σημαιοφόρος του σχεδίου για ένα μετριοπαθές Ισλάμ για να περιθωριοποιηθεί ο ριζοσπαστισμός στον αραβικό κόσμο, βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο του πλήρους μετασχηματισμού της μετά από 10 χρόνια συνεχούς πολέμου εξουσίας, με εξωτερική υποστήριξη.
Ο τουρκικός στρατός, το τελευταίο προπύργιο του κεμαλισμού, έπεσε επισήμως την περασμένη εβδομάδα στα χέρια της κυβέρνησης ΑΚΡ του Πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μετά την παραίτηση του αρχηγού του τουρκικού Γενικού Επιτελείου και των διοικητών του στρατού ξηράς, της πολεμικής αεροπορίας και του πολεμικού ναυτικού.
Στην πραγματικότητα, ο στρατός είχε χάσει αυτό τον πόλεμο το 2007, όταν εξέδωσε μια ανακοίνωση-μανιφέστο, που έμοιαζε πολύ σε αυτά που είχε εκδώσει στο παρελθόν. Αλλά αυτό το «e-πραξικόπημα» ενός στρατού που είναι η δεύτερη στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ και η έκτη του κόσμου, δεν είχε φοβίσει την πολιτική εξουσία. Διότι στην πραγματικότητα, ο στρατός δεν είχε πλέον την υποστήριξη των Αμερικανών. Από τότε άρχισαν και οι αντικαταστάσεις στην ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων.
Η Εργκενεκόν αντικαταστάθηκε από την Ötüken
Η κυβέρνηση AKP είχε πάρει ήδη τον έλεγχο της αστυνομίας, μεταξύ άλλων με την διείσδυση των «ιμάμηδων» της Αδελφότητας Φετουλάχ Γκιουλέν. Αυτή η Αδελφότητα, η οποία διαχειρίζεται 600 σχολεία στον κόσμο και έχει πάνω από 4 εκατομμύρια πιστούς, κατηγορείται ότι είναι πίσω από τις επιχειρήσεις κατά των δημοσιογράφων και των αντιπολιτευομένων, αλλά επίσης ότι υπηρετεί την CIA ως προκάλυμμα στην Κεντρική Ασία.
Οι Τουρκικές Υπηρεσίες Πληροφοριών (ΜΙΤ), διευθύνονται από συγγενή του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τον Hakan Fidan ο οποίος έχει επίσης στενούς δεσμούς με την Αδελφότητα Γκιουλέν.
Η διάσημη υπόγεια οργάνωση ή «βαθύ κράτος», η λεγομένη Εργκενεκόν, άλλαξε και αυτή χέρια, μετά το κύμα επιχειρήσεων από το 2007 που είχαν και ορισμένους στρατιωτικούς σαν στόχους. Κατηγορείται για απόπειρα ανατροπής της τουρκικής κυβέρνησης. Εξ άλλου τα εγκλήματά της Εργκενεκόν κατά των Κούρδων παραμένουν ακόμα ατιμώρητα, ενώ περισσότεροι από 17 000 Κούρδοι, θύματα εξωδικαστικών εκτελέσεων, εξαφανίστηκαν και 4.000 χωριά καταστράφηκαν.
Σύμφωνα με τον επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) Μουράτ Καραγιλάν, η Εργκενεκόν αντικαταστάθηκε από την Ötüken.
«Οι διακλαδώσεις της αδελφότητας Γκιουλέν μέσα στο κράτος μπορεί να βαφτιστεί πράσινη Εργκενεκόν. Όμως, σύμφωνα με πληροφορίες, μια νέα οργάνωση, με το όνομα Ötüken έχει πάρει τη θέση της «πράσινης Εργκενεκόν» και θα εμφανιστεί σύντομα επί σκηνής» όπως εμπιστεύτηκε ο Καραγιλάν σε συνέντευξη του στην τουρκική εφημερίδα Milliyet στα τέλη Ιουνίου. Δεν πρόκειται συνεπώς για διάλυση ή για μια πραγματική δίκη, αλλά για μια μετατροπή στο πλαίσιο του νέου καθεστώτος.
Φίμωση όλων της αντιπολίτευσης
Από την άφιξη στην εξουσία το 2002, η κυβέρνηση του ΑΚΡ προσπαθεί να φιμώσει όλες τις αντιπολιτευτικές φωνές. Παρά τις υποσχέσεις όπως «μηδενική ανοχή στα βασανιστήρια» ή «σεβασμός της ελευθερίας της έκφρασης» ή «άνοιγμα προς την κουρδική κοινότητα», μετέτρεψε τη χώρα σε μια τεράστια φυλακή, τη μεγαλύτερη στον κόσμο για τους δημοσιογράφους, με περίπου 70 δημοσιογράφους φυλακισμένους.
Οι Κούρδοι μπήκαν στο στόχαστρο συστηματικά από το 2009 με την υπόθεση KCK, την Ένωση των Οργανώσεων του Κουρδιστάν (KCK), μια οργάνωση που κατηγορείται για «τρομοκρατία» και «συνενοχή» με το PKK. Σήμερα βρίσκονται στη φυλακή, περισσότερα από 4.000 ενεργά μέλη του μεγαλύτερου κουρδικού κόμματος BDP, συμπεριλαμβανομένων δημάρχων, συνδικαλιστών και υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όποιος υποστηρίζει την κουρδική υπόθεση κατηγορείται ότι είναι μέλος αυτού του οργανισμού.
Επιπλέον, στο στόχαστρο της κυβέρνησης βρίσκεται και η ριζοσπαστική αριστερά. Η «Devrimci Karargah», μια παράνομη οργάνωση, κατηγορήθηκε για δεσμούς με το PKK. Όποιος ακτιβιστής της αριστεράς προσεγγίζει την κουρδική υπόθεση κινδυνεύει να συλληφθεί. Η αστυνομία κατέστειλε όλες τις προσπάθειες για έναν τρίτο δρόμο, μια εναλλακτική αριστερά γύρω από ένα αποκεντρωμένο σύστημα, κατηγορώντας την για «τρομοκρατία».
Οι Κούρδοι, μοναδική αντιπολιτευτική δύναμη
Μοναδική αντιπολιτευτική δύναμη παραμένουν οι κουρδικές οργανώσεις που αντιστέκονται παρά τις μαζικές συλλήψεις που συνεχίζονται αμείωτες. Για την τουρκική αριστερά και την πλειοψηφία των ανεξάρτητων διανοουμένων, το κουρδικό κίνημα είναι η μόνη ελπίδα ενάντια στην κυβερνητική καταστολή. Με πρωτοβουλία του κουρδικού κόμματος BDP, το μπλοκ «Εργασία, Δημοκρατία και Ελευθερία», που αποτελείται από πολλές μικρές ομάδες, ήταν ο δεύτερος νικητής στις βουλευτικές εκλογές της 12ης Ιουνίου, κερδίζοντας 36 έδρες, παρά την άνιση προεκλογική εκστρατεία και τις δολοπλοκίες σε ολόκληρη τη χώρα. Οκτώ ημέρες μετά τις εκλογές, η έδρα ενός Κούρδου βουλευτή ακυρώθηκε και οι αρχές αρνήθηκαν να απελευθερώσουν πέντε άλλους που βρίσκονται σήμερα στη φυλακή.
Αυτή η πηγή ελπίδας αυξάνεται όλο και περισσότερο, αψηφώντας την καθημερινή αστυνομική βία. Σύμφωνα με έκθεση του Συνδέσμου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (IHD), 4.015 άνθρωποι συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του 2011 στην κουρδική περιοχή και μόνο, έναντι 2.430 κατά την ίδια περίοδο του 2010, μεταξύ αυτών οι 1.145 άνθρωποι φυλακίστηκαν. Η έκθεση διαπίστωσε 16.482 παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά τους πρώτους έξι μήνες του τρέχοντος έτους, έναντι 13.219 το 2010. Ενώ ο πρωθυπουργός υπερηφανεύεται για το ότι καθιέρωσε μια «προχωρημένη δημοκρατία», η ίδια έκθεση διαπιστώνει 1.010 περιπτώσεις βασανιστηρίων και κακομεταχειρίσεων τους πρώτους έξι μήνες στην κουρδική περιοχή, έναντι 433 το 2010.
Ενώ τα αριθμητικά στοιχεία αναδύουν μια σκοτεινή εικόνα, η κυβέρνηση του ΑΚΡ, προτείνεται ως η καλύτερη επιλογή για τη Δύση. Η τουρκική κυβέρνηση και τα «μίντια» προβάλλουν τα χειρότερα για να υποτάξουν τον πληθυσμό στο «καλύτερο από τα χειρότερα», αφήνοντας να εννοηθεί ότι υπάρχουν μόνο δύο δυνατοί δρόμοι: ΑΚΡ ή Εργκενεκόν, ενώ τίποτα δεν δείχνει ότι το ΑΚΡ είναι το κλειδί των εκκρεμών ζητημάτων. Η οικονομική ανάπτυξη αυτής της χώρας έγινε το μοναδικό επιχείρημα της διεθνούς κοινότητας για να επαινέσει την τουρκική κυβέρνηση, εθελοτυφλώντας για την αστυνομική βία και τις κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η πολιτικο-στρατιωτική συνοχή δεν αρκεί
Για την δημοσιογράφο και συγγραφέα Nuray Mert, η οποία είναι επίσης στο στόχαστρο της κυβέρνησης, δεν αρκεί ο πολιτικός έλεγχος του στρατού για τον εκδημοκρατισμό.
«Δεν μπορούμε να μιλάμε για εκδημοκρατισμό χωρίς πλήρη έρευνα σχετικά με τη στρατιωτική νοοτροπία», λέει και κάνει μια σύγκριση μεταξύ της εποχής της Τανσού Τσιλέρ, της πρώτης και μοναδικής γυναίκας που κατείχε το αξίωμα του πρωθυπουργού της χώρας από το 1993 μέχρι το 1996, και της σημερινής κυβέρνησης. Η Τσιλέρ κατηγορήθηκε ότι ήταν υπεύθυνη για χιλιάδες εξωδικαστικές εκτελέσεις. Πολλές οργανώσεις προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπέβαλαν μήνυση εναντίον της για να δικαστεί.
«Εκείνη την εποχή, υπήρχε συνενοχή μεταξύ των πολιτικών και των στρατιωτικών, αλλά η συνενοχή αυτή οδήγησε τη χώρα σε λουτρό αίματος», προσθέτει η δημοσιογράφος που καλεί την δημοκρατική αντιπολίτευση να κινητοποιηθεί για πραγματική αλλαγή.
Προαγωγή ενός εγκληματία πολέμου
Η επιλογή του Νετζντέτ Οζέλ, πρώην αρχηγού της στρατοχωροφυλακής, σε αρχηγό του Γενικού Επιτελείου, ενισχύει αυτή την ανάλυση. Κουρδικό τηλεοπτικό κανάλι μετέδωσε την 1η Αυγούστου ένα βίντεο για τον Νετζντέτ Οζέλ (Οζέλ ο χημικός), ο οποίος διέταξε τον βομβαρδισμό ανταρτών του PKK με χημικά αέρια κατά τη διάρκεια μιας επιδρομής του 1999. Δεν έγινε κανένα σχόλιο από την κυβέρνηση για αυτό το βίντεο, εκτός από θανάσιμη σιωπή, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα! Ο νέος επικεφαλής του στρατού δεν θα έπρεπε να προαχθεί, αλλά να δικαστεί για εγκλήματα πολέμου.
Ο κίνδυνος του Ισλαμισμού
Η Νόρα Σενί, διευθύντρια του Γαλλικού Ινστιτούτου Ανατολικών Σπουδών στην Κωνσταντινούπολη (IFEA), σε συνέντευξη στη Point.fr μιλά για μια «ολοκληρωτική στροφή» της κυβέρνησης Ερντογάν. «Υπάρχει πράγματι ο κίνδυνος ανάπτυξης ενός εθισμού που κατοχυρώνει τη δύναμη ενός άντρα, του πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν, καθώς επίσης ο κίνδυνος της προοδευτικής διαγραφής και αποδυνάμωσης εκείνων των θεσμών που μπορούν να εξασφαλίσουν την αντιπολίτευση στην τουρκική κοινωνία. Η ελευθερία του Τύπου αμφισβητείται με την φυλάκιση δεκάδων δημοσιογράφων».
Κατά την ίδια, η χώρα κινδυνεύει να βυθιστεί στο Ισλάμ. «Ο κίνδυνος αυτός υπάρχει πραγματικά. Αλλά μην ξεχάσουμε ότι το ΑΚΡ κέρδισε, τρεις διαδοχικές βουλευτικές εκλογές, με κάθε φορά μεγαλύτερο αριθμό ψήφων από την προηγούμενη ψηφοφορία. Έφτασε τον Ιούνιο το 50% των ψηφοφόρων. Η μεγάλη νίκη του κόμματος αυτού είναι κυρίως το γεγονός ότι μπόρεσε να προωθήσει μια κατώτερη μεσαία τάξη.
Αυτοί οι άνθρωποι διάγουν έναν συντηρητικό τρόπο ζωής και είναι πιστοί στις μουσουλμανικές αρχές. Οι γυναίκες φορούν μαντίλα και οι άνδρες δεν πίνουν οινόπνευμα. Αυτές οι τάξεις, οι οποίες αντιπροσωπεύουν ένα σημαντικό μέρος της τουρκικής κοινωνίας, ταπεινώνονται λιγότερο και ευημερούν περισσότερο από ότι στο παρελθόν. Από την άλλη, υπάρχει ένας ολόκληρος πληθυσμός που δεν θέλει ούτε τους ισλαμιστές ούτε τον στρατό, και αναζητεί ένα χώρο που εγγυάται περισσότερη δημοκρατία».
Πολιτική διακήρυξη
Το PKK υποστηρίζει ότι η αποδυνάμωση του στρατού είναι ένα θετικό βήμα, αλλά η στρατιωτική κηδεμονία που αντικαθίσταται από τη νοοτροπία της «γραφειοκρατικής πολιτικής υπαγόρευσης» δεν θα ανοίξει το δρόμο για την δημοκρατική ανάπτυξη.
«Αν ο στρατός δεν είναι πλέον σοβαρό εμπόδιο για μια λύση στο κουρδικό ζήτημα, τότε η κυβέρνηση του ΑΚΡ πρέπει να δηλώσει δημόσια ότι είναι έτοιμη για λύση, χωρίς να κρύβεται πίσω από δικαιολογίες».
Ο δημοσιογράφος της Milliyet Hasan Cemal, εκφράζει την ανησυχία του για την ενίσχυση του πρωθυπουργού Ερντογάν. «Ενώ αδειάζει το στρατιωτικό φρένο προς τη δημοκρατία, μπορεί ίσως να το αντικαταστήσει με ένα πολιτικό φρένο, με άλλα λόγια το νέο καθεστώς μπορεί να γίνει αυταρχικό.
Ναι, ο πρωθυπουργός Ερντογάν έχει ενισχύσει τη δύναμή του με την απαλλαγή από την πολιτικο-στρατιωτική γραφειοκρατία, έχοντας κερδίσει το 50% των ψήφων».
Η πραγματική μάχη αρχίζει
Ο αγώνας για την εξουσία μεταξύ της κυβέρνησης, που παρουσιάζεται ως πρότυπο για τον αραβικό κόσμο, και της πρώην εξουσίας του βαθέως κράτους, δίνει τη θέση του σε μια σκληρή αντιπαράθεση μεταξύ του καθεστώτος που ελέγχει τώρα την αστυνομία και τον στρατό, και της δημοκρατικής αντιπολίτευσης που υπερασπίζεται έναν τρίτο δρόμο, που οργανώνεται με πρωτοβουλία του κουρδικού κινήματος.
Χαχα...Κοίτα να δεις που τελικά θα χαιρόμαστε που έχουμε τον ΓΑΠ πωρθυπουγρό, γιατί έτσι θα μας λυπηθούν και δε θα μας πειράξουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέτοιοι μπαγλαμάδες που είμαστε, έτσι κι αλλιώς δεν θα αντέξουμε μία επίθεση, κατάφεραν να μας αλλοτριώσουν ήδη, δεν την έκανε ο Γαπ τη ζημία.
Οπότε...ως χαμερπείς γλύφτες του σουλτάνου Ἐρτνο, έχουμε πιο πολλές πιθανότητες να επιβιώσουμε.
Γιατί ποιος σόφρων άνθρωπος πιστεύει ότι η Τουρκία βαίνει προς εκδημοκρατισμό και ότι ο Ερντογάν δε φιλοδοξεί να τη μετατρέψει στο Ιράν της Μεσογείου. Το μόνο που τον κρατάει είναι η Ευρωπαϊκή υποψηφιότητα, ακόμα και τις συστάσεις για τα επιτόκια τις έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια. Όταν θα διαλυθεί πρακτικά (ίσως και ουσιαστικά) η Ε.Ε., και η Αμερική δεν θα είναι σε θέση να του επιβάλει πολιτικές, θα πραγματοποιήσει το σχέδιό του.
Αυτό θα είναι και το τέλος του φυσικά. Γιατί τί θα πει μετριοπαθείς ισλαμισμός, υπάρχει στην ουσιά τέτοιο πράγμα;